เราไม่อยากจะพร่ำพรรณนาว่าเจอเรื่องอะไรมาบ้าง แต่การใช้ชีวิตคู่4ปีที่ผ่านมานี้มันช่างมากมายเหลือเกิน
เราโง่หรือเปล่าที่ คิดว่าเค้าจะเปลี่ยนได้
เราโง่หรือเปล่าที่ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรจนในที่สุดเราก็ให้อภัยเค้าได้
เราเสียใจมากจนรู้สึกจะแบกมันไม่ไหวแล้ว อยากจะโยนมันทิ้งไปมันหนักไปหมด
แต่มองไม่เห็นทางไปของตัวเองเลย คิดแค่ว่าทำไมคนๆนึงถึงซื่อสัตย์ไม่ได้ มันเจ็บมาก
ร้องไห้จะเป็นจะตายจนจะขาดใจ เพราะเราไว้ใจ ทุกๆครั้งพอมันผ่านไปเราก็เลือกที่จะไว้ใจ
พอเราไว้ใจเราโดนทำลาย ทำไมทุกๆอย่างมันต้องเป็นแบบนี้นะความรัก คนเก่าก็ทิ้งเราไปมีใหม่ปล่อยเราให้ทนทุกข์คนเดียว
พอมาคนนี้ก็เป็นซะอย่างนี้ ยิ่งนึกถึงตอนรักกันแรกๆแล้วก็ยิ่งเศร้า มันเป็นช่วงชีวิตที่ดีมากๆ มันช่างดีเหลือเกิน
หลุดพ้นจากขุมนรกเก่ามาแล้วก็คิดว่านี่แหละคือชีวิตที่เรียกว่าชีวิต ชีวิตที่ไม่ต้องมีน้ำตาอีกแล้ว
อะไรก็ดีไปหมด ดีทุกอย่าง อะไรก็คุยกันได้ พอนานๆไปก็เริ่มมีความลับ
จนทุกวนนี้เราไม่ใช่ความสุขของเขาแล้ว ความสุขของเขาอยู่ที่อื่น(สาเหตุนี้ที่เจ็บสุดยิ่งกว่าโดนโกหก)
เขายิ้มเมื่ออยุ่ที่อื่น มันเจ็บเพราะเรารู้สึกเหมือนโดนแย่งไป
มันทำใจไม่ได้จริงๆ เราไม่พร้อมเลยสักนิดที่จะปล่อยเค้าไป ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิมกลับรักเค้ามากขึ้นทุกวันด้วยซ้ำ
เราเกลียดตัวเองจริงๆที่เป็นคนแบบนี้ เรามันไม่สมควรมีใครอีกแล้วในชีวิต แรกๆใครก็รักกันมากทั้งนั้น
สุดท้ายก็เหมือนกันหมด โกหกเราทำให้เราเสียใจ ต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะดีราวกับเทวดาแค่ไหนเราก็ไม่เชื่อแล้วว่าจะมีคนที่รักเราไปตลอด
ก่อนหน้านี้เรายังคิดยังมีหวังว่าอาจมีบางคน แต่มันไม่จริงหรอก มันก็ดีแค่แรกๆทั้งนั้น ขนาดใครๆก็ว่าแฟนไม่ได้หน้าตาดีอะไรเลย (แต่ในสายตาเราเค้าดีเสมอ)
เพราะเราเองก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไร คิดว่าเลือกคนที่เค้าพอดีกับเราดีกว่าไปหัวสูงหาคนหล่อๆ
เราเลือกคบกับคนที่คุยกันแล้วมีความสุขทำให้เรายิ้มเราหัวเราะต่อให้เขาจะขี้เหร่ในสายตาคนอื่นยังไง
เราก็ไม่แคร์สายตาเพื่อนหรือใครเลย เราเดินจูงมือในห้าง อยากจูงมือทุกๆที่ เขากลับอายแต่เราไม่อาย เพราะเราคิดว่านี่คือคนที่เรารัก
นี่คือความสุขของเรา แต่ทุกคนก็ไม่เคยรู้จักพอ ไม่เคยให้ใจอย่างที่เราให้เลย คิดดูว่าถ้าคนๆนึงต้องเลือกคู่ชีวิต
แต่งงานกันตอนคบสามปี แต่พอปีที่สี่ดันมาพึ่งรู้ว่าอยู่กันไม่ได้ซะงั้น ก็ต้องหย่าร้างอีกเงี้ยหรอ แล้วกว่าจะดูใจใครสักคนได้
ต้องเสียเวลาตั้งเท่าไหร่อะ สมมุติต่อไปเราคบคนละ4-5ปี 2คนก็10ปีเข้าไปแล้ว เพราะงั้นเราเลยคิดได้แล้วว่าถ้าสมมุติได้จบกับคนนี้ไป
เราก็คงไม่อยากรักใครอีกแล้วละ ต่อให้อนาคตเราจะชอบใครและถ้าคนนั้นชอบเราตอบ เราก็ต้องย้อนกลับมานึกถึงวันนี้ว่า
"ให้ใจใครไปแล้วมันเป็นยังไงก็ดูสิ" เลือกถอยออกไปดีกว่าเพราะถ้าไม่เริ่มต้นก็ไม่มีอะไรเสียใจ
คนที่เจ็บซ้ำๆกับคนเดิมแล้วไม่จำนี่คงโง่มากเลยสินะ..
