เรื่องมันผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว แต่มันยังไม่เลิกจองเวรจองกรรมกันสักที

เรื่องมันเริ่มจาก ป้าสมัยสิบกว่าปีที่แล้ว อายุสามสิบห้า (วันเวลาจำได้ไม่แม่น เล่าจากความทรงจำ) เริ่มเป็นสวในที่ทำงาน ก็อยากจะพัฒนาตัวเอง โดยไปเรียนต่อ

ตอนไปเตรียมก็ไปติววิชาภาษาอังกฤษ ไปเจอมัน เข้ามาหาเป็นเพื่อนร่วมชั้น ขอติดรถป้ากลับบ้าน ป้าก็ว่าไม่ได้มั้ง มันไปคนละทาง ก็ยังจะขอติดรถไปให้ได้ ก็ให้ไป ครั้งต่อไป ขอติดรถไปที่ทำงานเลย บอกว่ามีธุระแถวๆนั้น (ป้าเรียนด้วย ทำงานด้วย ต้องไปทำงานหลังเลิกเรียน ส่วนมัน เรียนอย่างเดียว)

เลยรู้ละว่ามันอยากคบเรา ก็ปฎิเสธถึงสี่ครั้ง ถึงความไม่เหมาะสม มันก็ว่า นอกจากผมอายุน้อยกว่า ผมมีข้อเสียอะไร ถึงจะปฏิเสธคบผม

ก็นึกยังไม่ออกคนไม่รู้จักกัน เลยคิดว่าไหนๆ เรายังไม่มีแฟน ดูท่าทางว่าจะไปกันได้ เรียนจบ ก็คงแต่งงาน มีครอบครัว เลยยอมคบ
ช่วงคบกันสักพัก เกิดความผิดพลาด ได้เสีย ป้าเลยบอกว่า ถ้าไม่จดทะเบียนสมรส ต่อไปไม่ต้องมาบ้านป้า ในวันหยุด เพราะรู้สึกว่า ตัวเองทำผิด แต่งงานก็ยังไม่ได้แต่ง จดทะเบียน อย่างน้อยก็ช่วยลดความผิดในใจ

มันก็ยอมจดทะเบียน (ซึ่งจุดนี้ เป็นความผิดพลาดมากๆ ทำให้ป้าต้องรับผลการกระทำที่ป้าทำ)

ปีที่สองที่คบกัน ป้าเริ่มเหนื่อยล้า กับการเลี้ยงดูลูกชายคนโต จากที่เคยอยู่คนเดียว ทำงาน มีเงินผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ดูแลความสุขสบายให้พ่อแม่ เริ่มชักหน้าไม่ถึงหลัง ติดหนี้บัตร

ส่วนมัน เรียนอย่างเดียว สองปีไม่ถึงไหน ป้าเรียนด้วยทำงานด้วย สองปีจบ ถามมัน มันก็ว่าของมันเรียนยากกว่า "ของคุณ ใครๆก็เรียนได้" มันเรียนทางไอที

ป้าทำงานหนัก งานเป็นประเภทอยู่เวรสามวันสองคืน ที่ทำงานไปเลย เป็นภูมิแพ้ ทอลซิลบ่อยมาก(จะบอกว่าจาก การพักผ่อนน้อย ปัจจุบันแทบจะไม่เป็นอะไร) พอป้าออกเวร ต้องขับรถไปรับมัน เพื่อพามันไปธุระ หรือมันจะติดรถไปค้างที่บ้านป้า ( จุดนี้ทรมานมาก ออกเวร แทนที่จะกลับบ้านพักผ่อน ต้องฝืนสังขาร ขับรถไปให้มัน)

พูดถึงเรื่องขับรถ ตลกมาก มีอยู่หน พ่อมันเป็นเลือดออกในกระเพาะอาหาร ลูกชายสองคนนั่งข้างหลัง แม่นั่งข้างหน้า กับคนขับ พอไปถึงฉุกเฉิน คนเปลรับผิดรับถูก คนป่วยขับรถอยู่

ป้าก็เบื่อ ลงทุนจ่ายเงินให้ไปเรียนขับรถ มันไปได้สองวัน เลิก. ไปทะเลาะกับครูสอนขับรถ สรุปก็ขับไม่ได้ต่อไป

พอเงินเดือนป้าออก ของมันก็ออก คือ แรกๆขอยืม หลังๆเหมือนต้องจ่ายประจำเลย เดือนละห้าพัน ที่จริงมันก็มีเงินเดือนจากพ่อมันเดือนละแปดพัน ไหนจะแม่แอบให้ ป้าแอบให้ อาแอบให้ ป้าคิดว่ามันชินและไม่อายจากการรับเงินจากผู้หญิง

ชีวิตช่วงที่อยู่ด้วยกันหน้าชื่นอกตรมมาก มันเริ่มควบคุม เพื่อนๆเริ่มห่างไปเพราะเพื่อนมาหาเราเจอเรา เข้ากับมันไม่ได้ พ่อแม่ป้ามาหาป้าจากตจว มันก็คุยด้วยดีแบบข่มๆ (ตอนหลัง หลานมาบอกว่า ตอนกินข้าวด้วยกันที่ศูนย์อาหาร มันบอกพ่อให้ลองชิมอาหารมัน พ่อก็พาซื่อ    ส้อมจิ้มจากจานมัน หลานบอกว่า มันชักสีหน้า อันนี้ป้าไม่เห็น แต่ป้ารู้ว่ามันคิดอะไรกับคนตจว  มันชอบเรียกป้าว่าน้องนางบ้านนา แบบทีเล่นทีจริง)

ความเป็นอยู่มันดี ไปไหนก็นั่งแท็กซี่ ทั้งที่ควรใช้บริการอื่นเพราะตัวมันไม่มีรายได้ มีอยู่คืนเกือบเที่ยงคืน มันโทรมาตอนที่ป้าอยู่เวร เกรงใจผู้ร่วมงานมาก มาขอเงินค่าแท้กซี่ จะเข้าบ้าน ป้ากัดฟันคุยกับมันหน้าห้องเวร ทำไมไม่นั่งไปบ้านแม่ ขอเงินแม่ แต่ก็ต้องให้มันไป กลัวเพื่อนร่วมเวรตื่น

กินอยู่มันชอบกินนอกบ้านมาก แต่ก็ต้องเป็นป้าขับรถไปและจ่าย อาหารที่มันสั่ง เช่นยำสามกรอบ จะจู้จี้ไม่เอาโน่นนี่ พอเด็กเสริฟเอามา ไม่ใช่อย่างที่สั่ง ก็ให้ไปเปลี่ยน ป้าก็พยายามไกล่เกลี่ย ให้มันยอมๆ เพราะมันไม่ใช่คนแพ้อะไร แต่มันเรื่องมาก

พ่อแม่มัน น้องมัน ป้ามันปกติดี ดูเป็นคนดีไม่แรง แม่มัน ป้ามันรักป้ามาก วันสำคัญอะไรสักอย่าง (จำไม่ได้) แม่มัน ให้สร้อยทองบาทนึง วันรุ่งขึ้นมันขอเอาไปขาย "ของคุณแม่ผม" ป้าก็บอกคุณแม่ขาไปตรงๆเหมือนกัน ว่าสร้อยที่คุณแม่ให้ ลูกชายแม่เอาไปขายแล้ว หลังจากนั้น ป้ามัน แม่มันจะให้เป็นประเภท เครื่องประดับที่ขายไม่ได้ หรือขายได้ก็ราคาตกมากๆ แทน

ช่วงอยู่ด้วยกันทรมานมากๆ ที่จำได้คือ ไม่อยากออกเวรกลับบ้าน เพราะกลับบ้านเรา มันต้องมา กินเหล้า เบียร์ บุหรี่ จนดึก จนมันอาเจียน ป้านี่แหละ ต้องยกถังอาเจียรมันไปเททิ้ง นอนก็ไม่พอ ทรมานสุดๆ ขอเลิก มันก็ไม่ยอม

ชีวิตนี้จมดิ่งลงเหว
ตั้งใจสอบมาต่างประเทศ ทำงาน ตอนนั่งอ่านหนังสือที่บ้าน แล้วมันเมาชวนทะเลาะ จำได้ว่า น้ำตาหยดลงหนังสือ บอกตัวเองว่าจะผ่านพ้นจุดนี้ไปให้ได้ พ่อเราแม่เรา ยังรอเราอยากเห็นความสำเร็จของเรา เพราะบางที ป้าคิดว่า ตอนทะเลาะมันแรงๆ อยากเอาปีนยิงมัน แล้วยิงตัวตาย ( ชีวิตตกต่ำขั้น ทำลายตัวเองและผู้อื่น สัมพันธ์ภาพที่ทำลายซึ่งกันและกัน)

