เมื่อพ่อพูดแบบนี้กับเราผู้เป็นติ่ง

เชื่อว่าติ่งทุกคน ต้องมีความฝันอยากที่จะไปเกาหลีเพื่อที่จะได้ไปที่ต่างๆที่โอปป้าเคยไปถ่ายรูปหรืออะไรก็แล้วแต่ และเราคนนึงก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนที่อซ.เดใหม่ๆคือยังไม่ชอบนะ แต่พอมาเรื่อยๆชอบเลย แบบอยู่ดีๆก็ชอบ ตอน2013นี่คลั่งมากเลย จนหาข้อมูลเกี่ยวกับเกาหลี เพราะอยากไป เราเลยไปบอกพ่อ ว่าอยากไปเกาหลี พ่อเราก็บอกว่า "ติดม.4ห้องวิทย์-คณิตหรือศิลคำนวณห้องแรกจะพาไป" ที่พ่อพูดแบบนั้นเพราะพ่อรู้ว่า เราเป็นคนเบื่อง่าย อยากไปเพราะศิลปินเดี๋ยวอีกสักพักก็ไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ แล้วอีกอย่างเราก็เรียนไม่เก่งด้วย เก่งแค่กิจกรรม พอจบม.1พอเกรดออกนี่อึ้งมาก ได้แค่2.79 แต่เราก็โอเคร ม.2ก็มีแล้วตั้งใจทำไปเรื่อย อ่านหนังสือไป ฟังเพลงสามีไป ก็ทำแบบนั้นจนม.3 โค้งสุดท้ายแล้ว ก็ตั้งใจให้ดีที่สุด สปรีดตัวเองเต็มที่ จนได้ห้องศิลคำนวณห้องแรก เราเลยไปทวงสัญญาที่พ่อเคยให้ไว้ แต่คำตอบคือ "สอบมหาลัยที่ตัวเองอยากเข้าให้ได้ก่อน แล้วพ่อจะพาไปจริงๆ" เราแบบสตั้นไป3วิ เราก็ตอบพ่อไปว่า "อีก3ปีข้างหน้า หนูก็คงเลิกเป็นติ่งแล้วล่ะมั้งพ่อ ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆก็คงนึกไม่ออกว่าจะไปทำไม เพราะติ่งก็ไม่ใช่" พ่อสวนกลับมาแบบน้ำตาจะไหลเลย "อยู่กับเค้ามาตั้ง3ปี รักเค้ามากกว่าพ่อแม่อีกมั้ง หนูคงเลิกรักเค้าได้ง่ายๆหรอก ถ้าหนูยังจุ๊บโปสเตอร์ทุกวัน" แม่นั่งขำเลย เรานี่อยากจะร้องไห้ แต่กลับไปคิดอีกที มันก็เป็นแรงบันดาลใจอ่ะเนอะ การเป็นติ่งนี่เรียนรู้หลายอย่างเลย เรียนรู้การที่แอบรักข้างเดียว เก็บเงิน อกหักไรงี้ แต่โห้ย ความสุขชัดๆ