เราโง่หรือเปล่าที่ คิดว่าเค้าจะเปลี่ยนได้
เราโง่หรือเปล่าที่ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรจนในที่สุดเราก็ให้อภัยเค้าได้
เราเสียใจมากจนรู้สึกจะแบกมันไม่ไหวแล้ว อยากจะโยนมันทิ้งไปมันหนักไปหมด
แต่มองไม่เห็นทางไปของตัวเองเลย คิดแค่ว่าทำไมคนๆนึงถึงซื่อสัตย์ไม่ได้ มันเจ็บมาก
ร้องไห้จะเป็นจะตายจนจะขาดใจ เพราะเราไว้ใจ ทุกๆครั้งพอมันผ่านไปเราก็เลือกที่จะไว้ใจ
พอเราไว้ใจเราโดนทำลาย ทำไมทุกๆอย่างมันต้องเป็นแบบนี้นะความรัก คนเก่าก็ทิ้งเราไปมีใหม่ปล่อยเราให้ทนทุกข์คนเดียว
พอมาคนนี้ก็เป็นซะอย่างนี้ ยิ่งนึกถึงตอนรักกันแรกๆแล้วก็ยิ่งเศร้า มันเป็นช่วงชีวิตที่ดีมากๆ มันช่างดีเหลือเกิน
หลุดพ้นจากขุมนรกเก่ามาแล้วก็คิดว่านี่แหละคือชีวิตที่เรียกว่าชีวิต ชีวิตที่ไม่ต้องมีน้ำตาอีกแล้ว
อะไรก็ดีไปหมด ดีทุกอย่าง อะไรก็คุยกันได้ พอนานๆไปก็เริ่มมีความลับ
จนทุกวนนี้เราไม่ใช่ความสุขของเขาแล้ว ความสุขของเขาอยู่ที่อื่น(สาเหตุนี้ที่เจ็บสุดยิ่งกว่าโดนโกหก)
เขายิ้มเมื่ออยุ่ที่อื่น มันเจ็บเพราะเรารู้สึกเหมือนโดนแย่งไป
มันทำใจไม่ได้จริงๆ เราไม่พร้อมเลยสักนิดที่จะปล่อยเค้าไป ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิมกลับรักเค้ามากขึ้นทุกวันด้วยซ้ำ
เราเกลียดตัวเองจริงๆที่เป็นคนแบบนี้ เรามันไม่สมควรมีใครอีกแล้วในชีวิต แรกๆใครก็รักกันมากทั้งนั้น
สุดท้ายก็เหมือนกันหมด โกหกเราทำให้เราเสียใจ ต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะดีราวกับเทวดาแค่ไหนเราก็ไม่เชื่อแล้วว่าจะมีคนที่รักเราไปตลอด
ก่อนหน้านี้เรายังคิดยังมีหวังว่าอาจมีบางคน แต่มันไม่จริงหรอก มันก็ดีแค่แรกๆทั้งนั้น ขนาดใครๆก็ว่าแฟนไม่ได้หน้าตาดีอะไรเลย (แต่ในสายตาเราเค้าดีเสมอ)
เพราะเราเองก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไร คิดว่าเลือกคนที่เค้าพอดีกับเราดีกว่าไปหัวสูงหาคนหล่อๆ
เราเลือกคบกับคนที่คุยกันแล้วมีความสุขทำให้เรายิ้มเราหัวเราะต่อให้เขาจะขี้เหร่ในสายตาคนอื่นยังไง
เราก็ไม่แคร์สายตาเพื่อนหรือใครเลย เราเดินจูงมือในห้าง อยากจูงมือทุกๆที่ เขากลับอายแต่เราไม่อาย เพราะเราคิดว่านี่คือคนที่เรารัก
นี่คือความสุขของเรา แต่ทุกคนก็ไม่เคยรู้จักพอ ไม่เคยให้ใจอย่างที่เราให้เลย คิดดูว่าถ้าคนๆนึงต้องเลือกคู่ชีวิต
แต่งงานกันตอนคบสามปี แต่พอปีที่สี่ดันมาพึ่งรู้ว่าอยู่กันไม่ได้ซะงั้น ก็ต้องหย่าร้างอีกเงี้ยหรอ แล้วกว่าจะดูใจใครสักคนได้
ต้องเสียเวลาตั้งเท่าไหร่อะ สมมุติต่อไปเราคบคนละ4-5ปี 2คนก็10ปีเข้าไปแล้ว เพราะงั้นเราเลยคิดได้แล้วว่าถ้าสมมุติได้จบกับคนนี้ไป
เราก็คงไม่อยากรักใครอีกแล้วละ ต่อให้อนาคตเราจะชอบใครและถ้าคนนั้นชอบเราตอบ เราก็ต้องย้อนกลับมานึกถึงวันนี้ว่า
"ให้ใจใครไปแล้วมันเป็นยังไงก็ดูสิ" เลือกถอยออกไปดีกว่าเพราะถ้าไม่เริ่มต้นก็ไม่มีอะไรเสียใจ