จากกระทู้ "ตอนเด็กๆ เคยถูกทำโทษแบบไหนโหดสุด" การลงโทษนั้นส่งผลต่อพวกคุณยังไงบ้างคะ?

กระทู้สนทนา

ปัญหาครอบครัว การสอนลูก สุขภาพจิต ปัญหาชีวิต

เมื่อวานเราเห็นกระทู้นี้ค่ะ http://pantip.com/topic/35141085/

ที่ให้แต่ละคนบอกว่าเมื่อตอนเด็กถูกลงโทษแบบไหนที่โหดสุดๆ สำหรับตัวเอง เราก็ไปตอบเหมือนกัน และพบว่าร้อยกว่าความเห็นในนั้น บางอย่าง เข้าขั้น "ทารุณกรรม" ไปแล้วจริงๆ

เราว่าการถูกลงโทษ หรือการถูกกระทำตอนเด็กมันส่งผลบางอย่างต่อบุคลิก นิสัยตอนโตแน่นอน

ดังนั้นเรามาลองรวบรวมกันเถอะค่ะ ว่าการเลี้ยงลูกแบบ "รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี" นอกจากจะทำให้ "ได้ดี" ตามความเชื่อสมัยก่อน มันยังทิ้ง "ร่องรอย" อะไรเอาไว้ในตัวเรา สะท้อนอะไรในนิสัยของเราออกมาบ้าง

................................

เริ่มจากเราก่อนเนาะ นี่คือสิ่งที่เราคิดว่าโหดที่สุดที่เราเคยโดนมา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

นอกจากเรื่องพวกนี้ ก็เป็นเรื่องการถูกมัดเอาไว้ แล้วพ่อแม่ก็บอกว่าจะพาไปขายให้ชาวเขาเอาไปใช้งานบ้างล่ะ หรือด่าว่าดื้อแบบนี้จะส่งเราไปขายตัวที่ญี่ปุ่นตอนโตบ้างล่ะ (แต่ตอนนั้นเราอายุไม่เกิน 10 ขวบ ไม่รู้พ่อแม่จะเอาอะไรกับเด็กสิน่า)

ผลจากการอยู่ในครอบครัวอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ทำให้เราเป็นคนเก็บกด ดื้อเงียบไปเลย

เรากลายเป็นคนตาแข็งมาก เพราะทุกครั้งที่พ่อตี เราต้องสบตาพ่อ ถ้าหลบตา ท่านจะตีหนักขึ้น แต่ถ้าสบตานานๆ เข้า พ่อก็จะหาว่าเราท้าทาย ซึ่งหลังๆ มา เราก็ท้าทายจริงๆ แหละ 5555 พอโตมา เราไม่ใช่คนนิสัยกระด้างนะคะ แต่สิ่งที่ฉายออกมาทางตาคือความแข็ง เหมือนจะพร้อมจะหาเรื่องใครสักคนงั้นแหละ 555555

เราชินกับความมืด เพราะเราถูกจับขังห้องมืดบ่อยๆ เราชินกับการทำร้ายตัวเอง ไม่ว่าจะด้วยการทำร่ายร่างกาย (หยิกตัวเองแรงๆ เอาปากกาที่หมึกหมดจิ้มๆ ตัวเองซ้ำๆ แต่ไม่ใช้ของมีคมหรือที่สามารถทิ้งแผลเอาไว้เพราะเราไม่อยากให้ใครเห็นทั้งนั้น) เราเคยคิดฆ่าตัวตายตั้งแต่ยังไม่ถึง 10 ขวบ เพราะคิดว่าถ้าที่บ้านไม่มีเราเสียคน พ่อกับแม่เราอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ เราถึงขั้นแขวนเชือก ทำบ่วงเรียบร้อยแล้ว ขึ้นไปยืนเตรียมแขวนคอตัวเองแล้ว แต่ตอนจะเอาคอสอดเข้าไป ดันคิดไปก่อนว่าถ้าเราตาย พ่อแม่ก็ต้องเสียเงินจัดงานศพเราอีก ตอนนั้นบ้านยังไม่มีเงิน เอาไว้รอเขามีเงินมีทองขึ้นมาก่อน ค่อยว่ากันอีกที (เหตุผลฮามากจริงๆ)

เรากลายเป็นคนมีอะไรก็โทษตัวเองก่อน เหมือนเป็นคนที่ self-exteem ความนับถือตัวเองต่ำ เราจะมองว่าเราบกพร่องก่อนเสมอ เราไม่ดี ไม่คู่ควร ไม่ได้ทำให้ใครภาคภูมิใจขึ้นมาได้เลย เราไม่กล้าแต่งตัวเพราะพ่อแม่เคยบอกตอนเด็กๆ บ่อยๆ ว่าคนแต่งตัว แต่งหน้าคือคนแรด อยากมี_ัว เราเป็นเด็กดี ต้องไม่ทำอะไรแบบนั้น เพราะพ่อแม่จะอับอายมาก ผลคือเราไม่เคยดูแลตัวเอง แม้แต่จะใช้ครีมสักอย่างเราก็ยังคิดว่ามันไม่จำเป็น มันไม่ดี เรากำลังทำตัวไม่ดี ทั้งที่เรารู้อยู่เต็มอกว่าที่พ่อแม่พูดมาน่ะมันไม่ถูก

เราพยายามเรียนให้ดี (แต่เป็นคนขี้เกียจนะ) พยายามทำกิจกรรมทุกอย่าง เราไขว่คว้าหาความสำเร็จเพื่อที่จะเอามาบอกพ่อแม่ว่าเราคู่ควรกับการเป็นลูกของท่าน เราทำให้ท่านภูมิใจได้เหมือนกัน แต่พอเวลาเราพลาด เราจะเฟลมาก เราไม่สามารถบอกเล่าความผิดพลาดของเราให้ที่บ้านฟังได้

