สวัสดีค่ะ
ดิฉันสมัคร pantip เพื่อมาตั้งกระทู้โดยเฉพาะ ตามหัวข้อเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เบื่อไปหมดทุกอย่าง เริ่มจากเบื่อเฟส เบื่อที่เห็นเพื่อนๆบ่น โพสโอ้อวด คร่ำครวญ จิปาถะ ขี้ เยี่ยว ตด โพสหมด (อันเฟรนด์ไม่ได้นะคะ เพราะที่มีในนั้นเป็นเพื่อนที่รู้จักตัวเป็นๆทั้งหมด มาตั้งแต่ ประถม มัธยม แล้วก็มหาลัย ส่วนที่ทำงานงานเก่าๆทั้งหลาย ไม่เคยแอดเพื่อนเลย) ก็เลยตัดสินใจออกมาเงียบๆ เพื่อนๆก็ไลน์มาถามเป็นอะไรทำไมเงียบๆ (คือปกติดิฉันก็แทบไม่โพสอะไรอยู่แล้ว นอกจากกดไลค์ให้เพื่อนอย่างเดียว) ต่อมาก็ไลน์กลุ่มค่ะ เบื่อๆๆๆๆ คุยอะไรกันนักหนา ก็เลยออกจากกลุ่มต่างๆ แต่เลิกไม่ได้ เพราะยังต้องใช้ทำงาน
แล้วก็มาเบื่ออาหาร ตอนนี้ถ้าไม่หิวจริงๆนี่ไม่กินเลยค่ะ ตอนนี้มีอย่างเดียวที่ (ยัง) ไม่เบื่อคือ "งาน" เพราะเป็นงานที่ทำตัวคนเดียว (เป็นติวเตอร์ และ freelance) ทำ 7 วันต่ออาทิตย์ กลับบ้าน 2 ทุ่ม คือความรู้สึกตอนนี้เหมือนอยากจะอ้วกเลยค่ะ เหมือนกับว่าร่างกายเราไม่ไหวแล้ว แต่หยุดไม่ได้ ดิฉันคิดแต่เรื่องงาน แม้แต่หลับก็ฝันเห็นงาน เคยหยุดไปเที่ยวคนเดียวไกลๆ ก็แทบไม่อยากทำอะไรเลย ได้แต่นอนอ่านหนังสือ แล้วก็กินอาหารที่โรงแรม ใจเนี่ยห่วงแต่งาน ห่วงบ้านเที่ยวก็ไม่สนุก
ก็พยายามคิดนะคะ ว่าฉันเป็นอะไร บางทีก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะภาระเยอะ ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ และลูกกำลังโตก็เป็นได้ ก็เลยต้องทำงานหนักหน่อย ดิฉันเลิกกันกับสามีค่ะ 5-6 ปีได้แล้ว เค้าไม่เคยช่วยเรื่องเงินแม้แต่บาทเดียว แต่เรื่องเงินก็ไม่เคยเป็นปัญหานะคะ รายได้ค่อนข้างดี แต่กลัวจน กลัวไม่มี หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะปีที่แล้วขนขวายอยากเจอเพื่อนเก่าๆมาก ไม่ว่าดิฉันต้องเดินทางไปไหน จะนัดเพื่อนๆมาเจอกันเสมอค่ะ แรกๆก็โอเคนะ ไม่เจอกันนานเรื่องราวที่จะคุยมันเยอะ ต่อมาเริ่มเยอะเกินไป บางคนก็ยืมตังค์บ้างหล่ะ -- ไม่ได้ให้ยืมเยอะนะคะ รู้ค่ะว่าถ้าให้ก็ต้องเสียเพื่อน ก็เลยให้เท่าที่ไม่เดือดร้อนที่สุดและซื้อเพื่อนได้ แล้วมันก็เสียเพื่อนจริงๆ ยิ่งเปิดเฟสมาเจอ ทำหน้าอ้อล้อ แต่งตัวดีๆ นี่ยิ่งปรี๊ดเลย... หรือจะเป็นเพราะลูกกำลังจะโตก็เลยรู้สึกเหมือนเค้าจะหลุดจากเราไปแล้ว ... หรือเป็นเพราะว่าเห็นแม่เริ่มแก่แล้วรู้สึกว่า แม่จะอยู่กับเราไปถึงเมื่อไหร่..พิมพ์มาถึงตรงนี้น้ำตาไหลเลย
ไปปฏิบัติธรรมค่ะ รู้ค่ะว่าพระท่านสอนให้อยู่กับปัจจุบัน ยังทำไม่ได้ค่ะ พยายามอยู่ -- เหนื่อยมาก หรือว่าดิฉันเป็นโรคซึมเศร้า -- มันเป็นได้ด้วยเหรอ?
