#เฟิร์ส1
ฉันก็เเค่น้อยใจที่ดุกันเเบบนั้น ทำไมไม่ฟังบ้าง ฉันไม่ได้ทำสะหน่อย
I'm at a payphone trying to ... ˜ ˜ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นดูเลยเห็นว่าคนที่ดุฉันไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่เเล้วโทรมา
คิดรึไงว่าฉันจะรับ อยากโทรก็โทรไปเลย ไม่สนใจหรอก
สายยังคงเรียกเข้าอยู่ตลอด จนผ่านไปประมาณ5นาที เสียงก็เงียบลง
“เเค่นี้ก็ยอมซะละ” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ แล้ววางโทรศัพท์ลงบนเตียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ˜ เสียงคนเคาะประตู ใครกันนะมาเอาป่านนี้
“ใครค้ะ” ฉันตะโกนถามออกไป เเต่ก็ไม่มีใครตอบ เลยลองเขย่งส่องตาเเมวดู เเต่ก็ไม่เห็นมีใคร
เลยตัดสินใจเปิดออกไปดู เเล้วก็ต้องตกใจเมื่อสายตาไปบรรจบสายตาของอีกคน
“พี่ฟิวส์ !!” ฉันยืนอึ้งจนลืมปิดประตู กว่าจะรู้ตัวก็สายไปซะเเล้ว
มือเเข็งเเกร่งคู่นั้นดันประตูเข้ามาจนฉันสู้เเรงไม่ไหว ไปกินอะไรมา
อย่างว่าเเหละดูตัวฉันกับตัวเค้าสิจะเอาเเรงที่ไหนไปสู้ ไม่น่าเลยมิลล์เอ้ย
พอเข้ามาในห้องได้เค้าก็ไม่รอช้าล็อคประตู จบกัน ฉันจะหนีไปไหนได้เนี่ย!
“เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ ก็เคืองหละสิ
ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ก็พี่ปาร์ตี้กิ๊กเก่าพี่ฟิวส์เค้าสะดุดล้มเอง
ฉันเเค่จะเข้าไปช่วยยังโดนพี่ปาร์ตี้ผลักออกมา ละยังจะมาด่าอะไรฉันอีก
“ทำไมไม่รับสายพี่” พี่ฟิวส์พูดเสียงเเข็ง คงโมโหมากหละสิ ปกติฉันเคยดื้อที่ไหนหละ
“ก็ไม่อยากรับ ไม่อยากคุย ” ฉันเองก็โมโหเป็นเหมือนกันนะ ฉันไม่ยอมหรอกวันนี้เป็นไงเป็นกัน
พอได้ยินเท่านั้นร่างของฉันก็ถูกดึงไปด้วยความเร็วเเสง มือสองข้างถูกรอบไว้ด้วยมือของเค้าเเค่ข้างเดียว
อีกมือหนึ่งรั้งเอวฉันไว้ในอ้อมกอดไม่ยอมให้ฉันหนีไปไหน เเย่แล้วมิลล์เอ้ยยยย
“ปล่อยหนูนะ ปล่อยยย หนูเจ็บนะพี่ฟิวส์ ” ฉันโอดโอยออกไปหวังว่าพี่เค้าจะใจดี งืออออ
แต่มันได้ผลสะที่ไหนหละ มือยิ่งรั้งยิ่งรัด มันใกล้เกินไปละนะ ตัวจะสิงเข้าไปในร่างพี่เค้าอยู่เเล้ว
“พูดเเบบนี้รู้มั้ยต้องเจออะไรห้ะ !! แล้วเป็นอะไรทำไมไม่รับโทรศัพท์ โทรเป็นสิบยี่สิบสาย เป็นห่วงเนี่ยรู้มั้ยย ?”
