อยากจะเขียนเรื่องราวตรงนี้ ไว้เป็นแรงบันดาลใจ กำลังใจ ให้คนที่ติดเชื้อ HIV และครอบครัว รวมถึงคนรอบข้าง (ไม่เคยเปิดเผยเรื่องราวนี้ให้ใครฟังเลย แม้แต่คนในครอบครัวเอง ก็ไม่เคยบอก ว่าที่ผ่านมา เราเจออะไรมาบ้าง)
เรื่องราวนี้ เริ่มต้นจากเมื่อประมาณ 15 ปีก่อน จนถึงปัจจุบันนี้ (นานเน๊อะ แต่อย่างว่า โรค HIV หายขาดได้ซะที่ไหนกัน) เรื่องมันยาวมาก แต่ก็จะเล่าให้เข้าใจ และเขียนเท่าที่จำได้นะคะ ถ้าจะสืบว่าคนเขียนเป็นใคร ก็ตามสบายค่ะ เพราะทุกวันนี้ยอมรับได้แล้ว ว่ามันคือความจริง
15 ปี ก่อน จขกท.อยู่ ป.4 มีพี่สาวและน้องสาว อายุห่างกันคนละ 3 ปี ก่อนหน้านั้นป้า(พี่สาวพ่อ) ป่วยหนัก เข้า รพ. พ่อต้องไปดูแล โดยใช้มือที่มีแผลจากการทำสวน ทำไร่ รองเลือด น้ำลาย และสิ่งที่ป้าอาเจียนออกมา ไม่นานป้าก็เสียชีวิต
ต่อมาพ่อป่วยบ้าง เข้า รพ.สลับกับนอนรักษาตัวที่บ้าน เป็นไข้ เป็นฝี มีโรคแทรกซ้อนตลอด โดย จขกท.จะเป็นคนบีบฝีที่ก้นให้พ่อเสมอ นับครั้งไม่ถ้วนด้วย 2 มือเล็กๆของลูก เวลาพ่อมีตุ่มเล็กๆ ขึ้นเต็มตัว ก็จะไปซื้อยาซีม่า มาทาให้พ่อประจำ พ่อก็จะร้องเสียงดัง เพราะมันแสบมาก เราชอบใจที่พ่อเจ็บ และจะหัวเราะพ่อตลอด^^
โดยที่ไม่รู้หรอกว่าพ่อเป็นโรคอะไร
วันนั้นจำได้ วันที่เราลืมไม่ลง พ่อเป็นไข้หนักมาก รักษาตัวอยู่บ้าน เราไปเที่ยวบ้านเพื่อน เอามะพร้าวมาฝากพ่อ 1 ลูก มีเนื้อขาวๆ เราชิมแล้วรสชาติอร่อย หอมและหวาน เห็นพ่อไม่สบาย อยากให้พ่อได้กิน
พ่อค่ะ กินมะพร้าวมั้ย พูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส และความภาคภูมิใจ แล้วพ่อก็กินมันเข้าไป....ทั้งน้ำและเนื้อมะพร้าว จำได้ว่าพ่อบอกว่า มันหวานมาก
คืนนั้นพ่อเข้า รพ. อาการหนักมาก อยู่รพ.ประมาณ 3 วัน ตอนนั้นรู้แค่ว่าพ่อไม่ไหวแล้ว หมอให้กลับบ้าน
เวลาบ่าย 3 โมงของวันที่พ่อกลับ เรารีบวิ่งจากโรงเรียน กลับมากอดพ่อ และร้องไห้ ข้างๆพ่อ มันไม่ได้ลึกซึ้ง ไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอกค่ะ ยังเด็กอยู่ รู้แค่ว่าตัวเองร้องไห้แค่นั้นเอง
เย็นวันนั้นพ่อก็จากไปอย่างสงบ... ทุกคนจึงรู้ว่าพ่อติดเชื้อ HIV รวมถึงชาวบ้านด้วย แต่หนักกว่านั้น คือแม่ จะเลี้ยงลูก 3 คนไหวได้ยังไง ที่ทีผ่านมาก็ทำงานก่อสร้างกับพ่อมาตลอด
(พอโตมา จึงรู้ว่ามะพร้าว ผู้ติดเชื้อ HIV ไม่สามารถกินได้ จขกท.ลืมไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงเราคิดว่าเราคือคนฆ่าพ่อตัวเองจนถึงทุกวันนี้)
ผลที่ตามมาจากนั้น คือ ความรู้สึกรังเกียจ ที่ได้รับจากชาวบ้าน และเพื่อนในโรงเรียน ขนาดเรายังจำไม่เคยลืม แล้วแม่เราจะขนาดไหน.
