ทุกๆ ครอบครัวย่อมมีปัญหาแตกต่างกันไป เล็กบ้าง ใหญ่บ้าง แต่สิ่งสำคัญคือ เมื่อเกิดปัญหาขึ้น เราจะรับมือและจัดการกับปัญหานั้นยังไงเพื่อป้องกันให้ส่งผลกระทบต่อคนภายในครอบครัวให้น้อยที่สุด นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานแล้วตั้งแต่สมัยจขกท.ยังเป็นเด็ก เราขอใช้ชื่อสมมติในการเล่านะคะ เราจะบอกตอนท้ายว่าทำไมถึงใช้ชื่อสมมติไม่ใช้ชื่อจริง เราอยากให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สอนครอบครัวเรื่องหนึ่งที่เราทุกคนไม่ควรมองข้าม
เนื่องจากวันนี้ เรานั่งคุยกับแม่ที่หน้าบ้าน จู่ๆ แม่ก็ถามคำถามประโยคหนึ่งขึ้นมาว่า "จำน้องโซ่(นามสมมติ)ได้ไหม ?" เราก็คิด ใครวะ ไม่ช้าภาพในอดีตทั้งหมดก็หวนกลับมาในสมองอีกครั้ง น้องโซ่เป็นน้องญาติคนหนึ่งของเราในตระกูลฝ่ายพ่อ ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องราวในตระกูลฝ่ายพ่อที่เกิดขึ้นระหว่าง "ย่า" และ "น้องโซ่" ที่เราสงสัยมาจนทุกวันนี้ว่า ทำไม
ในตระกูลฝ่ายพ่อ เรามีญาติเยอะมาก ลุง ป้า น้า อา หลานต่างๆ เพราะย่ามีลูกหลายคน แต่ในตระกูล "ย่า" มีหลานที่เป็นเด็กทั้งหมด 3 คน มี เรา น้องโซ่ และน้องคุณ(นามสมมติ) น้องโซ่และน้องคุณมีศักดิ์เป็นหลานเรา และเป็นเหลนย่า เพราะถ้านับตามลำดับญาติจริงๆ เราถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อแม่ของน้องทั้งสอง ง่ายๆ คือเราเป็นน้า แต่เราเองอายุห่างจากน้องโซ่ 5-6 ปี ไม่แปลกที่จะเรียกกันว่า พี่กับน้อง เราจำไม่ได้ว่าเราอายุห่างจากน้องคุณกี่ปี เพราะน้องคุณยังเล็กมากกำลังหัดพูด โซ่เป็นเด็กประถมและเราเองก็ขึ้นมัธยมแล้ว ช่วงปิดเทอมเราจะไปอยู่บ้านย่า น้องโซ่ก็เช่นกัน ส่วนตัวเราจะสนิทกับน้องโซ่เพราะอายุห่างกันไม่มาก วิ่งเล่นด้วยกัน โตมาด้วยกัน เวลาอยู่ด้วยกันก็จะชวนกันไปเล่นนอกบ้านตามประสา ปั่นจักรยานบ้าง วิ่งเล่นรอบหมู่บ้านบ้าง โซ่เป็นเด็กหัวดี มีความดื้อซนตามวัยแต่ก็ใช่ว่าจะดื้อจนควบคุมไม่ได้ การบอกการสอนโซ่จะต้องอธิบายพร้อมเหตุผลให้เขาฟังเสมอในทุกๆ เรื่อง โซ่เป็นเด็กขี้อ้อน เราเองก็เป็นคนขี้โอ๋ ชอบโอ๋น้องมาก มีอะไรก็ให้น้องตลอด เพราะฉะนั้นน้องเป็นยังไงเราจะรู้หมด
ในบรรดาหลานทั้งสามคนของย่า ย่าเอาอกเอาใจหมดยกเว้นโซ่ โดยเฉพาะน้องคุณซึ่งย่าจะโอ๋เป็นพิเศษ(เพราะน้องยังเล็กมากด้วย) ช่วงที่น้องคุณเกิดใหม่ๆ และพาน้องคุณมาเลี้ยงที่บ้านย่า ทุกคนเห่อมากจะคอยดูแลแต่น้องคุณ ไม่มีใครสนใจโซ่เลยแม้แต่น้อย มีแต่เราที่มักจะอยู่กับโซ่ตลอด เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อโซ่อยากอุ้มน้อง เพราะโซ่เองก็เห่อน้องคุณมาก แต่โซ่เผลอทำน้องตกแบบไม่ตั้งใจ ดีที่น้องไม่เป็นอะไรมาก นั่นเลยทำให้ย่าตีโซ่ และกันโซ่ไม่ให้เข้าใกล้น้อง