มีอยู่ครั้ง ทะเลาะกันเครียดมาก ป้ากรี้ด ชกกำแพง ผลคือมือแตก ทำงานต้องใช้มือเจ็บๆไปหลายวัน

ทะเลาะกัน อย่าหวังว่าจะชนะมัน มันจะพูดแล้วพูดอีกๆๆๆๆ จนเราควบคุมอารมณ์ไม่ได้ คือเถียงมันไม่เคยชนะ โดยเฉพาะเวลามันเมา มันจะขุดเอาเรื่องเก่า มโนมาว่า

กรรมของป้าที่ต้องชดใช้มีหลายอย่าง คือ ป้าจะจำเป็นช้อตๆ เช่น ตอนทำวิทยานิพนธ์ ต้องรวมเล่ม จัดหน้า ป้าก็ไม่ชำนาญ ประกอบทำงานด้วย เลยขอมันช่วย มันไม่ช่วย มีรุ่นน้องที่เรียนอยู่ด้วย อาสาช่วย วันที่เขาอยู่เวร ป้าเลยบอกที่ทำงานขอออกไป แต่อย่าบอกใคร (ผิดที่ละจากงาน และไม่อยากอธิบายมัน) พอมันรู้ มันหาว่าป้าไปมีชู้บอกว่ารุ่นน้องก็ไม่เชื่อ มีอยู่ครั้ง ตอนพ่อแม่ป้ามาจากตจว มันฟ้องแม่ของป้า แม่ตอบมันไปว่า "แม่ไม่เชื่อ แม่รู้นิสัยลูกแม่ดี แม่บอกลูกแม่ให้ลองคบคนอื่นดู ลูกแม่ยังไม่ทำ ไม่คบซ้อน " (จุดนี้รักแม่มากๆ มันเงียบไปเลย)

ที่บ้านป้าใช่ว่าจะชอบมัน แต่เขาไม่พูดเพราะให้เกียรติเรา
อีกหน วันรับปริญญาป้า คนอื่น แฟนมารับส่ง มาดูแลรับครอบครัว ขับรถให้ ถ่ายรูปให้ แต่ของป้า มันมาตอนเย็น ตอนออกจากหอประชุมแล้ว เมานอนดึกตื่นสายตามเคย แต่แม่พ่อป้ามัน มาเป็นตัวแทน คุณแม่ขาบอกว่า " มือถือเค้าหาย เค้าหาไม่เจอน่ะลูก

ก่อนป้ามาตปท ป้าขายรถ ขายบ้าน ประกาศขายเอง แต่มันขอค่านายหน้า ค่ารถหกพัน ค่าบ้านสองหมืน ป้ายังบอกว่าเธอทำตรงไหน แต่ก็นะ จ่ายมันจนได้

ป้าย้ายของกลับบ้านตจว มันไปเยี่ยม แต่ป้าต้องไปรับส่งมันระหว่างบ้านนอกกับโรงแรม แถมต้องให้เงินค่ารถกลับอีก เงินค่านายหน้ามันหมดเร็วมากๆ ล้างผลาญจริงๆ

ตอนก่อนป้าจะมาตปท เดือนส.ค. ป้าจำได้ว่ามันบอกว่าผมจะรับปริญญาเดือนธ.ค. ให้ส่งเงินเป็นของขวัญ $1,000 ดูเหอะ เราจะมาตกระกรรมลำบาก มีงาน มีกิน มันไม่สนใจ สนใจแต่ผลประโยชน์ที่จะได้ จริงดังคาด ป้าใช้เวลาถึงปีกว่าถึงจะได้งาน เครียดจนเป็นโรคกระเพาะ. จนจะไปทำงานร้านอาหารไทย เพราะเงินหมด คุยกับพี่สาว แกบอกว่า จะส่งเงินมาให้ เท่ากับทำร้านอาหาร อยู่แต่บ้านห้ามออกไปไหน ใช้เงิน จนกว่าจะได้งาน จุดนี้ ป้ารักพี่สาวป้ามาก ถึงเผื่อถึงหลานๆ

พอป้ามาตปท. ช่วงเตรียมตัวสอบ มาอยู่บ้านลุงของพี่ที่รู้จัก ป้าก็เกรงใจเขา ไม่อยากให้มันโทรมาบ่อย ประกอบกับต้องเตรียมตัวสอบ เครียด บอกมันขอเวลาหน่อย มันว่าไง" งั้นเราเลิกกัน" คุณเป็นคนให้ผมบอกเลิก มันว่างั้น ป้าเลย โอเค วางหู

