มีใครเป็นอาการแบบเราไหมคะ ตอนนี้ท้องลูกคนที่2ได้ 7เดือนแล้ว ส่วนลูกคนแรกอายุ2ขวบพอดีเป็นเด็กผู้หญิงค่ะ
ช่วงที่คลอดลูกคนแรก มีคุณป้าสะใภ้ของสามีมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ เรากับสามีก็ออกไปทำงานค่ะ คุณป้าเลี้ยงลูกเราดีมากๆ จนตอนที่รู้ว่าท้องคนที่2ได้ 2เดือน คุณป้าก็ขอลาออกค่ะ โดยอยู่ช่วยเราจนถึงช่วงที่ท้องได้5เดือน แต่ระหว่างนี้คุณป้าก็จะลาหยุดบ่อยๆ ลาครั้งละ1อาทิตย์หรือ2อาทิตย์ ช่วงแรกเราแพ้ท้องหนักมาก บอกเลยว่าหนักหน่วงมากเวลาที่คุณป้าลาหยุด ถ้าใครเคยแพ้ท้องหนักๆจะรู้ว่าทรมาณมากๆ และลูกสาวเราเป็นเด็กที่ติดเรามากกกกกกกกกกกกค่ะ นอกจากเราแล้วเค้าจะยอมอีกคนก็คือคุณป้า นอกนั้นไม่เอาใครเลย แม้แต่พ่อก็ยังไม่ค่อยยอม ตัดมาถึงวันที่คุณป้าลาออก เราเองก็เริ่มชินกับการเลี้ยงลูกเองคนเดียว แต่ว่ามันเหนื่อยเครียดและท้อมากค่ะ เรามีธุรกิจของตัวเอง และกำลังเริ่มธุรกิจใหม่ สามีเองก็มีธุรกิจของตัวเองซึ่งค่อนข้างยุ่งและงานหนักมากๆ ระหว่างนี้เราก็รับสมัครพี่เลี้ยง จนมาเจอพี่เลี้ยงชาวพม่า ซึ่งน้องคนนี้โอเคเลย แต่อย่างที่บอกค่ะ ลูกสาวเราติดเรามากๆ กลายเป็นไม่ยอมพี่เลี้ยง จะให้พี่เลี้ยงอาบน้ำหรือทำอะไร เราต้องอยู่ข้างๆเสมอ คือต้องไปทำกิจกรรมนั้นๆด้วย ซึ่งตอนนี้เราท้องใหญ่มากๆค่ะ แค่เดินก็เหนื่อยมาก ตอนที่ได้พี่เลี้ยงมาเราดีใจมาก มีคนมาล้างก้นลูกเก็บของเล่นหรือช่วยอุ้มแล้ว เพราะเราก้มๆเงยๆลุกๆไม่ไหวแล้วค่ะ แต่ก็เหมือนฝันสลาย เพราะลูกสาวกว่าจะยอมให้พี่เลี้ยงทำได้ เราต้องพูดเหตุผลต่างๆนา จนเค้ายอม ตอนนี้เราท้องได้ 7เดือนแล้ว ไม่คิดเลยว่าท้องที่2จะทรมาณ เราเดินก็หลัง นอนก็เจ็บหลัง ร้าวไปทั้งตัวค่ะ แต่พยามบอกตัวเองว่าไม่เป็นอะไร อดทนๆ เวลาเจอลูกงี่เง่าใส่ เราปล่อยโฮต่อหน้าลูกหลายครั้งมากๆ จนวันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เราเหนื่อยจากเมื่อคืนมากๆ กว่าจะคุยธุระกับสามี เคลียงานของตัวเอง ปาเข้าไปตี3ถึงได้นอน และไม่เคยหลับสนิท เพราะลูกในท้องดิ้นตลอดคืนและเป็นดิ้นแรงมากๆ พอได้เวลา 7โมงเช้าลูกสาวก็ตื่น เรานี่แบบ รู้สึกเลยว่าฉันเพิ่งหลับตาไปนี่นา เราก็เรียกพี่เลี้ยงให้มารับ ซึ่งแน่นอนลูกสาวเราไม่ยอมไป และงอแงอยู่ข้างๆเรา เราพยามหลับตาจิกนิ้วตัวเองบอกกับตัวเองว่าเก็บอารมณ์นะ อดทน ลูกสาวเราเริ่มเบะปากที่เราไม่ยอมขานรับสิ่งที่เค้าพูด จนสุดท้ายเราร้องไห้เลยค่ะ ลูกสาวก็ร้อง แม่ก็ร้อง