เราเป็นเด็กโต เราไม่ได้สนใจว่าใครจะรักหรือจะเกลียดเรา แต่โซ่ยังเป็นเด็กที่ต้องการเหตุผลว่า อะไร ทำไม อย่างไร ทุกครั้งที่โซทำอะไรผิดสักอย่าง จะไม่มีใครบอกว่า ทำไมถึงผิด ผิดเพราะอะไร ไม่มีการอธิบายเหตุผลใดๆ จะมีแต่การใช้ความรุนแรงในการทำโทษ ซึ่งโซ่ก็มักจะโดนย่าตีอยู่บ่อยครั้ง และเราก็ต้องคอยบอกคอยสอนโซ่ กันไม่ให้โซ่คิดมากหรือกลายเป็นเด็กมีปัญหา เรารับรู้มาตลอดว่า โซ่เกลียดย่า แต่ก็เกลียดแบบมีที่มาที่ไป เกลียดเพราะย่าไม่เคยเห็นโซ่อยู่ในสายตาเลย มีอะไรก็ดุด่าตลอด ด่าแบบเสียผู้เสียคน โซ่ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจย่า ทุกครั้งที่ย่าเรียกโซ่เข้าไปพบมักจะกลับออกมาด้วยน้ำตาเสมอๆ เราก็ได้แต่พาโซ่ไปเลี้ยงขนมปลอบใจ โซ่ถามเราทั้งน้ำตาตลอดว่า ทำไมย่าถึงเกลียดโซ่เหรอพี่ ?
คำถามนี้แหละค่ะที่เราสงสัย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้"ทำไมย่าถึงเกลียดโซ่ ?" คนเราสามารถเกลียดกันโดยไม่มีที่มาที่ไปได้ด้วยเหรอคะ เราไม่เชื่อว่าย่าจะเกลียดหลานตัวเองแบบไม่มีเหตุผลเพราะย่าดีกับเรามาก ย่าดีกับทุกคน เราอยากได้อะไรขอให้บอก ย่าจัดให้หมดทั้งของกิน ของเล่น ไม่เคยขาด เราคิดในใจว่า โซ่อาจเคยทำอะไรให้ย่าไม่พอใจหรือเปล่า ? เราเลยเริ่มสังเกตความสัมพันธ์ระหว่าง ย่า กับ โซ่ เพื่อหาต้นตอว่ามันเป็นเพราะอะไร และเราก็เห็นจริงๆ ว่า โซ่ไม่ได้ทำอะไรผิดเกินกว่าที่เด็กคนนึงจะทำเลย แต่ย่าเองที่ไม่ชอบโซ่ เกลียดแบบไม่มีเหตุผล เหมือนโซ่ไม่ใช่หลานย่า เหมือนไม่ใช่คนในครอบครัว ความผิดเล็กน้อยของโซ่ย่ามองว่าเป็นเรื่องใหญ่ เวลาโซ่ขอเงินย่าไปซื้อขนม ย่าก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง ย่าด่าและตีแต่โซ่ ซึ่งย่าไม่เคยด่าหรือตีเราเลย และทุกครั้งที่ย่าตีโซ่ โซ่จะตาขวางใส่ย่า ทำให้ย่ายิ่งยั๊วะ มันจะเป็นไปได้ไหมว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ย่ารักหลานไม่เท่ากัน ? เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เรายืนล้างจานกับโซ่ในครัว ก็ล้างไปเล่นไป ในระหว่างส่งจานให้น้อง เราไม่ระวังเองที่ส่งจานให้น้องไม่ดี จานเลยหลุดจากมือน้องตกแตก บังเอิญว่าย่าเข้ามาเห็นพอดี ย่าคว้าไม้กวาดฟาดน้องแบบไม่ยั้งมือ ฟาดไปด่าไป น้องก็ร้องไห้ด้วยดิ้นด้วย เราบอกย่าว่าเราเป็นคนทำตกเอง เป็นความผิดเรา แต่ย่าก็ไม่ฟัง และตีน้องไม่หยุดจนเราต้องก้มกราบย่า ย่าถึงหยุดมือ เราคิดในใจ ทำไมวะ กะอิแค่จานกระเบื้องธรรมดาๆ แตกแค่ใบเดียว ย่าต้องทำกับน้องถึงขนาดนี้เลยเหรอ และแล้วเรื่องก็พีค เมื่อโซ่เป็นฝ่ายตอบโต้ย่ากลับบ้าง(เดี๋ยวมาต่อนะคะ).
