ขับรถกลับบ้านแบบคนไร้สติ ใจลอย ภาพมันติดตาจริง ๆ

ติดตามวอลเลย์บอลตั้งแต่อายุ 13 - 14  ตั้งแต่ยุค  แอนนา ไพจินดา ( เท่าที่จำได้ )
มันผูกพันและรักจริงๆ  รู้และติดตามความเคลื่อนไหวตลอด รู้ว่าเป้าหมายสูงสุดเราคือโอลิมปิก
จนบัดนี้  อายุ 24   10 ปี กับการภาวนา  อยากเห็นนักกีฬาพวกนี้ไปโอลิมปิกสักครั้ง  
แต่วันนี้ ก็ทำให้เราหง่อยและหมดหวังไปหลายชั่วโมง


นั่งดูเกมส์ ไทย - ญี่ปุ่น  ที่อ๊อฟฟิศ  จนจบเกมส์   สารภาพเลยว่าร้องไห้แบบเหมือนมีใครตาย
แค้นก็แค้น  สงสารก็สงสาร  มันเป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูก   จุก  เสียใจแทนนักกีฬา
ขับรถกลับมาถึงบ้านแบบปลอดภัย ถือว่าโชคดี  

ขอชื่นชมนักกีฬาหน่อย  วันนี้เล่นดีมาก  ดีจริงๆ   เกมส์รับ นี่ขุดกันลืมตาย
เป็นเกมส์แรกเลยมั้ง  ที่เห็น MB ทำแต้ม ได้มากกว่า  OH  
ทัดดาว ชื่นชมจริงๆ ฟอร์มทัวร์นี้  มาเกินขาด  กลับมาจากการบาดเจ็บได้ดีมากๆ  
ตบบอลเร็วแบบปักและฝังสุดๆ ชอบการขึ้นไปตีหัวเสามาก  
แพชชั่นแนนก็ใช่ย่อย มีความแหกปากกว้าง  มีการกรีดร้อง  แบบนี้ ที่ต้องการ !!!  

อีกคน ชมพู่   กราบบบบ  วันนี้ชมพู่ สามารถแสดงให้เห็นแล้ว ว่าเขาพร้อมจะแทนนุศราได้แล้ว
เห็นการเล่นวันนี้  แล้วหายห่วงเรื่องตำแหน่งเซนเตอร์  กล้าได้ กล้าเสีย  
ชอบการจ่ายบอลเร็วมากๆ  แพชชั่นการสะใจก็ใช่ย่อย  แววตามีความมุ่งมั่น แบบฉันไม่กลัวหล่อน !


ว่าจะกลับไปดูย้อนหลังอีกรอบ  แต่ทำใจไม่ได้จริงๆ  

โอลิมปิก ก็เป็นเหมือนแค่ทัวร์นาเม้นต์นึง  หากท้ายสุดแล้ว เราไม่สามารถไปถึง ก็คิดสะว่าเราทำเต็มที่แล้ว
ฝากความหวังไว้ถึง เจเนอเรชั่นหน้าให้สานต่อ

วันนี้คนไทย เขาเห็นกันหมด  ว่าคุณสู้กันแบบถวายหัวจริงๆ  
รักนักกีฬาวอลเลย์บอลทุกคน  จะติดตามและให้กำลังใจตลอดไป