พี่ฟิวส์ตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห เค้าก็เป็นอย่างนี้อารมณ์ดีก็ดีไป พออารมณ์เสียนี่น่ากลัวเป็นบ้า
เห้อออ นี่กลายเป็นฉันผิดเหรอเนี่ย ฉันเป็นคนโดนดุนะ ฉันน้อยใจไม่ได้เลยรึไง เค้าควรมาขอโทษสิ
ไม่ใช่มาโวยวายเเบบนี้ มือฉันจะเเหลกคามือเค้าอยู่เเล้วเนี่ย นี่คือที่เค้าบอกว่าเป็นห่วงฉันเหรอ เเต่เค้ากำลังทำร้ายฉันนะ ฉันเจ็บ
“พี่ฟิวส์ ฮึก...มิลล์เจ็บ” ฉันทนไม่ไหวจนได้ น้ำตาค่อยๆไหลออกมา พี่ฟิวส์ดูตกใจมากจนฉันเองก็เเปลกใจ
เค้าจะเปลี่ยนอารมณ์ง่ายเเบบนี้เลยเหรอ ฉันเอาเเต่ร้องไห้อยู่เเบบนั้นจนมือที่กำมือฉันอยู่ค่อยๆคลายออก
“มิลล์พี่ขอโทษ”พี่ฟิวส์พูดเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด ฉันเองเอาเเต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้
ไหนๆก็ไม่คิดจะฟังกันเเล้วพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์ พี่ฟิวส์ค่อยๆดึงฉันเข้ามากอด ฉันนี่สติเเตกไปแล้ว
กลัวก็กลัวน้อยใจก็น้อยใจ น้ำตานี่ก็มาจากไหนหนักหนาก็ไม่รู้ พี่ฟิวส์ค่อยๆลูบผมฉันอยู่อย่างนั้น เค้าดูกังวลมากเลย
“หยุดร้องได้เเล้ว พี่ขอโทษ พี่จะคลั่งตายอยู่เเล้วนะ” น้ำเสียงเค้าอ่อนลงเรื่อยๆ ฉันก็เผลอใจอ่อนไปตอนไหนไม่รู้
ฉันค่อยๆผละออกจากเค้าเเต่ก็ยังไม่กล้ามองหน้าอยู่ดี สภาพตอนนี้ต้องดูไม่ได้เเน่ๆ
ฉันถอยออกมาหนึ่งเก้า พี่ฟิวส์ก็ยังจับมือฉันอย่างนั้น เงียบไปสักพักเค้าก็เริ่มถาม
“มิลล์มีอะไรไม่สบายใจรึป่าว ? พี่ทำอะไรให้ไม่สบายใจใช่มั้ย ? พี่ฟิวส์พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
สายตาไม่ได้ละไปจากหน้าฉันเลย มือก็ยังกุมมือฉันอยู่อย่างนั้น
“สนใจด้วยเหรอคำตอบหนะ ?” ฉันถามอย่างตัดพ้อ เห็นเค้าใจเย็นลงเเต่ฉันก็ยังน้อยใจอยู่ดี
เค้านั่งลงที่เตียงฉันอย่างยอมเเพ้ เเละพร้อมฟัง มือก็จับจนฉันต้องเดินตามไปยืนอยู่ตรงหน้าเค้า
“สนใจสิ สนใจมากด้วย บอกพี่หน่อยน้ะ หนูเป็นอะไร ?” พี่ฟิวส์พูดเสียงหวานจนฉันนี่เเทบอดหันไปมองไม่ได้
“ก็พี่ไม่เคยฟังหนู...ว๊ายย ย ย !!” พี่ฟิวส์ดึงมือฉัน จนฉันเสียหลักลงไปนั่งนับตักเค้า มือนี่ก็รีบคว้าคอเค้าไว้
มือพี่ฟิวส์โอบรัดเอวฉันไว้อย่างหลวมๆ เเหม่ พอเห็นว่าพูดด้วยหน่อยไม่ได้เลยนะ ทำไมชอบเล่นเเบบนี้ เเล้วเมื่อไหร่ฉันจะชนะบ้าง
