ฝันว่ามีปืนจ่อที่ศีรษะ และถูกยิง แต่ก่อนตายอยู่ดีๆก็กล่าว ลาอิลลาอิลาอัลเลาะฮ์ (ขออภัยถ้าสะกดผิดคะ)

เราเป็นชาวพุทธคะโดยแท้แต่กำเนิด พ่อเชื้อสายจีนคะปลูกฝังให้ไหว้เจ้าตามปรกติตั้งแต่เกิด  แต่เราเชื่อว่าทุกศาสนาดีหมดเราไม่เคร่งศาสนาและไม่งมงายคะค่อนข้างหัวสมัยใหม่. ศึกษาพระพุทธศาสนาจริงจังขึ้นเมื่อเริ่มโตขึ้นและเข้าใจในคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าระดับหนึ่ง  พอโตขึ้นเราก็หยุดไหว้เจ้าเนื่องจากแม่เป็นคนไทยไม่ยึดประเพณีจีนคะ  เข้าวัดทำสังฆทานบ้างเพื่อทำนุบำรุงศาสนา ไม่เคยกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆเพราะคิดว่าถ้าขอได้คงไม่มีใครในโลกลำบาก  เริ่มมีปากเสียงกับคุณพ่อเรื่องเราไม่ห้อยพระเพราะเรามองว่าไม่สวยเวลาแต่งตัว คือไม่ชอบสวมสร้อยคะ ไม่เคยรู้จักหรือมีเพื่อนเป็นมุสลิม  ญาติฝั่งไทยมีงมงายบ้างเล็กน้อยแต่ไม่มากตามกระแสที่เพื่อนๆพาไป  แต่เราก็ยังคงยึดหลังความจริงที่เราคิดเองว่าน่าจะถูกต้องตามหลักศาสนาพุทธ เราเข้าวัดน้อยมากลงเรื่อยๆเนื่องจากไม่มีเวลา  ลืมบอกคะเราเรียนโรงเรียนคาทอลิกตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัย  เราห่างไกลคำว่าอิสลามมากและไม่รู้อะไรใดๆเลยเกี่ยวกับอิสลามนอกจากเรื่องไม่ทานหมู (ขออภัยคะ)

จนกระทั่ง3ปีที่แล้วเรามีโอกาสไปทำงานประเทศอาหรับ มีเพื่อนน้อยมากส่วนมากคือเพื่อนร่วมงาน แต่บังเอิญรู้จักเพื่อนชาวอาหรับบ้าง  เราทรมานมากกับวัฒนธรรมที่ต่างจากไทยเราร้องไห้อยากกลับบ้าน. เราทำได้ไม่นานเราขอลาออกกลับมาอยู่ไทยเหมือนเดิม ก่อนกลับเราเปิดตู้หัวเตียงที่โรงแรมเจอกุรอ่าน1 เล่ม เราอ่านไม่ออกกลับหัวกลับหางอันไหนด้านบนด้านล่างเราก็ยังแยกไม่ออก. เราเจอผ้าปูละหมาด (เดาเอาเอง) เราเปิดออกดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันเป็นผ้าปูละหมาดอย่างดี  สวยมาก ใจเราอยากได้กลับบ้านอยากจะขอซื้อจากโรงแรมคะเพื่อเป็นจองที่ระลึกธรรมดา และอยากได้กุรอานเล่มนั้นเพราะสวยมากเราเปิดผ่านไปเรื่อยๆทั้งที่อ่านไม่ออกแต่เราชอบศิลปะและชอบสะสมของต่างๆจากทั่วโลกคิดเล่นๆว่าจะเอามาเป็นของที่ระลึก  เราโทรถามรีเซฟชั่นว่าเราจะขอซื้อ ทางโรงแรมไม่ขาย. แต่สักครู่เมเนเจอโรงแรมเอากุรอ่านพร้อมผ้าปูละหมาดมาให้เราพร้อมกล่าวว่าอันนี้ไม่คิดเงิน ให้ฟรีแต่เค้าเตือนเราว่าหนังสือนี้ศักดิ์สิทธ์นะไม่ใช่ของเล่นๆ เราดีใจมากอารมณ์แบบมาพักโรงแรมแถมได้ของฟรี ถึงแม้ผ้าปูละหมาดจะไม่ใช่แบบดีเท่ากับที่โรงแรมจัดไว้ให้แขกที่มาพัก แต่เราก็พอใจ. เรากลับเมืองไทยคะ

