กระทู้แรกเลย จะเรียกว่าเล่า ก็ได้นะ
ย้อนไปราวๆ 7 กว่าปีที่แล้ว ช่วงอยู่ มัธยมต้น ทุกคนต้องเคยแอบชอบรุ่นพี่แน่นอน มันเป็นกันทุกคนแหละ ที่เวลาแอบชอบใคร เราจะต้องอยากเห็นเค้า อยากเดินผ่าน อยากรู้ว่าเค้าทำอะไร ที่ไหน กับใคร ยิ่งถ้ารู้ว่าเค้าไม่มีแฟน หัวใจก็จะพองโตเป็นพิเศษ เราก็เป็นแบบนั้น บังเอิญรุ่นพี่คนนั้น เป็นเด็กผู้ชายที่ไม่ได้หล่อหรือว่ามีอะไรเด่นมากมาย แต่เจอครั้งแรกแล้วมันแบบ เห้ยย คนนี้แหละ หลังจากนั้นเริ่มกวาดสายตามองทุกวัน ไปโรงเรียนแต่เช้า เพื่อรอดูพี่เค้าเดินผ่าน ตอนใกล้จะเข้าแถว(ไปเช้าทำไม?) แค่นั้นก็มีความสุขไปวันๆ ระหว่างกลับบ้าน ไปขึ้นที่ตลาด อ้าวเห้ย พี่พีทนี่หว่า (นามสมมติ) มาทำไรแถวนี้ นึกในใจ ก็มองๆ พอเค้ามองมา เราก็เบือนหน้านี้55555 สักพัก แกเดินมาขึ้นรถคันเดียวกับเรา อ้าว เค้าอยู่แถวบ้านเราหรอ นึกในใจ ก็นั่งรถไปเรื่อยๆรอดูว่าเค้าจะลงตรงไหน แต่ก็นะ บ้านเราถึงก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าบ้านพี่เค้าอยู่ไหน
วันต่อมา ก็ทำเหมือนทุกๆวัน ก็เริ่มบอกเพื่อนว่าชอบพี่คนนั้น บลาๆๆ นานๆ ไป ก็เริ่มไปถามน้องแถวบ้าน ว่ารู้จักพี่คนนี้ไหม บังเอิญ น้องรู้จัก ก็ถามข้อมูลมาหมดเลยจ้าาาา ยันชื่อพ่อชื่อแม่ 5555 เวลาวันหยุด ก็จะแอบขับรถมอเตอร์ไปผ่านหน้าบ้าน เห้ยอารมณ์แบบ ไม่เห็นหน้าไม่เป็นไร หลังคาบ้านก็ได้5555
หนักไปกว่านั้น ฟังเพลงพี่แบง วงแคลช แล้วรู้สึกว่าหน้าพี่คนนี้คล้ายๆ พี่แบง แต่คนอื่นก็ไม่มีบอกว่าคล้ายสักคน ฟังวนอยู่นั่นแหละค่ะ แอบจดบันไดอารี่ไว้ทุกวัน เพราะเขิน ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง จนนานๆไป ก็เล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง แล้วบังเอิญ อิพวกที่หน้าตาไม่ดีอย่างเรา มักจะมีเพื่อนที่
สวยกว่า มันก็เสนอเลยว่า เดี๋ยวกุไปขอเบอให้ เราก็ห้ามๆๆ ในใจก็อยากได้แหละ5555 มันก็เดินไปขอ แล้วบอกเพื่อนชอบ ชี้มาหาเราอีก (เออดี เค้าคงให้กุหรอกนึกในใจ) ได้เบอมาเสร้จ ทำไงล่ะ ก็ไม่กล้าโทไง5555 นั่งมองเบออยู่วันนึง จนตอนดึกๆ ส่งข้อความซะหน่อย ... # ฝันดีนะคะพี่พีท # น่อววววว
ไม่มีการตอบรับใดๆทั้งสิ้น ...
