เราชอบคิดว่าพ่อแม่เรารักลูกไม่เท่ากัน เรามีน้องชายอายุ14ปีแล้ว แต่ทำไรไม่เป็นเลย ชีวิตมัน มีแต่ ตีกันกับเพื่อน เที่ยวกับผู้หญิง
กิน นอน เล่นโทรศัพท์ อยากได้ไรต้องได้ พ่อกับแม่เราเลี้ยงน้องแบบตามใจ ซึ่งต่างจากเราเพราะเราเป็นผู้หญิงพ่อแม่เราไม่เคยตามใจเราเลย
เรามีอะไรก็ต้องเสียสละให้น้องเพราะพ่อแม่สั่ง พ่อแม่ชอบใช้เรา ถ้าเราไม่ไปก็โดนด่าแต่ถ้าเถียงกลับก็จะโดนสั่งตบปาก แต่ต่างจากน้องเรานะ
ถ้าน้องเรามันเถียงพ่อแม่ พ่อแม่เราก็จะยอมมันยอมทุกเรื่องบางเรื่องไม่ควรยอมก็ยอมเช่น มันบอกแม่ว่าปวดหัวมันไม่ไปโรงเรียนแม่ก็
ไม่ให้มันไป แต่ถ้าเป็นเรานะเราเคยบอกแม่ว่าเราไม่ไปโรงเรียนนะ ตอนนั้นแม่เราโมโหเรามากแม่เราเอาไม้แบดมาตีเราจนไม้แบดหัก
ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไปโรงเรียนตลอด และมีครั้งหนึ่งพ่อเราซื้อไอแพดให้เรากับน้องคนล่ะเครื่องพอซื้อมาได้ประมาณ1เดือน
ไอแพดของน้องเรามันค้างน้องเรามันเลยทุบไอแพดจนไอแพคแตกเป็นชิ้นๆพอแม่เข้ามาเห็นแม่กับไม่ว่าอะไรมัน แล้วมันยังไม่
สำนึกอะไรเลยมันยังกล้าของแม่ซื้อไม่แต่ไม่ซื้อให้มันแม่กลับเอาของเราไปให้มันแทนแต่บอกว่าเราโตแล้วไม่ต้องเล่น
แล้วเราก็เลยทำหน้าไม่พอใจเลยเดินออกมาแต่กับตะโกนด่าเราว่าเรานิสัยไม่ดี กลับกายเป็นว่าเราผิด แล้วต่อมาเรากับน้องก็ไปโรงเรียน
เราต้องตื่นแต่หกโมงเพื่อไปรร.ไม่เคยได้กินข้าวเช้าเพราะไม่มีใครทำให้กินแต่งตัวเสร็จก็ให้คนไปส่งสถานี
แต่พ่อแม่ไม่ไปส่งเรานะให้เรานั่งรถไฟไปโรงเรียนเองเราเรียนคนล่ะที่กับน้องแต่น้องเราตื่นก็สายพ่อแม่ทำอาหารให้กินทุกวันไปส่งมันทุกวัน
ไปรับมันทุกวันถ้าบ้านเรามีรถคันเดียวเราจะไม่ว่านะพ่อแม่มีรถตั้งหลายคันแต่ไม่มีใครขับไปส่งเรา พอเราขอแม่ว่าเราขับรถไปเรียนเองได้ไม
แม่บอกไม่ได้เรายังเด็กอยู่(เราอายุ17แล้ว) พอวันเสาร์วันอาทิตย์น้องเราออกไปเที่ยวกับเพื่อนได้บางทั้งพ่อแม่ก็พาออกไปเที่ยวโดนที่ไม่มีเรา
เพราะเราต้องอยู่บ้าน อ่านหนังสือ อันนี้เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องที่เราเสียใจที่สุด เรื่องแฟน เราคบกับแฟนมานานแล้วแม่กับพ่อไม่รู้หรอก
ถึงเราไม่บอกพ่อแม่แต่เราไม่เคยนอกลู่นอกทางแฟนเรามันเป็นเด็กเรียนเก่งเล่นกีฬาก็เก่ง แต่วันหนึ่งแม่รู้ว่าเราคบกันแม่สั่งให้เราเลิกกับแฟน
แต่เราบอกไม่อยากเลิกเราก็คบกันปกติไม่ได้ทำให้เสียหายแต่แม่เราก็ไม่ฟังสั่งให้แต่เลิกๆๆ เราก็เลยได้ไปขอเลิกแฟน ขอเลิกทั้งที่ยังรักหมดใจ
แต่แฟนเรามันก็ไม่ได้ว่าอะไรมันบอกแค่ว่าให้เราโชคดีนะ ตอนนั้นเราเห็นแฟนเรามันน้ำตาไหลเราอยากกอดแฟนเรามากอยากบอกว่าขอโทษที่ทำแบบนี้เรารักมันมาจริงๆเราคบกันจะ3ปีแล้วแต่ต้องเลิกเพราะเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ เรารู้สึกเสียวันที่ดีที่สุดไป พอเราบอกเลิกเสร็จเราก็ไปหาแม่เราก็บอกแม่ว่าเราเลิกกับแฟนเเล้วแต่เราก็บอกว่าดีแล้วเราจะได้ตั้งใจเรี่ยน เราได้แต่ถอนหายใจเดินขึ้นไปบนห้องนั่งร้องไห้คนเดียว แต่น้องเราสิพาผู้หญิงมีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ทำไมไม่ว่ามันบาง แล้วมันก็ยังเด็กกว่าเราตั้งหลายปีมันยังไม่ควรมีแฟนนะ
เราควรทำไงดีชีวิดมีแต่ปัญหาบางดีเราท้อนะเหนื่อยแต่ดีที่เรายังมีเพื่อนอยู่ข้างๆ กลัวเราก็กลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าด้วย
พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน
กิน นอน เล่นโทรศัพท์ อยากได้ไรต้องได้ พ่อกับแม่เราเลี้ยงน้องแบบตามใจ ซึ่งต่างจากเราเพราะเราเป็นผู้หญิงพ่อแม่เราไม่เคยตามใจเราเลย
เรามีอะไรก็ต้องเสียสละให้น้องเพราะพ่อแม่สั่ง พ่อแม่ชอบใช้เรา ถ้าเราไม่ไปก็โดนด่าแต่ถ้าเถียงกลับก็จะโดนสั่งตบปาก แต่ต่างจากน้องเรานะ
ถ้าน้องเรามันเถียงพ่อแม่ พ่อแม่เราก็จะยอมมันยอมทุกเรื่องบางเรื่องไม่ควรยอมก็ยอมเช่น มันบอกแม่ว่าปวดหัวมันไม่ไปโรงเรียนแม่ก็
ไม่ให้มันไป แต่ถ้าเป็นเรานะเราเคยบอกแม่ว่าเราไม่ไปโรงเรียนนะ ตอนนั้นแม่เราโมโหเรามากแม่เราเอาไม้แบดมาตีเราจนไม้แบดหัก
ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไปโรงเรียนตลอด และมีครั้งหนึ่งพ่อเราซื้อไอแพดให้เรากับน้องคนล่ะเครื่องพอซื้อมาได้ประมาณ1เดือน
ไอแพดของน้องเรามันค้างน้องเรามันเลยทุบไอแพดจนไอแพคแตกเป็นชิ้นๆพอแม่เข้ามาเห็นแม่กับไม่ว่าอะไรมัน แล้วมันยังไม่
สำนึกอะไรเลยมันยังกล้าของแม่ซื้อไม่แต่ไม่ซื้อให้มันแม่กลับเอาของเราไปให้มันแทนแต่บอกว่าเราโตแล้วไม่ต้องเล่น
แล้วเราก็เลยทำหน้าไม่พอใจเลยเดินออกมาแต่กับตะโกนด่าเราว่าเรานิสัยไม่ดี กลับกายเป็นว่าเราผิด แล้วต่อมาเรากับน้องก็ไปโรงเรียน
เราต้องตื่นแต่หกโมงเพื่อไปรร.ไม่เคยได้กินข้าวเช้าเพราะไม่มีใครทำให้กินแต่งตัวเสร็จก็ให้คนไปส่งสถานี
แต่พ่อแม่ไม่ไปส่งเรานะให้เรานั่งรถไฟไปโรงเรียนเองเราเรียนคนล่ะที่กับน้องแต่น้องเราตื่นก็สายพ่อแม่ทำอาหารให้กินทุกวันไปส่งมันทุกวัน
ไปรับมันทุกวันถ้าบ้านเรามีรถคันเดียวเราจะไม่ว่านะพ่อแม่มีรถตั้งหลายคันแต่ไม่มีใครขับไปส่งเรา พอเราขอแม่ว่าเราขับรถไปเรียนเองได้ไม
แม่บอกไม่ได้เรายังเด็กอยู่(เราอายุ17แล้ว) พอวันเสาร์วันอาทิตย์น้องเราออกไปเที่ยวกับเพื่อนได้บางทั้งพ่อแม่ก็พาออกไปเที่ยวโดนที่ไม่มีเรา
เพราะเราต้องอยู่บ้าน อ่านหนังสือ อันนี้เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องที่เราเสียใจที่สุด เรื่องแฟน เราคบกับแฟนมานานแล้วแม่กับพ่อไม่รู้หรอก
ถึงเราไม่บอกพ่อแม่แต่เราไม่เคยนอกลู่นอกทางแฟนเรามันเป็นเด็กเรียนเก่งเล่นกีฬาก็เก่ง แต่วันหนึ่งแม่รู้ว่าเราคบกันแม่สั่งให้เราเลิกกับแฟน
แต่เราบอกไม่อยากเลิกเราก็คบกันปกติไม่ได้ทำให้เสียหายแต่แม่เราก็ไม่ฟังสั่งให้แต่เลิกๆๆ เราก็เลยได้ไปขอเลิกแฟน ขอเลิกทั้งที่ยังรักหมดใจ
แต่แฟนเรามันก็ไม่ได้ว่าอะไรมันบอกแค่ว่าให้เราโชคดีนะ ตอนนั้นเราเห็นแฟนเรามันน้ำตาไหลเราอยากกอดแฟนเรามากอยากบอกว่าขอโทษที่ทำแบบนี้เรารักมันมาจริงๆเราคบกันจะ3ปีแล้วแต่ต้องเลิกเพราะเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ เรารู้สึกเสียวันที่ดีที่สุดไป พอเราบอกเลิกเสร็จเราก็ไปหาแม่เราก็บอกแม่ว่าเราเลิกกับแฟนเเล้วแต่เราก็บอกว่าดีแล้วเราจะได้ตั้งใจเรี่ยน เราได้แต่ถอนหายใจเดินขึ้นไปบนห้องนั่งร้องไห้คนเดียว แต่น้องเราสิพาผู้หญิงมีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ทำไมไม่ว่ามันบาง แล้วมันก็ยังเด็กกว่าเราตั้งหลายปีมันยังไม่ควรมีแฟนนะ
เราควรทำไงดีชีวิดมีแต่ปัญหาบางดีเราท้อนะเหนื่อยแต่ดีที่เรายังมีเพื่อนอยู่ข้างๆ กลัวเราก็กลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าด้วย