สามีเราที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาถ่ายรูปเรากับลูกที่ร้องไห้อยู่ นาทีนั้นเราโมโหมาก หันไปถามว่าตลกมากไหม เค้าก็เลยลุกออกจากเตียงไป ลูกสาวเราก็ยังพูดประโยคซ้ำๆใส่เรา เราผลักลูกออกจากตัวเราลงพื้น นาทีนั้น รู้สึกเลยว่าอยากตายมาก สามีเราตกใจมาก ลูกก็ตกใจ ร้องไห้ดังเลย แล้วสามีก็อุ้มลูกไป วันนี้ทั้งวันเรารู้สึกแย่มากค่ะ อยู่ๆก็รู้สึกอยากฆ่าตัวตาย แต่ก็รักลูกมากๆ จนคิดวนไปมาว่าฆ่าตัวตายทั้งแม่และลูกดีไหม เราเหนื่อย เราท้อมากๆ กับภาระที่สามีแบก ภาระของครอบครัวเราเอง เราอยากช่วยให้ได้ทั้งหมด แต่ก็ยังทำไม่ได้ ปกติเราไม่เคยมีความคิดแบบนี้ในหัวเลย เดินข้ามถนน อยู่ๆก็รู้สึกอยากหยุดมันอยู่กลางถนนซะอย่างงั้น คือเราหดหู่มากเหลือเกินตอนนี้ เรารู้สึกผิดที่ทำกับลูกไปเมื่อเช้ามากๆ เราไม่รู้ว่าทำไมจิตตกได้ขนาดนี้ มีใครมีวิธีแก้ปัญหาของเราได้บ้างไหมคะ เราต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ไหม หรือต้องไปที่ไหน ไม่รู้ว่านี่จะเป็นอาการของโรคซึมเศร้าหรือเปล่า หรือเป็นอารมณ์คนท้อง ไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไรดี ของคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวยาวๆของเรานะคะ
ท้องลูกคนที่2แล้วเครียดมากๆ มีวิธีแก้ไขหรือปรึกษาผู้เชี่ยวชาญได้ที่ไหนบ้างไหมคะ
ช่วงที่คลอดลูกคนแรก มีคุณป้าสะใภ้ของสามีมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ เรากับสามีก็ออกไปทำงานค่ะ คุณป้าเลี้ยงลูกเราดีมากๆ จนตอนที่รู้ว่าท้องคนที่2ได้ 2เดือน คุณป้าก็ขอลาออกค่ะ โดยอยู่ช่วยเราจนถึงช่วงที่ท้องได้5เดือน แต่ระหว่างนี้คุณป้าก็จะลาหยุดบ่อยๆ ลาครั้งละ1อาทิตย์หรือ2อาทิตย์ ช่วงแรกเราแพ้ท้องหนักมาก บอกเลยว่าหนักหน่วงมากเวลาที่คุณป้าลาหยุด ถ้าใครเคยแพ้ท้องหนักๆจะรู้ว่าทรมาณมากๆ และลูกสาวเราเป็นเด็กที่ติดเรามากกกกกกกกกกกกค่ะ นอกจากเราแล้วเค้าจะยอมอีกคนก็คือคุณป้า นอกนั้นไม่เอาใครเลย แม้แต่พ่อก็ยังไม่ค่อยยอม ตัดมาถึงวันที่คุณป้าลาออก เราเองก็เริ่มชินกับการเลี้ยงลูกเองคนเดียว แต่ว่ามันเหนื่อยเครียดและท้อมากค่ะ เรามีธุรกิจของตัวเอง และกำลังเริ่มธุรกิจใหม่ สามีเองก็มีธุรกิจของตัวเองซึ่งค่อนข้างยุ่งและงานหนักมากๆ ระหว่างนี้เราก็รับสมัครพี่เลี้ยง จนมาเจอพี่เลี้ยงชาวพม่า ซึ่งน้องคนนี้โอเคเลย แต่อย่างที่บอกค่ะ ลูกสาวเราติดเรามากๆ กลายเป็นไม่ยอมพี่เลี้ยง จะให้พี่เลี้ยงอาบน้ำหรือทำอะไร เราต้องอยู่ข้างๆเสมอ คือต้องไปทำกิจกรรมนั้นๆด้วย ซึ่งตอนนี้เราท้องใหญ่มากๆค่ะ แค่เดินก็เหนื่อยมาก ตอนที่ได้พี่เลี้ยงมาเราดีใจมาก มีคนมาล้างก้นลูกเก็บของเล่นหรือช่วยอุ้มแล้ว เพราะเราก้มๆเงยๆลุกๆไม่ไหวแล้วค่ะ แต่ก็เหมือนฝันสลาย เพราะลูกสาวกว่าจะยอมให้พี่เลี้ยงทำได้ เราต้องพูดเหตุผลต่างๆนา จนเค้ายอม ตอนนี้เราท้องได้ 7เดือนแล้ว ไม่คิดเลยว่าท้องที่2จะทรมาณ เราเดินก็หลัง นอนก็เจ็บหลัง ร้าวไปทั้งตัวค่ะ แต่พยามบอกตัวเองว่าไม่เป็นอะไร อดทนๆ เวลาเจอลูกงี่เง่าใส่ เราปล่อยโฮต่อหน้าลูกหลายครั้งมากๆ จนวันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เราเหนื่อยจากเมื่อคืนมากๆ กว่าจะคุยธุระกับสามี เคลียงานของตัวเอง ปาเข้าไปตี3ถึงได้นอน และไม่เคยหลับสนิท เพราะลูกในท้องดิ้นตลอดคืนและเป็นดิ้นแรงมากๆ พอได้เวลา 7โมงเช้าลูกสาวก็ตื่น เรานี่แบบ รู้สึกเลยว่าฉันเพิ่งหลับตาไปนี่นา เราก็เรียกพี่เลี้ยงให้มารับ ซึ่งแน่นอนลูกสาวเราไม่ยอมไป และงอแงอยู่ข้างๆเรา เราพยามหลับตาจิกนิ้วตัวเองบอกกับตัวเองว่าเก็บอารมณ์นะ อดทน ลูกสาวเราเริ่มเบะปากที่เราไม่ยอมขานรับสิ่งที่เค้าพูด จนสุดท้ายเราร้องไห้เลยค่ะ ลูกสาวก็ร้อง แม่ก็ร้อง สามีเราที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาถ่ายรูปเรากับลูกที่ร้องไห้อยู่ นาทีนั้นเราโมโหมาก หันไปถามว่าตลกมากไหม เค้าก็เลยลุกออกจากเตียงไป ลูกสาวเราก็ยังพูดประโยคซ้ำๆใส่เรา เราผลักลูกออกจากตัวเราลงพื้น นาทีนั้น รู้สึกเลยว่าอยากตายมาก สามีเราตกใจมาก ลูกก็ตกใจ ร้องไห้ดังเลย แล้วสามีก็อุ้มลูกไป วันนี้ทั้งวันเรารู้สึกแย่มากค่ะ อยู่ๆก็รู้สึกอยากฆ่าตัวตาย แต่ก็รักลูกมากๆ จนคิดวนไปมาว่าฆ่าตัวตายทั้งแม่และลูกดีไหม เราเหนื่อย เราท้อมากๆ กับภาระที่สามีแบก ภาระของครอบครัวเราเอง เราอยากช่วยให้ได้ทั้งหมด แต่ก็ยังทำไม่ได้ ปกติเราไม่เคยมีความคิดแบบนี้ในหัวเลย เดินข้ามถนน อยู่ๆก็รู้สึกอยากหยุดมันอยู่กลางถนนซะอย่างงั้น คือเราหดหู่มากเหลือเกินตอนนี้ เรารู้สึกผิดที่ทำกับลูกไปเมื่อเช้ามากๆ เราไม่รู้ว่าทำไมจิตตกได้ขนาดนี้ มีใครมีวิธีแก้ปัญหาของเราได้บ้างไหมคะ เราต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ไหม หรือต้องไปที่ไหน ไม่รู้ว่านี่จะเป็นอาการของโรคซึมเศร้าหรือเปล่า หรือเป็นอารมณ์คนท้อง ไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไรดี ของคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวยาวๆของเรานะคะ