EP2/3 (จบep2)
(เพิ่งมาเรียนได้ 2 วัน ไอ้เปรียวเพื่อนสมัย ม.ต้น ก็มาค้างที่บ้านผมเพื่อทำการบ้านภาษาไทยของครูจันทิมา ในระหว่างที่กินข้าวกับที่บ้านของผมและพูดคุยอย่างสนุกสนาน เสียงก็ต้องเงียบลงเพราะคำถามของแม่ผม ที่ถามไอ้เปรียว)
"แล้วนี่ เปรียวมีแฟนหรือยังจ๊ะ" แม่ผมถาม ไอ้เปรียวเงียบไปสักพัก แล้วก็ยิ้มๆพร้อมกับตอบว่า
"ผมหล่อขนาดนี้ แม่ว่าผมจะมีไหมครับ" ทุกคนต่างพากันขำสนุกสนานกับคำตอบของมัน จะว่าไปบ้านเราก็ไม่ได้หัวเราะกันนานแค่ไหนแล้วนะ
"ว่างๆ มาเที่ยวบ้านอีกนะเปรียว ไม่มีการบ้านก็มาเที่ยวได้ ปกติไม่เห็นแบงค์พาเพื่อนๆ มาบ้านเลย พ่อก็นึกว่าแบงค์ไม่มีเพื่อนซะแล้ว" พ่อผม พูดว่าผมสะงั้น
"พ่ออะ ผมเพื่อนเยอะจะตาย" ผมตอบกับไปทันที หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร็จ ไอ้เปรียวก็ซักผ้าต่อ
"แบงค์ ซักผ้าให้หน่อย" ไอ้เปรียวตะโกนมาจากหลังห้อง
"ซักเองดิ แค่นี้ก็ซักไม่เป็น" ผมตะโกนกลับไป แล้วก็นั่งทำการบ้านต่อ
"คุณแบงค์คร้าบบ คุณแบงค์สุดหล่อ มาช่วยผมหน่อยนะครับ" เสียงไอ้เปรียวอ้อน ดังมาจากหลังห้อง จนผมต้องเดินไปช่วยมัน เพราะบ้ายอ ฮ่าๆ
"ไม่ต้องชมกูหรอก กูไม่เถียง หน้ากูมันฟ้อง" ผมตอบกลับตอนเดินไปถึงมัน ผมค่อยๆนั่งยองๆลง ช่วยมันซักในกะละมัง
"ใจดีจังครับ" ไอ้เปรียวมันยังยอผมต่อ
"หล่อ ใจดี แบบนี้ มีพี่คนเดียวนะน้อง" ผมเย้ยใส่มันไป ก็คนมันบ้ายอนินา อิอิ
"ครับ หล่อจริงๆ" ไอ้เปรียวตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแปลกพิลึก จนทำให้ผมต้องแหงนมองไปที่มัน ทำไมกันนะ ทำไมมันจ้องผมแบบนั้นละ สายตาแบบนี้ มันคืออะไรกัน ผมไม่กล้าที่จะมองมันต่อ ได้แต่หลบสายตา ซักเสื้อมันเสร็จผมเลยรีบลุกขึ้นเอาผ้าใส่ไม้แขวน
"เสร็จแล้วเหรอครับ" ไอ้เปรียวถาม
"เออ ง่ายๆ แค่เนี้ย ที่หลังทำเองนะ" ผมพูดไปหลบสายตามันไป
"กูไม่ทำเองหรอก ให้เมิงซักแหละดีแล้ว" ไอ้เปรียวกลับมาเป็นคนเดิม
"อ่าว เมิงไม่พูดเพราะๆอีกละวะ"
"เอาไว้กูมีผ้าให้ซักก่อน ค่อยพูด" พูดจบมันก็เดินเข้าไปในห้อง ไอ้เปรียวนี่เมิงพูดเพราะ เพราะหลอกใช้กูเหรอเนี่ย แต่ถึงอย่างนั้น สายตาแบบนั้น โอ้ยๆๆ อย่าไปคิดมากน่า ไม่มีอะไรหรอก รีบกลับไปทำการบ้านต่อดีกว่า คืนนั้นเราทำการบ้านกันจนดึก ไม่สิผมคนเดียวส่วนไอ้เปรียวมันทำเสร็จแล้วหลับไปตั้งแต่ 4 ทุ่มแล้ว ส่วนผมก็นั่งเขียนไปเรื่อยๆ หันมาอีกทีก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตอนนี้ร่างกายรู้สึกได้เลยว่าไม่ตอบสนอง เพราะง่วงสุดๆ ตาผมเริ่มปิดจนในที่สุดผมก็หลับไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือนี่แหละ เป็นหนึ่งวันที่เหนื่อยจริงๆ