วันต่อมา ส่งไปใหม่ # ฝันดีนะคะ # ... ทีนี้ พี่เค้าโทกลับมาเลยจ้าาา เห็นเบอแล้วแทบช็อค ทำไรไม่ถูก นั่งยิ้มอย่างเดียว ไม่กล้ารับ จนเค้าวาง
เราเลยโทกลับไป (แรดเน้อะ)
:ฮัลโหล
:ค่ะ
:ใครอ่ะ
:อย่ารู้เลย
:อ้าว บอกหน่อยดิ
:...
:ไม่บอก วางนะ
:.....
:.....
:.....
ตู๊ดๆ ๆ ๆ สายตัดไป .. หลังจากนั้นก็ไม่ส่งไม่โทไปอีกเลย
วันต่อมา ... มีพี่ผู้หญิงกลุ่มนึง ที่เรียนห้องเดียวกับพี่พีท เดินผ่านโต๊ะเรา แล้วก็พูดประมานว่า นี่ไง น้องคนนี้ไง อะไรทำนองนั้นอ่ะ
แล้วเหมือนจะมีพี่คนนึงเดินมาถามว่า น้องคนไหนชอบไอ้พีทหรอ ?? เพื่อนๆที่รักเราทุกคนก็ชี้มาหาเราเลยจ้าาา นี่เลยค่ะ นี่เลยยย (จ้าา รักกุมากก)
แล้วพี่เค้าก็ไป ... หลังจากนั้น เราจะโดนสายตาอาฆาตจากพี่คนนึง ชื่อ พี่มิ้ว (นามสมมติ)ตลอดเวลาที่เดินผ่าน เราก้เริ่มรู้สึกว่า นี่กุทำอะไรผิดไปหรือป่าว
หลังๆ ก็เริ่มรู้ว่า พี่คนนั้น เค้าชอบพี่พีทอยู่เหมือนกัน ก็เลย เฉยๆ แล้วลืมไป หลังจากที่พี่เค้าจบ มัธยม3 ก็ไม่ได้เจอพี่เค้าอีกเลย
หลังจากนั้น เราก็เริ่มรู้จักโซเชียลมากขึ้น เริ่มมี Hi5 ตอนนั้น เล่นแชทครั้งแรก แล้วแม่มาเห็น แม่ก็ถาม
:คุยกับใครจ๊ะ
:ใครก็ไม่รู้ ในแชทอ่ะแม่
:ระวัง อย่าไปบอกอะไรเค้าเยอะนะ ชื่อจริงก็อย่าไปบอก
:อ่อ
เราก็เลย เออ ตั้งนามสมมติตัวเองละกัน ชื่อไรดีล่ะ ??? เอาชื่อ พีท(นามสมมติ) ละกัน (ทำไมต้อง พีทล่ะ ก็เพราะเป็นชื่อพี่คนนั้นไง)
ก็เล่นๆไป คุย ผชมั่ง ผญมั่ง ทอมมั่ง แล้วสุดท้าย เราก็คิดได้ว่า ผู้ชายอ่ะน่ากลัว สมัยนั้น ที่ได้เจอคือมีแต่เด็กแบบ ได้กันแล้วก็ทิ้ง งี้อ่ะ เราก็เลยไม่เอาดีกว่า ไม่คบ ไม่คุย จะไม่มีแฟนเป็นผู้ชายเด็ดขาด ก็เริ่มมาคุยกับทอม แล้วมันก็รู้สึกว่า นี่แหละ ใช่ตัวเราละ ก็คบทอมมาตลอด รักๆเลิกตามประสาวัยรุ่น
จนช่วงมัธยม3 ก็คุยกับพี่คนนึง ชื่อ พี่เบล(นามสมมติ) เจอกันในแชทนี่แหละ เค้าก็หลอกเรานะ เรารูปคนอื่นมาตั้ง แต่พอได้เจอตัวจริง ก็แอบอึ้งนะ แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะเท่าที่คุยมา เค้ารู้จักเราดีที่สุด เค้าดูเป็นผู้ใหญ่ในสายตาเรา ก็เริ่ม เจอกันมากขึ้น จนเขาย้ายมาทำงานใกล้ๆเรา (ก่อนหน้านี้ เคยพาทอมคนนึงเข้าบ้าน แล้วยายเรา หัวค่อนข้างโบราณนิดนึง หวงหลาน หวงบ้าน ไม่ยอมให้ค้างไล่ให้กลับบ้านเลยย หลังจากนั้นก็ไม่เคยพาใครไปบ้านอีก)
