มีใครเคยนอกใจแฟนมั๊ยคะ ขอคำปรึกษาค่ะ
ยาวหน่อยนะคะ ขี้เกียจอ่านข้ามไปได้เลย
เรามีแฟนแล้วคบมา 7-8 ปี แต่ยังไม่แต่งงาน(คิดว่าจะแต่งปีหน้า) เรายอมรับแบบแมนๆเลยนะว่าเราคุยกับกิ๊กมาซักพักแล้ว ประมาณ5-6เดือน เป็นความสัมพันธ์แบบว่างก็คุย ไม่ว่างก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งกับชีวิตของอีกฝ่าย เป็นแค่ความสนุก เท่านั้นจริงๆ ไม่ได้คิดลึกซึ้งจริงจัง แต่ก็ยอมรับว่ามีอะไรกับกิ๊กแล้ว
ท้าวความนิดนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแฟน
แฟนเราเป็นคนเจ้าชู้มาก ช่วงสามสี่ปีแรกที่คบกันมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาตลอดนับไม่ถ้วน ทั้งเล็กน้อยและจริงจัง จนกระทั่งปีที่4 แฟนเรามีผู้หญิงอีกคนและไปทำเขาท้อง ก็ทะเลาะดราม่ากันใหญ่โต สุดท้ายแฟนก็เลือกเรา ก็อยู่ด้วยกันต่อมา แต่ความสัมพันธ์หลังจากนั้นมันก็ระหองระแหง เราเองก็เจ็บปวดพาลให้แสดงออกทางพฤติกรรมแย่ๆด้วย แต่แฟนเราก็อดทนนะ พยายามทำดี หรือถ้าเราเหวี่ยงเค้าก็นิ่งก็อดทนไป เป็นแบบนี้ไปประมานเกือบๆปี เราก็เห็นว่าแฟนเราพยายามทำดีกับเราจริงๆ เค้าแคร์เค้าอยากอยู่กับเราจริงๆ ความสัมพันธ์ก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ จนในช่วงหลัง(2-3ปีที่ผ่านมา) ก็ได้พาแฟนไปที่บ้าน รู้จักกับครอบครัวเรา พ่อแม่และน้องชาย แฟนเราเข้ากับที่บ้านได้ค่อนข้างดี และที่บ้านก็โอเคกับแฟนเราระดับนึง แฟนเราดูแลค่าใช้จ่ายของที่บ้านให้ด้วย เค้าก็ทำดีกับพ่อแม่เราทุกอย่างนะ เหมือนเค้าก็ดีใจที่เรามาไกล จะเป็นครอบครัวใหญ่กันจริงๆ ทุกอย่างมันก็ดีมาเรื่อยๆ
แต่ทีนี้ มันเป็นความเลวชั่ววูบของเราเอง นึกสนุกยังไงไม่รู้ พอทำงานใหม่ เจอคนเยอะขึ้น ก็มีคนเข้ามาบ้าง รู้สึกสนุกที่ได้บริหารเสน่ห์ ก็เลยเริ่มพฤติกรรมมีกิ๊ก คุยกับคนอื่น คิดแค่ว่าอย่าให้แฟนรู้ก็พอ ในตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลยจริง
ทีนี้ระหว่างทางที่ความสัมพันธ์ของเรากับแฟนมันเดินมา มันก็มีทัศนะคติบางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว คือ เราเริ่มมองว่าการมีกิ๊กมันเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้ มันเป็นเรื่องเล็ก จากที่แต่ก่อนเราเกลียดเรื่องพวกนี้มาก เราเสียใจและช็อกมากที่แฟนมีคนอื่นเพราะเรายึดมั่นกับคำว่าผัวเดียวเมียเดียวมากๆ คือมันเคร่งมากเรื่องความซื่อสัตย์ แต่พอมันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราก็เจ็บปวดซ้ำซากแต่เราก็ไม่อยากเลิกเพราะคำว่ารัก จนต้องปรับทัศนคติตัวเองใหม่ หากเรายังยึดมั่นขนาดนี้ เราเองจะเจ็บหนัก เพราะเราเปลี่ยนเขาไม่ได้ แต่ถ้าเราจะอยู่ต่อ เราต้องมองเรื่องนี้ใหม่ให้เป็นเรื่องเล็กๆ แล้วเราจะไม่ทรมานมากเกินไป
ความรู้สึกแบบนี้ก็เกิดขึ้นตอนที่เราเริ่มมีกิ๊ก เราก็มองว่า แฟนเราให้เรามองเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก คุยกันได้ให้อภัยได้ เค้าก็น่าจะคิดกับเราแบบนี้เหมือนกัน เราไม่ได้รักคนอื่นหรือคิดจะเอาใครมาแทนที่แฟนเรา เราก็แค่สนุก จับได้ก็เลิก มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ เลยทำให้เรามีพฤติกรรมมีกิ๊ก มาระยะนึง(5-6เดือน)
