สวัสดีครับผม Tarapongpai ผมเชื่อว่าทุกคนคงเคยมีสถานที่ที่ไม่อยากลืมเพราะเหตุการ์บางอย่าง.....แต่สำหรับผมเหตุการณ์นั้นสถานที่นั้นผมอยากลืมมันที่สุดแต่ก็ลืมไม่ได้สักที.....
มันเป็นประสบการณ์ของเด็กมหาลัยธรรมดาๆคนหนึ่งอย่างผม มันอาจจะดูไม่เลิศเลอแต่เรื่องนี้มันทำให้ผมอยากลืมแต่ก็ยังจำ......
ทุกคนคงเคยมีรักแรกใช่มั้ยครับผมเชื่อว่ารักแรกของคนหลายคนคือ "แอบรักเพื่อน" ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ เรื่องมันเกิดขึ้นตอน ม.4 ผมเป็นนักเรียนใหม่และเธอคนนั้นก็เป็นนักเรียนใหม่ แต่ความบังเอิญที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดมันก็เกิด เธอคนนั้นเป็นแฟนของเพื่อนของผมที่ผมเห็นหน้าตั้งแต่ ม.1 ปกติผมก็เห็นเธอ ตอนเลิกเรียนตลอด แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จัก หลังจากนั้นผ่านมาจนจบ ม.3 ผมก็ได้ย้ายโรงเรียนไปเพราะเหตุผลบางอย่างที่บอกเพื่อนๆไม่ได้จริงๆ และผมก็คิดว่าโรงเรียนที่ผมย้ายไปคงไม่มีเพื่อนในโรงเรียนเดียวกันตามไปหรอก แต่มันตรงกันข้ามครับ.....เธอคนนั้น มาทักผมโดยที่ผมงงไปหมด เห้ย!! "มาได้ไงว่ะ" ความคิดตอนนั้นก็งงๆอยู่เหมือนกันแต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า "ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อน" หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านหรือทำงานต่างๆก็จะทำด้วยกันตลอดผมเลยไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่คนเขาก็จะคิดว่าเราเป็นแฟนกัน ในตอนนั้นผมไม่กล้าถามเธอหรอกครับว่าย้ายโรงเรียนมาที่นี่ทำไม แต่พอเป็นเพื่อนกันมาครึ่งเทอม.. ก็มั่นใจแล้วว่า..เราเชื่อใจกัน ผมเลยถามเธอว่า"เห้ยทำไมถึงได้ย้ายโรงเรียนว่ะ" คำตอบที่ผมได้ตอนนั้นพร้อมกับหน้าเศร้าๆคือ "เราเลิกกับแฟน"
ผมคิดในใจตอนนั้นคือ "......." พูดไม่ออกเลยครับ สุดท้ายเพื่อนผมที่คิดว่าคงจะคบกันได้นาน แต่สุดท้ายคนที่ทำให้เธอคนนี้เสียใจก็คือ "เพื่อนเรา" ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันครับอยากต่อยหน้าไอ้*** นั้นมากกก แต่หลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยถามเรื่องนั้นกับเธออีกเลยจน จบ ม.6 ถึงเวลาที่ต้องคิดถึงอนาคต ต่างคนก็ต่างมีความฝันแต่ไม่น่าเชื่อน่ะครับว่าเป็นเพื่อนกัน มา 3 ปี ไม่รู้เลยว่าเราชอบ คณะเดียวกัน จนตกลงกันว่าจะอยู่ มหาลัยเดียวกัน ตอนที่ไปสอบผมตัดใจแล้วล่ะครับว่าคงไม่ได้อยู่มหาลัยเดียวกันแน่เพราะมหาลัยที่เธออยากเข้ามันคงเกินความสามารถของผมเกินไป แต่ไม่น่าเชื่อครับว่า...เราติดทั้งคู่... หลังจากที่ได้เข้ามอ ปี 1 ก็จะเป็นการเรียนรวมผมเลยสามารถไปรับไปส่งเธอได้เหมือนกับตอนอยู่โรงเรียน จนมีครั้งหนึ่งครับเหมือนเธอจะมีเพื่อนผู้ชาย...ที่กินเหล้าด้วยกัน... ผมลืมบอกไปครับว่าผมไม่กินเหล้าแต่เธอกิน เวลาเพื่อนในคณะไปกินเหล้ากันเธอก็มักจะขอไปด้วย.....จนเธอได้เพื่อนผู้ชายหลายคนแต่ก็มีคนหนึ่งครับที่เธอดูเหมือนจะสนิทมาก ถึงกับโทรคุยกันทุกคืน ตอนที่รู้เรื่องความรู้สึกมันเหมือน.....หงุดหงิด....ยังไงไม่รู้ หลังจากนั้นเธอก็ชอบพูดถึงผู้ชายคนตลอดเวลา จากที่ผมเคยไปรับไปส่งก็เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนนั้น....จนมีเหตุการณ์ๆหนึ่งที่ผมลืมสถานที่นั้นไม่ได้จริงๆคือสถานที่ที่มีคนเอาคนที่เราแอบรักมา 4 ปี ไปต่อหน้าต่อตา.....
เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นที่ร้านกาแฟหน้ามอครับคืนนั้นทุ่มกว่าๆเธอบอกว่าอยากกินกาแฟแต่ไม่มีมีเพื่อนไปเพราะผู้ชายคนนั้นเขาไม่ว่าง... เธอเลยมาชวนผมแต่ตลอดเวลาที่นั่งกินกาแฟเธอก็นั่งหน้าเซงๆผมพยายามทำให้เธอหัวเราะแต่ก็.....ไม่ได้ผล...จนผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา....โดยที่ผมงงไปหมด ไม่หน้าเชื่อน่ะครับว่าผมพยายามทำให้เธอหัวเราะเป็นชั่วโมง แต่พอคนๆหนึ่งที่เขารักเดินเข้ามาไม่กี่วินาทีก็..ยิ้มได้แล้ว... แล้วผู้ชายคนนั้นก็.....เอาคนที่ผมแอบชอบมา 4 ปีไปต่อหน้าต่อตาโดยการ..ขอเป็นแฟนต่อหน้าต่อตาผมผมก็เลยได้แค่ ...แสดงความยินดีและอวยพรเขาเท่านั้นเอง...หลังจากนั้นมาผมก็ไม่ค่อยได้เจอหน้าเธออีกเลย...จนถึงทุกวันนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นยังไงบ้าง...อาจเป็นเพราะความกลัวมั้งครับ........นี่และครับสถานที่ๆอยากลืมแต่ก็ลืมความเจ็บที่เกิดขึ้นไม่ได้......ขอบคุณสำหรับคนอ่านน่ะครับขอให้ทุกคนมีความสุขและกล้าที่จะบอกรักใครสักคนก่อนที่......มันจะสายไปน่ะครับ Tarapongpai
ความจำของสถานที่ ที่อยากจะลืมแต่.....ลืมไม่ลง
มันเป็นประสบการณ์ของเด็กมหาลัยธรรมดาๆคนหนึ่งอย่างผม มันอาจจะดูไม่เลิศเลอแต่เรื่องนี้มันทำให้ผมอยากลืมแต่ก็ยังจำ......
ทุกคนคงเคยมีรักแรกใช่มั้ยครับผมเชื่อว่ารักแรกของคนหลายคนคือ "แอบรักเพื่อน" ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ เรื่องมันเกิดขึ้นตอน ม.4 ผมเป็นนักเรียนใหม่และเธอคนนั้นก็เป็นนักเรียนใหม่ แต่ความบังเอิญที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดมันก็เกิด เธอคนนั้นเป็นแฟนของเพื่อนของผมที่ผมเห็นหน้าตั้งแต่ ม.1 ปกติผมก็เห็นเธอ ตอนเลิกเรียนตลอด แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จัก หลังจากนั้นผ่านมาจนจบ ม.3 ผมก็ได้ย้ายโรงเรียนไปเพราะเหตุผลบางอย่างที่บอกเพื่อนๆไม่ได้จริงๆ และผมก็คิดว่าโรงเรียนที่ผมย้ายไปคงไม่มีเพื่อนในโรงเรียนเดียวกันตามไปหรอก แต่มันตรงกันข้ามครับ.....เธอคนนั้น มาทักผมโดยที่ผมงงไปหมด เห้ย!! "มาได้ไงว่ะ" ความคิดตอนนั้นก็งงๆอยู่เหมือนกันแต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า "ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อน" หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านหรือทำงานต่างๆก็จะทำด้วยกันตลอดผมเลยไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่คนเขาก็จะคิดว่าเราเป็นแฟนกัน ในตอนนั้นผมไม่กล้าถามเธอหรอกครับว่าย้ายโรงเรียนมาที่นี่ทำไม แต่พอเป็นเพื่อนกันมาครึ่งเทอม.. ก็มั่นใจแล้วว่า..เราเชื่อใจกัน ผมเลยถามเธอว่า"เห้ยทำไมถึงได้ย้ายโรงเรียนว่ะ" คำตอบที่ผมได้ตอนนั้นพร้อมกับหน้าเศร้าๆคือ "เราเลิกกับแฟน"