3 ปีต่อมา เราเข้ามหาลัย พี่เบลก็ย้ายมาทำงาน ที่ต่างจังหวัดกับเรา เค้าทำทุกอย่าง ที่จะได้อยู่กับเรา ก็แฮปปี้นะ
จนปิดเทอม 1 ของปี1 เราก็ได้กลับบ้านครั้งแรก ... ระหว่างนั่งวินมอเตอร์เข้าบ้านก็สวนกับมอเตอร์คันนึง ที่เห็นแค่หางตาก็รู้ว่าใช่ ใช่ค่ะ พี่พีท
ถามว่ารู้ยังไง ดีใจนะ ที่ได้เห็นว่าเค้าสบายดี แต่มันก็คืออดีต ก็ลืมมันไป
จนตอนนี้ 7 ปี ผ่านมา เราก็ยังใช้ชีวิตกับพี่เบลเหมือนเดิม ใช้เรียกชื่อแทนตัวเองว่าพีทมาตลอด ก็บอกเหตุผลเค้านะ แต่มันชินชื่อนี้ไปแล้ว
ก็ทะเลาะกันตามประสาคู่รักทั่วไป แต่ก็ยังรักษากันและกันไว้เสมอ... เพื่อนๆที่รู้จักผ่านพี่เบล ก็เรียกพีทกันหมด เราก็ติดปากเรียกแทนตัวเองว่าพีทเหมือนกัน แล้วเราก็ได้มีโอกาส เป็นเพื่อนกับพี่มิ้วใน Facebook ก็เลยนึกถึงตอนสมัยนั้นขึ้นมา ก่อนหน้านี้ เคยพยายามหา facebook พี่พีทแล้ว แต่ไม่เจอสักที อาจจะด้วยรูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา เลยหายากจากรูปโปรไฟล์55555 ก็เลยทักแชทพี่มิ้วไปว่า จำหนูได้ไหม พี่เค้าก็ตอบนะว่า จำได้
เราก็เลยถามว่า พี่มีเฟสพี่พีทไหม (เหมือนก่อนหน้านี้เคยถาม แต่พี่เค้าบอกว่าไม่มี)
พี่มิ้ว :มีๆ แต่ขอไมอ่ะ
เรา :แอดเฉยๆอะค่ะ พอดีเห็นโพสพี่ เลยนึกขึ้นมาได้65555
พี่มิ้ว :เห็นโพสพี่ โพสไหน?
พี่มิ้ว :แหนะๆๆๆ มีประเด็นๆ
เรา :ก็โพสทั่วไป
เรา :ที่หนุกดไลค์แหละ5555
พี่มิ้ว :จ้า ๆนึกถึงเมื่อก่อนอ่ะเนอะ 555555 พี่เพิ่งจะมาคุยอีกรอบกะพีทเหมือนกัน
เรา :มันก็ตลกดีอะ เวลานึกถึง55555
พี่มิ้ว :555555 จริง พี่อ่ะเดือดเรามากก
เรา :ทั้งๆที่หนุไม่ได้ ทำไรเล้ยยยย 55555
พี่มิ้ว :ก็ใช่ไง มายุ่งกะพีท555 แต่ตอนนี้พี่กะพีทก็เป็นความทรงจำดีดีอ่ะแหละ
เรา :ก็ยังเปนเพื่อนกันได้นิเน้าะ
พี่มิ้ว :55555ใช่
พี่มิ้ว :เขามีลูก1แล้วแหละ
เรา :ห๊าาาา
พี่มิ้ว :จริงๆๆ พี่ยังอึ้งเลย
เรา :นี่มันนานขนาดนั้นเลยหรอเนี้ยย
พี่มิ้ว :55555 ไม่หรอก เขาก็ดีขึ้นนะ
พี่มิ้ว :แต่แฟนก็น่าจะอายุเท่าๆกัน ไม่ก็เด็กกว่า555
เรา :อ่อ
พี่มิ้ว :จ้าๆ
เรา :แต่คนแถวบ้านเขา ก็สไตล์นี้หมด ไม่น่าแปลกเท่าไหร่
พี่มิ้ว :อ่อๆ
พี่มิ้ว :แต่พีทก็ดูรับผิดชอบขึ้นนะ
พี่มิ้ว :ไปเป็นทหารมา
เรา :โห
เรา :นานจริงๆ
เรา :ว่าแต่เฟสเขาชื่อไรหรอคะ
พี่มิ้ว :แปบนะ
...พี่แกก็แคปมาให้เรียบร้อย...
