สวัสดีค่ะ
ตอนนี้ตี 5 แล้ว เข้าเรื่องเลยนะคะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา..(นอน)
เราเป็นนักศึกษาชั้นปี 3 ค่ะ เรียนเกี่ยวกับสายสุขภาพ
ที่เลือกคณะนี้ เพราะทางบ้านประมาณ 80-90% ค่ะ อีก 10% เป็นตัวเราเองที่เห็นด้วย ตอนสมัยม.6 เราแทบจะไม่รู้เลยว่าเราควรจะเรียนอะไร? จะทำงานอะไรต่อดี? ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรนะคะ แต่แบบสิ่งที่เราชอบมันไม่มีความมั่นคง เช่น เราชอบศิลปะกับภาษามากๆ แต่ในสายงานนี้ ไม่มีความมั่นคงเลย ถ้าไม่เก่งจริง และไม่มีโอกาสที่ดี ซึ่งทางบ้านเราอยากให้รับราชการมากๆ (เพราะทุกคนในบ้านเป็นข้าราชการกันหมด ถึงเงินเดือนไม่มาก แต่ก็มั่นคงมากๆ) ก็เลยกลายเป็นว่าทุกอย่างบังคับให้เรามาทางนี้ ... เราก็ไม่คิดจะขัดทางบ้านอยู่แล้ว บวกกับเห็นว่างานในสายอาชีพวิทยาศาสตร์สุขภาพนี้ทั้งมีประโยชน์ต่อครอบครัว คนอื่น และเป็นที่ต้องการของสังคมมากๆ (+เงินดี มีเกียรติ หางานง่าย)
สุดท้ายก็มาลงเอยที่คณะนี้ ... 'คณะพยาบาลศาสตร์'
เราเรียนมาเรื่อยๆ ..
ปี 1 ผ่านไปด้วยดี ตอนนั้นกำลังเห่อใหม่ๆ รู้สึกดีใจที่ได้เรียนถึงแม้จะเหนื่อย แต่ก็ยังดีใจอยู่(ที่ได้เข้ามาเรียน) ซึ่งในปี 1 นี้แทบไม่มีวิชาที่เกี่ยวกับวิชาชีพเลย มีแค่ Anatomy (กายวิภาคศาสตร์) วิชาเดียวเท่านั้น
ปี 2 .. เรียนเกี่ยวกับวิชาชีพ + ขึ้นฝึกปฏิบัติงานจริง ตอนฝึกงานแรกๆ ก็ยังสนุกอยู่ แม้จะเหนื่อยก็โอเค แต่พอเข้าเทอม 2 เราเริ่มรู้สึกตัวละว่าไม่อยากเป็นพยาบาลเลย แต่มันยังเป็นความรู้สึกเล็กๆ เท่านั้น และปี 2 นี้ก็เริ่มต้องใช้คำว่า อดทนเรียน แทนคำว่า เรียนไปเรื่อยๆ
ปี 3 ... ปีนี้แย่สุด (ปัจจุบันนี่แหละ) งานเยอะมากๆๆๆๆๆ ต้องฝึกงานอีก วิชาที่เรียนยากขึ้น สอบยาก งานโหด ฝึกหนัก กดดันทั้งจากอาจารย์ เพื่อน ครอบครัว ทุกอย่างรุมมาก เราเคยคิดอยากซิ่วไปเรียนคณะที่ถนัด แต่มันทำไม่ได้ ทุกคนตั้งความหวังให้เราเป็นพยาบาล มีหลายครั้งที่ต้องทำงานไปร้องไห้ไป บางวันไม่ได้นอนเลย นั่งทำงานหลังลงวอร์ดทำไปเรื่อยๆ จนเช้ามืดอีกวันก็ลุกไปอาบน้ำเพื่อขึ้นวอร์ดอีก การบ้านสารพัดอย่าง(บางงานต้องส่งพร้อมกันอีกต่างหาก) บางวันโดนดุ โดนกดดันทั้งจากอาจารย์ พี่พยาบาล ฯลฯ พอทุกๆ อย่างมันเป็นนานมากขึ้น เราก็เริ่มรู้สึกไม่อยากทำอะไร บางวันลงวอร์ดมาพร้อมกับความรู้สึกแย่สุดๆ แต่ไม่สามารถบอกใครได้ เราทำได้แค่ร้องไห้แล้วนอนหลับไป เราร้องไห้บ่อยมากๆ จริงๆ แล้วแทบทุกวันเลย เรารู้ตัวนะว่าตัวเองกำลังเครียดและวิตกกังวลมากๆ แต่มันปรับยากมากจริงๆ (อยากไปพบจิตแพทย์นะ แต่ไม่กล้าจริงๆ T^T)
ปล. อยากได้กำลังใจมากๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้
ปล2. ใครมีประสบการณ์แนวๆ นี้ หรือกำลังเผชิญอยู่เหมือนกัน ขอความคิดเห็น คำชี้แนะหน่อยค่ะ
ปล3. ตั้งกระทู้ครั้งแรก ไม่รู้ถูกห้องไหม ..
