ตามหัวข้อเลยค่ะ รู้สึกว่าเรามีปัญหากับเพื่อนสนิท ไม่รู้ทำไม เวลาพยายามพูดอะไรออกไป เรารู้สึกเหมือนเราผิดตลอด
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลังจากปิดเทอมล่ะค่ะ ปิดเทอมใหม่ๆ ก็คุยกันปกติ คุยเรื่องที่เรียนพิเศษกัน
พากันเศร้าบ้าง เพราะไม่ได้เรียนที่เดียวกัน ตอนนั้นเราก็เศร้านะคะ แบบกลัวว่าเข้ากับคนอื่นไม่ได้
แต่โชคดี ได้ไปเรียนที่เดียวกันกับเพื่อนสนิท2คน พอเรียนด้วยกันแรกๆ เราก็ยังคุยกันดีๆ เม้าส์ตามภาษาเพื่อนๆ
แต่พอผ่านไปสักพัก เพื่อนเราก็เริ่มนิ่งๆ ไม่เริ่มคุยกับเรา เราก็พยายามชวนคุยแล้วนะคะ เขาดูเหมือนจะตอบแค่....อืม....หรอ
บทสนทนาก็จบทันที ตอนนั้นเราก็ไม่เอะใจอะไรนะคะ พอผ่านไปนานๆ เรารู้สึกว่าเราไร้ตัวตนมาก ก็พยายามคุยแต่ก็ได้แค่ถามเรื่องเรียน
ตอนนั้นเรารู้สึกเสียใจแปลกๆ เราชวนคุยเรื่องอะไรต่างๆนาๆ เพื่อนเราก็อืม... เราก็พยายามปลอบใจตัวเองมากๆ
แต่ทำไมก็ไม่รู้ เราถึงนํ้าตาไหล ทำไมมันอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกัน ทำไมเรามันไร้ตัวตนขนาดนั้นละ พอเราพูดอะไรออกไป เพื่อนเราแลจะโกรธอะไรมาไม่รู้
ตอนนั้นเราเคยคิดสั้น,เบื่อตัวเอง,เบื่อชีวิตขึ้นมาซะงั้น(รู้สึกงี่เง่ามากตอนนั้น //แต่เราก็ไม่ทำร้ายตัวเองเพราะเราสงสารพ่อกับแม่ที่มีลูกงี่เง่าอย่างเรา)
เราก็ไม่กล้าปรึกษาเพื่อนเราในเฟส(ที่พอสนิทๆกัน)นะคะ เรากลัวเขาเครียด(แต่ก็ปรึกษาไปแล้วละค่ะ)
พอเราปรึกษาเพื่อนสนิทอีกคน แต่เหมือนไม่ได้คำตอบเลยค่ะ เราก็ได้แต่คุยกันเล่นๆต่อไป (คุยกันทั้งๆที่เรามีนํ้าตา แต่เราก็พิมพ์555ไป)
เรารู้สึกผิดตลอดเวลามากเลยค่ะ เราไม่รุ้จะทำยังไง เราก็แค่อยากให้เรากับเพื่อนเป็นเหมือนเดิม คุยด้วยกันเหมือนเดิม.....เราผิดรึเปล่า?...
เราควรทำไงดี? เรามีปัญหากับเพื่อนสนิท
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลังจากปิดเทอมล่ะค่ะ ปิดเทอมใหม่ๆ ก็คุยกันปกติ คุยเรื่องที่เรียนพิเศษกัน
พากันเศร้าบ้าง เพราะไม่ได้เรียนที่เดียวกัน ตอนนั้นเราก็เศร้านะคะ แบบกลัวว่าเข้ากับคนอื่นไม่ได้
แต่โชคดี ได้ไปเรียนที่เดียวกันกับเพื่อนสนิท2คน พอเรียนด้วยกันแรกๆ เราก็ยังคุยกันดีๆ เม้าส์ตามภาษาเพื่อนๆ
แต่พอผ่านไปสักพัก เพื่อนเราก็เริ่มนิ่งๆ ไม่เริ่มคุยกับเรา เราก็พยายามชวนคุยแล้วนะคะ เขาดูเหมือนจะตอบแค่....อืม....หรอ
บทสนทนาก็จบทันที ตอนนั้นเราก็ไม่เอะใจอะไรนะคะ พอผ่านไปนานๆ เรารู้สึกว่าเราไร้ตัวตนมาก ก็พยายามคุยแต่ก็ได้แค่ถามเรื่องเรียน
ตอนนั้นเรารู้สึกเสียใจแปลกๆ เราชวนคุยเรื่องอะไรต่างๆนาๆ เพื่อนเราก็อืม... เราก็พยายามปลอบใจตัวเองมากๆ
แต่ทำไมก็ไม่รู้ เราถึงนํ้าตาไหล ทำไมมันอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกัน ทำไมเรามันไร้ตัวตนขนาดนั้นละ พอเราพูดอะไรออกไป เพื่อนเราแลจะโกรธอะไรมาไม่รู้
ตอนนั้นเราเคยคิดสั้น,เบื่อตัวเอง,เบื่อชีวิตขึ้นมาซะงั้น(รู้สึกงี่เง่ามากตอนนั้น //แต่เราก็ไม่ทำร้ายตัวเองเพราะเราสงสารพ่อกับแม่ที่มีลูกงี่เง่าอย่างเรา)
เราก็ไม่กล้าปรึกษาเพื่อนเราในเฟส(ที่พอสนิทๆกัน)นะคะ เรากลัวเขาเครียด(แต่ก็ปรึกษาไปแล้วละค่ะ)
พอเราปรึกษาเพื่อนสนิทอีกคน แต่เหมือนไม่ได้คำตอบเลยค่ะ เราก็ได้แต่คุยกันเล่นๆต่อไป (คุยกันทั้งๆที่เรามีนํ้าตา แต่เราก็พิมพ์555ไป)
เรารู้สึกผิดตลอดเวลามากเลยค่ะ เราไม่รุ้จะทำยังไง เราก็แค่อยากให้เรากับเพื่อนเป็นเหมือนเดิม คุยด้วยกันเหมือนเดิม.....เราผิดรึเปล่า?...