เราไม่คิดอะไรวางกุรอ่านพร้อมผ้าละหมาดบนชั้นวางหนังสือชั้นสูงสุด(เชื่อตามที่พี่แขกแกบอก) ผ่านไปเราติดต่อเพื่อนที่อาหรับส่งlink u tube เกี่ยวกับการเข้ารับอิสลามของฝรั่งทั่วโลก เราก็ดูเพลินๆ เพราะเราชอบภาษาเราว่าภาษาอาหรับแปลกดี เราอ่านซับไตเติ้ลอังกฤษเอา  ก็ยังไม่อินเท่าไรจนเรากดลิงค์มั่วๆไปเจอซูเราะห์ (ตอนนั้นไม่รู้เรียกอะไร) เราก็ฟัง  ที่ลิ้งค์ยูทูปเขียนว่า last 10 surah อ่านโดย shikh mishery(สะกดผิดขออภัยคะ) เราอินมากเราเลยหยิบกุรอ่านมาเปิดไปหน้าท้ายๆ เดาเอาว่าไหนหน้าหลัง. เราเริ่มจับจุดได้ ว่าจบ1 ท่อน จะหยุดแปปนึง. สักพักเราแทบจำทำนองซูเราะห์ได้ (ลืมบอกคะเราเป็นนักดนตรีด้วย เป็นเด็กติสๆ คิดว่าเพราะดีแปลกดี ลองเสพอารยธรรมทางอาหรับดู)  เราเริ่มอินมากขึ้น เริ่มศึกษาภาษาอาหรับเอง สักพักอ่านออกเขียนได้เป็นคำๆแต่ไม่รู้คำศัทธ์เท่าไหร่. แค่รู้ว่าออกเสียงประมาณนี้  เราไปเข้าเรียนวิชาภาษาอาหรับเพราะเคยเซิสดูเค้าบอกว่าคนใช้เยอะมากบนโลกและเป็น1ในภาษาที่ใช้ในสหประชาชาติ เราว่าเก๋ดีเราชอบ. เราเลยมีเพื่อนมุสลิมไทยที่มาเรียนด้วย1 คน. นางน่ารักมากสุภาพเรียบร้อย. ต่างจากเรา  นางยินดีชวนเราเข้ามาเที่ยวชมรมมุสลิมในมหาลัย เพราะถึงนางจะเรียนจบแล้วทำงานแล้วแต่ก็กลับไปทำกิจกรรมบ่อยๆ เราก็มีเพื่อนมุสลิมเพิ่มขึ้นเป็นรุ่นน้องผญ.  บังเอิญว่าวันที่เราไปเล่นในชมรมเป็นช่วงก่อนวันอีฏ ในชมรมแยกกลุ่มชายหญิงคนละส่วนไม่ปะปน  เราขอร่วมฟังกิจกรรมที่น้องๆเตรียม ทุกคนเรียงลำดับพูดเรื่องของนบี (เราเริ่มมีความรู้ขึ้นเล็กน้อยเรื่อยๆ)  น้องๆถามว่าทำไมเราสนใจ เราบอกว่าเราชอบเสียงอะซาน แล้วเสียงเราเริ่มสั่นเครือ เราบอกว่าเราซึ้งเวลาที่ได้ยิน แล้วน้ำตาเราเริ่มไหล. เราเห็นน้องบางคนเอาฮิญาบเช็ดน้ำตาตัวเองระหว่างที่เราเล่า และน้องๆก็ถึงเวลาละหมาดก็ละหมาดให้เราดู. และแยกย้ายกลับ  เราติดต่อไลน์กับน้องคนนึง นางอยากให้เราไปอบรมแค่เราก็ไม่มีเวลา  ประจวบเราได้งานใหม่ที่ดีกว่าเดิมที่ประเทศอาหรับเช่นเคย. เราต้องเตรียมตัวกลับไปทำงานจึงไม่ได้ไปเรียนที่สันติชนสักที รวมถึงเราเริ่มโดนการต่อต้านจากญาติๆที่มองว่าเราแปลกถึงขั้นว่าเราจิตอ่อน และแซวเมื่อเราลองโพกฮิญาบว่าเราจะทนได้ไหม ทุกคนเหมือนตลกเรา  เรากลับไปทำงาน  .....ลืมเล่าว่าก่อนเราได้งานนี้เราไปสมัครที่สิงคโปร์ เรามองออกไปเจอมัสยิด  เราคิดทบทวนที่เราจะอยู่กับสังคมที่บ้านหรือญาติๆอย่างไร  เราแกล้งนึกในใจถ้าอัลเลาะฮ์มีจริงช่วยทำให้เราเห็น/รู้สึกว่าท่านมีจิงสิ อย่าให้เราคิดว่าเราจิตอ่อนเชื่อคำชักจูง  ทันใดนั้นที่มัสยิดมีฝูงนกบินออกมากว่า10ตัว บินวนรอบมัสยิดอยู่หลายรอบก่อนฝนจะตกลงมาเพียง5 นาทีแล้วหยุด เราน้ำตาไหลทันที  เราแอบร้องไห้เบาๆคนเดียวกลัวน้องแซว (เรามากับน้อง)  เราเริ่มเชื่องจริงจังแต่ก็ยังคิดว่าเรามโนรึเปล่าคือแค่ฝนตกมันอาจจะประจวบกับเราเพ้อเจ้อ เรายังพยายามต่อต้านเพราะทุกคนไม่เห็นด้วยที่เราจะเปลี่ยนศาสนา แต่ทางบ้านก็ไม่ห้ามแต่ญาติๆก็ไม่ได้สนับสนุน มองว่าเด๋วเรามีเรื่องอื่นสนใจก็หายเพ้อไปเอง

