ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้นแต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้นแต่ครอบตัวเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว...แต่เรากลับพบว่า แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีอาหารดีๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง
ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน...แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น
ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดีๆ ไว้ โดยอ้างว่าเพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่ คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้ว
จงแสวงหา...การหยั่งรู้
จงตรงระเบียงบ้านเพื่อ ชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก
จงใช้เวลากับ ครอบตัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น
กินอาหารให้อร่อยไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป
ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาที แห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยุ่มาใช้เสีย น้ำหอมดีๆ ที่ชอบจงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้
เอาคำพูดที่ว่า"สักวันหนึ่ง" ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน (คนที่เราเกลียดไม่ต้องบอกก็ได้นะ เดียวจะโดน...อิอิ)
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรามีความสุขเพื่ิมขึ้น
ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย
เราไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไร่? มันจะสิ้นสุดลง...
บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้น ในวันที่ 11 กันยายน 2001 (ตึกเวิลด์เทรดถล่ม)
และหลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย..!!!
#รักใครให้พาไปเที่ยว#
มันคือความจริง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้นแต่ครอบตัวเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว...แต่เรากลับพบว่า แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีอาหารดีๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง
ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน...แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น
ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดีๆ ไว้ โดยอ้างว่าเพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่ คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้ว
จงแสวงหา...การหยั่งรู้
จงตรงระเบียงบ้านเพื่อ ชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก
จงใช้เวลากับ ครอบตัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น
กินอาหารให้อร่อยไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป
ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาที แห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยุ่มาใช้เสีย น้ำหอมดีๆ ที่ชอบจงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้
เอาคำพูดที่ว่า"สักวันหนึ่ง" ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน (คนที่เราเกลียดไม่ต้องบอกก็ได้นะ เดียวจะโดน...อิอิ)
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรามีความสุขเพื่ิมขึ้น
ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย
เราไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไร่? มันจะสิ้นสุดลง...
บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้น ในวันที่ 11 กันยายน 2001 (ตึกเวิลด์เทรดถล่ม)
และหลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย..!!!
#รักใครให้พาไปเที่ยว#