วันรุ่งขึ้น แม่มันโทรมา บอกว่าลูกแม่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น เค้าน้อยใจ แต่ป้าได้ลิ้มรสชาติของความอิสระ ไม่ต้องมีคนทะเลาะ ป้าชอบที่จะอยู่คนเดียวเสียแล้ว มันทำให้ป้าเข็ดอย่างมาก กลัวผู้ชายไปเลย ว่าจะเจอผู้ชายจิตอย่างมันอีก

ป้าย้ายออกจากบ้านลุงพี่ มันก็ยังโทรกวนบ้านนั้น ยังไม่พอไปกวนบ้านพ่อแม่พี่เขาที่ตจว. สงสารพี่เขามาก ป้าเป็นต้นเหตุแท้ๆ ได้แต่ขอโทษพี่เขาไป มันยังทรามหาว่า ป้ากับพี่เขาเป็นเลสเบี้ยน. ดูจิตใจต่ำของมัน

พูดถึงใจหยาบ ป้าจำได้เรื่อง ป้ารักหลานที่เกิดจากพี่สาวมาก เรียกเขาลูกทุกคำ มันว่า หลานเกิดจาก ป้าที่ท้องกับพี่เขย แล้วพี่สาวรับเลี้ยง จนพี่สาวทนไม่ไหว บอกมันว่า บ้านฉันไม่ใช่เหมือนบ้านเธอที่สมสู่กันเอง(จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจว่าบ้านมัน แต่ย้อนที่มันว่าเราก่อน)

พอป้าย้ายออกมาอยู่เอง มันตามไม่เจอ ฟาดหัวฟาดหาง ส่งจม. ไปบ้านนอก  จ่าหน้าซองไปทุกบ้านเลขที่ เนื้อความ ว่าลูกสาวบ้านนี้เลว หนีไปมีชู้ สารพัด ชาวบ้านอ่าน เอามาให้พ่อ พ่อเก็บไว้เป็นกล่อง สงสารพ่อมาก (พ่อป้าเสียแล้วตอนนี้ เสียใจที่ไม่ได้ทำให้พ่อภูมิใจ) เราเอามาเผาพร้อมกันสองคนพ่อลูก ป้ายังจำสีหน้าของพ่อป้าตอนนั้นได้ ป้าทำเหมือนไม่เป็นไร แต่ป้าน้ำตาตกใน สงสารพ่อ อายชาวบ้าน


มันไม่ได้ส่งแค่ครั้งเดียว ถึงสามครั้ง แต่ครั้งสอง สาม ปณ เขารู้เขารวบรวมมาส่งให้บ้านป้าทีเดียว นี่แหละน้ำใจของคนบ้านนอก
เผาจม. ไม่หมดทีเดียว พี่สาวป้า เอาจม.ที่มันส่งมา ถ่ายเอกสาร แล้วเขียนเพิ่มเติมตอนท้ายว่า แล้วที่ผู้ชายคนนี้ทำถูกแล้วเหรอ แล้วส่งไปที่บ้านมันและใกล้เคียง ผลก็คือถึง ตาตัวเอง เป็นฟืนเป็นไฟ
มันเต้น หาว่ามันไม่ได้งานดีๆ ทั้งๆที่พ่อมันตัวใหญ่ในธนาคารนั้น ว่าเป็นเพราะจม. พี่สาวป้าทำให้มันเสียอนาคต ป้าว่า เพราะเขาสัมภาษณ์มัน แล้วพบว่ามันไม่ปกติมากกว่า

พูดถึงสัมภาษณ์แล้วไม่ผ่าน ป้าจำได้ตอนนึง มันผ่านข้อเขียนนิด้า แต่ไม่ผ่านสัมภาษณ์ มันโทษป้าว่า ให้มันเลิกบุหรี่ ทำให้มัน หัวไม่แล่น ป้าว่า คณะกรรมการฉลาดมาก ที่แยกแยะพวกโรคจิตไปได้
ประมาณปีที่ห้า ป้าขอให้พี่สาวไปหาทนายส่งหนังสือเซ็นหย่าให้ พี่สาวว่า มันว่า มันเอาไปทำกระดาษเช็ดก้นไปแล้ว. เรื่องหย่าป้าเลยคาราคาซัง

มันก็กวนเรื่อยๆทางอินเตอร์เน็ต ถ้าค้นชื่อป้าทั้งภาษาไทยและอังกฤษ จะเจอว่าหนีไปมีชู้ สารพัด ใหม่ๆป้าก็เดือดร้อน อาย ทำไมต้องทำขั้นนี้ด้วย ตอนนี้เบื่อ ชาชิน เมื่อไรมันจะเลิกจองเวรจองกรรมกันเสียที

