กะทู้"คุณตะพาบ" กับการยอมศิโรราบให้กับความเสื่อมถอย..ชั่วคราว

.




       สิบกว่าปีที่แล้วสมัยที่ผมเริ่มเข้ามาอ่านและติดตามข่าวสารการเมืองที่นี้ครั้งแรกๆ แม้ผมจะเป็นประเภทอ่านอย่างเดียว เพราะไม่ได้เป็นสมาชิกของที่นี้ เนื่องจากรู้สึกว่าตนเองยังไม่พร้อมที่จะแสดงทัศนะใดๆ เพราะเมื่อเทียบกับท่านอื่นๆแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองยังด้อยเกินกว่าที่จะเข้ามาร่วมแสดงทัศนะอันใดได้ในตอนนั้น เพราะสมาชิกหลายๆท่านในสมัยนั้นแสดงความเห็นได้อย่างเฉียบขาด มีการเตรียมข้อมูลประกอบการแสดงความเห็นส่วนตัว ถกเถียงกับผู้ที่เห็นต่างบนข้อมูลและเหตุผลมากกว่าการใช้ความเชื่อส่วนบุคคลมาเป็นหลักในการแลกเปลี่ยนความเห็น

       ผมเห็นล็อคอินเหล่านั้น เป็น"ล็อคอินคุณภาพ" และคิดหวังว่าสักวัน หากผมจะแสดงความคิดเห็น ผมอยากเป็นให้ได้ดั่งคนที่ผมชื่นชมในวิธีแสดงความเห็นของเขา

       ผ่านไปหลายปีของการอ่านอย่างเดียว พอผมเริ่มมีความมั่นใจกล้าที่จะลองแสดงความเห็นดูบ้าง ผมก็ยังคงเจตจำนงเดิมตอนเริ่มแรกไว้อยู่ ว่าผมจะแสดงความเห็นอย่างมี"คุณภาพ"ให้เหมือนอย่างที่ผมเคยอ่านมา แต่ผมก็เลือกหาวิธีนำเสนอให้แตกต่างจากท่านอื่นๆ ไม่พยายามจะไปซ้ำทางใคร เลือกและลองอยู่นานพอดูจนพอจะได้แนวทางการนำเสนอของตนเองอยู่บ้าง แต่นั้นก็ใช้เวลาหลายปีดีดักอยู่ กว่าจะพอมีคนบางส่วนจดจำชื่อล็อคอิน พระรองตลอดกาล ของผมได้ในตอนนั้น และก็พอมีผู้ใหญ่บางท่านให้คำชื่นชมส่วนตัวว่าผมนั้น ก็เป็นล็อคอินคุณภาพคนหนึ่ง แม้ผมจะรู้ว่าเป็นคำชมที่มาจากความเมตตาเอ็นดูจากผู้ที่วางตัวเหมาะสมกับการเป็นผู้ใหญ่มากกว่า แต่ผมก็ยอมรับครับ ว่ามันทำให้ผมรู้สึก"ดีใจ"มิใช่น้อย

ซึ่งขออนุญาติเอ่ยถึงตรงนี้ด้วยความเคารพรัก ว่าผู้ใหญ่ท่านนั้นคือ ล็อคอิน คุณปู่อภิวัฒน์

       และมีอีกหลายท่านที่เคยได้กล่าวคำชื่มชมว่าผมเป็นได้ดั่งที่ผมหวัง แต่ผมก็ยังคิดว่า คำชมเหล่านั้นมาจากไมตรีฉันท์พี่น้องเพื่อนฝูงเสียมากกว่า ในความคิดของผมเอง ผมยังเป็นได้แค่ ล็อคอิน คุณตะพาบ ที่ยังพยายามดิ้นรนตะกายหาทางไปสู่จุดมุ่งหมายที่ตัวเองอยากไปให้ถึงเท่านั้น ซึ่งวันนี้ผมก็ยังรู้สึกว่าผมยังไปไม่ถึงจุดหมายที่ตั้งเป้าไว้


       แม้ไม่อาจตอบตัวเองได้ว่า ทำสำเร็จแล้ว และรู้ดีว่ายังต้องต้องดิ้นรนต่อไป แตในวันนี้ วันที่สถานที่ที่ผมคิดจะอาสัยเป็นเส้นทางไปให้ถึงจุดหมายที่ตั้งใจ คุณภาพกลับไม่เป็นที่ต้องการอีกแล้ว เพราะดูแล้วต้องการใช้ อคติ ในการแลกเปลี่ยนกันโดยไม่มีวันจะยอมรับความคิดเห็นที่ไม่เหมือนตนเอง หนำซ้ำยังติดขัดการปิดกั้นการแสดงความเห็น มิให้เป็นไปอย่างเสรี จากข้อกฏหมายเฉพาะกิจและศีลธรรมเฉพาะกาล ทำให้ตะพาบอย่างผมรู้สึกว่า ไม่มีทางจะไปต่อในเส้นทางสายเดิม ณ ตอนนี้

       จึงคิดว่าน่าที่จะเลือกถอนตัวออกไปมากกว่า แต่ครั้นจะจากไปเลยแบบไม่บอกกล่าวอะไร ก็เป็นการไม่ให้เกียรติมิตรสหายที่มีไมตรีต่อกันมา และเป็นการไม่ให้เกียรติตัวเองหากเลือกจะจากไปแบบหลบหน้า จึงเป็นที่มาของกะทู้นี้ครับ

ป.ล.ไว้เจอกันใหม่ ในวันที่ฟ้าใสและมีสิทธิเสรีภาพในการแสดงความเห็นมากกว่านี้ครับ คงไม่นานเกินที่ผมจะอดทนรอคอยเวลานั้น


ขอบคุณครับ
นายพระรอง