(ยังไม่คบ) คนไม่มีเวลาให้แต่มาก่อน vs คนมีเวลาให้แต่มาทีหลัง ?

เดิมทีผมคุยอยู่กับคนๆนึง ซึ่งยังไม่มีโอกาสได้เจอตัวจริงกันสักครั้ง คุยกันทุกวันเกือบจะทั้งวัน
ผมเองพยายามจะนัดพบเจอกับเขาอยู่บ่อยๆ โดยเขาจะมีเหตุผลที่ไม่สามารถมาเจอได้ ซึ่งฟังแล้วผมก็รับได้ เลยรอต่อมาเรื่อยๆ
แต่พอเวลาผ่านไป ก็ยังไม่ได้มีโอกาสสักที การพบเจอหน้ากันมันจะช่วยให้รู้สึกอะไรได้มากกว่าเสียงระยะไกล กิริยา ท่าทาง นิสัย การใช้ชีวิต
ผมแค่อยากเจอกันบ้างเพื่อปรับตัวกัน มีความทรงจำ มีเรื่องให้คุยกันมากขึ้น ไม่ได้ให้เจอทุกวัน เพราะต่างคนก็มีงานมีธุระของตัวเองที่ต้องทำ

ปกติคนเรานั้นจะมีความสามารถในการรอที่แตกต่างกัน จริงไหมครับ ไม่สามารถกำหนดได้หรอกว่า คุณต้องทนได้เท่านี้เหมือนผม/ฉันนะ

เมื่อมาถึงจุด ๆ นึง ผมเริ่มลังเลว่า เขาคิดยังไงกันแน่ ทั้งพยายามชัดเจนเรื่องสถานะ เขาก็บ่ายเบี่ยง ทั้งเรื่องการนัดเจอ อันนี้ก็ตามที่กล่าวด้านบน

แล้วผมก็บังเอิญได้มีโอกาสรู้จักกันอีกคน คุยแล้วรู้สึกดีไม่แตกต่างจากคนแรก
ที่แตกต่างคือเธอพร้อมที่จะพบเจอ แลกเปลี่ยนประสบการณ์ต่างๆ

ทำให้รู้สึกว่า ถ้าการที่คนๆนึงที่เพียงแค่คุยกันสามารถทำให้เราลังเล เราตัดสินใจไปหาคนที่ชัดเจนกว่านี้ไหม

แต่ผมก็ยังไม่ตัดสินใจกับคนล่าสุด เพราะผมไม่อยากทำร้ายความรู้สึกคนแรกเลย
อีกอย่างคุยกันมาสักพักใหญ่ๆด้วย ซึ่งเหมือนจะไปกันด้วยดี

ถ้าทุกท่านอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ จะจัดการยังไงกันครับ ?
- ตัดสินใจคุยกับคนแรกต่อ
- ตัดสินใจคุยกันคนล่าสุดไปเลย
- อยู่สถานะไม่ชัดเจนกับทั้งสองฝ่ายแบบนี้ไปก่อน เพื่อดูสถานการณ์
- อื่น ๆ