เวลาผ่านไปเราหนุดคิดเรื่องเปลี่ยนศาสนาแต่แค่เอาส่วนดีมาประยุกต์ใช้ในชีวิต ชีวิตเราดีขึ้น เริ่มลองละหมาดตามแบบที่ยูทูปสอน เราเริ่มไม่ชอบการใส่กางเกงขาสั้น. แต่เราไม่ว่าคนใส่ แต่เราไม่ใส่เราใส่เสื้อมีแขนตลอดเวลาเลิกใส่แขนกุดชีวิตเรามีความสุขขึ้นเหมือนเรารู้สึกว่าเราโตขึ้นภูมิฐานขึ้น  เราเลิกใส่ทุกอย่างที่สั้นเหนือเข่า

แต่กระนั้นเราก็ทำได้แค่นั้นเราไม่คิดเปลี่ยนแล้วเพื่อนชาวพุทธอธิบายเรื่องนิพานต่างๆให้เราฟังจนเราคิดว่าทุกศาสนาดีหมดเราเริ่มเลิกหาข้อแตกต่างเพราะตามคำสอนของพระพุทธเจ้าจริงๆก็เที่ยงแท้ถูกต้อง. เราเลิกพยายามให้คนในครอบครัวยอมรับว่าเราจะเป็นมุสลิม และขี้เกียจตอบคำถามด้วย เราก็เนียนเป็นพุทธเหมือนเดิม ทุกคนก็คิดว่าเรากลับสู่โหมดปกติ   เราเริ่มฟังซูเราะน้อยลง ห่างไปเรื่อยๆ  และคิดเรื่องอื่นๆมากกว่าการตั้งใจจะเปลี่ยนศาสนา

จนในที่สุด

เมื่อคืนก่อนเราฝันว่าตัวเองกำลังจะตาย. แต่ก่อนตายกล่าว ลาอิลาอิลอัลเลาะฮ์ (ถ้าสะกดผิดขออภัย) เราตกใจมาก แต่ก็แอบเข้าข้างตัวเองว่าดูหนังแอคชั่นเยอะไปเลยฝันว่าถูกยิง. แต่ไม่คิดว่าจะกล่าวคำนี้ในฝันก่อนหายใจรวยรินเฮือกสุดท้าย และศพเราถูกส่งกลับไทย. ในฝันเหมือนเราอยู่ต่างแดน.  เรางงแต่ก็พยายามคิดว่ามันแค่ความฝัน

เพื่อนๆคิดว่าเรามโนป่ะคะ. หรือจาดความมั่นใจในตัวเอง. เราอาจจะไร้สาระ แต่พอเราตื่นมาวันนั้นเป็นวันที่. 1 ชะบาน ที่เค้าประกาศพอดี รวมทั้งเป็นวันเกิดเรา  ขอโทษที่เขียนยาวยืด นี่เป็นกระทู้แรกในชีวิต คืออยากถามความเห็นเพื่อนๆว่าเราประหลาดหรือจิตอ่อน หรือเราควรยึดตามที่เราเกิด. เกิดเป็นพุทธเราก็สุขดี. แต่ใจเราก็โหยหาอยากเป็นมุสลิมแต่คงต้องฝ่าฟันเยอะเกินไป. รวมทั้งfeedbackจากคนภายนอกที่มองในมุมต่างๆ  

ขออภัยถ้าเขียนอะไรผิดบ้าง. เรารู้งูๆปลาๆแต่ทุกอย่างมันมาเองจากจิตใต้สำนึก  เรารูว่าบางท่านอาจว่าๆก็แค่ฝัน เราแค่อยากเล่าประสบการณ์นะคะ แต่ถ้าได้ข้อคิดเห็นด้วยก็ดีคะ. ขอบคุณคะ