“นี่ ! ทำอะไร ปล่อยหนูนะ” ฉันโวยวายขึ้นมาอีก
“ไหนมีอะไรพูดมา เห็นมิลล์ยืนนานพี่กลัวเมื่อย” พูดจบก็ยิ้มหวายเชียวนะ สายตานี่น่ากลัวเเปลกๆ เค้าคือคนๆเดียวกับคนเมื่อกี้ใช่มั้ย
“เเต่หนูจะยืน ปล่อยหนูนะ” ฉันพยายามจะลุกขึ้น แกะมือก็เเล้ว ทำไมมันยิ่งเเน่นขึ้น งือออ
“พูดมาเร็วก่อนที่พี่จะหมดความอดทน ดิ้นอยู่ได้ นี่มิลล์นั่งอยู่บนตักพี่นะ” รอยยิ้มบนหน้าเค้าทำไมน่ากลัวอย่างนี้หละ ฉันนี่เลิกดิ้นไม่กล้าขยับเลย
“พี่ดุหนู...” ฉันพูดออกไปจนได้
“พี่ไม่ฟังหนูเลยว่าหนูทำรึป่าว พี่ฟังเเต่คนอื่นอ่ะ ฮึกก... เเค่พี่เห็นพี่ก็สรุปแล้วว่าหนูทำ ยังไม่ได้ถามหนูเลย
พี่ดุหนูต่อหน้าคนอื่นนะ ความจริงพี่ ฮึก.. ปาร์ตี้ เค้ .... อุ้บ!!” งืออออออ พอฉันเริ่มโวยวายเค้าก็กดคอฉันลงไปเพราะฉันนั่งตักเค้าตัวฉันเลยอยู่สูงกว่า
เค้าประกบริมฝีปากลงมาเเบบหนักๆ จนฉันตกใจดิ้นเเทบตายอยู่ในกอดนั่น งือดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
“อื้ออออออออ อ่อยอนู อื้อออออออ” งืออากาศฉันจะหมดเเล้วช่วยฉันที พี่ฟิวส์รัดเอวฉันเเน่นขึ้นจนไม่มีช่องว่างของเราเลย
เค้าจูบฉันอยู่อย่างนั้นจนฉันจะละลายตายอยู่เเล้ว เค้าจะไม่สงสารฉันเลยรึไงเนี่ย จนในที่สุดเค้าค่อยๆละริมฝีปากออกจากฉันอย่างอ้อยอิ่ง
“หืดดดดดดดดด ดดดด ด ” ฉันเลยได้โอกาสเอาออกซิเจนเข้าร่างกาย
“อ่อนจริงๆเลยเจ้าหนู
” เค้ายิ้มอย่างผู้มีชัย
“ทำอะไรของพี่เนี่ย ไหนบอกจะฟังหนูไง” เชื่อเลยว่าหน้าฉันต้องเเดงจนเค้ารู้ว่าฉันอายเเค่ไหน ก็ฉันเคยมีเเฟนมาที่ไหน
ก็มีเเต่เค้าที่คอยเล่นอะไรเเบบนี้อยู่ตลอด
“พี่รู้เรื่องหมดเเล้วน่า” เค้าค่อยๆเอามือาดึงผมไปเหน็บหูฉันอย่างอ่อนโยน
“พี่ขอโทษนะครับที่พูดไม่ดี ขอโทษที่ดุมิลล์ ขอโทษครับ ” เค้าดึงฉันเข้าไปกอดอย่าอ่อนโยน
นั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก ความโกรธของฉันมันหายไปตั้งเเต่เค้ามาหาเเล้ว ฉันไม่เคยชนะเค้าได้เลย
อยากจะโกรธที่เค้าทำ อยากให้เค้าไปไกลๆ เเต่ความจริงฉันทำไม่ได้เลย
“หายโกรธละน่า อย่าซึมสิ หนูใจไม่ดีเลย” ฉันก้มหน้าลงไปบอกเค้าด้วยเสียงเบาๆ ฉันรู้ว่าเค้าก็คงรู้สึกผิดมาก
“หายเเล้วจริงเหรอออครับ?”เค้าเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ฉันเลยพยักหน้าเเล้วยิ้มให้เบาๆ