เช้าวันใหม่ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกปวดคอ จนพบว่าตัวผมนั้นนอนอยู่บนแขนของไอ้เปรียว ทำไมละ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น เมื่อคืนเราจำได้ว่าหลับไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือ หรือเราละเมอเดินมานอนเอง หรือว่าไอ้เปรียว... ตอนนั้นผมเริ่มมีความรู้สึกดี แบบไม่แน่ใจว่ามันใช่ความรู้สึกดีหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกแปลกๆเลยรีบลุกขึ้นจากอ้อมแขนของมัน แต่ดันลุกรวดเร็วไปหน่อยผ้าห่มที่ห่มมันเปิดขึ้น และต้องตกตะลึงกับบบบบบ เปรียวน้อย !!!!! ไม่นะ!!! ไม่นะ!!! คงไม่ต้องบอกนะว่าตอนเช้าๆ มันจะเป็นยังไง ผมไม่ได้ตั้งใจมองนะ ผมแค่ดูเฉยๆ ไม่นานไอ้เปรียวก็ตื่น เห้ยยย เอาไงดี ทำยังไงดี ทำตัวไม่ถูกเลย
"ตื่นแล้วหรอ" เสียงไอ้เปรียวงัวเงีย
"เออ ตื่นแล้ว เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนนะ" ผมรีบลุกขึ้นหลังจากพูดเสร็จ ไม่นานเราทั้งคู่ก็เดินทางไปโรงเรียน ไอ้เปรียวก็ยังคงอาบน้ำไวเหมือนเดิม เสื้อนักเรียนแห้งพอดี ส่วนกางเกงมันยืมของผมใส่ เมื่อถึงโรงเรียนเราก็รีบไปส่งการบ้านของครูจันทิมา เห้อออ ยังเหนื่อยอยู่เลย หวังว่าวันนี้คงไม่มีเรื่องอะไรอีกนะ
"ประกาศ นักเรียนชั้นม.4 ที่ต้องการจะเรียน รด. ให้มารายงานตัวภายในเย็นวันนี้ที่ห้องกิจการนักเรียน" เสียงครูที่ประกาศผ่านเสียงตามสาย
"เมิง เรียน รด. กัน" ไอ้เปรียวหันมาชวนผม
"พวกนายเรียน รด.กันหรือเปล่า" ดรีมก็หันมาถามอีกคน
"เออ.. ดรีมเรียนด้วยเหรอ" ผมถามดรีม
"เราคงไม่ได้เรียนหรอก ต้องเตรียมตัวสอบหน่ะ" ดรีมของผมทุ่มเทจัง สู้ๆนะ ผมนึกในใจ
"ป่ะ ไปห้องกิจการกัน" ไอ้เปรียวชวนผม
"กูยังไม่ได้บอกเลยว่ากูจะเรียน" ผมตอบกลับไป
"เออ เรียนเถอะ กูไม่มีเพื่อน" ไอ้เปรียวพยามโน้มน้าวจิตใจผม
"ไม่เอา กูก็อยากเอาเวลาไปอ่านหนังสือ" ผมตอบกลับไป แต่จริงๆแล้วผมไม่อยากลำบากหน่ะ แฮะๆ แต่ดูไอ้เปรียวจะผิดหวังกับคำตอบผมแน่ๆ สีหน้ามันดูเศร้าไปเลย แต่ถ้าผมไปต้องตายแน่ๆ ขนาดวิ่งรอบสนาม 5 รอบยังทำไม่ได้เลย อยู่ๆ ไอ้เปรียวก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ทำไมละ ทำไมกัน นี่มันโกรธอะไรผมอีกหรือเปล่าเนี่ย ผมไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ สักพักใหญ่ๆ มันก็กลับมา นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย ทั้งวันด้วย ขอเดาว่าต้องเป็นเรื่อง รด. แน่ๆ สรุปนี่ผมผิดใช่ไหมเนี่ย ผมพยายามคุย แต่มันก็เมิน ก็ได้จะเอาแบบนี้ช่ะ? งั้นผมก็จะไม่คุยกับมันเหมือนกัน จนตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว มันไม่ยอมคุยกับผมจริงๆ เป็นแบบนี้รู้สึกไม่สบายใจจริงๆเลย
"กูกลับก่อนนะ" ผมบอกไอ้เปรียวพร้อมกับเดินไป แต่ ไอ้เปรียวอยู่ๆก็จับที่ข้อมือผม แล้วก็ดึงตัวผมมากอดคอ
"เดี๋ยวกูไปส่ง" มันพูดเสียงนิ่งๆ น่ากลัวจัง มันจะพาผมไปฆ่าไหมเนี่ยย แต่ก็ยังดีที่มันยังยอมคุยบ้าง จนเดินไปถึงที่รถ
"เมิงโกรธกูหรอ" ผมถามมัน
"ป่าวหรอก" มันตอบสีหน้าเศร้าๆ
"แล้วเมิงเป็นอะไร"
"----" มันเงียบไม่ยอมตอบ
"เรื่อง รด. ใช่ไหม" ผมถามมัน แล้วมันก็พยักหน้าเบาๆ
"เมิงโกรธที่กูไม่ไปเรียน รด. เหรอ" ผมพูดด้วยสีหน้าเศร้า
"ป่าว ไม่ได้โกรธ แค่กลัว" ไอ้เปรียวตอบกลับมา
"เมิงกลัว แล้วไปสมัครทำไม แต่กูว่ายังไงเมิงก็ไหว เมิงแข็งแรงอยู่แล้ว ผ่านสบาย" ผมพูดเชิงปลอบใจมัน
"กูไม่ได้กลัวเรื่องนั้น" มันตอบมาเสียงนิ่งๆ
"แล้วเมิงกลัวอะไร บอกกูได้ไหม"
"กู...กลัวว่าบางวันจะไม่ได้อยู่กับเมิง" ผมสตั้นกับคำตอบมันไป 10 วิได้ ทำไมมันพูดแบบนั้นละ ทำไมกัน ผมรู้สึกอ่อนไหวกับคำพูดของมัน และทำตัวไม่ถูก
"คิดมากน่า กูก็อยู่ไม่ได้ไปไหน อีกอย่างไปฝึกก็ไม่กี่วันนิ เดี๋ยวเมิงก็กลับมาแล้ว" ผมพยายามตอบให้ดีที่สุดในตอนนั้นเท่าที่ผมจะคิดได้ ไม่นานมันก็ยื่นหมวกกันนอคมาให้ผม
"วันนี้กูอยากใส่สีชมพู" ผมตอบแบบนั้นไปเพราะอยากให้มันอารมณ์ดีขึ้น
"เอาใจกูเหรอ" ไอ้เปรียวถามผม
"ป่าว วันนี้กูอยากแบ๊วๆบ้าง" ผมตอบไปแบบติดตลก ไอ้เปรียวมันก็ยิ้มนิดๆ
"แหนะ ยิ้มแล้ว ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะถูกไม่เสียบ โอ้ย มันจะถูกไม่เสียบ" ในตอนนั้น ผมร้องเพลง ใส่หมวกกันนอคสีชมพู เต้นเบาๆ จนไอ้เปรียวมันหลุดขำออกมาจนได้ หลังจากร้องเพลงไก่ย่างก็รู้สึกอายมากๆ แต่ก็ทำให้ไอ้เปรียวอารมณ์ดีขึ้นได้แล้ว และวันนี้ผมก็กลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ขอตัวไปนอนก่อนวันนี้เหนื่อยมาก
(เสียงโทรศัพท์)
"ฮโหลครับ" ผมรับสายด้วยเสียงที่กำลังหลับอยู่
"สวัสดีครับน้องแบงค์ นี่พี่มายด์ ประธานสีแดงนะครับ" เสียงปลายทาง
ติดตาม EP3 ได้เร็วๆนี้ครับ
ขอบคุณที่ติดตาม