เราไม่เคยเล่าปัญหาส่วนตัวให้ที่บ้านฟัง ในบ้าน เราเป็นคนฟังปัญหาของทุกคน แก้ปัญหาให้ทุกคน แต่ไม่มีใครเลยที่เราจะไว้ใจพอที่จะแบ่งปันปัญหา เรากลัวว่าถ้าเราบอกว่าเรารู้สึกแย่ รู้สึกอยากร้องไห้ พ่อแม่เราจะแย่ยิ่งกว่า เรารู้สึกว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร ที่เราจะเล่าปัญหาให้คนที่ยังต้องมาให้เราช่วยฟัง

แต่แปลกที่เรากลายเป็นคนไม่ยอมคน (นอกจากครอบครัวและแฟน) ถ้าต้องปะทะกับคนนอก เราจะเปลี่ยนจากคนรั่วๆ เฮฮามาเป็นแข็งกระด้าง หลายครั้งเราใช้วาจาเชือดเฉือนคนให้ร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ เรากลายเป็นคนที่มองแค่สิทธิ หน้าที่ น้ำใจก็มีบ้าง แต่แม่เราเคยพูดว่าเราเป็นคนใจร้ายเกินไป และเวลาเราเกลียดใครคืออาฆาตตลอดชีวิต ไม่ยอมยกโทษ ไม่ยอมให้อภัย ไม่ได้หมายความว่าเราต้องตามไปราวีนะคะ แต่จะให้เราไปดีด้วย เราไม่ทำ

เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนม.4 มั้ง เรามีห้องส่วนตัว แล้วเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงปรี๊ด วันหนึ่งแม่เราเข้าไปในห้อง แล้วก็ย้ายหนังสือ เก็บเศษกระดาษที่เราทิ้งเอาไว้เกลื่อน ทำนั่นโน่นนี่ ก็ทำความสะอาดห้องนั่นแหละค่ะ แล้วก็เขียนโน็ตทิ้งไว้ในห้องทำนองว่าห้องเราสกปรกมาก ข้าวของเต็ม ว่าให้เราทำความสะอาดบ้างอะไรบ้าง แต่ไอ้ที่แม่เก็บไป หลายๆ ชิ้นน่ะเป็นไอเดียงานเราบ้าง (เราเขียนนิยายค่ะ) เป็นช็อตโน้ตตอนเรียนของเราบ้าง เป็นกระทั่งกระดาษจดสั่งงานของครู

เราปรี๊ดขึ้นทันทีเลยค่ะ แต่วิธีของเราคือ...เขียนกระดาษแปะไว้ที่ประตูห้อง เขียนไม่กี่ประโยคว่า "ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของเรา จะเข้ามาควรขออนุญาตเราก่อน มันเป็นสิ่งที่คนที่มีมารยาทและความเกรงใจพึงกระทำ"

แม่เราร้องไห้อ่ะ ทั้งเดือดทั้งร้องไห้เสียใจว่าเราทำไมต้องว่าแรงขนาดนั้น แล้วหลังจากนั้น แม้จะมีที่แกเข้ามาบ้าง เก็บของทำความสะอาดให้เราบ้าง แต่แม่ก็ไม่เคยทิ้งของอะไรเราอีกเลย นอกจากเห็นว่ามันเป็นขยะจริงๆ เรื่องนี้มันกลายเป็นหนึ่งในรอยร้าวระหว่างเรากับแม่ เพราะแม่จะบอกเสมอว่าแม่เจ็บไม่หาย เรารู้สึกผิดนะคะ แต่อีกใจก็รู้สึกว่าสมควรแล้วล่ะ (เห็นมั้ย เรามันเลวจริงๆ ==")

เรากลายเป็นคนหวาดระแวงคน ไม่ไว้ใจใคร และกลายเป็นคนที่เวลารู้จักใครแล้วสิ่งแรกที่ทำคือหาจุดอ่อนคนๆ นั้นให้เจอ เราไม่เคยสนิทกับใครได้เต็มร้อย เพราะเรารู้สึกว่าทุกคนทำร้ายเราได้หมด ก็ขนาดพ่อแม่ที่ว่ารักเราที่สุดยังทำกับเราได้ แล้วคนอื่นล่ะเป็นใคร...ทำไมจะทำกับเราไม่ได้

บ้านไม่เคยกลายเป็นที่ของเราอีกเลย

เรารักครอบครัวมาก แต่เราอยู่กับเขาไม่ได้ เราให้อภัยพวกท่าน แต่ลึกๆ แล้วเรากลับอยากออกห่าง เราออกมาอยู่ข้างนอก และไม่ค่อยติดต่อที่บ้าน ทั้งที่รู้ว่าพ่อแม่รักเรา เป็นห่วง และอยากรับรู้ว่าเราสุขสบายดีไหม

ลึกๆ เราอาจจะกำลังตอบแทนสิ่งที่ท่านทำกับเราอยู่มั้งคะ

แล้วพวกคุณ มีอะไรที่เหลือเป็นตะกอนติดค้างมาจากการถูกทำโทษ หรือการเลี้ยงดูอย่างโหดๆ บ้างเอ่ย

ปล. ตอนนนี้เราถือว่าเรามีความสุข กลับบ้านก็มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เรากอดพ่อแม่ได้อย่างสนิทใจ แต่เราจะไม่มีวันให้ลูกเราได้เจอสิ่งที่เราเคยเจอเด็ดขาด

แก้ไขข้อความเมื่อ