คือเราเป็นคนนึงที่อยากเก่งภาษาอังกฤษค่ะ พอจำศัพท์ได้นิดหน่อย อ่านออกล่ะก็พอแปลได้ แต่สร้างประโยคไม่เป็นเลย (งงตัวเองเหมือนกันคือมันแบบไม่ได้อ่ะ กลัวไปหมดกลัวว่าจะผิดกลัวว่าไม่ถูกหลักแกรมม่า
) แต่ก็ยังมีเพื่อนหลายคนที่ชมว่าเราเก่งเพราะบางคนยังอ่านไม่ได้แปลไม่ออกมากกว่าเรา ครูที่สอนเราเคยเรียนจบตปทก็ชมว่าเราเก่ง นั้นล่ะค่ะพอโดนชมหรือรู้สึกว่าตัวเองเก่ง บางคนอาจจะถดถอยเพราะคิดว่าตัวเองเก่ง แต่เราไม่ค่ะ เราชอบถูกชมอยากให้เกิดขึ้นอีก เลยพยายามศึกษาหาวิธีจากพันทิป ดูหนังซับไทยล่ะก็ดูซับอังกฤษอีกรอบ หาคำแปลไปพร้อมๆกัน ชอบเปิดคลิปของอาจารย์อดัมดู ได้ความรู้แถมกำลังใจที่เขายังพูดไทยชัดแจ๋ว)
กระทั่งที่จบม.6ตอนนี้ล่ะค่ะ ยื่นรับตรงมหาลัยที่นึงคณะเกี่ยวกับภาษาเลย สอบข้อเขียนผ่านไปได้ด้วยดี แต่สอบสัมภาษณ์เขาบอกตอบสอบเป็นภาษาอังกฤษค่ะเราก็พยายามคิดประโยคที่จะพูดหลายประโยคไว้ในหัวซ้อมท่องก็แร้วหลายวันด้วย พอถึงตอนสัม อาจาร์ยสัมตัวต่อตัวค่ะถามเราเป็นภาษาอังกฤษคำแรกเลยว่าอาชีพในอนาคตอยากทำอะไร เราก็นึกประโยคเป็นภาษาอังกฤษตอบกลับไป "I want to be a airport staff" เขาก็ถามกลับมาเป็นภาษาอังกฤษอีกว่าทำไม ถึงอยากเป็นอาชีพนี้ คือเราเตรียมมาน่ะแต่พอถึงจังหวะนั้นตื่นเต้นมากลืมหมดเลยฮือ ก็เลยพูดไปดื้อๆว่า "Because English language is I Like and speak the world" พูดง่ายๆนึกไรได้พูดไปเลย แต่พูดเสร็จอาจาร์ยเขาหัวเราะค่ะ(ตอนนั้นอายมากก็เลยหัวเราะเกลื่อนแทนรู้สึกหน้าแตกสุดๆคิดไว้เลยว่าไม่ได้แน่ๆ) แต่เขาเหมือนรู้ว่าเราพูดไม่ได้ก็เลยถามเราเป็นภาษาไทยแทนถามถึงครอบครัวไรพวกนี้ แล้วก็แนวคิดถึงภาษาว่าสำคัญใหม ทำไงถึงจะเก่ง พร้อมเปิดพอร์ตเราไปด้วยในพอร์ตเราก็พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษไปด้วย แบบตามคั่นหน้าเป็น เราอยากเข้าที่นี้คณะนี้ ที่นี้น่าเรียน ฯลฯ แล้วเขาไปสะดุดหน้านึงค่ะซึ่งเราไม่รู้ว่าหน้าใหน เขาหัวเราะดังมากค่ะแล้วก็เอาแฟ้มเรายื่นให้อาจาร์ยที่กำลังสัมคนข้างๆดูล่ะก็หัวเราะกัน คือเราก็หัวเราะเจื่อนอีกอารมณ์ตอนนั้นรู้สึกอยากหนีไปไกลๆจริงๆ ล่ะจากนั้นเขาก็ปล่อยเราออกมาค่ะ เราก็ขอบคุณล่ะลุกออก รีบเดินหนีอย่างไว ลงมาเจอแม่บอกแม่เลยไม่ได้แน่ๆ
