เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนเรากำลังจะกลับบ้าน เราแยกทางกับเพื่อนตรงแถวสยาม วันนั้นเรายืนรอรถเมล์สาย 73ก. ค่ะ ยืนรอไปสักพักด้วยความที่เมื่อคืนนอนประมาณ 3 ชั่วโมงบวกกับไม่ได้กินข้าว ทำให้เรารู้สึกมีอาการเหมือนคล้ายจะเป็นลมค่ะ มันร้อนๆ วูบๆ เหงื่อเริ่มแตกค่ะ หลังจากนั้นเรารู้สึกเหมือนจะวูบค่ะ อาการเหมือนคนเมาเรารู้สึกตัวว่าเราเดินเซและเหมือนรีบเดินออกไปที่ถนน และเราก็ล้มลงบนถนนและรถแท๊กซี่ก็ขับมาพอดีค่ะ(อะไรจะซวยปานนั้น) แต่ก็ถึงว่าโชคดีที่แท๊กซี่เบรคทัน หัวเรากระแทกกับรถแท๊กซี่ ส่วนมือเราโดนล้อแท๊กซี่เหยียบค่ะ หลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลยค่ะ รู้สึกอีกทีคือได้ยินเสียงหวอและก็รู้สึกเหมือนมีคนมารุมเยอะมาก  ตอนนั้นเราพยายามลุกขึ้นค่ะ แต่มีพี่ผญ คนนึงเค้าช่วยเราไว้ เอายาดมมาให้ แล้วถามว่าน้องเป็นไรมั๊ยคะ เจ็บตรงไหนมั๊ย ตอนเราเราเบลอมากค่ะ เค้าเลยหามเราขึ้นรถไป พี่ผญพยายามเรียกเราให้เปิดโทรศัพท์ค่ะ เค้าบอกว่าจะโทรไปหาพ่อให้ เราก็พยายามบอกรหัสโทรศัพท์ให้เค้าจนเค้าโทรหาพ่อเราได้ ตอนถึงรพ.เราเริ่มมีสติค่ะ พี่ผญ คนนั้นเค้ายังอยู่ค่ะ เรารู้สึกแบบเห้ย ขอบคุณพี่เค้ามากๆจริงๆ ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่ก็นั่งรถมารพ.เป็นเพื่อนอยู่รอที่รพ. จนพ่อของเรามา ขอบคุณมากๆจริงๆนะคะ คนแบบนี้หายากจริงในตอนนี้ คือเราต้องแอดมิดอยู่รพ. เพื่อเช็คสมองอะค่ะ แต่ไม่เป็นไรมาก พอพ่อเรามาเราก็ไม่ได้เจอพี่เค้าเลยค่ะ เราอยากจะขอบคุณเค้ามากๆจริงๆ เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่าคนไทยที่มีน้ำใจยังมีอีกเยอะค่ะ