สัมพันธ์พิฆาต ระหว่าง "ย่า-หลาน" และผลที่ตามมา.
เนื่องจากวันนี้ เรานั่งคุยกับแม่ที่หน้าบ้าน จู่ๆ แม่ก็ถามคำถามประโยคหนึ่งขึ้นมาว่า "จำน้องโซ่(นามสมมติ)ได้ไหม ?" เราก็คิด ใครวะ ไม่ช้าภาพในอดีตทั้งหมดก็หวนกลับมาในสมองอีกครั้ง น้องโซ่เป็นน้องญาติคนหนึ่งของเราในตระกูลฝ่ายพ่อ ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องราวในตระกูลฝ่ายพ่อที่เกิดขึ้นระหว่าง "ย่า" และ "น้องโซ่" ที่เราสงสัยมาจนทุกวันนี้ว่า ทำไม
ในตระกูลฝ่ายพ่อ เรามีญาติเยอะมาก ลุง ป้า น้า อา หลานต่างๆ เพราะย่ามีลูกหลายคน แต่ในตระกูล "ย่า" มีหลานที่เป็นเด็กทั้งหมด 3 คน มี เรา น้องโซ่ และน้องคุณ(นามสมมติ) น้องโซ่และน้องคุณมีศักดิ์เป็นหลานเรา และเป็นเหลนย่า เพราะถ้านับตามลำดับญาติจริงๆ เราถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อแม่ของน้องทั้งสอง ง่ายๆ คือเราเป็นน้า แต่เราเองอายุห่างจากน้องโซ่ 5-6 ปี ไม่แปลกที่จะเรียกกันว่า พี่กับน้อง เราจำไม่ได้ว่าเราอายุห่างจากน้องคุณกี่ปี เพราะน้องคุณยังเล็กมากกำลังหัดพูด โซ่เป็นเด็กประถมและเราเองก็ขึ้นมัธยมแล้ว ช่วงปิดเทอมเราจะไปอยู่บ้านย่า น้องโซ่ก็เช่นกัน ส่วนตัวเราจะสนิทกับน้องโซ่เพราะอายุห่างกันไม่มาก วิ่งเล่นด้วยกัน โตมาด้วยกัน เวลาอยู่ด้วยกันก็จะชวนกันไปเล่นนอกบ้านตามประสา ปั่นจักรยานบ้าง วิ่งเล่นรอบหมู่บ้านบ้าง โซ่เป็นเด็กหัวดี มีความดื้อซนตามวัยแต่ก็ใช่ว่าจะดื้อจนควบคุมไม่ได้ การบอกการสอนโซ่จะต้องอธิบายพร้อมเหตุผลให้เขาฟังเสมอในทุกๆ เรื่อง โซ่เป็นเด็กขี้อ้อน เราเองก็เป็นคนขี้โอ๋ ชอบโอ๋น้องมาก มีอะไรก็ให้น้องตลอด เพราะฉะนั้นน้องเป็นยังไงเราจะรู้หมด
ในบรรดาหลานทั้งสามคนของย่า ย่าเอาอกเอาใจหมดยกเว้นโซ่ โดยเฉพาะน้องคุณซึ่งย่าจะโอ๋เป็นพิเศษ(เพราะน้องยังเล็กมากด้วย) ช่วงที่น้องคุณเกิดใหม่ๆ และพาน้องคุณมาเลี้ยงที่บ้านย่า ทุกคนเห่อมากจะคอยดูแลแต่น้องคุณ ไม่มีใครสนใจโซ่เลยแม้แต่น้อย มีแต่เราที่มักจะอยู่กับโซ่ตลอด เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อโซ่อยากอุ้มน้อง เพราะโซ่เองก็เห่อน้องคุณมาก แต่โซ่เผลอทำน้องตกแบบไม่ตั้งใจ ดีที่น้องไม่เป็นอะไรมาก นั่นเลยทำให้ย่าตีโซ่ และกันโซ่ไม่ให้เข้าใกล้น้อง