เพื่อนที่ทำงานเก่าเคยเล่าว่า ทั้งที่มันเป็นคนส่งป้าขึ้นเครื่องเอง มันเคยไปที่ทำงานเก่า แล้วให้ประชาสัมพันธ์ประกาศชื่อป้า. ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าเราไม่อยู่แล้ว เพื่อนร่วมงานลงมาดู ปรากฏว่าเป็นมัน

โรงพยาบาลจังหวัดบ้านเกิดป้า มันก็เขียนประกาศว่าป้า ในเว็ปรพ.  สหกรณ์ รพ. มันก็ติดประกาศว่าป้า

เรื่องว่าแฟนเก่าป้าจำได้ มันเคยเล่า ก่อนคบป้า มันมีแฟนอยู่คน พอผู้หญิงเลิก มันเขียนประกาศประจานเขา ที่แฟลตเขา พอป้าถามว่าเธอทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ มันบอกว่า "ผมพูดเล่น"
เรื่องประจานทางเน็ต นี่มันถนัด มันเป็นนักเลงคอมพิวเตอร์. ที่ทำงานป้าปัจจุบัน มันก็ว่า เขาจ้างคนมีชู้อย่างป้าได้อย่างไร แต่ที่นี่เขาไม่สนใจเรื่องส่วนตัวอยู่แล้ว แล้วป้าก็ไม่ได้เป็นอย่างมันว่า แค่เจอคนอย่างมัน ชีวิตนี้ระแวงผู้ชายไปทั้งโลกแล้ว

ตอนมันโพสต์ที่ทำงานปัจจุบันป้า มันยังได้ส่งข้อความไปบอกพี่สาวป้าว่า มันจะเอาป้าออกจากงาน ตกงานให้ได้ ดูความทรามของมัน จนแม่ป้ากังวล ต้องอธิบายแก จนแกหายกังวล

ปีที่แล้วช่วงปลายปี. ป้ากลับบ้าน พี่สาวก็อยากให้คุยกัน เรื่องของเรื่องคือ พี่สาวไม่ยอมเปลี่ยนเบอร์มือถือ ทั้งๆที่ขอร้องให้เปลี่ยน แกว่า เผื่อมันว่าอะไรจะได้รู้ มันก็วันดีคืนดี ด่าป้าผ่านพี่สาวประจำ

พี่สาวเลยให้มันมาพบป้าที่ตจว.  ผลก็คือ เราคุยกันไม่รู้เรื่อง มันอยากให้กลับไปคืนดี แต่ป้าบอกมันว่า จะเป็นไปได้ไง ถ้าฉันยังรักเธอ ฉันไม่ปล่อยไว้ สิบสามปีหรอก อีกอย่าง ฉันก็แก่แล้ว ผ่าตัดมดลูก เป็นโรคไขข้อ มีลูกให้เธอไม่ได้หรอก หลอกมันให้เห็นว่าตัวเราไม่มีประโยชน์. อีกอย่าง มีคนรู้ใจแล้ว (domestic partner)เค้าเป็นคนพื้นที่ ช่วยเหลือฉัน จุดนี้ป้าพลาดอย่างหนัก มันขอดูรูป ไม่มีรูป หลอกว่าอยู่ในเฟส รูปลบไปหมด ก่อนมาเมืองไทย

คือตั้งใจจะให้มันเห็นว่าเราไม่มีหวัง มีประโยชน์สำหรับมันต่อไป ปรากฎว่า มันอัดบันทึก หาว่าป้ามีชู้ ขู่ว่าจะฟ้อง ฟ้องศาล ป้าคิดว่าคงต้องเปิดพุงย้วยๆให้ศาลดู ว่าป้าโกหก ไม่มีพาร์ตเนอร์. ไม่มีการผ่าตัดมดลูก

หล้งจากนั้นมันขอให้ป้าโทรหามันทุกเดือนเป็นเวลาหนึ่งปี แล้วมันจะยอมอย่าให้โดยดี ไม่ถึงเดือน มันส่งข้อความมาทางพี่สาวป้าว่า ไม่ต้องโทรมาละ ฉันจะฟ้องน้องแกมีชู้ บรองชู้ ตลกมาก เพิ่งคิดออก ไอ้คนเมาหล้าและยา

ต่อ. คห ถัดไปค่ะ