เมื่อแฟนฉันเป็น Japanese exchange student
นี่ไม่ใช่เรื่องแต่ง
เขียนขึ้นจากทุกความรู้สึก
ตัวละครที่มีอยู่ในเรื่องใช้นามแฝง มีตัวตนและเลือดเนื้ออยู่จริง
EP.1 แรกพบเราเจอกัน
เราเป็นนักเรียนมหาวิทยาลัยธรรมดาทั่วไป ที่ไม่ต้องดิ้นรนทำงานหาเลี้ยงตัวเอง มีเงินให้ใช้ในระดับพอใช้สบายๆทั้งเดือนจากพ่อแม่
มีชีวิตที่แสนจะเรียบง่าย และปกติ
ชอบอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น และมีความฝันอยากที่จะคอสเพลย์ เหมือนวัยรุ่นที่ติดการ์ตูนทั่วๆไป
และมีหนุ่มในดวงใจ เป็นหนุ่มญี่ปุ่น ตามอิทธิพลที่ได้รับจากการอ่านการ์ตูนมาตั้งแต่ห้าขวบ
จะเป็นเพราะว่าฟ้าเป็นใจ หรือกระไร ถึงส่งเราให้มาเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีแต่นักเรียนแลกเปลี่ยน เดินไปทางไหนก็เจอแต่ฝรั่งหัวทองใส่ชุดนักศึกษา
ดูจะเป็นเรื่องที่จะปกติมาก ในมหาวิทยาลัยเรา = =
ด้วยความที่เรามีความสนิทสนมกับคนญี่ปุ่นเป็นทุนเดิม
และการที่เรามีรูมเมทเป็นคนผู้หญิงญี่ปุ่นที่มาแลกเปลี่ยนก็ยิ่งทำให้เรามีเพื่อนคนญี่ปุ่นเยอะ
เรียกว่าถ้าพูดตรงๆ สัดส่วนเพื่อนคนไทย กับเพื่อนคนญี่ปุ่นแล้ว เรามีเพื่อนคนญี่ปุ่นมากกว่า
จะด้วยเหตุผล หรือปัจจัยอะไรก็ตาม จะพูดได้ว่านักเรียนแลกเปลี่ยนคนญี่ปุ่นทุกคนที่เรียนมหาลัยเดียวกับเรา จะต้องรู้จักชื่อเรา หรือไม่ก็เคยเห็นหน้าอย่างแน่นอน
เอาเป็นว่าตอนนั้นแทบจะไม่มีเพื่อนคนไทยเลย
ชีวิตช่างน่าเศร้ามากเลยช่วงนั้น (กระซิกๆ)
เพื่อนเราบอกว่า เดี๋ยวนี้แก ไปไหนแต่กับพวกยุ่น ไม่ค่อยไปไหนกับเค้าเลย นางตัดพ้อด้วยความน้อยใจ
ก็นะ อาจจะเพราะช่วงนั้นเรามีความสนใจกับพวกญี่ปุ่นมากเกินไปก็ได้
โอเค ร่ายมาซะยาว เข้าเรื่องเลยกัน ว่าเราเจอกับเค้าได้ยังไง
วันนั้น เป็นวันที่เรานั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร กับรูมเมทญี่ปุ่น ขอเรียกว่า เมโกะละกัน
นิสัยนางเป็นคนที่แบบพูดน้อย ต่อยหนัก เป็นคนที่เก็บตัว แต่ก็ฉลาดมากๆ แบบจอมวางแผน อะไรทำนองนี้555
เดี๋ยวค่อยมาเม้าท์เรื่องนางต่อวันหลัง
วันนั้น เราก็นั่งกินข้าวปกติ คุยกับเมทเราเรื่อง จิปาถะ
สายตาก็พลันไปเห็น เพื่อนผู้ชายคนญี่ปุ่น ที่เราจำได้แน่ๆ ต้องเป็นนางแน่ๆ ก็เลยลุกจากโต๊ะ จะเข้าไปทัก
แต่ด้วยความที่อยากแกล้ง ก็เลยทักทายแบบรุนแรงนิดหน่อย
ตบฉาดเข้าไปที่กลางหลัง (ผู้หญิงไทยชอบใช้ความรุนแรง)
พร้อมกับเปล่งเสียงทักทายว่า เฮ้
