สวัสดีครับ ผมจะขอคำปรึกษาจากทุกท่านหน่อยครับ หรืออย่างน้อยให้ผมได้ระบายมันออกไปหน่อย
เรื่องหลักๆเลยคือ แอบชอบเพื่อนตัวเองครับ
เนื้อหาคือ......
ผมได้คุยกับเธอสักพักแล้ว คุยกันทุกวัน และลักษณะที่คุยจากปกติๆจนกลายเป็นเหมือนกับคนเป็นแฟนกันมากครับ
เราทำเป็นหวานใส่กันบ้าง แกล้งงอลบ้าง ไปรับไปส่งบ้าง แต่ก็เคยทำไปด้วยความไม่คิดอะไรมาก เพราะผมยังไม่มีแฟน แล้วผมก็อยากทำหวานกับใครสักคนให้สนุกๆ
เราก็ไปไหนด้วยกันบ้าง คุยเชิงเป็นห่วง ปรึกษากันอยู่บ่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเธอที่ปรึกษาผมเกี่ยวกับเรื่องคนที่เธอคุยอยู่
เธอเป็นคนน่ารักมาก ใครๆก็เข้าหาเธอ และเธอก็มีคนคุยอยู่พอสมควร ชีวิตของเธอก็ไม่เหมือนกับสายการทำงานของคนปกติเท่าไหร่เพราะทำงานสายบันเทิง
ส่วนผมก็เป็นคนทำงานธุรกิจปกติที่ตอนนี้กำลังหางานใหม่ เพื่อนไม่เยอะ สังคมแคบๆ นอกจากเธอกับเพื่อนอีกคนที่มีแฟนไปแล้ว ก็เรียกว่าไม่มีใครสนิทเท่าอีกแล้ว
เราคุยกับแบบนี้ทุกวัน จนรู้สึกติด เพราะเธอเป็นคนเดียวที่คุยกับผมได้เกือบตลอด และผมก็ติดในการคุยหวานกับเธอ
และจากการคุยกันทุกวันปกติไม่คิดอะไร ก็มีอยู่วันที่ทำให้ผมเริ่มคิด อยากเจอและ ได้มีโอกาสได้เจอกันมากขึ้น ทำให้ผมเริ่มหวั่น
ในอดีตที่เธอปรึกษาผมเกี่ยวกับคนที่เธอคุย จากความเป็นห่วงเชิงเพื่อนเริ่มกลายเป็นการกีดกันเพราะเราเริ่มห่วงเขาเกินไป
เวลาไปไหนด้วย เราก็เริ่มรู้สึกอยากเป็นแฟนมากขึ้น ผมทำอะไร ทุ่มอะไรหลายๆอย่างให้เธอทั้งแรงกายแรงใจ เพราะรู้สึกอยากอยู่ด้วย เป็นห่วงและอยากดูแลตลอด
โดยที่คนรอบข้างของผมเอง รวมถึงเพื่อนใกล้ตัวและเพื่อนสนิทอีกคนเริ่มคิดว่าเราโดนหลอกใช้(หรือเต็มใจให้หลอก)หรือเปล่า เพราะเธอเองก็มีคนอื่นๆคอยสปอยเธออยู่แล้ว เเละในช่วงหลังๆที่เธอไปกะใครหรือทำตัวสนิทกับผู้ชายคนอื่นๆ ผมก็เริ่มห่วงมากขึ้นและรู้สึกไม่ดี จนทำให้ผมทุกข์
ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอมีคนคุยอยู่ และผมก็คงไม่ใช่คนในสเปคของเธอ รู้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่เข้ากันกับเรา รู้ว่าผมคงไม่ใช่คนที่สามารถดูแลเธอได้ดีที่สุดอย่างที่เธอสมควรได้รับ และคนรอบข้างแม้กระทั้งครอบครัวของผมเองก็จะไม่ค่อยสนับสนุนให้เราได้คบกันเท่าไหร่
อีกอย่างคือสิ่งที่ผมทำไปนั้น เวลาที่ทุ่มเทใจกายไป สัญชาตญาณของผมคิดว่าเธอคงจะไม่เห็นคุณค่าของมันเลย หรือก็มองแค่การมีน้ำใจของเพื่อนเฉยๆเท่านั้น
เลยทำให้ผมรู้สึกเครียดในใจมาโดยตลอด ทุกเวลา มันขัดแย้งในตัวผมเอง
ในด้านตรรกะ คือผมไม่ควรคบกับเธอเพราะ ตัวผมเองที่คิดว่าตัวเองคงทำให้เธอไม่ได้อย่างที่เธอเคยได้จากชายคนอื่นๆที่เธอคุย