“แล้วไม่เมื่อยเหรอ ปล่อยหนูลงได้เเล้ว” นั่งนานจนลืมว่าตัวเองนั่งบนตักเค้าอยู่
“ไม่เลย มิลล์ตัวนิดเดียวเอง พี่ชอบ ” สายตาเเบบนี้น่ากลัวอีกเเล้วพี่ฟิวส์เลื่อนหน้ามาใกล้ฉันอีกเเล้ว
เค้าจูบฉันอีกเเล้วเเต่คราวนี้มันกลับหวาน ทนุถนอม จูบวนๆอยู่อย่างนั้น ฉันดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เค้ารุกล้ำฉันเยอะขึ้น
ฉันจิกเเขนก็เเล้ว ตีก็เเล้วยังไม่ทำให้เข้าถอยออกไปเลยสักนิด มือหนึ่งรวบมือฉันไว้ทั้งสองข้าง อีกมือก็กดคอฉันไม่ให้หนี
เค้าเริ่มเลื้อยไปตามใบหู ขบเล่นอยู่อย่างนั้น ฉันจะตายลงตรงนั้นจริงๆนะ
เค้าค่อยๆไล่มาที่คอทั้งหอมทั้งจุ๊บอยู่อย่างนั้นจนฉันคิดว่าเค้ากำลังจะห้ามตัวเองไม่ได้ รวมถึงฉันเองด้วย
ฉันเลยใช้เเรงเฮือกสุดท้ายดันเค้าออกจนสุดเเรง จนเค้าได้สติยอมปล่อยฉัน
“เกือบอดไม่ได้เเล้วมั้ยหละ” เสียงกระซิบดังที่ข้างหู ฉันนี่ร้อนไปทั้งตัว ฉันจะรอดไปได้อีกกี่วันเนี่ย งือออ
#frist1 loveseens / ตัดมาให้อ่านกำลังเขียนิยาย สนใจติดตามได้ :)
ฉันก็เเค่น้อยใจที่ดุกันเเบบนั้น ทำไมไม่ฟังบ้าง ฉันไม่ได้ทำสะหน่อย
I'm at a payphone trying to ... ˜ ˜ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นดูเลยเห็นว่าคนที่ดุฉันไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่เเล้วโทรมา
คิดรึไงว่าฉันจะรับ อยากโทรก็โทรไปเลย ไม่สนใจหรอก
สายยังคงเรียกเข้าอยู่ตลอด จนผ่านไปประมาณ5นาที เสียงก็เงียบลง
“เเค่นี้ก็ยอมซะละ” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ แล้ววางโทรศัพท์ลงบนเตียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ˜ เสียงคนเคาะประตู ใครกันนะมาเอาป่านนี้
“ใครค้ะ” ฉันตะโกนถามออกไป เเต่ก็ไม่มีใครตอบ เลยลองเขย่งส่องตาเเมวดู เเต่ก็ไม่เห็นมีใคร
เลยตัดสินใจเปิดออกไปดู เเล้วก็ต้องตกใจเมื่อสายตาไปบรรจบสายตาของอีกคน
“พี่ฟิวส์ !!” ฉันยืนอึ้งจนลืมปิดประตู กว่าจะรู้ตัวก็สายไปซะเเล้ว
มือเเข็งเเกร่งคู่นั้นดันประตูเข้ามาจนฉันสู้เเรงไม่ไหว ไปกินอะไรมา
อย่างว่าเเหละดูตัวฉันกับตัวเค้าสิจะเอาเเรงที่ไหนไปสู้ ไม่น่าเลยมิลล์เอ้ย
พอเข้ามาในห้องได้เค้าก็ไม่รอช้าล็อคประตู จบกัน ฉันจะหนีไปไหนได้เนี่ย!
“เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ ก็เคืองหละสิ
ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ก็พี่ปาร์ตี้กิ๊กเก่าพี่ฟิวส์เค้าสะดุดล้มเอง
ฉันเเค่จะเข้าไปช่วยยังโดนพี่ปาร์ตี้ผลักออกมา ละยังจะมาด่าอะไรฉันอีก
“ทำไมไม่รับสายพี่” พี่ฟิวส์พูดเสียงเเข็ง คงโมโหมากหละสิ ปกติฉันเคยดื้อที่ไหนหละ
“ก็ไม่อยากรับ ไม่อยากคุย ” ฉันเองก็โมโหเป็นเหมือนกันนะ ฉันไม่ยอมหรอกวันนี้เป็นไงเป็นกัน
พอได้ยินเท่านั้นร่างของฉันก็ถูกดึงไปด้วยความเร็วเเสง มือสองข้างถูกรอบไว้ด้วยมือของเค้าเเค่ข้างเดียว
อีกมือหนึ่งรั้งเอวฉันไว้ในอ้อมกอดไม่ยอมให้ฉันหนีไปไหน เเย่แล้วมิลล์เอ้ยยยย
“ปล่อยหนูนะ ปล่อยยย หนูเจ็บนะพี่ฟิวส์ ” ฉันโอดโอยออกไปหวังว่าพี่เค้าจะใจดี งืออออ
แต่มันได้ผลสะที่ไหนหละ มือยิ่งรั้งยิ่งรัด มันใกล้เกินไปละนะ ตัวจะสิงเข้าไปในร่างพี่เค้าอยู่เเล้ว
“พูดเเบบนี้รู้มั้ยต้องเจออะไรห้ะ !! แล้วเป็นอะไรทำไมไม่รับโทรศัพท์ โทรเป็นสิบยี่สิบสาย เป็นห่วงเนี่ยรู้มั้ยย ?”
พี่ฟิวส์ตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห เค้าก็เป็นอย่างนี้อารมณ์ดีก็ดีไป พออารมณ์เสียนี่น่ากลัวเป็นบ้า
เห้อออ นี่กลายเป็นฉันผิดเหรอเนี่ย ฉันเป็นคนโดนดุนะ ฉันน้อยใจไม่ได้เลยรึไง เค้าควรมาขอโทษสิ
ไม่ใช่มาโวยวายเเบบนี้ มือฉันจะเเหลกคามือเค้าอยู่เเล้วเนี่ย นี่คือที่เค้าบอกว่าเป็นห่วงฉันเหรอ เเต่เค้ากำลังทำร้ายฉันนะ ฉันเจ็บ
“พี่ฟิวส์ ฮึก...มิลล์เจ็บ” ฉันทนไม่ไหวจนได้ น้ำตาค่อยๆไหลออกมา พี่ฟิวส์ดูตกใจมากจนฉันเองก็เเปลกใจ
เค้าจะเปลี่ยนอารมณ์ง่ายเเบบนี้เลยเหรอ ฉันเอาเเต่ร้องไห้อยู่เเบบนั้นจนมือที่กำมือฉันอยู่ค่อยๆคลายออก
“มิลล์พี่ขอโทษ”พี่ฟิวส์พูดเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด ฉันเองเอาเเต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้
ไหนๆก็ไม่คิดจะฟังกันเเล้วพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์ พี่ฟิวส์ค่อยๆดึงฉันเข้ามากอด ฉันนี่สติเเตกไปแล้ว
กลัวก็กลัวน้อยใจก็น้อยใจ น้ำตานี่ก็มาจากไหนหนักหนาก็ไม่รู้ พี่ฟิวส์ค่อยๆลูบผมฉันอยู่อย่างนั้น เค้าดูกังวลมากเลย