กรุณาอย่าตอบอะไรเกรียนๆ นะคะ ตอนนี้รับไม่ได้จริงๆ
เบื่ออาหาร เบื่อ social เบื่อชีวิต เบื่อทุกอย่าง ยกเว้นงาน
ดิฉันสมัคร pantip เพื่อมาตั้งกระทู้โดยเฉพาะ ตามหัวข้อเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เบื่อไปหมดทุกอย่าง เริ่มจากเบื่อเฟส เบื่อที่เห็นเพื่อนๆบ่น โพสโอ้อวด คร่ำครวญ จิปาถะ ขี้ เยี่ยว ตด โพสหมด (อันเฟรนด์ไม่ได้นะคะ เพราะที่มีในนั้นเป็นเพื่อนที่รู้จักตัวเป็นๆทั้งหมด มาตั้งแต่ ประถม มัธยม แล้วก็มหาลัย ส่วนที่ทำงานงานเก่าๆทั้งหลาย ไม่เคยแอดเพื่อนเลย) ก็เลยตัดสินใจออกมาเงียบๆ เพื่อนๆก็ไลน์มาถามเป็นอะไรทำไมเงียบๆ (คือปกติดิฉันก็แทบไม่โพสอะไรอยู่แล้ว นอกจากกดไลค์ให้เพื่อนอย่างเดียว) ต่อมาก็ไลน์กลุ่มค่ะ เบื่อๆๆๆๆ คุยอะไรกันนักหนา ก็เลยออกจากกลุ่มต่างๆ แต่เลิกไม่ได้ เพราะยังต้องใช้ทำงาน
แล้วก็มาเบื่ออาหาร ตอนนี้ถ้าไม่หิวจริงๆนี่ไม่กินเลยค่ะ ตอนนี้มีอย่างเดียวที่ (ยัง) ไม่เบื่อคือ "งาน" เพราะเป็นงานที่ทำตัวคนเดียว (เป็นติวเตอร์ และ freelance) ทำ 7 วันต่ออาทิตย์ กลับบ้าน 2 ทุ่ม คือความรู้สึกตอนนี้เหมือนอยากจะอ้วกเลยค่ะ เหมือนกับว่าร่างกายเราไม่ไหวแล้ว แต่หยุดไม่ได้ ดิฉันคิดแต่เรื่องงาน แม้แต่หลับก็ฝันเห็นงาน เคยหยุดไปเที่ยวคนเดียวไกลๆ ก็แทบไม่อยากทำอะไรเลย ได้แต่นอนอ่านหนังสือ แล้วก็กินอาหารที่โรงแรม ใจเนี่ยห่วงแต่งาน ห่วงบ้านเที่ยวก็ไม่สนุก
ก็พยายามคิดนะคะ ว่าฉันเป็นอะไร บางทีก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะภาระเยอะ ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ และลูกกำลังโตก็เป็นได้ ก็เลยต้องทำงานหนักหน่อย ดิฉันเลิกกันกับสามีค่ะ 5-6 ปีได้แล้ว เค้าไม่เคยช่วยเรื่องเงินแม้แต่บาทเดียว แต่เรื่องเงินก็ไม่เคยเป็นปัญหานะคะ รายได้ค่อนข้างดี แต่กลัวจน กลัวไม่มี หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะปีที่แล้วขนขวายอยากเจอเพื่อนเก่าๆมาก ไม่ว่าดิฉันต้องเดินทางไปไหน จะนัดเพื่อนๆมาเจอกันเสมอค่ะ แรกๆก็โอเคนะ ไม่เจอกันนานเรื่องราวที่จะคุยมันเยอะ ต่อมาเริ่มเยอะเกินไป บางคนก็ยืมตังค์บ้างหล่ะ -- ไม่ได้ให้ยืมเยอะนะคะ รู้ค่ะว่าถ้าให้ก็ต้องเสียเพื่อน ก็เลยให้เท่าที่ไม่เดือดร้อนที่สุดและซื้อเพื่อนได้ แล้วมันก็เสียเพื่อนจริงๆ ยิ่งเปิดเฟสมาเจอ ทำหน้าอ้อล้อ แต่งตัวดีๆ นี่ยิ่งปรี๊ดเลย... หรือจะเป็นเพราะลูกกำลังจะโตก็เลยรู้สึกเหมือนเค้าจะหลุดจากเราไปแล้ว ... หรือเป็นเพราะว่าเห็นแม่เริ่มแก่แล้วรู้สึกว่า แม่จะอยู่กับเราไปถึงเมื่อไหร่..พิมพ์มาถึงตรงนี้น้ำตาไหลเลย
ไปปฏิบัติธรรมค่ะ รู้ค่ะว่าพระท่านสอนให้อยู่กับปัจจุบัน ยังทำไม่ได้ค่ะ พยายามอยู่ -- เหนื่อยมาก หรือว่าดิฉันเป็นโรคซึมเศร้า -- มันเป็นได้ด้วยเหรอ?
กรุณาอย่าตอบอะไรเกรียนๆ นะคะ ตอนนี้รับไม่ได้จริงๆ