ทั้งเรื่องหน้าตารูปลักษณ์ของผมเมื่อเทียบกับคนที่เธอคุย และคนรอบข้างที่เตือนผมมาว่าผมถูกหลอกหรือทุ่มไปก็ไม่ได้อะไรกลับมานอกจากเสีย และเธอคงไม่ได้มองผมไปมากกว่าเพื่อนเลย
แต่ในด้านใจของผม ชอบมองว่าผมว่าเธอเป็นคนดี ผมรู้สึกแฮปปี้ที่ได้คุยกับเธอ อยากดูแลไม่อยากให้เธอต้องเป็นอะไร รู้ว่าเธอดีกับผมแต่เธอก็คงดีกับคนอื่นๆด้วยเพราะเธอเป็นคนแบบนี้
ในเมื่อมันขัดแย้งกันอย่างนี้ผมจึงเชื่อเรื่อตรรกะ และผมพยายามเดินออกมา ไม่คุยเลย หักดิบอารมย์ตัวเองสุดๆ ซึ่งเพื่อนก็แนะนำให้ทำแบบนี้
แต่มันก็รู้สึกยากเหลือเกินที่จะไม่คุย แอบเผลอไปคุยหลายครั้งละก็กลับไปรู้สึกเหมือนเดิมคือห่วง แต่ที่คุยก็เพราะคิดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดนิ แล้วทำไมเราจะไม่คุย (แต่ถ้าคุยก็กลัวตัวเอาเผลอใจ) พอไม่คุยใจก็วุ่นวายมาก แต่พอคุยก็เผลอห่วงเกินเพื่อนอีก เซงตัวเองที่มากลุ้มใจเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้มากๆครับ
ทำยังไงดี?? ที่ผมฝืนทำมันถูกไหมที่จะตัดใจ หรือควรคุยไปเรื่อยๆจนกว่าเราจะยอมแพ้ด้วยตัวเอง หรือจนเจอคนอื่น สอบถามได้ แนะนำได้ ด่ามาได้เลยครับ เพราะผมไม่อยากต้องมาคิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ไม่ทำมาหากินเลย ช่วยเตือนสติผมด้วย
จะทำยังไงดีกับความรักที่เหมือนจะเป็นไปไม่ได้ (เพื่อน)
เรื่องหลักๆเลยคือ แอบชอบเพื่อนตัวเองครับ
เนื้อหาคือ......
ผมได้คุยกับเธอสักพักแล้ว คุยกันทุกวัน และลักษณะที่คุยจากปกติๆจนกลายเป็นเหมือนกับคนเป็นแฟนกันมากครับ
เราทำเป็นหวานใส่กันบ้าง แกล้งงอลบ้าง ไปรับไปส่งบ้าง แต่ก็เคยทำไปด้วยความไม่คิดอะไรมาก เพราะผมยังไม่มีแฟน แล้วผมก็อยากทำหวานกับใครสักคนให้สนุกๆ
เราก็ไปไหนด้วยกันบ้าง คุยเชิงเป็นห่วง ปรึกษากันอยู่บ่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเธอที่ปรึกษาผมเกี่ยวกับเรื่องคนที่เธอคุยอยู่
เธอเป็นคนน่ารักมาก ใครๆก็เข้าหาเธอ และเธอก็มีคนคุยอยู่พอสมควร ชีวิตของเธอก็ไม่เหมือนกับสายการทำงานของคนปกติเท่าไหร่เพราะทำงานสายบันเทิง
ส่วนผมก็เป็นคนทำงานธุรกิจปกติที่ตอนนี้กำลังหางานใหม่ เพื่อนไม่เยอะ สังคมแคบๆ นอกจากเธอกับเพื่อนอีกคนที่มีแฟนไปแล้ว ก็เรียกว่าไม่มีใครสนิทเท่าอีกแล้ว
เราคุยกับแบบนี้ทุกวัน จนรู้สึกติด เพราะเธอเป็นคนเดียวที่คุยกับผมได้เกือบตลอด และผมก็ติดในการคุยหวานกับเธอ
และจากการคุยกันทุกวันปกติไม่คิดอะไร ก็มีอยู่วันที่ทำให้ผมเริ่มคิด อยากเจอและ ได้มีโอกาสได้เจอกันมากขึ้น ทำให้ผมเริ่มหวั่น
