ครอบครัวเราแต่งงานกันมา8ปีมีลูก2คนคนเล็กอยู่อนุบาล.....ก่อนมีลูกเรากับภรรยามีกิจกรรมบนเตียงกันถึงจะไม่บ่อยแต่ก็เป็นระยะๆ....แต่หลังมีคนแรกมานี่กิจกรรมดังกล่าวเรียกว่าแทบจะไม่มีเลยมา 8 ปีนี่(คนเล็กนับวันตกไข่แล้วมีกิจกรรมและติดเลย)......เคยถามภรรยาถึงความผิดปกติดังกล่าวเธอตอบว่าไม่มีอารมณ์และไม่ให้สัมผัสแบบว่าสามีภรรยาเขาทำกันอีกเลย...จบ??....แล้วเราจะแก้ไขกันอย่างไรดีเธอ??....เธอตอบว่าฉันไม่รู้.....อ้าว!.แล้วพี่ต้องทำอย่างไรต่อเนี่ย???
.............อยากจะบอกว่ากลัดมันมาก(ขอระบายหน่อยเถอะครับ)แต่ที่อดทนมาเพราะใจคิดว่าไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวอย่างว่ามาทำลายครอบครัวลูกทั้งสองน่ารักมากคนโตก็กำลังไปได้ดีดูๆแล้วน่าจะเป็นเด็กเรียนเก่ง..กลัวผลกระทบจากความเห็นแก่ตัวของเราทำให้ลูกเสียใจจนทำให้การเรียนเป๋ไปได้....ทำงานหาเงินอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่ยาใจไม่มี(แทบหมดกำลังใจ)..ก็ไม่รู้ว่าเธอคาดหวังอะไรกับฉันมากไปกว่านี้อีกหรือ....เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบไม่เคยนอกใจ....ทุกวันอยู่ด้วยอย่างนี้...สามทุ่มเธอสอนหนังสือลูกเสร็จเธอก็ราตรีสวัสดิ์.....ส่วนเรารึในเมื่อเธอไม่อยากให้สัมผัสเราก็ไม่สัมผัสเธออีกเลย....อยู่ได้ทุกวันนี้ด้วยคำว่า "ทุกอย่างเพื่อลูกไม่ใช่ทุกอย่างเพื่อเธอ" .......กลัดมันมาอย่างไรก็ทนมันต่อไป........คุณว่าจะมีคนอื่นเหมือนผมมั้ยเหตุผลที่ไม่ก็เพราะเธอบอกว่าเหนื่อยจากลูกเครียดจากที่ทำงาน...ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็พยายามช่วยแบ่งเบา(ซักผ้าล้างจานกวาดบ้านถูบ้าน)...อาหารมื้อเทียงและเย็นคอยหาให้ตลอด....วันเกิดวันครบรอบวันแต่งงานวันวาเลนไทน์มีช่อดอกไม้ทุกปี..ไม่เทียวหญิงไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่...เสื้อผ้าเรื่องแต่งตัวไม่เคยขัด...เงินเดือนเมื่อหักส่วนที่ส่งให้บุพการีก็ให้เธอหมด...ก็เลยเกิดคำถามในใจว่ามันใช่หรือไอ้เหตุผลที่เธออ้างมา....เคยคุยกันหลายครั้งไม่ประสบผลแถมยังจะหาเมียน้อยให้เราอีกหรือไม่ก็ไปเที่ยวบริการเลยแต่ต้องป้องกันนะ(ไม่รู้ว่าแกล้งลองใจหรือเปล่า..แต่คงไม่เอาอ่ะแค่นี้ก็ปัญหาเยอะแล้วจะหาเหาใส่หัวอีกทำไม)...ลูกน่ารักมากและรักลูกมากไม่อยากให้เขาโตมาเป็นเด็กมีปัญหา
ทุกวันนี้ก็ sextoy หนังผู้ใหญ่และเมียทั้ง5นิ้ว...เฮ้อ...แต่หยั่งว่านะของเคยXแต่วันนึงไม่ได้Xแม้กระทั่งเพียงสัมผ้สยังไม่ได้เลยมันเลยเกิดคำถามในใจอยู่เรื่อยมา...นี่ตัวเรามันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยรึ...