เหตุการณ์ที่พึ่งเกิดนี้ทำเรากลัวภาษาอังกฤษไปเยอะๆเลย กลัวถ้าไปพูดกับใครอีกจะโดนหัวเราะอีก จากที่กลัวอยู่แล้วกลัวขึ้นไปอีก
ส่วนคณะมหาลัยคิดไว้เลยว่าเปลี่ยนเป็นป.โทค่อยลงล่ะกัน เพราะไม่ทันและที่นี่คงไม่ได้แน่ๆ และถ้าไปสมัครที่อื่นแต่ยังสร้างประโยคไม่แข็งคงได้โดนหัวเราะอีก
ตอนนี้ก็พยายามคิดให้เป็นแรกผลักดันอยู่ แต่มันก็ยังกังวลเพราะปกติจิตตกง่ายมาก ไม่ค่อยชอบเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่ถ้าเกิดส่วนมากก็จะตัดปัญหาด้วยการเลิกทำ แม่เรายังบอกเราเป็นเด็กแปลกตั้งแต่เด็กเหมือนโคนันทิวิศาล 55 คือชอบฟังคนชมคนพูดดีๆ ที่แม่บอกเหมือนคือเป็นเด็กไม่ยอมพูดชอบเงียบหลายคนชอบด่าว่าเป็นไบ้รึป่าวหรือสติไม่ดีด่าๆเรา แล้วพอเราต้องเข้าเรียนเตรียมอนุบาลแม่เล่าว่าเราไม่ยอมพูดตอนเขาคัดเลือกเข้า เขาจะไม่ให้เราเรียนแม่เลยมาพูดแบบ "-ช่วยพูดหน่อยน่ะลูกคนเก่งไรประมาณนี้ เราก็พูดปร๋อเลย55
เข้าเรื่องกันต่อค่ะ คืออยากรู้ว่าถ้าระดับต้นๆนี้ทุกคนเริ่มเรียนจากอะไรค่ะ คือเรางบน้อยต้องเรียนด้วยตัวเองกำลังคิดเก็บตังเรียนคอร์สต่างๆอยู่ค่ะ แล้วเรามาถูกทางจริงๆรึเปล่าที่ดูหนัง? มันยังไม่เห็นผลหรือยังไง เราบื้อเกินไปหรอ? เราอยากเรียนจริงๆน่ะ ;_;
ทำยังไงให้มีกำลังใจ และพูด-สร้างประโยคภาษาอังกฤษได้ค่ะ
กระทั่งที่จบม.6ตอนนี้ล่ะค่ะ ยื่นรับตรงมหาลัยที่นึงคณะเกี่ยวกับภาษาเลย สอบข้อเขียนผ่านไปได้ด้วยดี แต่สอบสัมภาษณ์เขาบอกตอบสอบเป็นภาษาอังกฤษค่ะเราก็พยายามคิดประโยคที่จะพูดหลายประโยคไว้ในหัวซ้อมท่องก็แร้วหลายวันด้วย พอถึงตอนสัม อาจาร์ยสัมตัวต่อตัวค่ะถามเราเป็นภาษาอังกฤษคำแรกเลยว่าอาชีพในอนาคตอยากทำอะไร เราก็นึกประโยคเป็นภาษาอังกฤษตอบกลับไป "I want to be a airport staff" เขาก็ถามกลับมาเป็นภาษาอังกฤษอีกว่าทำไม ถึงอยากเป็นอาชีพนี้ คือเราเตรียมมาน่ะแต่พอถึงจังหวะนั้นตื่นเต้นมากลืมหมดเลยฮือ ก็เลยพูดไปดื้อๆว่า "Because English language is I Like and speak the