เราไม่กล้าดูวอลเลย์บอลแบบถ่ายทอดสดที่ไทยแข่งกับใครก็ตาม

แต่ก่อนเราดูได้นะ สนุกมากลุ้นตัวโก่ง
แต่ถ้าถึงช่วงเซตสุดท้ายแบบ 2-2 แล้วเซตตัดสินหรือเซตสำคัญที่ไทยใกล้ชนะ

เราจะอยู่ไม่ได้เลย ต้องเดินหนีไปเข้าห้องน้ำ ขึ้นห้องบ้าง
หัวใจมันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกอก
แบบอารมณ์ประกาศเดอะสตาร์เราก็อยู่ไม่ได้
ต้องรีบออกจากอาณาเขตทีวีหรือไม่ถ้าดูคนเดียวก็ปิดทีวีไปเลย
แบบมันลุ้นอะ ไม่ไหว ใจจะขาด

ตอนอยู่โรงเรียน มีแข่งวอลเลย์บอลเยาวชน ที่สนามวอลเลย์ของโรงเรียน  จำไม่ได้ว่ารายการอะไร
ครั้งนั้นดูรอบชิงชนะเลิศชายแล้ว เรานั่งดูบนอัฒจันทร์ ฉี่แทบแตกอะ
ตื่นเต้นมาก หัวใจเต้นแรงแบบตึกตึกตึกตึก แบบจะเดินออกไป
เพื่อนก็คว้าให้นั่งดูจนจบก่อน เราก็ต้องนั่งทนจนดูจบ
แต่ยอมรับว่าสนุกมาก สุดขั้วไปเลย ครั้งนั้นเราเชียร์ชุมแพแต่ได้ที่สามมั้งนะ555

จนช่วงนี้ที่มีการแข่งขันรอบชิงวอลเลย์บอลหญิงโอลิมปิก
ตั้งแต่ถ่ายทอดสดมา เราไม่ได้ดูสักนัดแบบถ่ายทอดสดที่ไทยแข่งกับใครเลย
คือถ้าเดินเข้าบ้านแล้วเห็นแม่กับน้องนั่งดู เราก็จะรีบเดินหิ้วโน้ตบุคแล้วไปอีกห้องทันที
หรืออย่างเมื่อเช้าที่ไทยกับเกาหลีแข่งกัน เราสะลึมสะลือตื่นตั้งแต่ 7 โมง แต่รู้ว่า 8 โมงมีแข่ง
เราเลยนอนต่ออยู่บนห้อง จนผล็อยหลับไปอีก



ตื่นมาอีกที 10 โมง ยังแข่งไม่จบ ได้ยินเสียงเชียร์ดังมาก
ทั้งหน้าบ้าน ละแวกบ้าน ในบ้านมีเสียงแม่และพี่ชายเฮกันจ้าละหวั่นสลับกับเงียบ
น้องสาวเราที่ตั้งใจวิ่งมาปลุก ก็วิ่งขึ้นมารายงานว่าเซตตัดสินแล้ว แต้ม 12-12
เท่านั้นแหละ
เรารีบคว้าหูฟังเสียบโทรศัพท์เปิดเพลงดังหูแทบดับเพราะเราไม่อยากจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ในใจก็ภาวนา โอ้ยชนะเด้อ ชนะเด้อ ชนะเด้อ ชนะเด้อยายเอ้ยยย
จนสักพักเหมือนน้องลงไป แล้วกลับขึ้นมาบอกว่าไทยชนะ

คือ ร้องไห้ แล้วร้องไม่หยุดเลย โอ้ย นี่ก็งงตัวเองนะ ไม่ได้ไปนั่งดูลุ้นอะไรกับเค้าเลย
แต่คือมันดีใจอะ ดีใจมากๆ โคตรดีใจ ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ทีมไม่ได้รับความยุติธรรมจากแมตช์นั้น
มันยิ่งแบบ ไงละคุณณณณณณณณ

คือเรายอมรับ นับถือใจนักกีฬาของทีมชาติไทยจริงๆ สุดยอดมาก  
จนเหลือพรุ่งนี้ที่ไทยต้องเจอกับเปรู  
เราคิดว่าเราไม่ใจจะดูหรอก รอดูย้อนหลัง ในช่วงเวลานั้นเราก็จะนอนฟังเพลงแล้วภาวนาในใจละกัน T_T



คือตอนเราดูกีฬาสด เรามีความรู้สึกเหมือนดูใครเชียร์ใคร เค้าจะไม่ชนะอะ
แล้วถ้ามาดูย้อนหลัง ต้องรู้ผลก่อนด้วยว่าใครแพ้ใครชนะ
เป็นแบบนี้ จนเราไม่ได้อารมณ์ความสนุกลุ้นตื่นเต้นกับการรับชมกีฬา
เราก็อยากไปนั่งลุ้นนั่งกรี๊ดกับแม่และน้องนะ
แต่เพราะไอ้ความตื่นเต้นกับความคิดบ้าๆว่าเวลาเราดูใครแล้วเค้าจะแพ้นี่แหละ
ก็เลยไม่ดูเลย

อาจจะมองเป็นเรื่องเล็กๆนะ
แต่เราก็อยากจะชนะใจตัวเองนั่งดูมันจนจบสักครั้ง5555  (แต่จบการแข่งขันนี้ก่อนละกัน)
เพราะจะซ้อมไว้ดูสาวๆที่จะไปโอลิมปิกที่จะถึงนี้ =^.^=

[ เราไม่ได้เป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจอะไรนะ ชอบความตื่นเต้นด้วยซ้ำ ชอบเครื่องเล่นในสวนสนุก อะไรโหดๆยิ่งชอบ แต่ทำไม๊ทำไม เราดูวอลเลย์ไม่ได้TT ]

รบกวนถามหน่อยนะคะ

- มีใครนั่งดูแบบตั้งแต่ต้นจนจบบ้าง แบบตอนถึง match point ก็ยังนั่งดูได้อย่างแข็งแกร่ง
  (ขอปรบมือล่วงหน้าให้นะคะ เรายอมใจ จิตใจคุณแข็งแกร่งมากจริงๆในสายตาเรา T_T)

- มีใครเป็นแบบนี้หรือเคยเป็นบ้างคะ
- ไอ้การที่คิดว่า ถ้าเราดูเขาเชียร์เขา เขาจะแพ้ มันเป็นอาการอะไรทางจิตหรือเปล่าคะ แบบกังวลเกินเหตุอะไรแบบนี้

ปล. แต่วันนี้เราจะดูญี่ปุ่นอิตาลีนะ อย่าลืมดูกันละ

** พึ่งดูญี่ปุ่นอิตาลีเสร็จ แล้วเราก็ต้องมานั่งทำใจค่ะ //ซับน้ำตา**