เราเป็นเด็กโต เราไม่ได้สนใจว่าใครจะรักหรือจะเกลียดเรา แต่โซ่ยังเป็นเด็กที่ต้องการเหตุผลว่า อะไร ทำไม อย่างไร ทุกครั้งที่โซทำอะไรผิดสักอย่าง จะไม่มีใครบอกว่า ทำไมถึงผิด ผิดเพราะอะไร ไม่มีการอธิบายเหตุผลใดๆ จะมีแต่การใช้ความรุนแรงในการทำโทษ ซึ่งโซ่ก็มักจะโดนย่าตีอยู่บ่อยครั้ง และเราก็ต้องคอยบอกคอยสอนโซ่ กันไม่ให้โซ่คิดมากหรือกลายเป็นเด็กมีปัญหา เรารับรู้มาตลอดว่า โซ่เกลียดย่า แต่ก็เกลียดแบบมีที่มาที่ไป เกลียดเพราะย่าไม่เคยเห็นโซ่อยู่ในสายตาเลย มีอะไรก็ดุด่าตลอด ด่าแบบเสียผู้เสียคน โซ่ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจย่า ทุกครั้งที่ย่าเรียกโซ่เข้าไปพบมักจะกลับออกมาด้วยน้ำตาเสมอๆ เราก็ได้แต่พาโซ่ไปเลี้ยงขนมปลอบใจ โซ่ถามเราทั้งน้ำตาตลอดว่า ทำไมย่าถึงเกลียดโซ่เหรอพี่ ?
คำถามนี้แหละค่ะที่เราสงสัย [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ คนเราสามารถเกลียดกันโดยไม่มีที่มาที่ไปได้ด้วยเหรอคะ เราไม่เชื่อว่าย่าจะเกลียดหลานตัวเองแบบไม่มีเหตุผลเพราะย่าดีกับเรามาก ย่าดีกับทุกคน เราอยากได้อะไรขอให้บอก ย่าจัดให้หมดทั้งของกิน ของเล่น ไม่เคยขาด เราคิดในใจว่า โซ่อาจเคยทำอะไรให้ย่าไม่พอใจหรือเปล่า ? เราเลยเริ่มสังเกตความสัมพันธ์ระหว่าง ย่า กับ โซ่ เพื่อหาต้นตอว่ามันเป็นเพราะอะไร และเราก็เห็นจริงๆ ว่า โซ่ไม่ได้ทำอะไรผิดเกินกว่าที่เด็กคนนึงจะทำเลย แต่ย่าเองที่ไม่ชอบโซ่ เกลียดแบบไม่มีเหตุผล เหมือนโซ่ไม่ใช่หลานย่า เหมือนไม่ใช่คนในครอบครัว ความผิดเล็กน้อยของโซ่ย่ามองว่าเป็นเรื่องใหญ่ เวลาโซ่ขอเงินย่าไปซื้อขนม ย่าก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง ย่าด่าและตีแต่โซ่ ซึ่งย่าไม่เคยด่าหรือตีเราเลย และทุกครั้งที่ย่าตีโซ่ โซ่จะตาขวางใส่ย่า ทำให้ย่ายิ่งยั๊วะ มันจะเป็นไปได้ไหมว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เรายืนล้างจานกับโซ่ในครัว ก็ล้างไปเล่นไป ในระหว่างส่งจานให้น้อง เราไม่ระวังเองที่ส่งจานให้น้องไม่ดี จานเลยหลุดจากมือน้องตกแตก บังเอิญว่าย่าเข้ามาเห็นพอดี ย่าคว้าไม้กวาดฟาดน้องแบบไม่ยั้งมือ ฟาดไปด่าไป น้องก็ร้องไห้ด้วยดิ้นด้วย เราบอกย่าว่าเราเป็นคนทำตกเอง เป็นความผิดเรา แต่ย่าก็ไม่ฟัง และตีน้องไม่หยุดจนเราต้องก้มกราบย่า ย่าถึงหยุดมือ เราคิดในใจ ทำไมวะ กะอิแค่จานกระเบื้องธรรมดาๆ แตกแค่ใบเดียว ย่าต้องทำกับน้องถึงขนาดนี้เลยเหรอ และแล้วเรื่องก็พีค เมื่อโซ่เป็นฝ่ายตอบโต้ย่ากลับบ้าง(เดี๋ยวมาต่อนะคะ).