เรา :ขอบคุณค้าาา
หลังจากนั้น เราก็แอดไปก่อนอันดับแรก หลังจากนั้น ก็ส่องคับส่องงงง ผลคือ..
เค้าไปเป็นทหารมา
เค้าแต่งงานแล้ว
เค้ามีลูกแล้ว 1 คน เป็นลูกสาว อายุประมาน 6-7 เดือนได้
โอ้ววว ช็อตไปอีกกกก ถามว่าเสียใจไหม ก็นิดนึงนะ แต่ก็ ต่างคนต่างต้องเดินไปข้างหน้า ก็ยินดีกับเค้านะ ขอให้เขามีความสุข (นางเอกไปอีกกก)
ลึกๆแล้ว เราคงลืมไม่ได้ และคงจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่มาถึงตอนนี้แล้ว อดีตก็คืออดีต ที่ไม่คิดจะย้อนกลับไปแก้ไขอะไรทั้งนั้น
ปัจจุบัน ทุกอย่างมันเข้าที่แล้ว เรามีคนที่รักและห่วงใยอยู่ข้างๆ ก็เพียงพอแล้วแหละ !!!!
ปล. ขออนุญาติพี่มิ้วด้วยนะคะ ที่แอบอ้างถึง อย่าโกรธหนูน้าาา ^^ และก็ขออนุญาติพี่เบลด้วยย ไม่งอนนะคะคนดี ^_____^ รักพี่คนเดียว แบร่
เคยไหม ? มีคนที่รักมากๆ อยู่แล้ว แต่ยังจำคนๆนึงไว้ในความทรงจำเสมอ...
ย้อนไปราวๆ 7 กว่าปีที่แล้ว ช่วงอยู่ มัธยมต้น ทุกคนต้องเคยแอบชอบรุ่นพี่แน่นอน มันเป็นกันทุกคนแหละ ที่เวลาแอบชอบใคร เราจะต้องอยากเห็นเค้า อยากเดินผ่าน อยากรู้ว่าเค้าทำอะไร ที่ไหน กับใคร ยิ่งถ้ารู้ว่าเค้าไม่มีแฟน หัวใจก็จะพองโตเป็นพิเศษ เราก็เป็นแบบนั้น บังเอิญรุ่นพี่คนนั้น เป็นเด็กผู้ชายที่ไม่ได้หล่อหรือว่ามีอะไรเด่นมากมาย แต่เจอครั้งแรกแล้วมันแบบ เห้ยย คนนี้แหละ หลังจากนั้นเริ่มกวาดสายตามองทุกวัน ไปโรงเรียนแต่เช้า เพื่อรอดูพี่เค้าเดินผ่าน ตอนใกล้จะเข้าแถว(ไปเช้าทำไม?) แค่นั้นก็มีความสุขไปวันๆ ระหว่างกลับบ้าน ไปขึ้นที่ตลาด อ้าวเห้ย พี่พีทนี่หว่า (นามสมมติ) มาทำไรแถวนี้ นึกในใจ ก็มองๆ พอเค้ามองมา เราก็เบือนหน้านี้55555 สักพัก แกเดินมาขึ้นรถคันเดียวกับเรา อ้าว เค้าอยู่แถวบ้านเราหรอ นึกในใจ ก็นั่งรถไปเรื่อยๆรอดูว่าเค้าจะลงตรงไหน แต่ก็นะ บ้านเราถึงก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าบ้านพี่เค้าอยู่ไหน
วันต่อมา ก็ทำเหมือนทุกๆวัน ก็เริ่มบอกเพื่อนว่าชอบพี่คนนั้น บลาๆๆ นานๆ ไป ก็เริ่มไปถามน้องแถวบ้าน ว่ารู้จักพี่คนนี้ไหม บังเอิญ น้องรู้จัก ก็ถามข้อมูลมาหมดเลยจ้าาาา ยันชื่อพ่อชื่อแม่ 5555 เวลาวันหยุด ก็จะแอบขับรถมอเตอร์ไปผ่านหน้าบ้าน เห้ยอารมณ์แบบ ไม่เห็นหน้าไม่เป็นไร หลังคาบ้านก็ได้5555