เพื่อนผู้ชายคนนั้นหันมามองด้วยใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย มองเราด้วยสายตา แบบ
มาทำอะไรกรุ รู้จักกันไหม
ณ วินาทีนั้น โอ้มายก้อดคอนนิจิวะเซลามูนมาก สรัด ผิดคน
คือแบบตอนนั้นนางมองมาด้วยสายตาจิก แบบ มาตีกรุทำไม
แต่อีกใจหนึ่ง ก็แบบ หน้าตาหล่อตรงเสป็กมาก ผิวขาว สูงประมาณ 172 cm หน้าตากระเดียดไปทางน่ารักมากกว่าหล่อ
แต่สายตาที่จิกมาทางเรานี่แบบ แอบกลัว
เราไม่ได้ตั้งใจน้า อย่าโกรธหนูเลย
เราก็เลยพูดตอบภาษาอังกฤษ ไปว่า อึ้ย ขอโทษไม่ตั้งใจ ขอโทษ เข้าใจว่าเป็นเพื่อนอีกคนซึ่งแบบรูปร่างลักษณะมันเหมือนกันมากจริงๆ
อันนี้ไม่ได้ตั้งใจเลย ถ้าเป็นการทำเพื่ออ่อย นี่แบบติดลบอย่างแรง
ก็ขอโทษขอโพยไปเป็นการใหญ่ ถ้าหนุ่มญี่ปุ่นนางนั้นก็เหมือนจะแบบรำคาญๆ เรานิดหน่อย
แล้วก็พูดขึ้นมาว่า ไม่เป็นไร แต่หน้า
ไม่ยิ้มเลยอ่ะ
เราก็เลยเดินหงอยกลับโต๊ะ ไปให้เมทปลอบ เมทก็บอกไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาก
เราก็ซึมๆ อารมณ์ประมาณหน้าแตก ไม่เคยมีผู้ชายญี่ปุ่นคนไหนเมินเราขนาดนี้มาก่อน
เจ็บใจมากเลย หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้เหร่
อย่างน้อยก็พอมีคนมาจีบบ้าง
ทำไมอีตานี่มันเมินเราขนาดนี้วะ ในใจก็เสียใจอีกใจก็แอบนอยด์
(มาต่อพรุ่งนี้นะคะ)
เมื่อแฟนฉันเป็น Japanese exchange student
นี่ไม่ใช่เรื่องแต่ง
เขียนขึ้นจากทุกความรู้สึก
ตัวละครที่มีอยู่ในเรื่องใช้นามแฝง มีตัวตนและเลือดเนื้ออยู่จริง
EP.1 แรกพบเราเจอกัน
เราเป็นนักเรียนมหาวิทยาลัยธรรมดาทั่วไป ที่ไม่ต้องดิ้นรนทำงานหาเลี้ยงตัวเอง มีเงินให้ใช้ในระดับพอใช้สบายๆทั้งเดือนจากพ่อแม่
มีชีวิตที่แสนจะเรียบง่าย และปกติ
ชอบอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น และมีความฝันอยากที่จะคอสเพลย์ เหมือนวัยรุ่นที่ติดการ์ตูนทั่วๆไป
และมีหนุ่มในดวงใจ เป็นหนุ่มญี่ปุ่น ตามอิทธิพลที่ได้รับจากการอ่านการ์ตูนมาตั้งแต่ห้าขวบ
จะเป็นเพราะว่าฟ้าเป็นใจ หรือกระไร ถึงส่งเราให้มาเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีแต่นักเรียนแลกเปลี่ยน เดินไปทางไหนก็เจอแต่ฝรั่งหัวทองใส่ชุดนักศึกษา
ดูจะเป็นเรื่องที่จะปกติมาก ในมหาวิทยาลัยเรา = =
ด้วยความที่เรามีความสนิทสนมกับคนญี่ปุ่นเป็นทุนเดิม
และการที่เรามีรูมเมทเป็นคนผู้หญิงญี่ปุ่นที่มาแลกเปลี่ยนก็ยิ่งทำให้เรามีเพื่อนคนญี่ปุ่นเยอะ
เรียกว่าถ้าพูดตรงๆ สัดส่วนเพื่อนคนไทย กับเพื่อนคนญี่ปุ่นแล้ว เรามีเพื่อนคนญี่ปุ่นมากกว่า
