...ก็แค่คนที่ค่อยปลอบ

เรื่องมันมีอยู่ว่าเรากับแฟนได้เลิกกันไปแล้วก็ยังกลับมาคุยกัน ตั่งแต่ที่เราเลิกกับมันเราไม่เคยมีแฟนใหม่เลย มีแต่มันที่มีและไม่มามันจะเลิกใคร เราก็จะเป็นคนปลอบค่อยอยู่ข้างๆ มันเสมอ ความรู้สึกเรามันแปลกๆ เราอยากกลับไปคบกับมันมาก ทั้งรัก ทั้งหวง ไม่ชอบเลยเวลามันเสียใจ เราก็ได้แต่คิดไม่กล้า เฮ้อออ.. จนมาวันนี้มันได้เลิกกับแฟนเราก็เป็นคนอยู่ข้างๆ มันตลอด แต่รู้มั้ยว่าครั้งนี้มันเป็นบทสนทนาที่เหมือนอยากกลับมาคบกันมาก (เรายังให้โอกาสเสมอเว้ย) แล้วเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เป็นหว่งกัน หาเวลาคุยกันตลอดเวลา ขนาดเราทำงานพาสไทมเลิกตอนเย็นมันก็มารับแต่บ้านมันอยู่ไกลมาก ตอนนั้นเราหวั่นไหวมากบอกเลย แล้วเราก็คุยแบบนี้ได้ระยะนึง พอมาพักหลังๆ เหมือนมันมีสาวคนใหม่มาคุยด้วย มันก็ไม่ค่อยตอบเรา ค่อยๆ เริ่มหายไป เราก็ไม่รู้ทำไมได้แต่คิดว่าคงทำงานยุ่งมั้ง (คิดในแง่ดี) แต่แล้วมันไม่ใช่เว้ย มันคุยกับผู้หญิงคนนั้นทุกวันเลย แต่ไม่ตอบเรา เราก็ไม่รู้เราไปทำผิดไรนะ มันคงไม่รู้หรอกสินะว่าใครกันที่ค่อยอยู่ข้างมันเวลาเสียใจ อกหัก โดนทิ้ง หรือไปไหนมาไหนกับมันเวลามันไม่มีใคร เราคงไม่อยู่ในสายตามันหรอกเนอะ มันเลยไม่คิดถึงเราเป็นคนแรก มันคุยกับผู้หญิง 3-4 วันมันก็คบกัน เราโคตรอยากถามมันเลยว่าในระยะเวลา3-4วันนี่มันรักกัน มั่นใจในตัวเขามากเลยไง สุดท้ายแล้วใครล่ะเป็นถูกเท ปล่อยลอยแพไว้กลางแม่น้ำ ทั้งๆ ที่เราเป็นช่วยมันมาตอนที่มันหมดแรง.. และแล้วเราก็กลายเป็นหมาหัวเน่าจากนั้นมันก็หายไปเลย เราก็ได้แต่ภาวนาขอให้มันโชคดี ไม่ต้องกลับมาเป็นแบบนี้อีก บางทีเราก็ไม่ได้เข้มแข็งมากพอที่จะโอ๋มันได้ทุกครั้งนะเว้ย 😢😢