world" พูดง่ายๆนึกไรได้พูดไปเลย แต่พูดเสร็จอาจาร์ยเขาหัวเราะค่ะ(ตอนนั้นอายมากก็เลยหัวเราะเกลื่อนแทนรู้สึกหน้าแตกสุดๆคิดไว้เลยว่าไม่ได้แน่ๆ) แต่เขาเหมือนรู้ว่าเราพูดไม่ได้ก็เลยถามเราเป็นภาษาไทยแทนถามถึงครอบครัวไรพวกนี้ แล้วก็แนวคิดถึงภาษาว่าสำคัญใหม ทำไงถึงจะเก่ง พร้อมเปิดพอร์ตเราไปด้วยในพอร์ตเราก็พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษไปด้วย แบบตามคั่นหน้าเป็น เราอยากเข้าที่นี้คณะนี้ ที่นี้น่าเรียน ฯลฯ แล้วเขาไปสะดุดหน้านึงค่ะซึ่งเราไม่รู้ว่าหน้าใหน เขาหัวเราะดังมากค่ะแล้วก็เอาแฟ้มเรายื่นให้อาจาร์ยที่กำลังสัมคนข้างๆดูล่ะก็หัวเราะกัน คือเราก็หัวเราะเจื่อนอีกอารมณ์ตอนนั้นรู้สึกอยากหนีไปไกลๆจริงๆ ล่ะจากนั้นเขาก็ปล่อยเราออกมาค่ะ เราก็ขอบคุณล่ะลุกออก รีบเดินหนีอย่างไว ลงมาเจอแม่บอกแม่เลยไม่ได้แน่ๆ
เหตุการณ์ที่พึ่งเกิดนี้ทำเรากลัวภาษาอังกฤษไปเยอะๆเลย กลัวถ้าไปพูดกับใครอีกจะโดนหัวเราะอีก จากที่กลัวอยู่แล้วกลัวขึ้นไปอีก
ส่วนคณะมหาลัยคิดไว้เลยว่าเปลี่ยนเป็นป.โทค่อยลงล่ะกัน เพราะไม่ทันและที่นี่คงไม่ได้แน่ๆ และถ้าไปสมัครที่อื่นแต่ยังสร้างประโยคไม่แข็งคงได้โดนหัวเราะอีก
ตอนนี้ก็พยายามคิดให้เป็นแรกผลักดันอยู่ แต่มันก็ยังกังวลเพราะปกติจิตตกง่ายมาก ไม่ค่อยชอบเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่ถ้าเกิดส่วนมากก็จะตัดปัญหาด้วยการเลิกทำ แม่เรายังบอกเราเป็นเด็กแปลกตั้งแต่เด็กเหมือนโคนันทิวิศาล 55 คือชอบฟังคนชมคนพูดดีๆ ที่แม่บอกเหมือนคือเป็นเด็กไม่ยอมพูดชอบเงียบหลายคนชอบด่าว่าเป็นไบ้รึป่าวหรือสติไม่ดีด่าๆเรา แล้วพอเราต้องเข้าเรียนเตรียมอนุบาลแม่เล่าว่าเราไม่ยอมพูดตอนเขาคัดเลือกเข้า เขาจะไม่ให้เราเรียนแม่เลยมาพูดแบบ "-ช่วยพูดหน่อยน่ะลูกคนเก่งไรประมาณนี้ เราก็พูดปร๋อเลย55
เข้าเรื่องกันต่อค่ะ คืออยากรู้ว่าถ้าระดับต้นๆนี้ทุกคนเริ่มเรียนจากอะไรค่ะ คือเรางบน้อยต้องเรียนด้วยตัวเองกำลังคิดเก็บตังเรียนคอร์สต่างๆอยู่ค่ะ แล้วเรามาถูกทางจริงๆรึเปล่าที่ดูหนัง? มันยังไม่เห็นผลหรือยังไง เราบื้อเกินไปหรอ? เราอยากเรียนจริงๆน่ะ ;_;