จะด้วยเหตุผล หรือปัจจัยอะไรก็ตาม จะพูดได้ว่านักเรียนแลกเปลี่ยนคนญี่ปุ่นทุกคนที่เรียนมหาลัยเดียวกับเรา จะต้องรู้จักชื่อเรา หรือไม่ก็เคยเห็นหน้าอย่างแน่นอน
เอาเป็นว่าตอนนั้นแทบจะไม่มีเพื่อนคนไทยเลย
ชีวิตช่างน่าเศร้ามากเลยช่วงนั้น (กระซิกๆ)
เพื่อนเราบอกว่า เดี๋ยวนี้แก ไปไหนแต่กับพวกยุ่น ไม่ค่อยไปไหนกับเค้าเลย นางตัดพ้อด้วยความน้อยใจ
ก็นะ อาจจะเพราะช่วงนั้นเรามีความสนใจกับพวกญี่ปุ่นมากเกินไปก็ได้
โอเค ร่ายมาซะยาว เข้าเรื่องเลยกัน ว่าเราเจอกับเค้าได้ยังไง
วันนั้น เป็นวันที่เรานั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร กับรูมเมทญี่ปุ่น ขอเรียกว่า เมโกะละกัน
นิสัยนางเป็นคนที่แบบพูดน้อย ต่อยหนัก เป็นคนที่เก็บตัว แต่ก็ฉลาดมากๆ แบบจอมวางแผน อะไรทำนองนี้555
เดี๋ยวค่อยมาเม้าท์เรื่องนางต่อวันหลัง
วันนั้น เราก็นั่งกินข้าวปกติ คุยกับเมทเราเรื่อง จิปาถะ
สายตาก็พลันไปเห็น เพื่อนผู้ชายคนญี่ปุ่น ที่เราจำได้แน่ๆ ต้องเป็นนางแน่ๆ ก็เลยลุกจากโต๊ะ จะเข้าไปทัก
แต่ด้วยความที่อยากแกล้ง ก็เลยทักทายแบบรุนแรงนิดหน่อย
ตบฉาดเข้าไปที่กลางหลัง (ผู้หญิงไทยชอบใช้ความรุนแรง)
พร้อมกับเปล่งเสียงทักทายว่า เฮ้
เพื่อนผู้ชายคนนั้นหันมามองด้วยใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย มองเราด้วยสายตา แบบ
ณ วินาทีนั้น โอ้มายก้อดคอนนิจิวะเซลามูนมาก สรัด ผิดคน
คือแบบตอนนั้นนางมองมาด้วยสายตาจิก แบบ มาตีกรุทำไม
แต่อีกใจหนึ่ง ก็แบบ หน้าตาหล่อตรงเสป็กมาก ผิวขาว สูงประมาณ 172 cm หน้าตากระเดียดไปทางน่ารักมากกว่าหล่อ
แต่สายตาที่จิกมาทางเรานี่แบบ แอบกลัว
เราไม่ได้ตั้งใจน้า อย่าโกรธหนูเลย
เราก็เลยพูดตอบภาษาอังกฤษ ไปว่า อึ้ย ขอโทษไม่ตั้งใจ ขอโทษ เข้าใจว่าเป็นเพื่อนอีกคนซึ่งแบบรูปร่างลักษณะมันเหมือนกันมากจริงๆ
อันนี้ไม่ได้ตั้งใจเลย ถ้าเป็นการทำเพื่ออ่อย นี่แบบติดลบอย่างแรง
ก็ขอโทษขอโพยไปเป็นการใหญ่ ถ้าหนุ่มญี่ปุ่นนางนั้นก็เหมือนจะแบบรำคาญๆ เรานิดหน่อย
แล้วก็พูดขึ้นมาว่า ไม่เป็นไร แต่หน้า
เราก็เลยเดินหงอยกลับโต๊ะ ไปให้เมทปลอบ เมทก็บอกไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาก
เราก็ซึมๆ อารมณ์ประมาณหน้าแตก ไม่เคยมีผู้ชายญี่ปุ่นคนไหนเมินเราขนาดนี้มาก่อน
เจ็บใจมากเลย หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้เหร่
อย่างน้อยก็พอมีคนมาจีบบ้าง
ทำไมอีตานี่มันเมินเราขนาดนี้วะ ในใจก็เสียใจอีกใจก็แอบนอยด์
(มาต่อพรุ่งนี้นะคะ)