อยู่ต่างประเทศนานๆ ติดนิสัยหรือสับสนอะไรกลับมากันบ้าง

กระทู้สนทนา

ทำงานต่างประเทศ คนไทยในสิงคโปร์ ชีวิตในต่างแดน เที่ยวต่างประเทศ

แต่ละประเทศมีกฏเกณฑ์ วิธีการดำเนินชีวิต รวมถึงเครื่องใช้ไม้สอยแตกต่างกันไป
ยิ่งคนที่อยู่ต่างประเทศหลายๆ ปี สิ่งเหล่านี้สร้างความเคยชินให้เพื่อนๆ จนเกิดความสับสนเมื่อกลับมาเมืองไทยรึป่าว

คำเตือน: กระทู้นี้มีไว้เล่าประสบการณ์เท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์ในการตัดสินว่าประเทศไหนดีกว่ากัน

เอาล่ะ เริ่ม!

1. นิ้วโป้งหรือนิ้วชี้

อันนี้มันเกิดจากการเข้าออกสองประเทศบ่อยๆ และทั้งสองประเทศเราสามารถใช้ Autogate ได้ทั้งคู่
ที่สิงคโปร์จะเรียกว่า เครื่อง Automated clearance สำหรับใครที่ถือพาสระยะยาวที่อนุญาตให้เข้าออกประเทศได้แบบ multiple entry สามารถผ่านเครื่องนี้ได้เลย โดยการสแกนพาสปอร์ต ...และนิ้วโป้ง... ชางงีเหมือนบ้านหลังที่สอง เข้าๆออกๆ ไปเที่ยวเกือบทุกเดือน

ตัดกลับมาที่ไทย สามสี่เดือนกลับที จขกท ถึงสนามบินสุวรรณภูมิ กำลังจะผ่านออโต้เกต สแกนพาสปอร์ตแล้ว สแกนตั๋วโดยสารแล้ว ผ่านเข้าประตูและทาบนิ้วโป้งอย่างมั่นใจ!! เงียบ... มีเสียงเจ้าหน้าที่ดังมาจากข้างหลัง ...นิ้วชี้ค่ะ.. เม่าโศก

2. ซ้ายหรือขวา

ต่อเนื่องจากข้างบน เพราะหลายเดือนกลับทีก็เลยงงอีกแระเวลาเจอบันไดเลื่อน
ที่สิงคโปร์จะชิดซ้ายกันแบบพร้อมเพรียงมาก จขกท. จึงติดนิสัยนั้นมาด้วยแบบฝังลึก
ส่วนที่ไทย เหมือนเราเพิ่งจะมาตกลงกันเมื่อไม่กี่ปีมานี้ให้ยืนชิดข้างใดข้างหนึ่ง และตามความเข้าใจของคนส่วนใหญ่คือฝั่งขวา ถูกมั้ยคะ
(ถ้าไม่ถูกต้องชี้แจงได้นะคะ) จขกท. ไปเผลอยืนทางซ้ายก็ไปขวางชาวบ้านเค้า แต่บางที่ก็เหมือนเค้าไม่เคร่งจะยืนตรงไหนก็ได้ ดังนั้น กลับมาทีไรๆ ต้องตั้งสติและท่องไว้ทุกทีว่า ...สิงคโปร์ชิดซ้าย ไทยชิดขวา

3. สวิตซ์ปลั๊กไฟ

ปลํกที่ไทยไม่มีสวิตซ์ แต่ปลั๊กที่สิงคโปร์มี แบบนี้...

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกลับเมืองไทยคือ... ทุกครั้งที่ จขกท เสียบปลั๊กไฟทำอะไร จะเปิดไฟด้วย 1 ดวงเสมอ!!
ตอนแรกๆ ก็ไม่รู้ตัวกับปฏิกิริยาอัตโนมัติของตัวเอง จะงงว่า อ่าว..เราเปิดไฟทำไมเนี่ย...
ติดนิสัยว่าเสียบปลั๊กแล้วต้องกดสวิตซ์ แต่สวิตซ์ที่ไทยมันแค่อยู่ใกล้ๆ มันไม่ใช่สวิตซ์ปลั๊กเนอะ... นั่นล่ะค่ะ

เสียบปลั๊กที เปิดไฟ 1 ดวง ... เพี้ยนเพลีย

4. ทางม้าลาย

ทางม้าลายที่สิงคโปร์นั้น เป็นสิทธิพิเศษของคนเดินที่จะเดินลงไปได้ทุกเมื่อ จะโผล่พรวดมาจากพุ่มไม้ข้างทางแบบไม่มีปีมีขลุ่ยแล้วเดินลงไปเลย หรือจะก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือแล้วเดินลงไปเลยก็ได้ทั้งนั้น รถยนต์มีหน้าที่เบรคให้คุณ ต่อให้คุณยืนลังเลข้ามดีไม่ข้ามดีแต่ถ้าอยู่ในรัศมีทางม้าลายรถก็ต้องหยุด
หรือต่อให้ขับมาเร็วแค่ไหนก็ไม่มีข้ออ้างใดๆให้เลยตามเลย...ต้ อ ง ห ยุ ด

แม้ จขกท จะไม่ใจกล้าเดินพรวดๆ ลงไปอย่างไม่แคร์เวิลด์เหมือนชาวสิงคโปร์ แต่สมองก็ทำการเมมโมรี่ไว้ว่าเจอทางม้าลายให้ข้ามได้เลย
เวลากลับมาไทย ถ้าอยู่ที่ กทม. จขกท. จะยังมีสติเพราะภาพการจราจรตรงหน้ามันน่ากลัว แต่บางทีกลับบ้านต่างจังหวัด ถนนโล่งๆ เจอทางม้าลายก็เกือบไปเหมือนกันด้วยความเคยชิน เจอแม่คว้าแขนไว้สุดแรงพร้อมกับรถกระบะแล่นผ่านหน้าไปอย่างไวก็เคยมาแล้ว... เม่าเซย์โน

แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ไม่ว่านานแค่ไหนก็เปลี่ยนแปลงเราไม่ได้คือนิสัยการกินแบบไทย และรสชาติอาหารไทย ทำยังไงก็ไม่ชินกับที่อื่นเลยค่ะ เพี้ยนกินมาม่า

บางที จขกท ก็คิดเหมือนกันว่า ทั้งๆที่เราเกิดและเติบโตในเมืองไทยเป็นสิบๆ ปีก่อนจะออกนอกประเทศ ทำไมเราถึงลืมความเคยชินเก่าๆ ไปได้ มันไม่ได้เกิดจากการลืมตัวหรือความอยากจะเป็นคนอื่น แต่ จขกท คิดว่าในทุกๆ เรื่อง การทำซ้ำๆ เป็นการปรับตัวและฝึกฝนตัวเราเอง และสุดท้ายนั่นก็จะเป็นการสร้างนิสัยและความเคยชินใหม่ๆ ขึ้นมาโดยไม่เกี่ยวว่าคุณจะมีนิสัยแบบเก่ามานานกี่สิบปี...

หวังว่าจะได้ฟังเรื่องราวจากเพื่อนๆ บ้างนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาชมกระทู้ค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

แก้ไขข้อความเมื่อ