เคยไม๊ครับ ที่ไม่กล้าทำตัวเเตกต่าง คือกลัวการเป็นจุดเด่น ถ้าคุณมีความรู้สึกเเบบนั้น ผมว่ามันไม่เเปลกครับ เพราะนี่เเหล่ะคือสิ่งที่สังคมเรากำลังเป็นอยู่
สมัยเด็ก เคยไม๊ไม่กล้ายกมีถามคำถามครู เพราะถามเเล้ว กลัวเพื่อนล้อ เคยไม๊เห็นคนทำสิ่งผิดเเต่ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวโดนด่าเสียดสี "โถไอ้คนดี"
เคยไหมเมื่อทำดีเพื่อสังคม คุณจะมองเห็นกลุ่มเพื่อนที่จ้องมองมาที่คุณด้วยสายตาเเปลกๆเเละพากันหัวเราะ
ล่าสุดมีน้องคนนึง ลงทุนซื้อไก่ต้ม มาสับละเอียด ผสมกับข้าว จำนวน1กาละมังเล็ก เพื่อเเจกจ่ายกับสุนัขข้างถนนในชุมชนของเธอ เธอได้นำภาพที่เเฟนถ่ายให้บางส่วนมาโพสลงเฟสบุ๊ค ถ้อยคำที่โพสบ่งบอกถึงความสุขกับสิ่งที่ทำ
ผมเห็นโพสเธอก็เลยกดไลค์ให้ เเละกำลังคอมเม้นชื่นชม เเต่ใต้รูปภาพเหล่านั้นต่างมีโพส ล้อเลียน เสียดสี กระเเนะกระเเหน๋ เธออยู่ก่อนเเล้ว
ประมาณว่า เเหม๋คุณเเม่พระ, ใจบุญนะ อิดรอก, อิคนดี เม้นเหล่านั้น คือเพื่อนๆของเธอทั้งสิ้น ไม่ใช่ศัตรูที่ไหน
ถึงเเม้จะเป็นคำหยอกล้อประสาเพื่อน เเต่มันดูบั่นทอนความตั้งใจของเธอมาก เเละผมเองก็รู้สึกเเย่มาก เลยได้เเค่เม้นให้กำลังใจน้องเค้าไป
จากสิ่งที่ผมพิมพ์มาทั้งหมดนี้ ผมกลับรู้สึกไม่เเปลกใจว่าทำไม คนไทยถึงชอบเออ ออ ตามกัน หรือไม่กล้าคิดริเริ่ม หรือไม่กล้าทำสิ่งที่สมควรจะทำ
เป็นเพราะอะไร เราชอบล้อเลียนทุกๆอย่างที่เห็นใช่หรือไม่ เราล้อทุกเรื่อง โดยไม่สนใจว่าควรล้อสิ่งที่คนๆนึงตั้งใจทำมันขึ้นมามากเเค่ไหน มันดูเหมือนเรื่องเล็กๆน้อยๆ เเต่ผมว่านี่เเหล่ะคือจุดเริ่มต้นเล็กๆบนปัญหาใหญ่ของสังคมที่เราก็ลังพบเจออยู่
เหมือนกับตัวผมเอง ที่ไม่กล้าจะออกความเห็นใดๆของตัวเองให้คนอื่นๆฟัง ไม่อยากเเสดงความเห็นที่ต่างออกไปเพื่อเเก้ปัญหาบางเรื่อง
เพราะผมเองมักจะถูกล้อเรียนมาเยอะเหมือนกัน เช่นเฟสผมเอง โพสเรื่องดีๆ มีสาระ โพสชี้นำเรื่องผิดถูก ให้เพื่อนๆในเฟสได้อ่านกัน
เเต่กลับถูกมองว่า เป็นเรื่องน่าลำคาญบ้าง รกหน้าเฟสบ้าง บางคนถึงกับพูดให้ได้ยินว่า "จะสาระอะไรกันนักกันหนา"
เคยไม๊ ไม่กล้าทำตัวเเตกต่าง
สมัยเด็ก เคยไม๊ไม่กล้ายกมีถามคำถามครู เพราะถามเเล้ว กลัวเพื่อนล้อ เคยไม๊เห็นคนทำสิ่งผิดเเต่ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวโดนด่าเสียดสี "โถไอ้คนดี"
เคยไหมเมื่อทำดีเพื่อสังคม คุณจะมองเห็นกลุ่มเพื่อนที่จ้องมองมาที่คุณด้วยสายตาเเปลกๆเเละพากันหัวเราะ
ล่าสุดมีน้องคนนึง ลงทุนซื้อไก่ต้ม มาสับละเอียด ผสมกับข้าว จำนวน1กาละมังเล็ก เพื่อเเจกจ่ายกับสุนัขข้างถนนในชุมชนของเธอ เธอได้นำภาพที่เเฟนถ่ายให้บางส่วนมาโพสลงเฟสบุ๊ค ถ้อยคำที่โพสบ่งบอกถึงความสุขกับสิ่งที่ทำ
ผมเห็นโพสเธอก็เลยกดไลค์ให้ เเละกำลังคอมเม้นชื่นชม เเต่ใต้รูปภาพเหล่านั้นต่างมีโพส ล้อเลียน เสียดสี กระเเนะกระเเหน๋ เธออยู่ก่อนเเล้ว
ประมาณว่า เเหม๋คุณเเม่พระ, ใจบุญนะ อิดรอก, อิคนดี เม้นเหล่านั้น คือเพื่อนๆของเธอทั้งสิ้น ไม่ใช่ศัตรูที่ไหน
ถึงเเม้จะเป็นคำหยอกล้อประสาเพื่อน เเต่มันดูบั่นทอนความตั้งใจของเธอมาก เเละผมเองก็รู้สึกเเย่มาก เลยได้เเค่เม้นให้กำลังใจน้องเค้าไป
จากสิ่งที่ผมพิมพ์มาทั้งหมดนี้ ผมกลับรู้สึกไม่เเปลกใจว่าทำไม คนไทยถึงชอบเออ ออ ตามกัน หรือไม่กล้าคิดริเริ่ม หรือไม่กล้าทำสิ่งที่สมควรจะทำ
เป็นเพราะอะไร เราชอบล้อเลียนทุกๆอย่างที่เห็นใช่หรือไม่ เราล้อทุกเรื่อง โดยไม่สนใจว่าควรล้อสิ่งที่คนๆนึงตั้งใจทำมันขึ้นมามากเเค่ไหน มันดูเหมือนเรื่องเล็กๆน้อยๆ เเต่ผมว่านี่เเหล่ะคือจุดเริ่มต้นเล็กๆบนปัญหาใหญ่ของสังคมที่เราก็ลังพบเจออยู่
เหมือนกับตัวผมเอง ที่ไม่กล้าจะออกความเห็นใดๆของตัวเองให้คนอื่นๆฟัง ไม่อยากเเสดงความเห็นที่ต่างออกไปเพื่อเเก้ปัญหาบางเรื่อง
เพราะผมเองมักจะถูกล้อเรียนมาเยอะเหมือนกัน เช่นเฟสผมเอง โพสเรื่องดีๆ มีสาระ โพสชี้นำเรื่องผิดถูก ให้เพื่อนๆในเฟสได้อ่านกัน
เเต่กลับถูกมองว่า เป็นเรื่องน่าลำคาญบ้าง รกหน้าเฟสบ้าง บางคนถึงกับพูดให้ได้ยินว่า "จะสาระอะไรกันนักกันหนา"