หนักไปกว่านั้น ฟังเพลงพี่แบง วงแคลช แล้วรู้สึกว่าหน้าพี่คนนี้คล้ายๆ พี่แบง แต่คนอื่นก็ไม่มีบอกว่าคล้ายสักคน ฟังวนอยู่นั่นแหละค่ะ แอบจดบันไดอารี่ไว้ทุกวัน เพราะเขิน ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง จนนานๆไป ก็เล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง แล้วบังเอิญ อิพวกที่หน้าตาไม่ดีอย่างเรา มักจะมีเพื่อนที่
ไม่มีการตอบรับใดๆทั้งสิ้น ...
วันต่อมา ส่งไปใหม่ # ฝันดีนะคะ # ... ทีนี้ พี่เค้าโทกลับมาเลยจ้าาา เห็นเบอแล้วแทบช็อค ทำไรไม่ถูก นั่งยิ้มอย่างเดียว ไม่กล้ารับ จนเค้าวาง
เราเลยโทกลับไป (แรดเน้อะ)
:ฮัลโหล
:ค่ะ
:ใครอ่ะ
:อย่ารู้เลย
:อ้าว บอกหน่อยดิ
:...
:ไม่บอก วางนะ
:.....
:.....
:.....
ตู๊ดๆ ๆ ๆ สายตัดไป .. หลังจากนั้นก็ไม่ส่งไม่โทไปอีกเลย
วันต่อมา ... มีพี่ผู้หญิงกลุ่มนึง ที่เรียนห้องเดียวกับพี่พีท เดินผ่านโต๊ะเรา แล้วก็พูดประมานว่า นี่ไง น้องคนนี้ไง อะไรทำนองนั้นอ่ะ
แล้วเหมือนจะมีพี่คนนึงเดินมาถามว่า น้องคนไหนชอบไอ้พีทหรอ ?? เพื่อนๆที่รักเราทุกคนก็ชี้มาหาเราเลยจ้าาา นี่เลยค่ะ นี่เลยยย (จ้าา รักกุมากก)
แล้วพี่เค้าก็ไป ... หลังจากนั้น เราจะโดนสายตาอาฆาตจากพี่คนนึง ชื่อ พี่มิ้ว (นามสมมติ)ตลอดเวลาที่เดินผ่าน เราก้เริ่มรู้สึกว่า นี่กุทำอะไรผิดไปหรือป่าว
หลังๆ ก็เริ่มรู้ว่า พี่คนนั้น เค้าชอบพี่พีทอยู่เหมือนกัน ก็เลย เฉยๆ แล้วลืมไป หลังจากที่พี่เค้าจบ มัธยม3 ก็ไม่ได้เจอพี่เค้าอีกเลย
หลังจากนั้น เราก็เริ่มรู้จักโซเชียลมากขึ้น เริ่มมี Hi5 ตอนนั้น เล่นแชทครั้งแรก แล้วแม่มาเห็น แม่ก็ถาม
:คุยกับใครจ๊ะ
:ใครก็ไม่รู้ ในแชทอ่ะแม่
:ระวัง อย่าไปบอกอะไรเค้าเยอะนะ ชื่อจริงก็อย่าไปบอก
:อ่อ
เราก็เลย เออ ตั้งนามสมมติตัวเองละกัน ชื่อไรดีล่ะ ??? เอาชื่อ พีท(นามสมมติ) ละกัน (ทำไมต้อง พีทล่ะ ก็เพราะเป็นชื่อพี่คนนั้นไง)