รู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น เพราะเรียนคณะที่ไม่ชอบ
ตอนนี้ตี 5 แล้ว เข้าเรื่องเลยนะคะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา..(นอน)
เราเป็นนักศึกษาชั้นปี 3 ค่ะ เรียนเกี่ยวกับสายสุขภาพ
ที่เลือกคณะนี้ เพราะทางบ้านประมาณ 80-90% ค่ะ อีก 10% เป็นตัวเราเองที่เห็นด้วย ตอนสมัยม.6 เราแทบจะไม่รู้เลยว่าเราควรจะเรียนอะไร? จะทำงานอะไรต่อดี? ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรนะคะ แต่แบบสิ่งที่เราชอบมันไม่มีความมั่นคง เช่น เราชอบศิลปะกับภาษามากๆ แต่ในสายงานนี้ ไม่มีความมั่นคงเลย ถ้าไม่เก่งจริง และไม่มีโอกาสที่ดี ซึ่งทางบ้านเราอยากให้รับราชการมากๆ (เพราะทุกคนในบ้านเป็นข้าราชการกันหมด ถึงเงินเดือนไม่มาก แต่ก็มั่นคงมากๆ) ก็เลยกลายเป็นว่าทุกอย่างบังคับให้เรามาทางนี้ ... เราก็ไม่คิดจะขัดทางบ้านอยู่แล้ว บวกกับเห็นว่างานในสายอาชีพวิทยาศาสตร์สุขภาพนี้ทั้งมีประโยชน์ต่อครอบครัว คนอื่น และเป็นที่ต้องการของสังคมมากๆ (+เงินดี มีเกียรติ หางานง่าย)
สุดท้ายก็มาลงเอยที่คณะนี้ ... 'คณะพยาบาลศาสตร์'
เราเรียนมาเรื่อยๆ ..
ปี 1 ผ่านไปด้วยดี ตอนนั้นกำลังเห่อใหม่ๆ รู้สึกดีใจที่ได้เรียนถึงแม้จะเหนื่อย แต่ก็ยังดีใจอยู่(ที่ได้เข้ามาเรียน) ซึ่งในปี 1 นี้แทบไม่มีวิชาที่เกี่ยวกับวิชาชีพเลย มีแค่ Anatomy (กายวิภาคศาสตร์) วิชาเดียวเท่านั้น
ปี 2 .. เรียนเกี่ยวกับวิชาชีพ + ขึ้นฝึกปฏิบัติงานจริง ตอนฝึกงานแรกๆ ก็ยังสนุกอยู่ แม้จะเหนื่อยก็โอเค แต่พอเข้าเทอม 2 เราเริ่มรู้สึกตัวละว่าไม่อยากเป็นพยาบาลเลย แต่มันยังเป็นความรู้สึกเล็กๆ เท่านั้น และปี 2 นี้ก็เริ่มต้องใช้คำว่า อดทนเรียน แทนคำว่า เรียนไปเรื่อยๆ
ปี 3 ... ปีนี้แย่สุด (ปัจจุบันนี่แหละ) งานเยอะมากๆๆๆๆๆ ต้องฝึกงานอีก วิชาที่เรียนยากขึ้น สอบยาก งานโหด ฝึกหนัก กดดันทั้งจากอาจารย์ เพื่อน ครอบครัว ทุกอย่างรุมมาก เราเคยคิดอยากซิ่วไปเรียนคณะที่ถนัด แต่มันทำไม่ได้ ทุกคนตั้งความหวังให้เราเป็นพยาบาล มีหลายครั้งที่ต้องทำงานไปร้องไห้ไป บางวันไม่ได้นอนเลย นั่งทำงานหลังลงวอร์ดทำไปเรื่อยๆ จนเช้ามืดอีกวันก็ลุกไปอาบน้ำเพื่อขึ้นวอร์ดอีก การบ้านสารพัดอย่าง(บางงานต้องส่งพร้อมกันอีกต่างหาก) บางวันโดนดุ โดนกดดันทั้งจากอาจารย์ พี่พยาบาล ฯลฯ พอทุกๆ อย่างมันเป็นนานมากขึ้น เราก็เริ่มรู้สึกไม่อยากทำอะไร บางวันลงวอร์ดมาพร้อมกับความรู้สึกแย่สุดๆ แต่ไม่สามารถบอกใครได้ เราทำได้แค่ร้องไห้แล้วนอนหลับไป เราร้องไห้บ่อยมากๆ จริงๆ แล้วแทบทุกวันเลย เรารู้ตัวนะว่าตัวเองกำลังเครียดและวิตกกังวลมากๆ แต่มันปรับยากมากจริงๆ (อยากไปพบจิตแพทย์นะ แต่ไม่กล้าจริงๆ T^T)
ปล. อยากได้กำลังใจมากๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้
ปล2. ใครมีประสบการณ์แนวๆ นี้ หรือกำลังเผชิญอยู่เหมือนกัน ขอความคิดเห็น คำชี้แนะหน่อยค่ะ
ปล3. ตั้งกระทู้ครั้งแรก ไม่รู้ถูกห้องไหม ..