โดนแม่เหยียดเพศ เราควรต้องรู้สึกอย่างไร?

เราเป็นคนในบ้านที่มีปัญหาระหองระแหงกับแม่บ่อย ยิ่งตั้งแต่เราบอกที่บ้านว่าเราคบเพศเดียวกันเค้าก็ยิ่งมองเราแย่ลง
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว หลังสงกรานต์ที่หยุดยาวเราก็ได้กลับมาอยู่หอหลังจากกลับไปเยี่ยมบ้านได้ซักพัก
สาเหตุของเรื่องมันเล็กมาก เราแค่บอกเค้าว่าต้องกลับบ้านก่อนกำหนดหนึ่งวัน (เรากลับไปเคลียร์การบ้านค่ะ)
แต่พอพูดไปเค้าก็ดูตึงๆ เมินเฉยใส่เรา ถามคำตอบคำ จนวันรุ่งขึ้นเค้าก็โทรศัพท์มา อยู่ๆก็มาว่าเราเยอะแยะมากมาย
ซึ่งที่ผ่านมาตลอดยี่สิบปีเราไม่เคยคิดเถียงเค้าเลยซักครั้ง เถียงแค่ในใจไม่เคยพูดออกมา แต่คราวนี้คำพูดของเค้ามันแรงมากจนเรารับไม่ได้เลย

ตัวอย่างเรื่องที่เค้าพูด

-เรื่องเพื่อน : เรามีกลุ่มเพื่อนๆเป็นทอมเป็นผู้ชาย ซึ่งเอาจริงๆคบเพื่อนกลุ่มนี้มาตั้งแต่เข้ามหาลัย แม่ก็พูดประมาณว่า
"เพื่อนพวกนี้ ชั้นไปดูในเฟซหมดแล้ว ก็แค่พวกทอมตามกระแส [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โดนผู้ชายเอาซักทีเถอะเดี๋ยวก็หาย
แล้วก็มาว่าเราว่าเราเบี่ยงเบนทางเพศเพราะตามเพื่อนเรา จะได้ดูเป็นกลุ่มเดียวกัน

-เรื่องแฟน : ตอนแรกที่ยังไม่ได้เปิดเผย แม่เราชอบแฟนเรามา ชมอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอหลังจากบอกแม่ เรารู้สึกเหมือนทุกอย่างพังหมด
แม่เราเอาแต่ว่าแฟนอย่างนั้นอย่างนี้ บอกว่าเห็นแก่ตัวบ้างล่ะ เกาะเรากินบ้างล่ะ โวยวายว่าจะไม่ยกบ้านยกรถให้เพราะกลัวเราให้แฟน
โทษแฟนว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เราเปลี่ยนไป

-ตรรกะบางอย่างของแม่ : ว่าเราว่าคบพวกคนจีน(รวมถึงแฟนเราด้วย) พูดบ่อยมากว่าคนจีนอย่าไปคุย อย่าไปคบ พวกนี้มันเอาเปรียบมันเห็นแก่ตัว
ชอบว่าคนอื่นไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ ทั้งๆที่ในสายตาเรา คนเหล่านั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ พอเราบอกว่าอย่าว่าคนอื่นเลย เราไม่ได้ดีเหมือนกัน เค้าก็พูดประมาณว่า เค้าเชื่อว่าเค้าดีกว่าคนอื่น แล้วก็ว่าเราว่าเหมือนโลกสวย คิดดี

พอแม่ว่าเรื่องพวกนี้มากเข้าๆ สุดท้ายเราทนไม่ไหว เรากรี๊ดเราตะโกนเสียงดังมาก จนแม่ชะงักไป แล้วเราก็พูดทั้งหมด พูดทุกอย่างที่เรารู้สึก แม่เคยว่าเราตอนไหน เคยตบเราตอนไหน แต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมาก็มีเพียงแค่ "โถ แตะไม่ได้เลยสินะ ขอโทษนะลูกเทวดาของแม่" ซึ่งเจตนาที่เราพูดเราไม่ได้คิดแบบนั้นเลย

สุดท้ายเราก็สติหลุดเหมือนกันจนบอกแม่ไปว่า ถ้าไม่มีเราครอบครัวคงดีกว่านี้สินะ ถ้าเราตายคงดีกว่านี้สินะ -- เรารู้ว่านี่เป็นคำพูดที่แย่มาก แต่ตอนนั้นเราไม่อยากทนแล้วจริงๆเราไม่ไหวแล้วจริงๆ(ณ ตอนนั้น)

สุดท้ายตอนนี้ก็ไม่คุยไม่ติดต่อกับแม่มาเดือนกว่าแล้ว ได้พ่อช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายแทน เพราะปกติเราได้เงินเดือนจากแม่
แล้วก็ทำงานไปด้วยเพื่อจะลองส่งเงินกลับไปที่บ้าน เพราะเค้าเคยดูถูกเราไว้ว่า ไม่หวังอะไรในตัวเราอีกแล้ว เรามันห่วยแตก

ตอนนี้เรื่องการดำรงชีวิตแบบแยกออกมาก็ยังทุลักทุเลอยู่ แต่ก็กำลังดีขึ้น แต่เราไม่อยากกลับบ้านอีกแล้ว กลับไปก็มีแต่คำพูดถากถางทำร้ายจิตใจ น้องๆทุกคนในบ้านก็อยู่ข้างเดียวกับแม่หมด (น้องๆติดแม่มาก ไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน) เรารู้ว่าเราเปลี่ยนแม่ไม่ได้ ขนาดน้องเราคนนึงเคยกินยาฆ่าตัวตาย แม่ก็ยังเป็นแบบนี้ จนทุกวันนี้น้องเราก็ยังไม่ได้หาจิตแพทย์

เราเสียใจไปแล้วกับเรื่องนี้ และเมื่อฉุกคิดได้ก็ยังเสียใจไม่หาย แต่เราไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เรากำลังรู้สึก เรารู้สึกได้ไหม
รู้สึกเกลียด รู้สึกไม่อยากเจอ รู้สึกกลัว

เราไม่เชื่ออีกแล้วว่าลูกที่ดีต้องรักพ่อแม่ ต้องกตัญญูกับพ่อแม่ ไม่ว่าสิ่งที่พ่อแม่ทำมันจะเลวร้ายขนาดไหน
เราก็คนๆหนึ่งเหมือนกัน.....