ห้องเพลง**คนรากหญ้า** พักยกการเมือง มุมเสียงเพลง มุมนี้ไม่มีสี ไม่มีกลุ่ม............มีแต่เสียง 4/5/2016

  ***สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ห้องราชดำเนินทุกคน***
กระทู้นี้ เป็นมุมพักผ่อน มุมนี้ไม่มีสี  ไม่มีกลุ่ม.........แต่มีเสียง...................


ห้องเพลงคนรากหญ้าเปิดขึ้นมามีวัตถุประสงค์ เพื่อ

1. มีพื้นที่ให้เพื่อนๆ ได้มาพบปะ พูดคุยระหว่างกัน ในภาวะที่ต้องระมัดระวังการโพสการเมืองอย่างเคร่งครัด
2. เป็นพื้นที่ พักผ่อน ลดความเครียดทางการเมือง ให้เพื่อนๆ มีกิจกรรมสนุกๆ ร่วมกัน
3. สร้างมิตรภาพและความปรองดอง ซึ่งเราหวังให้สังคมไทยเป็นเช่นนี้ แม้นคิดต่างกัน แต่เมื่อคุยกันแล้วก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม

กระทู้ห้องเพลงเป็นกระทู้เปิด มิได้ปิดกั้นผู้หนึ่งผู้ใด "ขอให้มาดี เราคือเพื่อนกัน" ซึ่งก็เหมือนกับกระทู้ทั่วไป ที่เราไม่จำเป็นต้องทราบว่า User ท่านไหนเป็นใครมาจากไหน  ...ดังนั้น หากมีบุคคลใดที่มีการโพสสิ่งผิดกฎหมายและศีลธรรมอันดีของสังคมนั้น หรือสิ่งรบกวนใดๆ ในบอร์ด เป็นเรื่องส่วนบุคคล ทางห้องเพลงจึงขอแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งสิ้น



เมื่อก่อนสมัยเด็กๆ มีรองเท้าเกี๊ยะสีแดงอยู่คู่นึง เวลาเดินนี่ต้องเดินดีๆ ไม่งั้นหัวทิ่มได้ ตอนนี้หายไปแล้ว

เกี๊ยะ หรือ รองเท้าไม้ มีอยู่ในหลายวัฒนธรรม แต่เชื่อกันว่าเกี๊ยะจากไหหลำเป็นบรรพบุรุษของเกี๊ยะญี่ปุ่น  
เรียกกันว่ารองเท้าไม้เหวินชาง เป็นรองเท้าไม้ที่มีมีลักษณะคล้ายม้านั่งเล็กๆ เหมาะสมกับการใส่เดินลุยดินโคลนหรือในวันที่ฝนตก
สมัยนั้นไม้ที่นิยมนำมาทำคือไม้ Chinaberry   เป็นไม้เนื้ออ่อนน้ำหนักเบาแต่ทนทาน

เมื่อมีการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม เกี๊ยะไม้จากจีนก็ได้เข้าสู่ญี่ปุ่น เกาหลี และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งเกี๊ยะที่มีชื่อเสียงมากที่สุด
แถบนี้ต้องยกให้เกี๊ยะของญี่ปุ่น ในขณะที่เกี๊ยะแบบประเทศอื่นๆนั้นดูเหมือนจะหมดความนิยมลงไปมาก




สำหรับตำนานของเกี๊ยะก็มีเรื่องเล่าดังนี้ค่ะ

ในยุคชุนชิวหรือยุคสงครามระหว่างรัฐ (770 ปีก่อน ค.ศ. – 453 ปี ก่อน ค.ศ.) ในยามนั้นกษัตริย์อ่อนแอ แว่นแคว้นต่างๆ ของจีนต่าง
รบราฆ่าฟันกันเองเพื่อชิงความเป็นใหญ่

ในเวลานั้นแคว้นจิ้นที่มีจิ้นเซี่ยนกงปกครองนั้นมีอำนาจมากที่สุด ส่งกองทัพบุกเข้ายึดแคว้นใกล้เคียงได้หลายแคว้น
จนครั้งหนึ่งจิ้นเซี่ยนกงได้สาวงามนามว่า ลี่จี มาจากแคว้นหนึ่งที่พิชิตได้

จิ้นเซี่ยงกงหลงใหลนางลี่จีเป็นอันมากและมีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคน นางลี่จีต้องการให้บุตรของนางได้เป็นเจ้าแคว้น
จีงวางแผนกำจัดบุตรคนอื่นๆ ของจิ้นเซี่ยนกง โดยใส่ร้ายป้ายสีต่างๆ นานา ทำให้บุตรคนอื่นๆ ทั้งตายบ้าง แยกย้ายกันหลบหนีบ้าง
การใส่ร้ายป้ายสีนี่มีในทุกตำนานจริงๆ ค่ะ