หรือเพราะว่าเวลาทะเลาะกันเป็นเพราะผมยอมทุกครั้งเป็นฝ่ายมาง้อก่อนทุกครั้ง...เธอเลยไม่เคยแยแส....เปิดใจคุยกันแล้วล่ะ...สุดท้ายคำตอบก้อคงเหมือนที่คุณเจออยู่...ทนอยู่มาเพราะคำว่าลูกและหน้าตาทางสังคม...แต่วันนี้เป็นวันผมลุกขึ้นมาปฏิวัติผมไม่ไหวแล้วทำไมชีวิตต้องมาเจอแบบนี้อายุก้อแค่ 37เอง ผมทำให้เห็นว่าความอดทนคนเรามันมีขีดจำกัด...บ้านก้อซื้อให้รถยนต์ก้อซื้อให้ความมั่นคงในชีวิตวางไว้ให้หมด...จะเอาอะไรอีก...เสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวไม่เคยขัด..จนทุกวันนี้ตู้แทบไม่มีที่ให้ยัด...พอแล้วล่ะผมพูดกับเธอน้อยลงไม่สนใจไม่ถามไถ่ว่าไปไหนทำงานเป็นงัย..กลายเป็นคนเย็นชาเกิดสุญญากาศในบ้าน...ฟันธงกับตัวเองถ้ามันยากที่จะกลับมาเหมือนเดิมเราก้อแยกกันอยู่เถอะแต่มาดูลูกด้วยกันค่าใช้จ่ายลูกทุกอย่างพ่อจัดการได้เพราะทุกวันนี้พ่อก้อทำอยู่...พอแล้วพอกันที...ทุกวันนี้จุดหมายคืออีก 5ปีบ้านและรถจะผ่อนหมด(เอาไว้ให้ลูกอยุ่และเดินทางไปร.รได้สะดวก)...ถึงวันนั้นคงพอ..กัน..ที..ผมขอพื้นที่ปลดเปลื้องความรู้สึกเถอะนะ...ผมปรึกษาใครไม่ได้เลยเพราะอาชีพในสังคม...ผมเองไม่ใช่คนดีเด่นอะไรมากมาย....ใครจะว่าหรือให้คำแนะนำอะไรก้อเชิญครับผมยินดีรับฟัง
พอกันที...พอแล้ว...กับชีวิตคู่ที่ผมต้องทนอยู่เพียงเพราะเพื่อลูกและหน้าตาทางสังคม
.............อยากจะบอกว่ากลัดมันมาก(ขอระบายหน่อยเถอะครับ)แต่ที่อดทนมาเพราะใจคิดว่าไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวอย่างว่ามาทำลายครอบครัวลูกทั้งสองน่ารักมากคนโตก็กำลังไปได้ดีดูๆแล้วน่าจะเป็นเด็กเรียนเก่ง..กลัวผลกระทบจากความเห็นแก่ตัวของเราทำให้ลูกเสียใจจนทำให้การเรียนเป๋ไปได้....ทำงานหาเงินอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่ยาใจไม่มี(แทบหมดกำลังใจ)..ก็ไม่รู้ว่าเธอคาดหวังอะไรกับฉันมากไปกว่านี้อีกหรือ....เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบไม่เคยนอกใจ....ทุกวันอยู่ด้วยอย่างนี้...สามทุ่มเธอสอนหนังสือลูกเสร็จเธอก็ราตรีสวัสดิ์.....ส่วนเรารึในเมื่อเธอไม่อยากให้สัมผัสเราก็ไม่สัมผัสเธออีกเลย....อยู่ได้ทุกวันนี้ด้วยคำว่า "ทุกอย่างเพื่อลูกไม่ใช่ทุกอย่างเพื่อเธอ" .......กลัดมันมาอย่างไรก็ทนมันต่อไป........คุณว่าจะมีคนอื่นเหมือนผมมั้ยเหตุผลที่ไม่ก็เพราะเธอบอกว่าเหนื่อยจากลูกเครียดจากที่ทำงาน...ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็พยายามช่วยแบ่งเบา(ซักผ้าล้างจานกวาดบ้านถูบ้าน)...อาหารมื้อเทียงและเย็นคอยหาให้ตลอด....วันเกิดวันครบรอบวันแต่งงานวันวาเลนไทน์มีช่อดอกไม้ทุกปี..ไม่เทียวหญิงไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่...เสื้อผ้าเรื่องแต่งตัวไม่เคยขัด...เงินเดือนเมื่อหักส่วนที่ส่งให้บุพการีก็ให้เธอหมด...ก็เลยเกิดคำถามในใจว่ามันใช่หรือไอ้เหตุผลที่เธออ้างมา....เคยคุยกันหลายครั้งไม่ประสบผลแถมยังจะหาเมียน้อยให้เราอีกหรือไม่ก็ไปเที่ยวบริการเลยแต่ต้องป้องกันนะ(ไม่รู้ว่าแกล้งลองใจหรือเปล่า..แต่คงไม่เอาอ่ะแค่นี้ก็ปัญหาเยอะแล้วจะหาเหาใส่หัวอีกทำไม)...ลูกน่ารักมากและรักลูกมากไม่อยากให้เขาโตมาเป็นเด็กมีปัญหา
ทุกวันนี้ก็ sextoy หนังผู้ใหญ่และเมียทั้ง5นิ้ว...เฮ้อ...แต่หยั่งว่านะของเคยXแต่วันนึงไม่ได้Xแม้กระทั่งเพียงสัมผ้สยังไม่ได้เลยมันเลยเกิดคำถามในใจอยู่เรื่อยมา...นี่ตัวเรามันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยรึ...
หรือเพราะว่าเวลาทะเลาะกันเป็นเพราะผมยอมทุกครั้งเป็นฝ่ายมาง้อก่อนทุกครั้ง...เธอเลยไม่เคยแยแส....เปิดใจคุยกันแล้วล่ะ...สุดท้ายคำตอบก้อคงเหมือนที่คุณเจออยู่...ทนอยู่มาเพราะคำว่าลูกและหน้าตาทางสังคม...แต่วันนี้เป็นวันผมลุกขึ้นมาปฏิวัติผมไม่ไหวแล้วทำไมชีวิตต้องมาเจอแบบนี้อายุก้อแค่ 37เอง ผมทำให้เห็นว่าความอดทนคนเรามันมีขีดจำกัด...บ้านก้อซื้อให้รถยนต์ก้อซื้อให้ความมั่นคงในชีวิตวางไว้ให้หมด...จะเอาอะไรอีก...เสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวไม่เคยขัด..จนทุกวันนี้ตู้แทบไม่มีที่ให้ยัด...พอแล้วล่ะผมพูดกับเธอน้อยลงไม่สนใจไม่ถามไถ่ว่าไปไหนทำงานเป็นงัย..กลายเป็นคนเย็นชาเกิดสุญญากาศในบ้าน...ฟันธงกับตัวเองถ้ามันยากที่จะกลับมาเหมือนเดิมเราก้อแยกกันอยู่เถอะแต่มาดูลูกด้วยกันค่าใช้จ่ายลูกทุกอย่างพ่อจัดการได้เพราะทุกวันนี้พ่อก้อทำอยู่...พอแล้วพอกันที...ทุกวันนี้จุดหมายคืออีก 5ปีบ้านและรถจะผ่อนหมด(เอาไว้ให้ลูกอยุ่และเดินทางไปร.รได้สะดวก)...ถึงวันนั้นคงพอ..กัน..ที..ผมขอพื้นที่ปลดเปลื้องความรู้สึกเถอะนะ...ผมปรึกษาใครไม่ได้เลยเพราะอาชีพในสังคม...ผมเองไม่ใช่คนดีเด่นอะไรมากมาย....ใครจะว่าหรือให้คำแนะนำอะไรก้อเชิญครับผมยินดีรับฟัง