ก็เล่นๆไป คุย ผชมั่ง ผญมั่ง ทอมมั่ง แล้วสุดท้าย เราก็คิดได้ว่า ผู้ชายอ่ะน่ากลัว สมัยนั้น ที่ได้เจอคือมีแต่เด็กแบบ ได้กันแล้วก็ทิ้ง งี้อ่ะ เราก็เลยไม่เอาดีกว่า ไม่คบ ไม่คุย จะไม่มีแฟนเป็นผู้ชายเด็ดขาด ก็เริ่มมาคุยกับทอม แล้วมันก็รู้สึกว่า นี่แหละ ใช่ตัวเราละ ก็คบทอมมาตลอด รักๆเลิกตามประสาวัยรุ่น
จนช่วงมัธยม3 ก็คุยกับพี่คนนึง ชื่อ พี่เบล(นามสมมติ) เจอกันในแชทนี่แหละ เค้าก็หลอกเรานะ เรารูปคนอื่นมาตั้ง แต่พอได้เจอตัวจริง ก็แอบอึ้งนะ แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะเท่าที่คุยมา เค้ารู้จักเราดีที่สุด เค้าดูเป็นผู้ใหญ่ในสายตาเรา ก็เริ่ม เจอกันมากขึ้น จนเขาย้ายมาทำงานใกล้ๆเรา (ก่อนหน้านี้ เคยพาทอมคนนึงเข้าบ้าน แล้วยายเรา หัวค่อนข้างโบราณนิดนึง หวงหลาน หวงบ้าน ไม่ยอมให้ค้างไล่ให้กลับบ้านเลยย หลังจากนั้นก็ไม่เคยพาใครไปบ้านอีก)
3 ปีต่อมา เราเข้ามหาลัย พี่เบลก็ย้ายมาทำงาน ที่ต่างจังหวัดกับเรา เค้าทำทุกอย่าง ที่จะได้อยู่กับเรา ก็แฮปปี้นะ
จนปิดเทอม 1 ของปี1 เราก็ได้กลับบ้านครั้งแรก ... ระหว่างนั่งวินมอเตอร์เข้าบ้านก็สวนกับมอเตอร์คันนึง ที่เห็นแค่หางตาก็รู้ว่าใช่ ใช่ค่ะ พี่พีท
ถามว่ารู้ยังไง ดีใจนะ ที่ได้เห็นว่าเค้าสบายดี แต่มันก็คืออดีต ก็ลืมมันไป
จนตอนนี้ 7 ปี ผ่านมา เราก็ยังใช้ชีวิตกับพี่เบลเหมือนเดิม ใช้เรียกชื่อแทนตัวเองว่าพีทมาตลอด ก็บอกเหตุผลเค้านะ แต่มันชินชื่อนี้ไปแล้ว
ก็ทะเลาะกันตามประสาคู่รักทั่วไป แต่ก็ยังรักษากันและกันไว้เสมอ... เพื่อนๆที่รู้จักผ่านพี่เบล ก็เรียกพีทกันหมด เราก็ติดปากเรียกแทนตัวเองว่าพีทเหมือนกัน แล้วเราก็ได้มีโอกาส เป็นเพื่อนกับพี่มิ้วใน Facebook ก็เลยนึกถึงตอนสมัยนั้นขึ้นมา ก่อนหน้านี้ เคยพยายามหา facebook พี่พีทแล้ว แต่ไม่เจอสักที อาจจะด้วยรูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา เลยหายากจากรูปโปรไฟล์55555 ก็เลยทักแชทพี่มิ้วไปว่า จำหนูได้ไหม พี่เค้าก็ตอบนะว่า จำได้
เราก็เลยถามว่า พี่มีเฟสพี่พีทไหม (เหมือนก่อนหน้านี้เคยถาม แต่พี่เค้าบอกว่าไม่มี)
พี่มิ้ว :มีๆ แต่ขอไมอ่ะ
เรา :แอดเฉยๆอะค่ะ พอดีเห็นโพสพี่ เลยนึกขึ้นมาได้65555
พี่มิ้ว :เห็นโพสพี่ โพสไหน?
