ระยะทางคือภัยของความรักรึเปล่าค่ะ ?
เรากับแฟนคบกันมาได้ 1 ปี 4 เดือน เราสองคนรู้จักกันที่โรงเรียนและเริ่มสานสัมพันธ์มาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบันค่ะ
เราค่อนข้างที่จะสนิทกันมาก เวลาไปโรงเรียนตอนเช้าก็จะมาเข้าแถวด้วยกันซึ่งแฟนเราเป็นรุ่นพี่เรา 1 ปี เค้าจะทำแบบนี้แทบทุกวัน วันไหนมาสายก็จะโดนกักและทำโทษประจำ
พัก 20 คือเวลาของเราสองคนเลยก็ว่าได้เค้าจะวิ่งจากอาคารเค้ามาหาเราที่หน้าห้อง ทำแบบนี้ทุกๆวัน เค้ามาหาเราบ้างเราไปหาเค้าบ้าง
พักเที่ยงใครเลิกเรียนเสร็จก่อนก็จะรออีกฝ่ายแต่ส่วนมากเราจะเรียนเสร็จก่อนประจำเราก็จะไปรอเค้าที่หน้าห้องเสมอๆ
เราจะไปนั่งทานข้าวโต๊ะเดียวกันมุมมุมเดิมทุกๆวัน
ว้นอังคาร รร เราจะมีคาบอิสระ 4 คาบเราสองคนจะพากันไปอ่านหนังสือห้องสมุด (เค้าอ่านแต่เราหลับ) 😊 เราจะนอนตัดเค้าหลับ
เวลาอาจารย์เดินผ่านก็ไม่ว่าอะไรเพราะคงคิดว่าเพื่อนกันก็เราเป็น ผญกับผญด้วยกันนี่น่า
.
.
.
ความรักของเราของเราสองคนดีบ้างทะเลาะบ้างมีทุกๆรูปแบบจนวันนึงแฟนเราสอบติดพยาบาลแม่ฟ้าหลวงเค้าต้องไปทำหน้าที่ของเค้าและเราก็มีหน้าที่อยู่ตรงนี้ พอเค้าจบไปเรามีโอกาสเจอกันน้อยลงเวลาที่เราอยู่ รร เราจะมองที่ๆเราเคยอยู่ด้วยกัน ที่ๆทีเราชอบแกล้งเค้าประจำ มันอาจจะไม่ค่อยชินกับสถานการณ์แบบนี้สักเท่าไหร่
เราสองคนอยู่ด้วยกันเกือบทุกๆวัน พอวันนึงขาดเค้าไปมันเหมือนอะไรขาดๆหายๆไปเลย
นานๆทีเราสองคนจะเจอกัน ทุกครั้งที่มีโอกาสเจอกันได้อยู่ด้วยกันเราอยากหยุดเวลาไว้แค่นั้นมาก
แต่ความจริงเวลาก็ต้องเดิน
16 มิถุนายน แฟนเราต้องไปเรียนซัมเมอร์แล้ว นั่นหมายความว่าเราจะเจอกันยากกว่าเดิม 😰
เรากลัวนะ กลัวมีคนมามำให้เค้ายิ้มกลัวไปหมด
บ่อยครั้งที่คิดเรื่องนี้เราจะร้องไห้ทุกทีๆ
เค้าเป็นอะไรๆหลายอย่างสำหรับเรา เค้าเป็นทั้ง เพื่อน พี่สาว แม่ แฟน
เค้าขี้บ่นมาก เวลาเราจะสอบเค้าจะขนหนังสือมาให้อ่านมานั่งติวเราถึงแม้เราจะเข้าใจยากก็ตาม
เค้าดูแลคำว่า "เรา" ดีจริงๆ
เค้าบอกเราว่าเค้าจะรอเราอยู่ที่นั่น.........
แต่เรากลัว กลัวมาก กลัวว่าความห่างไกลและคนอื่นจะมาแย่งคนของเราไป
ความห่างไกลมันคือภัยของความรักจริงหรอ เค้าจะหวั่นไหนไหมเค้าจะยิ้มให้ใครไหม
........เรากลัวจริงๆ.........
