ฉันเป็นลูกติดพ่อแม่

สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กที่พ่อแม่ดูแลดีมากๆ ป้อนให้ทุกอย่างที่ต้องการ แรกๆเรามีความสุขนะคะ ตอนมัธยมเพื่อนต่างก็อิจฉาว่าพ่อแม่เอาใจใส่อย่างนั้นอย่างนี่ แต่พอขึ้นมหาวิทยาลัย ชีวิตมันแตกต่างจากมัธยมมากค่ะ เราติดมอที่อยู่ไกลบ้านห่างจากพ่อแม่ จากการที่มีพ่อแม่คอยทำอะไรให้ตลอดพ่อมาอยู่คนเดียวแล้วมันโหดร้ายมากๆ มันเป็นความรู้สึกแบบแค่มีคนขึ้นเสียงใส่หรือขัดใจน้ำตามันก็เตรียมตัวจะไหลแล้ว จากที่เราคิดว่าตัวเองเป็นคนเข้มแข็งมากๆ แต่พอมายืนตรงจุดๆนี้เราเหมือนเด็กทารกที่พึ่งลืมตาดูโลก พึ่งหัดทำอะไรเอง หลายครั้งที่เราเลือกอยากใช้ชีวิตแบบเด็กคนอื่นๆ หาประสบการณ์ด้วยตัวเอง เราอยากทำงาน อยากเที่ยวกับเพื่อน แต่โดนพ่อแม่ห้ามตลอดด้วยเหตุผลที่ว่าโลกข้างนอกมันโหดร้ายเกินไป พ่อเป็นห่วง เราเข้าใจพ่อนะคะแต่มันก็ส่งผลถึงตัวเราด้วย เราเป็นคนที่แทบไม่กล้าจะตัดสินใจทำอะไรเองได้เลย ต้องโทรถามพ่อแม่ก่อนตลอด บ้างครั้งเราก็รู้สึกแย่นะคะ ถึงมีเงิน ครอบครอบมีให้ทุกอย่างแต่ขาดประสบการณ์การเรียนรู้ด้วยตนเองเราก็อยู่ในสังคมไม่ได้