ในอดีตที่เธอปรึกษาผมเกี่ยวกับคนที่เธอคุย จากความเป็นห่วงเชิงเพื่อนเริ่มกลายเป็นการกีดกันเพราะเราเริ่มห่วงเขาเกินไป
เวลาไปไหนด้วย เราก็เริ่มรู้สึกอยากเป็นแฟนมากขึ้น ผมทำอะไร ทุ่มอะไรหลายๆอย่างให้เธอทั้งแรงกายแรงใจ เพราะรู้สึกอยากอยู่ด้วย เป็นห่วงและอยากดูแลตลอด
โดยที่คนรอบข้างของผมเอง รวมถึงเพื่อนใกล้ตัวและเพื่อนสนิทอีกคนเริ่มคิดว่าเราโดนหลอกใช้(หรือเต็มใจให้หลอก)หรือเปล่า เพราะเธอเองก็มีคนอื่นๆคอยสปอยเธออยู่แล้ว เเละในช่วงหลังๆที่เธอไปกะใครหรือทำตัวสนิทกับผู้ชายคนอื่นๆ ผมก็เริ่มห่วงมากขึ้นและรู้สึกไม่ดี จนทำให้ผมทุกข์
ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอมีคนคุยอยู่ และผมก็คงไม่ใช่คนในสเปคของเธอ รู้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่เข้ากันกับเรา รู้ว่าผมคงไม่ใช่คนที่สามารถดูแลเธอได้ดีที่สุดอย่างที่เธอสมควรได้รับ และคนรอบข้างแม้กระทั้งครอบครัวของผมเองก็จะไม่ค่อยสนับสนุนให้เราได้คบกันเท่าไหร่
อีกอย่างคือสิ่งที่ผมทำไปนั้น เวลาที่ทุ่มเทใจกายไป สัญชาตญาณของผมคิดว่าเธอคงจะไม่เห็นคุณค่าของมันเลย หรือก็มองแค่การมีน้ำใจของเพื่อนเฉยๆเท่านั้น
เลยทำให้ผมรู้สึกเครียดในใจมาโดยตลอด ทุกเวลา มันขัดแย้งในตัวผมเอง
ในด้านตรรกะ คือผมไม่ควรคบกับเธอเพราะ ตัวผมเองที่คิดว่าตัวเองคงทำให้เธอไม่ได้อย่างที่เธอเคยได้จากชายคนอื่นๆที่เธอคุย
ทั้งเรื่องหน้าตารูปลักษณ์ของผมเมื่อเทียบกับคนที่เธอคุย และคนรอบข้างที่เตือนผมมาว่าผมถูกหลอกหรือทุ่มไปก็ไม่ได้อะไรกลับมานอกจากเสีย และเธอคงไม่ได้มองผมไปมากกว่าเพื่อนเลย
แต่ในด้านใจของผม ชอบมองว่าผมว่าเธอเป็นคนดี ผมรู้สึกแฮปปี้ที่ได้คุยกับเธอ อยากดูแลไม่อยากให้เธอต้องเป็นอะไร รู้ว่าเธอดีกับผมแต่เธอก็คงดีกับคนอื่นๆด้วยเพราะเธอเป็นคนแบบนี้
ในเมื่อมันขัดแย้งกันอย่างนี้ผมจึงเชื่อเรื่อตรรกะ และผมพยายามเดินออกมา ไม่คุยเลย หักดิบอารมย์ตัวเองสุดๆ ซึ่งเพื่อนก็แนะนำให้ทำแบบนี้
แต่มันก็รู้สึกยากเหลือเกินที่จะไม่คุย แอบเผลอไปคุยหลายครั้งละก็กลับไปรู้สึกเหมือนเดิมคือห่วง แต่ที่คุยก็เพราะคิดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดนิ แล้วทำไมเราจะไม่คุย (แต่ถ้าคุยก็กลัวตัวเอาเผลอใจ) พอไม่คุยใจก็วุ่นวายมาก แต่พอคุยก็เผลอห่วงเกินเพื่อนอีก เซงตัวเองที่มากลุ้มใจเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้มากๆครับ
ทำยังไงดี?? ที่ผมฝืนทำมันถูกไหมที่จะตัดใจ หรือควรคุยไปเรื่อยๆจนกว่าเราจะยอมแพ้ด้วยตัวเอง หรือจนเจอคนอื่น สอบถามได้ แนะนำได้ ด่ามาได้เลยครับ เพราะผมไม่อยากต้องมาคิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ไม่ทำมาหากินเลย ช่วยเตือนสติผมด้วย