ผมเป็น หนึ่ง ในคนไทยที่เกิดมาท่ามกลางครอบครัวที่ใช้ 2 ภาษา ทำให้ผมบางครั้งก็พูดภาษาด้วยความเคยชินไป

ด้วยความที่ว่าผมเรียนส่วนใหญ่เป็นภาษาต่างประเทศครับ ภาษาไทยบางคำมันยาวไป ผมก็พูดอังกฤษรวบคำเข้ามาแทน
ผมไม่รู้จะยกตัวอย่างยังไง แล้วผมก็เจอคำนี้ในวันนึงครับ ทำไมต้องพูดไทยคำ อังกฤษคำ จีนคำด้วย กระแดะว่ะ ต้องการอะไร
ผมก็เลยอ้าววว ผมทำไรผิดเนี่ย ผมว่าการที่เราฝึกภาษาเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่หรอครับ อีกอย่างผมจะติดพูด 2 ภาษาในเวลาเดียว
โดยเฉพาะตอนอยู่บ้าน พ่อ (จีน) แม่ (ไทย) เวลาคุยกันบางครั้งแม่พูดไทย พ่อพูดจีน ผมก็พูดจนบ้างไทยบ้างแล้วแต่สะดวก
พ่อแม่ผมก็ไม่เห็นด่าผมว่ากะแดะเลย แต่พอเจอเพื่อนร่วมงานผมถึงกับเงิบเลยครับ แค่อยากลองทำงานพาร์ทไทม์ฝึกประสบการณ์
ได้เจอประสบการณ์ที่ดีไปเลย จากนั้นผมก็ไปปรึกษาพี่สาวญาติทางฝ่ายไทยของผม เขาได้ดีเพราะว่า การที่พูดไทยคำอังกฤษคำ
แล้วก็เริ่มเจอคำใหม่ๆ เรื่อยๆ เรียนคู่กับแกรมม่า จนตอนนี้นางพูดได้คล่องมากเลยคับ ผมก็เลยเอาพี่มาเป็นแบบอย่าง แต่คนไทยบางคนไม่เข้าใจครับ
เขาก็ด่าๆ ผมไป ผมก็เลยไปถามพี่สาวครับ เฟสไทม์คุยกันว่า

พี่ครับ คนไทยนี่เขาเกลียดการพูด 2 ภาษาในเวลาเดียวกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ?
พี่ผมบอกว่า โดนคนไทยด่าว่า กะแดะ อ่าดิ
ผมเลยบอกว่า ใช่ครับ ก็ผมอยากฝึกให้เก่งแบบพี่
พี่ผมบอกว่า งั้นก็อย่าไปใส่ใจ ฝึกไปเรื่อยๆ อย่ามองว่าใครจะว่าเรายังไง เพราะสิ่งสุดท้ายแล้วการที่เราพูดได้ ทำได้ มีความสามารถมากกว่าคนอื่น
ที่เขามาด่าว่าเรา วันนึงที่เราทำได้ตามเป้าหมายที่เราตั้งเอาไว้ แล้วหันไปมองคนที่ดูถูกเราที่เขายังอยู่ๆ ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน เราจะคิดว่าดีแล้วที่ไม่ฟังคำดูถูกของไอ้บ้านั่น

ผมก็เลยยังคงฝึกต่อไปครับ เพราะผมอยากทำงานในฝันที่มันต้องสอบวัดระดับภาษาอังกฤษ ผมเลยพยายามอย่างมาก
ผมก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ ว่าเพราะอะไร ทำไมคนไทยถึงแอนตี้เรื่องนี้ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเราพูดกับเพื่อนหรืออะไร
แต่ถ้าพูดกับญาติผู้ใหญ่คนไทย ผมเข้าใจครับก็พูดให้ถูกต้อง...แต่ก็ญาติทางผมก็เข้าใจนะครับ เพราะโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว
ผมเจอเพื่อนที่มหาลัยที่สอบเข้าเอกอังกฤษเหมือนผม ที่ไม่เป็นเลยก็มี เป็นแล้วก็มี พูดไทยคำอังกฤษคำ ผมก็ว่าไม่แปลก
สังคมมันกว้างมากเลยนะครับ ผมคงเป็นคนโลกแคบเกินไป