พี่มิ้ว :แหนะๆๆๆ มีประเด็นๆ
เรา :ก็โพสทั่วไป
เรา :ที่หนุกดไลค์แหละ5555
พี่มิ้ว :จ้า ๆนึกถึงเมื่อก่อนอ่ะเนอะ 555555 พี่เพิ่งจะมาคุยอีกรอบกะพีทเหมือนกัน
เรา :มันก็ตลกดีอะ เวลานึกถึง55555
พี่มิ้ว :555555 จริง พี่อ่ะเดือดเรามากก
เรา :ทั้งๆที่หนุไม่ได้ ทำไรเล้ยยยย 55555
พี่มิ้ว :ก็ใช่ไง มายุ่งกะพีท555 แต่ตอนนี้พี่กะพีทก็เป็นความทรงจำดีดีอ่ะแหละ
เรา :ก็ยังเปนเพื่อนกันได้นิเน้าะ
พี่มิ้ว :55555ใช่
พี่มิ้ว :เขามีลูก1แล้วแหละ
เรา :ห๊าาาา
พี่มิ้ว :จริงๆๆ พี่ยังอึ้งเลย
เรา :นี่มันนานขนาดนั้นเลยหรอเนี้ยย
พี่มิ้ว :55555 ไม่หรอก เขาก็ดีขึ้นนะ
พี่มิ้ว :แต่แฟนก็น่าจะอายุเท่าๆกัน ไม่ก็เด็กกว่า555
เรา :อ่อ
พี่มิ้ว :จ้าๆ
เรา :แต่คนแถวบ้านเขา ก็สไตล์นี้หมด ไม่น่าแปลกเท่าไหร่
พี่มิ้ว :อ่อๆ
พี่มิ้ว :แต่พีทก็ดูรับผิดชอบขึ้นนะ
พี่มิ้ว :ไปเป็นทหารมา
เรา :โห
เรา :นานจริงๆ
เรา :ว่าแต่เฟสเขาชื่อไรหรอคะ
พี่มิ้ว :แปบนะ
...พี่แกก็แคปมาให้เรียบร้อย...
เรา :ขอบคุณค้าาา
หลังจากนั้น เราก็แอดไปก่อนอันดับแรก หลังจากนั้น ก็ส่องคับส่องงงง ผลคือ..
เค้าไปเป็นทหารมา
เค้าแต่งงานแล้ว
เค้ามีลูกแล้ว 1 คน เป็นลูกสาว อายุประมาน 6-7 เดือนได้
โอ้ววว ช็อตไปอีกกกก ถามว่าเสียใจไหม ก็นิดนึงนะ แต่ก็ ต่างคนต่างต้องเดินไปข้างหน้า ก็ยินดีกับเค้านะ ขอให้เขามีความสุข (นางเอกไปอีกกก)
ลึกๆแล้ว เราคงลืมไม่ได้ และคงจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่มาถึงตอนนี้แล้ว อดีตก็คืออดีต ที่ไม่คิดจะย้อนกลับไปแก้ไขอะไรทั้งนั้น
ปัจจุบัน ทุกอย่างมันเข้าที่แล้ว เรามีคนที่รักและห่วงใยอยู่ข้างๆ ก็เพียงพอแล้วแหละ !!!!
ปล. ขออนุญาติพี่มิ้วด้วยนะคะ ที่แอบอ้างถึง อย่าโกรธหนูน้าาา ^^ และก็ขออนุญาติพี่เบลด้วยย ไม่งอนนะคะคนดี ^_____^ รักพี่คนเดียว แบร่