(เกย์) เรื่องที่ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อ EP2/3
(เพิ่งมาเรียนได้ 2 วัน ไอ้เปรียวเพื่อนสมัย ม.ต้น ก็มาค้างที่บ้านผมเพื่อทำการบ้านภาษาไทยของครูจันทิมา ในระหว่างที่กินข้าวกับที่บ้านของผมและพูดคุยอย่างสนุกสนาน เสียงก็ต้องเงียบลงเพราะคำถามของแม่ผม ที่ถามไอ้เปรียว)
"แล้วนี่ เปรียวมีแฟนหรือยังจ๊ะ" แม่ผมถาม ไอ้เปรียวเงียบไปสักพัก แล้วก็ยิ้มๆพร้อมกับตอบว่า
"ผมหล่อขนาดนี้ แม่ว่าผมจะมีไหมครับ" ทุกคนต่างพากันขำสนุกสนานกับคำตอบของมัน จะว่าไปบ้านเราก็ไม่ได้หัวเราะกันนานแค่ไหนแล้วนะ
"ว่างๆ มาเที่ยวบ้านอีกนะเปรียว ไม่มีการบ้านก็มาเที่ยวได้ ปกติไม่เห็นแบงค์พาเพื่อนๆ มาบ้านเลย พ่อก็นึกว่าแบงค์ไม่มีเพื่อนซะแล้ว" พ่อผม พูดว่าผมสะงั้น
"พ่ออะ ผมเพื่อนเยอะจะตาย" ผมตอบกับไปทันที หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร็จ ไอ้เปรียวก็ซักผ้าต่อ
"แบงค์ ซักผ้าให้หน่อย" ไอ้เปรียวตะโกนมาจากหลังห้อง
"ซักเองดิ แค่นี้ก็ซักไม่เป็น" ผมตะโกนกลับไป แล้วก็นั่งทำการบ้านต่อ
"คุณแบงค์คร้าบบ คุณแบงค์สุดหล่อ มาช่วยผมหน่อยนะครับ" เสียงไอ้เปรียวอ้อน ดังมาจากหลังห้อง จนผมต้องเดินไปช่วยมัน เพราะบ้ายอ ฮ่าๆ
"ไม่ต้องชมกูหรอก กูไม่เถียง หน้ากูมันฟ้อง" ผมตอบกลับตอนเดินไปถึงมัน ผมค่อยๆนั่งยองๆลง ช่วยมันซักในกะละมัง
"ใจดีจังครับ" ไอ้เปรียวมันยังยอผมต่อ
"หล่อ ใจดี แบบนี้ มีพี่คนเดียวนะน้อง" ผมเย้ยใส่มันไป ก็คนมันบ้ายอนินา อิอิ
"ครับ หล่อจริงๆ" ไอ้เปรียวตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแปลกพิลึก จนทำให้ผมต้องแหงนมองไปที่มัน ทำไมกันนะ ทำไมมันจ้องผมแบบนั้นละ สายตาแบบนี้ มันคืออะไรกัน ผมไม่กล้าที่จะมองมันต่อ ได้แต่หลบสายตา ซักเสื้อมันเสร็จผมเลยรีบลุกขึ้นเอาผ้าใส่ไม้แขวน
"เสร็จแล้วเหรอครับ" ไอ้เปรียวถาม
"เออ ง่ายๆ แค่เนี้ย ที่หลังทำเองนะ" ผมพูดไปหลบสายตามันไป
"กูไม่ทำเองหรอก ให้เมิงซักแหละดีแล้ว" ไอ้เปรียวกลับมาเป็นคนเดิม
"อ่าว เมิงไม่พูดเพราะๆอีกละวะ"
"เอาไว้กูมีผ้าให้ซักก่อน ค่อยพูด" พูดจบมันก็เดินเข้าไปในห้อง ไอ้เปรียวนี่เมิงพูดเพราะ เพราะหลอกใช้กูเหรอเนี่ย แต่ถึงอย่างนั้น สายตาแบบนั้น โอ้ยๆๆ อย่าไปคิดมากน่า ไม่มีอะไรหรอก รีบกลับไปทำการบ้านต่อดีกว่า คืนนั้นเราทำการบ้านกันจนดึก ไม่สิผมคนเดียวส่วนไอ้เปรียวมันทำเสร็จแล้วหลับไปตั้งแต่ 4 ทุ่มแล้ว ส่วนผมก็นั่งเขียนไปเรื่อยๆ หันมาอีกทีก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตอนนี้ร่างกายรู้สึกได้เลยว่าไม่ตอบสนอง เพราะง่วงสุดๆ ตาผมเริ่มปิดจนในที่สุดผมก็หลับไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือนี่แหละ เป็นหนึ่งวันที่เหนื่อยจริงๆ