1.เวลาเราไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้าน มือเราไปโดนใครเข้า เขาก็จะวิ่งไล่จับคนอื่นไปเรื่อยๆ ใครโดนแตะ คนนั้นเป็นเอดส์ พวกเขาเล่นกันอย่างสนุกสนาน เราได้แต่หันหลังกลับ และฟังเสียงพวกเขา...เราเจ็บมาก
2.ไปอบรมโรงเรียนอื่น เพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน ก็ไปกระซิบบอกเพื่อนโรงเรียนอื่น ว่าเราติดโรค ทุกสายตาที่มองมา และดูเหยียดหยาม มันก็เจ็บปวด เวลาจับกลุ่ม ก็ไม่มีใครให้อยู่ด้วย เล่นเกมส์ก็ไม่มีใครจับมือ. แล้วเราจะไปกล้าคุยกับใครได้
3.ตอนพักกินข้าวเที่ยงที่โรงเรียนอื่น ไม่ได้เอาช้อนไปกินข้าวเที่ยงเพราะไม่รู้ ก็ไม่มีใครให้ยืมช้อนกินข้าว เพราะกลัวติดโรคจากเรา
4.นั่งเรียนในห้อง มีแต่คนล้อทุกวัน บางคนออกอาการชัดเจน ไม่เข้าใกล้เรา ไม่พูด ไม่คุย จนเรากลัวเขาไปเลย
และ 5 6 7 .... อีกมากมายที่ไม่จำ
ตอนนั้น โรคเอดส์ เป็นโรคติดต่อที่น่ารังเกียจมากก มากที่สุดเลยก็ว่าได้
(กำลังพิมพ์ต่อค่ะ)
ความรู้สึกของลูกสาว ที่มีแม่ติดเชื้อ HIV
เรื่องราวนี้ เริ่มต้นจากเมื่อประมาณ 15 ปีก่อน จนถึงปัจจุบันนี้ (นานเน๊อะ แต่อย่างว่า โรค HIV หายขาดได้ซะที่ไหนกัน) เรื่องมันยาวมาก แต่ก็จะเล่าให้เข้าใจ และเขียนเท่าที่จำได้นะคะ ถ้าจะสืบว่าคนเขียนเป็นใคร ก็ตามสบายค่ะ เพราะทุกวันนี้ยอมรับได้แล้ว ว่ามันคือความจริง
15 ปี ก่อน จขกท.อยู่ ป.4 มีพี่สาวและน้องสาว อายุห่างกันคนละ 3 ปี ก่อนหน้านั้นป้า(พี่สาวพ่อ) ป่วยหนัก เข้า รพ. พ่อต้องไปดูแล โดยใช้มือที่มีแผลจากการทำสวน ทำไร่ รองเลือด น้ำลาย และสิ่งที่ป้าอาเจียนออกมา ไม่นานป้าก็เสียชีวิต
ต่อมาพ่อป่วยบ้าง เข้า รพ.สลับกับนอนรักษาตัวที่บ้าน เป็นไข้ เป็นฝี มีโรคแทรกซ้อนตลอด โดย จขกท.จะเป็นคนบีบฝีที่ก้นให้พ่อเสมอ นับครั้งไม่ถ้วนด้วย 2 มือเล็กๆของลูก เวลาพ่อมีตุ่มเล็กๆ ขึ้นเต็มตัว ก็จะไปซื้อยาซีม่า มาทาให้พ่อประจำ พ่อก็จะร้องเสียงดัง เพราะมันแสบมาก เราชอบใจที่พ่อเจ็บ และจะหัวเราะพ่อตลอด^^
โดยที่ไม่รู้หรอกว่าพ่อเป็นโรคอะไร
วันนั้นจำได้ วันที่เราลืมไม่ลง พ่อเป็นไข้หนักมาก รักษาตัวอยู่บ้าน เราไปเที่ยวบ้านเพื่อน เอามะพร้าวมาฝากพ่อ 1 ลูก มีเนื้อขาวๆ เราชิมแล้วรสชาติอร่อย หอมและหวาน เห็นพ่อไม่สบาย อยากให้พ่อได้กิน