วันนึงมันก็ถึงวาระของมัน แฟนเราจับได้ว่าเราคุยกับคนอื่น เค้านิ่งและช็อกไป มีคำถามมากมายเหมือนที่เราเคยเป็นตอนนั้นเลย เค้าเสียใจมาก และสิ่งที่ทำให้เค้าเสียใจมากคือเรื่องครอบครัว เค้ารักที่บ้านเรามาก เอาจริงๆคือพ่อกับแม่เราเป็นคนน่ารักด้วย แล้วแกก็รักแฟนเราไปแล้วด้วย แบบเหมือนสิ่งที่คิดไว้มันพังไปหมด
เราเสียใจมาก เราไม่คิดว่ามันจะมีผลกระทบขนาดนี้ เราสำนึกผิดและพยายามขอโอกาส แต่แฟนเราบอกว่ายากที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เค้าบอกเราว่าในสังคมไทยผู้ชายเวลาทำผิดเรื่องพวกนี้มันดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าผู้หญิงทำ มันผิดมากกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ที่ยากจะให้อภัยจริงๆ
เราไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้
เราผิด เรายอมรับ เราเสียใจ
แต่เราก็เสียใจที่แฟนมองว่าเราผิดมากกว่าที่เค้าทำ เค้าให้โอกาสแบบที่เราให้เค้าตอนนั้นไม่ได้เลย
ไม่รู้จะขอคำปรึกษาว่าอะไรดีนะ
รู้ว่าเราผิด จะด่าเรายังไงก็ได้ เอาที่เหมาะที่ควรเลย
แต่ตอนนี้จมอยู่กับตัวเองก็เห็นแต่มุมที่ตัวเองมอง
เลยมาตั้งกระทู้หามุมมองจากคนนอกบ้าง
เผื่อจะช่วยอะไรในชีวิตเราได้บ้าง (หรืออาจจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมอีกก็พร้อมยอมรับฟังนะ)
สำหรับเราตอนนี้คือ ไม่อยากเลิกเลย ทำยังไงดี
มีใครเคยนอกใจแฟนมั๊ยคะ ขอคำปรึกษาค่ะ อยากฟังความเห็นผู้ชายด้วย
ยาวหน่อยนะคะ ขี้เกียจอ่านข้ามไปได้เลย
เรามีแฟนแล้วคบมา 7-8 ปี แต่ยังไม่แต่งงาน(คิดว่าจะแต่งปีหน้า) เรายอมรับแบบแมนๆเลยนะว่าเราคุยกับกิ๊กมาซักพักแล้ว ประมาณ5-6เดือน เป็นความสัมพันธ์แบบว่างก็คุย ไม่ว่างก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งกับชีวิตของอีกฝ่าย เป็นแค่ความสนุก เท่านั้นจริงๆ ไม่ได้คิดลึกซึ้งจริงจัง แต่ก็ยอมรับว่ามีอะไรกับกิ๊กแล้ว
ท้าวความนิดนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแฟน
แฟนเราเป็นคนเจ้าชู้มาก ช่วงสามสี่ปีแรกที่คบกันมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาตลอดนับไม่ถ้วน ทั้งเล็กน้อยและจริงจัง จนกระทั่งปีที่4 แฟนเรามีผู้หญิงอีกคนและไปทำเขาท้อง ก็ทะเลาะดราม่ากันใหญ่โต สุดท้ายแฟนก็เลือกเรา ก็อยู่ด้วยกันต่อมา แต่ความสัมพันธ์หลังจากนั้นมันก็ระหองระแหง เราเองก็เจ็บปวดพาลให้แสดงออกทางพฤติกรรมแย่ๆด้วย แต่แฟนเราก็อดทนนะ พยายามทำดี หรือถ้าเราเหวี่ยงเค้าก็นิ่งก็อดทนไป เป็นแบบนี้ไปประมานเกือบๆปี เราก็เห็นว่าแฟนเราพยายามทำดีกับเราจริงๆ เค้าแคร์เค้าอยากอยู่กับเราจริงๆ ความสัมพันธ์ก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ จนในช่วงหลัง(2-3ปีที่ผ่านมา) ก็ได้พาแฟนไปที่บ้าน รู้จักกับครอบครัวเรา พ่อแม่และน้องชาย แฟนเราเข้ากับที่บ้านได้ค่อนข้างดี และที่บ้านก็โอเคกับแฟนเราระดับนึง แฟนเราดูแลค่าใช้จ่ายของที่บ้านให้ด้วย เค้าก็ทำดีกับพ่อแม่เราทุกอย่างนะ เหมือนเค้าก็ดีใจที่เรามาไกล จะเป็นครอบครัวใหญ่กันจริงๆ ทุกอย่างมันก็ดีมาเรื่อยๆ