เช้าวันใหม่ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกปวดคอ จนพบว่าตัวผมนั้นนอนอยู่บนแขนของไอ้เปรียว ทำไมละ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น เมื่อคืนเราจำได้ว่าหลับไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือ หรือเราละเมอเดินมานอนเอง หรือว่าไอ้เปรียว... ตอนนั้นผมเริ่มมีความรู้สึกดี แบบไม่แน่ใจว่ามันใช่ความรู้สึกดีหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกแปลกๆเลยรีบลุกขึ้นจากอ้อมแขนของมัน แต่ดันลุกรวดเร็วไปหน่อยผ้าห่มที่ห่มมันเปิดขึ้น และต้องตกตะลึงกับบบบบบ เปรียวน้อย !!!!! ไม่นะ!!! ไม่นะ!!! คงไม่ต้องบอกนะว่าตอนเช้าๆ มันจะเป็นยังไง ผมไม่ได้ตั้งใจมองนะ ผมแค่ดูเฉยๆ ไม่นานไอ้เปรียวก็ตื่น เห้ยยย เอาไงดี ทำยังไงดี ทำตัวไม่ถูกเลย
"ตื่นแล้วหรอ" เสียงไอ้เปรียวงัวเงีย
"เออ ตื่นแล้ว เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนนะ" ผมรีบลุกขึ้นหลังจากพูดเสร็จ ไม่นานเราทั้งคู่ก็เดินทางไปโรงเรียน ไอ้เปรียวก็ยังคงอาบน้ำไวเหมือนเดิม เสื้อนักเรียนแห้งพอดี ส่วนกางเกงมันยืมของผมใส่ เมื่อถึงโรงเรียนเราก็รีบไปส่งการบ้านของครูจันทิมา เห้อออ ยังเหนื่อยอยู่เลย หวังว่าวันนี้คงไม่มีเรื่องอะไรอีกนะ
"ประกาศ นักเรียนชั้นม.4 ที่ต้องการจะเรียน รด. ให้มารายงานตัวภายในเย็นวันนี้ที่ห้องกิจการนักเรียน" เสียงครูที่ประกาศผ่านเสียงตามสาย
"เมิง เรียน รด. กัน" ไอ้เปรียวหันมาชวนผม
"พวกนายเรียน รด.กันหรือเปล่า" ดรีมก็หันมาถามอีกคน
"เออ.. ดรีมเรียนด้วยเหรอ" ผมถามดรีม
"เราคงไม่ได้เรียนหรอก ต้องเตรียมตัวสอบหน่ะ" ดรีมของผมทุ่มเทจัง สู้ๆนะ ผมนึกในใจ
"ป่ะ ไปห้องกิจการกัน" ไอ้เปรียวชวนผม
"กูยังไม่ได้บอกเลยว่ากูจะเรียน" ผมตอบกลับไป
"เออ เรียนเถอะ กูไม่มีเพื่อน" ไอ้เปรียวพยามโน้มน้าวจิตใจผม
"ไม่เอา กูก็อยากเอาเวลาไปอ่านหนังสือ" ผมตอบกลับไป แต่จริงๆแล้วผมไม่อยากลำบากหน่ะ แฮะๆ แต่ดูไอ้เปรียวจะผิดหวังกับคำตอบผมแน่ๆ สีหน้ามันดูเศร้าไปเลย แต่ถ้าผมไปต้องตายแน่ๆ ขนาดวิ่งรอบสนาม 5 รอบยังทำไม่ได้เลย อยู่ๆ ไอ้เปรียวก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ทำไมละ ทำไมกัน นี่มันโกรธอะไรผมอีกหรือเปล่าเนี่ย ผมไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ สักพักใหญ่ๆ มันก็กลับมา นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย ทั้งวันด้วย ขอเดาว่าต้องเป็นเรื่อง รด. แน่ๆ สรุปนี่ผมผิดใช่ไหมเนี่ย ผมพยายามคุย แต่มันก็เมิน ก็ได้จะเอาแบบนี้ช่ะ? งั้นผมก็จะไม่คุยกับมันเหมือนกัน จนตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว มันไม่ยอมคุยกับผมจริงๆ เป็นแบบนี้รู้สึกไม่สบายใจจริงๆเลย
"กูกลับก่อนนะ" ผมบอกไอ้เปรียวพร้อมกับเดินไป แต่ ไอ้เปรียวอยู่ๆก็จับที่ข้อมือผม แล้วก็ดึงตัวผมมากอดคอ
"เดี๋ยวกูไปส่ง" มันพูดเสียงนิ่งๆ น่ากลัวจัง มันจะพาผมไปฆ่าไหมเนี่ยย แต่ก็ยังดีที่มันยังยอมคุยบ้าง จนเดินไปถึงที่รถ
"เมิงโกรธกูหรอ" ผมถามมัน
"ป่าวหรอก" มันตอบสีหน้าเศร้าๆ
"แล้วเมิงเป็นอะไร"
"----" มันเงียบไม่ยอมตอบ
"เรื่อง รด. ใช่ไหม" ผมถามมัน แล้วมันก็พยักหน้าเบาๆ
"เมิงโกรธที่กูไม่ไปเรียน รด. เหรอ" ผมพูดด้วยสีหน้าเศร้า
"ป่าว ไม่ได้โกรธ แค่กลัว" ไอ้เปรียวตอบกลับมา
"เมิงกลัว แล้วไปสมัครทำไม แต่กูว่ายังไงเมิงก็ไหว เมิงแข็งแรงอยู่แล้ว ผ่านสบาย" ผมพูดเชิงปลอบใจมัน
"กูไม่ได้กลัวเรื่องนั้น" มันตอบมาเสียงนิ่งๆ
"แล้วเมิงกลัวอะไร บอกกูได้ไหม"
"กู...กลัวว่าบางวันจะไม่ได้อยู่กับเมิง" ผมสตั้นกับคำตอบมันไป 10 วิได้ ทำไมมันพูดแบบนั้นละ ทำไมกัน ผมรู้สึกอ่อนไหวกับคำพูดของมัน และทำตัวไม่ถูก
"คิดมากน่า กูก็อยู่ไม่ได้ไปไหน อีกอย่างไปฝึกก็ไม่กี่วันนิ เดี๋ยวเมิงก็กลับมาแล้ว" ผมพยายามตอบให้ดีที่สุดในตอนนั้นเท่าที่ผมจะคิดได้ ไม่นานมันก็ยื่นหมวกกันนอคมาให้ผม
"วันนี้กูอยากใส่สีชมพู" ผมตอบแบบนั้นไปเพราะอยากให้มันอารมณ์ดีขึ้น
"เอาใจกูเหรอ" ไอ้เปรียวถามผม
"ป่าว วันนี้กูอยากแบ๊วๆบ้าง" ผมตอบไปแบบติดตลก ไอ้เปรียวมันก็ยิ้มนิดๆ
"แหนะ ยิ้มแล้ว ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะถูกไม่เสียบ โอ้ย มันจะถูกไม่เสียบ" ในตอนนั้น ผมร้องเพลง ใส่หมวกกันนอคสีชมพู เต้นเบาๆ จนไอ้เปรียวมันหลุดขำออกมาจนได้ หลังจากร้องเพลงไก่ย่างก็รู้สึกอายมากๆ แต่ก็ทำให้ไอ้เปรียวอารมณ์ดีขึ้นได้แล้ว และวันนี้ผมก็กลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ขอตัวไปนอนก่อนวันนี้เหนื่อยมาก
(เสียงโทรศัพท์)
"ฮโหลครับ" ผมรับสายด้วยเสียงที่กำลังหลับอยู่
"สวัสดีครับน้องแบงค์ นี่พี่มายด์ ประธานสีแดงนะครับ" เสียงปลายทาง
ติดตาม EP3 ได้เร็วๆนี้ครับ
ขอบคุณที่ติดตาม