“หยุดร้องได้เเล้ว พี่ขอโทษ พี่จะคลั่งตายอยู่เเล้วนะ” น้ำเสียงเค้าอ่อนลงเรื่อยๆ ฉันก็เผลอใจอ่อนไปตอนไหนไม่รู้
ฉันค่อยๆผละออกจากเค้าเเต่ก็ยังไม่กล้ามองหน้าอยู่ดี สภาพตอนนี้ต้องดูไม่ได้เเน่ๆ
ฉันถอยออกมาหนึ่งเก้า พี่ฟิวส์ก็ยังจับมือฉันอย่างนั้น เงียบไปสักพักเค้าก็เริ่มถาม
“มิลล์มีอะไรไม่สบายใจรึป่าว ? พี่ทำอะไรให้ไม่สบายใจใช่มั้ย ? พี่ฟิวส์พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
สายตาไม่ได้ละไปจากหน้าฉันเลย มือก็ยังกุมมือฉันอยู่อย่างนั้น
“สนใจด้วยเหรอคำตอบหนะ ?” ฉันถามอย่างตัดพ้อ เห็นเค้าใจเย็นลงเเต่ฉันก็ยังน้อยใจอยู่ดี
เค้านั่งลงที่เตียงฉันอย่างยอมเเพ้ เเละพร้อมฟัง มือก็จับจนฉันต้องเดินตามไปยืนอยู่ตรงหน้าเค้า
“สนใจสิ สนใจมากด้วย บอกพี่หน่อยน้ะ หนูเป็นอะไร ?” พี่ฟิวส์พูดเสียงหวานจนฉันนี่เเทบอดหันไปมองไม่ได้
“ก็พี่ไม่เคยฟังหนู...ว๊ายย ย ย !!” พี่ฟิวส์ดึงมือฉัน จนฉันเสียหลักลงไปนั่งนับตักเค้า มือนี่ก็รีบคว้าคอเค้าไว้
มือพี่ฟิวส์โอบรัดเอวฉันไว้อย่างหลวมๆ เเหม่ พอเห็นว่าพูดด้วยหน่อยไม่ได้เลยนะ ทำไมชอบเล่นเเบบนี้ เเล้วเมื่อไหร่ฉันจะชนะบ้าง
“นี่ ! ทำอะไร ปล่อยหนูนะ” ฉันโวยวายขึ้นมาอีก
“ไหนมีอะไรพูดมา เห็นมิลล์ยืนนานพี่กลัวเมื่อย” พูดจบก็ยิ้มหวายเชียวนะ สายตานี่น่ากลัวเเปลกๆ เค้าคือคนๆเดียวกับคนเมื่อกี้ใช่มั้ย
“เเต่หนูจะยืน ปล่อยหนูนะ” ฉันพยายามจะลุกขึ้น แกะมือก็เเล้ว ทำไมมันยิ่งเเน่นขึ้น งือออ
“พูดมาเร็วก่อนที่พี่จะหมดความอดทน ดิ้นอยู่ได้ นี่มิลล์นั่งอยู่บนตักพี่นะ” รอยยิ้มบนหน้าเค้าทำไมน่ากลัวอย่างนี้หละ ฉันนี่เลิกดิ้นไม่กล้าขยับเลย
“พี่ดุหนู...” ฉันพูดออกไปจนได้
“พี่ไม่ฟังหนูเลยว่าหนูทำรึป่าว พี่ฟังเเต่คนอื่นอ่ะ ฮึกก... เเค่พี่เห็นพี่ก็สรุปแล้วว่าหนูทำ ยังไม่ได้ถามหนูเลย
พี่ดุหนูต่อหน้าคนอื่นนะ ความจริงพี่ ฮึก.. ปาร์ตี้ เค้ .... อุ้บ!!” งืออออออ พอฉันเริ่มโวยวายเค้าก็กดคอฉันลงไปเพราะฉันนั่งตักเค้าตัวฉันเลยอยู่สูงกว่า
เค้าประกบริมฝีปากลงมาเเบบหนักๆ จนฉันตกใจดิ้นเเทบตายอยู่ในกอดนั่น งือดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