แต่ทีนี้ มันเป็นความเลวชั่ววูบของเราเอง นึกสนุกยังไงไม่รู้ พอทำงานใหม่ เจอคนเยอะขึ้น ก็มีคนเข้ามาบ้าง รู้สึกสนุกที่ได้บริหารเสน่ห์ ก็เลยเริ่มพฤติกรรมมีกิ๊ก คุยกับคนอื่น คิดแค่ว่าอย่าให้แฟนรู้ก็พอ ในตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลยจริง
ทีนี้ระหว่างทางที่ความสัมพันธ์ของเรากับแฟนมันเดินมา มันก็มีทัศนะคติบางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว คือ เราเริ่มมองว่าการมีกิ๊กมันเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้ มันเป็นเรื่องเล็ก จากที่แต่ก่อนเราเกลียดเรื่องพวกนี้มาก เราเสียใจและช็อกมากที่แฟนมีคนอื่นเพราะเรายึดมั่นกับคำว่าผัวเดียวเมียเดียวมากๆ คือมันเคร่งมากเรื่องความซื่อสัตย์ แต่พอมันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราก็เจ็บปวดซ้ำซากแต่เราก็ไม่อยากเลิกเพราะคำว่ารัก จนต้องปรับทัศนคติตัวเองใหม่ หากเรายังยึดมั่นขนาดนี้ เราเองจะเจ็บหนัก เพราะเราเปลี่ยนเขาไม่ได้ แต่ถ้าเราจะอยู่ต่อ เราต้องมองเรื่องนี้ใหม่ให้เป็นเรื่องเล็กๆ แล้วเราจะไม่ทรมานมากเกินไป
ความรู้สึกแบบนี้ก็เกิดขึ้นตอนที่เราเริ่มมีกิ๊ก เราก็มองว่า แฟนเราให้เรามองเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก คุยกันได้ให้อภัยได้ เค้าก็น่าจะคิดกับเราแบบนี้เหมือนกัน เราไม่ได้รักคนอื่นหรือคิดจะเอาใครมาแทนที่แฟนเรา เราก็แค่สนุก จับได้ก็เลิก มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ เลยทำให้เรามีพฤติกรรมมีกิ๊ก มาระยะนึง(5-6เดือน)
วันนึงมันก็ถึงวาระของมัน แฟนเราจับได้ว่าเราคุยกับคนอื่น เค้านิ่งและช็อกไป มีคำถามมากมายเหมือนที่เราเคยเป็นตอนนั้นเลย เค้าเสียใจมาก และสิ่งที่ทำให้เค้าเสียใจมากคือเรื่องครอบครัว เค้ารักที่บ้านเรามาก เอาจริงๆคือพ่อกับแม่เราเป็นคนน่ารักด้วย แล้วแกก็รักแฟนเราไปแล้วด้วย แบบเหมือนสิ่งที่คิดไว้มันพังไปหมด
เราเสียใจมาก เราไม่คิดว่ามันจะมีผลกระทบขนาดนี้ เราสำนึกผิดและพยายามขอโอกาส แต่แฟนเราบอกว่ายากที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เค้าบอกเราว่าในสังคมไทยผู้ชายเวลาทำผิดเรื่องพวกนี้มันดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าผู้หญิงทำ มันผิดมากกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ที่ยากจะให้อภัยจริงๆ
เราไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้
เราผิด เรายอมรับ เราเสียใจ
แต่เราก็เสียใจที่แฟนมองว่าเราผิดมากกว่าที่เค้าทำ เค้าให้โอกาสแบบที่เราให้เค้าตอนนั้นไม่ได้เลย
ไม่รู้จะขอคำปรึกษาว่าอะไรดีนะ
รู้ว่าเราผิด จะด่าเรายังไงก็ได้ เอาที่เหมาะที่ควรเลย
แต่ตอนนี้จมอยู่กับตัวเองก็เห็นแต่มุมที่ตัวเองมอง
เลยมาตั้งกระทู้หามุมมองจากคนนอกบ้าง
เผื่อจะช่วยอะไรในชีวิตเราได้บ้าง (หรืออาจจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมอีกก็พร้อมยอมรับฟังนะ)
สำหรับเราตอนนี้คือ ไม่อยากเลิกเลย ทำยังไงดี