เจ้าดอกไม้เอย

เป็นใช่ไม๊ ?
อายุย่าง 26 ตกลงใจ  คิดการไกลฝันหวานตำนานเรา
ยอมเปลืองตัวเสี่ยงใจให้กับเขา คิดว่าเราคงโชคดีมีคนจริง
ผ่านเวลามาได้ให้ 7 ปี  คิดว่าเป็นคนดีมีทุกสิ่ง
จะช่วยดึงตรึงใจไม่ประวิง แล้วทุกสิ่งสูญหายมลายลง

เจ็บเจียนตายเพราะหวังว่ารักแท้ กลับต้องแพ้ความจริงสิ่งขื่นขม
หันหลังทิ้งโลกล้างทางระทม ทุกข์ตรอมตรมขื่นขมจม 1 ปี
เวลาช่วยเยียวยาพาใจสุข  ระงับทุกข์เศร้าแสนเข็ญเย็นสุขศรี
จบไปแล้วรักนั้นฉันโชคดี ที่วันนี้เข้มแข็งได้สะบายใจ

มีความลับซ่อนไว้ในชีวิต ต้องปกปิดบอกใครให้ไม่ได้
ช้ำหัวใจสุดแกร่งห้ามแพร่งพราย เจ็บใจกายก็ชีวิตลิขิตเรา
ไม่อยากปิดอยากเปิดเกิดทั้งที แต่ก็มีหน้าที่อย่างใครเขา
เมื่อเลือกพ่อแม่พี่ครอบครัวเรา ต่อให้เศร้าก็ไม่ทุกข์ยังสุขใจ

อาจล้มบางลุกบ้างทางไม่สวย อาจไม่รวยท้อแท้แค่ใจหาย
แต่ก็สุขในชีวิตลิขิตกาย อยู่สะบายถ้าคุมใจให้เย็นลง
แต่ลึก ๆ ก็ยังฝันมันเป็นจริง อยากมีสิ่งกำลังใจให้ประสงค์
ใครสักคนในชีวิตมิตรมั่นคง ถ้าบุญส่งโชคดีคงมีจริง