ฉงเอ่อ บุตรชายคนหนึ่งที่หลบหนีไปนั้นต้องตกระกำลำบาก ขาดแคลนเสบียงอาหารจนต้องไปเก็บใบไม้ใบหญ้ามาต้มกิน
จนฉงเอ่อที่เริ่มท้อใจได้รำพันถึงชะตากรรมของตนอย่างหมดกำลังใจ

ในยามนั้น มีลูกน้องคนหนึ่งชื่อ จี้สี่ติ้ว ได้เชือดเนื้อที่ต้นแขนของตน ปรุงเป็นน้ำแกงให้เจ้านาย ซึ่งฉงเอ่อก็กินจนหมด
และเมื่อรู้ว่าเนื้อนั้นเป็นเนื้อของจี้สี่ติ้วก็ตกใจและซาบซึ้งในความภักดีของอีกฝ่ายเป็นอันมาก

สิบเก้าปีต่อมา ฉงเอ่อได้กลับคืนสู่อำนาจ ขึ้นเป็นเจ้าครองแคว้นนาม จิ้นเหวินกง และได้ปูนบำเหน็จให้ผู้มีความชอบทั้งหลาย
โดยเฉพาะเหล่าบริวารที่เคยติดตามเมื่อครั้งที่ตนยังลี้ภัย ทว่าจี้สี่ติ้วกลับไม่ยอมอยู่รับบำเหน็จเป็นขุนนางเพราะต้องการใช้ชีวิตสันโดษ
จึงพามารดาหนีขึ้นภูเขา

จิ้นเหวินกงส่งกองทหารไปเชิญแต่หาไม่พบ เหล่าขุนนางจึงเสนออุบายให้จุดไฟเผาป่ารอบภูเขาสามด้าน
เพื่อให้จี้สี่ติ้วหนีออกมาทางด้านที่ไม่มีไฟไหม้ ทว่าไฟกลับลามไปเร็วเกินคาด จนไหม้ไปทั้งภูเขา




หลังไฟมอด จิ้นเหวินกงสั่งให้ทหารออกค้นหาและพบร่างของจี้สี่ติ้วและมารดาเสียชีวิตอยู่ใต้ต้นหลิว
โดยมีตัวอักษรจารึกด้วยเลือดไว้ที่ต้นไม้ว่า

“ที่ข้าพเจ้าตัดเนื้อของตนให้นายท่านกิน ก็ด้วยหวังให้นายท่านมีกำลังเรี่ยวแรง เพื่อวันหน้าท่านจะได้เป็นเจ้าแคว้นที่ทรงคุณธรรม
สำหรับข้าพเจ้าแล้ว การตายใต้ต้นหลิวดีกว่าการได้เป็นขุนนางมากนัก หากข้าพเจ้ายังคงอยู่ในใจของท่าน ก็ขอให้ท่านหมั่นตรวจสอบ
ตัวตนของท่านให้อยู่ในความถูกต้อง การที่ข้าพเจ้าต้องตายในครั้งนี้หาได้เสียใจไม่ ขอเพียงนายท่านเป็นประมุขที่ดี ทรงคุณธรรม
ปกครองประชาให้อยู่เย็นเป็นสุข ก็เพียงพอแล้ว”


จิ้นเหวินกงถึงกับหลั่งน้ำตา และมีบัญชาให้ทำศพของจี้สี่ติ้วกับมารดาอย่างดีที่สุด พร้อมทั้งสั่งให้ประชาชนห้ามจุดไฟทำอาหาร
ในวันครบรอบวันตายของจี้สี่ติ้ว จนกลายธรรมเนียมวันอาหารเย็น (วันหานซื่อ) เนื่องจากในวันนี้อาหารที่รับประทานจะปรุงโดยไม่ใช้ไฟ




นอกจากนี้ จิ้นเหวินกงยังให้คนตัดต้นหลิวที่พบศพของจี้สี่ติ้ว มาทำรองเท้า เพื่อให้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงรองเท้าไม้กระทบพื้น
ท่านจะได้ระลึกถึงความดีและคำขอสุดท้ายของจี้สี่ติ้วตลอดไป

จิ้นเหวินกงได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในประมุขของแคว้นผู้ทรงคุณธรรม ในยุคของท่านประชาชนแคว้นจิ้นล้วนมีความสุขบ้านเมืองรุ่งเรือง
นับได้ว่า จิ้นเหวินกงมิได้ลืมเลือนคำขอสุดท้ายของจี้สี่ติ้ว ผู้ภักดีและนี่ก็คือเรื่องราวที่อยู่เบื้องหลังรองเท้าไม้ที่เรียกว่า “เกี๊ยะ”


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สรุปและรวบรวมจาก
http://jazzylj.blogspot.com/2014/11/blog-post.html
http://www.komkid.com/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%A1/%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B5%E0%B9%8A%E0%B8%A2%E0%B8%B0/



...........................................................


คนเรามีช่วงชีวิตที่จำกัด หากทำสิ่งดีไว้ เมื่อไม่อยู่หรือจากไป ก็ทิ้งแต่สิ่งดีงามให้ผู้อื่นระลึกถึง


จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ

https://www.youtube.com/watch?v=xNw8fz_Rx_k