พ่อค่ะ กินมะพร้าวมั้ย พูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส และความภาคภูมิใจ แล้วพ่อก็กินมันเข้าไป....ทั้งน้ำและเนื้อมะพร้าว จำได้ว่าพ่อบอกว่า มันหวานมาก
คืนนั้นพ่อเข้า รพ. อาการหนักมาก อยู่รพ.ประมาณ 3 วัน ตอนนั้นรู้แค่ว่าพ่อไม่ไหวแล้ว หมอให้กลับบ้าน
เวลาบ่าย 3 โมงของวันที่พ่อกลับ เรารีบวิ่งจากโรงเรียน กลับมากอดพ่อ และร้องไห้ ข้างๆพ่อ มันไม่ได้ลึกซึ้ง ไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอกค่ะ ยังเด็กอยู่ รู้แค่ว่าตัวเองร้องไห้แค่นั้นเอง
เย็นวันนั้นพ่อก็จากไปอย่างสงบ... ทุกคนจึงรู้ว่าพ่อติดเชื้อ HIV รวมถึงชาวบ้านด้วย แต่หนักกว่านั้น คือแม่ จะเลี้ยงลูก 3 คนไหวได้ยังไง ที่ทีผ่านมาก็ทำงานก่อสร้างกับพ่อมาตลอด
(พอโตมา จึงรู้ว่ามะพร้าว ผู้ติดเชื้อ HIV ไม่สามารถกินได้ จขกท.ลืมไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงเราคิดว่าเราคือคนฆ่าพ่อตัวเองจนถึงทุกวันนี้)
ผลที่ตามมาจากนั้น คือ ความรู้สึกรังเกียจ ที่ได้รับจากชาวบ้าน และเพื่อนในโรงเรียน ขนาดเรายังจำไม่เคยลืม แล้วแม่เราจะขนาดไหน.
1.เวลาเราไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้าน มือเราไปโดนใครเข้า เขาก็จะวิ่งไล่จับคนอื่นไปเรื่อยๆ ใครโดนแตะ คนนั้นเป็นเอดส์ พวกเขาเล่นกันอย่างสนุกสนาน เราได้แต่หันหลังกลับ และฟังเสียงพวกเขา...เราเจ็บมาก
2.ไปอบรมโรงเรียนอื่น เพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน ก็ไปกระซิบบอกเพื่อนโรงเรียนอื่น ว่าเราติดโรค ทุกสายตาที่มองมา และดูเหยียดหยาม มันก็เจ็บปวด เวลาจับกลุ่ม ก็ไม่มีใครให้อยู่ด้วย เล่นเกมส์ก็ไม่มีใครจับมือ. แล้วเราจะไปกล้าคุยกับใครได้
3.ตอนพักกินข้าวเที่ยงที่โรงเรียนอื่น ไม่ได้เอาช้อนไปกินข้าวเที่ยงเพราะไม่รู้ ก็ไม่มีใครให้ยืมช้อนกินข้าว เพราะกลัวติดโรคจากเรา
4.นั่งเรียนในห้อง มีแต่คนล้อทุกวัน บางคนออกอาการชัดเจน ไม่เข้าใกล้เรา ไม่พูด ไม่คุย จนเรากลัวเขาไปเลย
และ 5 6 7 .... อีกมากมายที่ไม่จำ
ตอนนั้น โรคเอดส์ เป็นโรคติดต่อที่น่ารังเกียจมากก มากที่สุดเลยก็ว่าได้
(กำลังพิมพ์ต่อค่ะ)