“อื้ออออออออ อ่อยอนู อื้อออออออ” งืออากาศฉันจะหมดเเล้วช่วยฉันที พี่ฟิวส์รัดเอวฉันเเน่นขึ้นจนไม่มีช่องว่างของเราเลย
เค้าจูบฉันอยู่อย่างนั้นจนฉันจะละลายตายอยู่เเล้ว เค้าจะไม่สงสารฉันเลยรึไงเนี่ย จนในที่สุดเค้าค่อยๆละริมฝีปากออกจากฉันอย่างอ้อยอิ่ง
“หืดดดดดดดดด ดดดด ด ” ฉันเลยได้โอกาสเอาออกซิเจนเข้าร่างกาย
“อ่อนจริงๆเลยเจ้าหนู
“ทำอะไรของพี่เนี่ย ไหนบอกจะฟังหนูไง” เชื่อเลยว่าหน้าฉันต้องเเดงจนเค้ารู้ว่าฉันอายเเค่ไหน ก็ฉันเคยมีเเฟนมาที่ไหน
ก็มีเเต่เค้าที่คอยเล่นอะไรเเบบนี้อยู่ตลอด
“พี่รู้เรื่องหมดเเล้วน่า” เค้าค่อยๆเอามือาดึงผมไปเหน็บหูฉันอย่างอ่อนโยน
“พี่ขอโทษนะครับที่พูดไม่ดี ขอโทษที่ดุมิลล์ ขอโทษครับ ” เค้าดึงฉันเข้าไปกอดอย่าอ่อนโยน
นั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก ความโกรธของฉันมันหายไปตั้งเเต่เค้ามาหาเเล้ว ฉันไม่เคยชนะเค้าได้เลย
อยากจะโกรธที่เค้าทำ อยากให้เค้าไปไกลๆ เเต่ความจริงฉันทำไม่ได้เลย
“หายโกรธละน่า อย่าซึมสิ หนูใจไม่ดีเลย” ฉันก้มหน้าลงไปบอกเค้าด้วยเสียงเบาๆ ฉันรู้ว่าเค้าก็คงรู้สึกผิดมาก
“หายเเล้วจริงเหรอออครับ?”เค้าเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ฉันเลยพยักหน้าเเล้วยิ้มให้เบาๆ
“แล้วไม่เมื่อยเหรอ ปล่อยหนูลงได้เเล้ว” นั่งนานจนลืมว่าตัวเองนั่งบนตักเค้าอยู่
“ไม่เลย มิลล์ตัวนิดเดียวเอง พี่ชอบ ” สายตาเเบบนี้น่ากลัวอีกเเล้วพี่ฟิวส์เลื่อนหน้ามาใกล้ฉันอีกเเล้ว
เค้าจูบฉันอีกเเล้วเเต่คราวนี้มันกลับหวาน ทนุถนอม จูบวนๆอยู่อย่างนั้น ฉันดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เค้ารุกล้ำฉันเยอะขึ้น
ฉันจิกเเขนก็เเล้ว ตีก็เเล้วยังไม่ทำให้เข้าถอยออกไปเลยสักนิด มือหนึ่งรวบมือฉันไว้ทั้งสองข้าง อีกมือก็กดคอฉันไม่ให้หนี
เค้าเริ่มเลื้อยไปตามใบหู ขบเล่นอยู่อย่างนั้น ฉันจะตายลงตรงนั้นจริงๆนะ
เค้าค่อยๆไล่มาที่คอทั้งหอมทั้งจุ๊บอยู่อย่างนั้นจนฉันคิดว่าเค้ากำลังจะห้ามตัวเองไม่ได้ รวมถึงฉันเองด้วย
ฉันเลยใช้เเรงเฮือกสุดท้ายดันเค้าออกจนสุดเเรง จนเค้าได้สติยอมปล่อยฉัน
“เกือบอดไม่ได้เเล้วมั้ยหละ” เสียงกระซิบดังที่ข้างหู ฉันนี่ร้อนไปทั้งตัว ฉันจะรอดไปได้อีกกี่วันเนี่ย งือออ