ผมคิดในใจตอนนั้นคือ "......." พูดไม่ออกเลยครับ สุดท้ายเพื่อนผมที่คิดว่าคงจะคบกันได้นาน แต่สุดท้ายคนที่ทำให้เธอคนนี้เสียใจก็คือ "เพื่อนเรา" ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันครับอยากต่อยหน้าไอ้*** นั้นมากกก แต่หลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยถามเรื่องนั้นกับเธออีกเลยจน จบ ม.6 ถึงเวลาที่ต้องคิดถึงอนาคต ต่างคนก็ต่างมีความฝันแต่ไม่น่าเชื่อน่ะครับว่าเป็นเพื่อนกัน มา 3 ปี ไม่รู้เลยว่าเราชอบ คณะเดียวกัน จนตกลงกันว่าจะอยู่ มหาลัยเดียวกัน ตอนที่ไปสอบผมตัดใจแล้วล่ะครับว่าคงไม่ได้อยู่มหาลัยเดียวกันแน่เพราะมหาลัยที่เธออยากเข้ามันคงเกินความสามารถของผมเกินไป แต่ไม่น่าเชื่อครับว่า...เราติดทั้งคู่... หลังจากที่ได้เข้ามอ ปี 1 ก็จะเป็นการเรียนรวมผมเลยสามารถไปรับไปส่งเธอได้เหมือนกับตอนอยู่โรงเรียน จนมีครั้งหนึ่งครับเหมือนเธอจะมีเพื่อนผู้ชาย...ที่กินเหล้าด้วยกัน... ผมลืมบอกไปครับว่าผมไม่กินเหล้าแต่เธอกิน เวลาเพื่อนในคณะไปกินเหล้ากันเธอก็มักจะขอไปด้วย.....จนเธอได้เพื่อนผู้ชายหลายคนแต่ก็มีคนหนึ่งครับที่เธอดูเหมือนจะสนิทมาก ถึงกับโทรคุยกันทุกคืน ตอนที่รู้เรื่องความรู้สึกมันเหมือน.....หงุดหงิด....ยังไงไม่รู้ หลังจากนั้นเธอก็ชอบพูดถึงผู้ชายคนตลอดเวลา จากที่ผมเคยไปรับไปส่งก็เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนนั้น....จนมีเหตุการณ์ๆหนึ่งที่ผมลืมสถานที่นั้นไม่ได้จริงๆคือสถานที่ที่มีคนเอาคนที่เราแอบรักมา 4 ปี ไปต่อหน้าต่อตา.....
เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นที่ร้านกาแฟหน้ามอครับคืนนั้นทุ่มกว่าๆเธอบอกว่าอยากกินกาแฟแต่ไม่มีมีเพื่อนไปเพราะผู้ชายคนนั้นเขาไม่ว่าง... เธอเลยมาชวนผมแต่ตลอดเวลาที่นั่งกินกาแฟเธอก็นั่งหน้าเซงๆผมพยายามทำให้เธอหัวเราะแต่ก็.....ไม่ได้ผล...จนผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา....โดยที่ผมงงไปหมด ไม่หน้าเชื่อน่ะครับว่าผมพยายามทำให้เธอหัวเราะเป็นชั่วโมง แต่พอคนๆหนึ่งที่เขารักเดินเข้ามาไม่กี่วินาทีก็..ยิ้มได้แล้ว... แล้วผู้ชายคนนั้นก็.....เอาคนที่ผมแอบชอบมา 4 ปีไปต่อหน้าต่อตาโดยการ..ขอเป็นแฟนต่อหน้าต่อตาผมผมก็เลยได้แค่ ...แสดงความยินดีและอวยพรเขาเท่านั้นเอง...หลังจากนั้นมาผมก็ไม่ค่อยได้เจอหน้าเธออีกเลย...จนถึงทุกวันนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นยังไงบ้าง...อาจเป็นเพราะความกลัวมั้งครับ........นี่และครับสถานที่ๆอยากลืมแต่ก็ลืมความเจ็บที่เกิดขึ้นไม่ได้......ขอบคุณสำหรับคนอ่านน่ะครับขอให้ทุกคนมีความสุขและกล้าที่จะบอกรักใครสักคนก่อนที่......มันจะสายไปน่ะครับ Tarapongpai