ระยะทางคือภัยของความรัก ?
เรากับแฟนคบกันมาได้ 1 ปี 4 เดือน เราสองคนรู้จักกันที่โรงเรียนและเริ่มสานสัมพันธ์มาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบันค่ะ
เราค่อนข้างที่จะสนิทกันมาก เวลาไปโรงเรียนตอนเช้าก็จะมาเข้าแถวด้วยกันซึ่งแฟนเราเป็นรุ่นพี่เรา 1 ปี เค้าจะทำแบบนี้แทบทุกวัน วันไหนมาสายก็จะโดนกักและทำโทษประจำ
พัก 20 คือเวลาของเราสองคนเลยก็ว่าได้เค้าจะวิ่งจากอาคารเค้ามาหาเราที่หน้าห้อง ทำแบบนี้ทุกๆวัน เค้ามาหาเราบ้างเราไปหาเค้าบ้าง
พักเที่ยงใครเลิกเรียนเสร็จก่อนก็จะรออีกฝ่ายแต่ส่วนมากเราจะเรียนเสร็จก่อนประจำเราก็จะไปรอเค้าที่หน้าห้องเสมอๆ
เราจะไปนั่งทานข้าวโต๊ะเดียวกันมุมมุมเดิมทุกๆวัน
ว้นอังคาร รร เราจะมีคาบอิสระ 4 คาบเราสองคนจะพากันไปอ่านหนังสือห้องสมุด (เค้าอ่านแต่เราหลับ) 😊 เราจะนอนตัดเค้าหลับ
เวลาอาจารย์เดินผ่านก็ไม่ว่าอะไรเพราะคงคิดว่าเพื่อนกันก็เราเป็น ผญกับผญด้วยกันนี่น่า
.
.
.
ความรักของเราของเราสองคนดีบ้างทะเลาะบ้างมีทุกๆรูปแบบจนวันนึงแฟนเราสอบติดพยาบาลแม่ฟ้าหลวงเค้าต้องไปทำหน้าที่ของเค้าและเราก็มีหน้าที่อยู่ตรงนี้ พอเค้าจบไปเรามีโอกาสเจอกันน้อยลงเวลาที่เราอยู่ รร เราจะมองที่ๆเราเคยอยู่ด้วยกัน ที่ๆทีเราชอบแกล้งเค้าประจำ มันอาจจะไม่ค่อยชินกับสถานการณ์แบบนี้สักเท่าไหร่
เราสองคนอยู่ด้วยกันเกือบทุกๆวัน พอวันนึงขาดเค้าไปมันเหมือนอะไรขาดๆหายๆไปเลย
นานๆทีเราสองคนจะเจอกัน ทุกครั้งที่มีโอกาสเจอกันได้อยู่ด้วยกันเราอยากหยุดเวลาไว้แค่นั้นมาก
แต่ความจริงเวลาก็ต้องเดิน
16 มิถุนายน แฟนเราต้องไปเรียนซัมเมอร์แล้ว นั่นหมายความว่าเราจะเจอกันยากกว่าเดิม 😰
เรากลัวนะ กลัวมีคนมามำให้เค้ายิ้มกลัวไปหมด
บ่อยครั้งที่คิดเรื่องนี้เราจะร้องไห้ทุกทีๆ
เค้าเป็นอะไรๆหลายอย่างสำหรับเรา เค้าเป็นทั้ง เพื่อน พี่สาว แม่ แฟน
เค้าขี้บ่นมาก เวลาเราจะสอบเค้าจะขนหนังสือมาให้อ่านมานั่งติวเราถึงแม้เราจะเข้าใจยากก็ตาม
เค้าดูแลคำว่า "เรา" ดีจริงๆ
เค้าบอกเราว่าเค้าจะรอเราอยู่ที่นั่น.........
แต่เรากลัว กลัวมาก กลัวว่าความห่างไกลและคนอื่นจะมาแย่งคนของเราไป
ความห่างไกลมันคือภัยของความรักจริงหรอ เค้าจะหวั่นไหนไหมเค้าจะยิ้มให้ใครไหม
........เรากลัวจริงๆ.........