คือก่อนหน้านี้เราเคยทำงานประจำเว้ย ทุกอย่างช่วงแรกดูโลกสวยไปหมดเพื่อนร่วมงานหน้ารัก งานสบายทุกฝ่ายดูรักกันดี (มันคือช่วงแรกเท่านั้นจริงๆ) แต่หลังจากนั้นพอเริ่มรู้งานนายเริ่มชมมันก็เริ่มมีคนมาแขวะแบบพวกอยู่เก่ามาก่อนไรงี้อ่ะน่ะ คือก่อนหน้านี้บอกก่อนเลยว่าเรายังไม่เคยทำงานแบบบริษัทหรือองค์กรมาก่อน เราเลยไม่รู้ว่าจะต้องปฏิบัติตัวยังไงแต่ละคนใช้ชีวิตประจำวันแบบไหนกินยังไงไรงี้ เราเลยโดนเพื่อนร่วมวัยเดียวกันนี่แหละเว้ยว่ามาทำงานแค่นี้ต้องขับรถยนต์มาด้วย เด็กเส้นบ้าง กินสตาร์บัคก็โดนแซวว่ารวย ซื้อมือถือใหม่ก็บอกว่าเว้อ ไปกินเหล้าหรือสังสรรค์บ่อยก็มาเหน็บ วันหยุดเราออกต่างจังหวัดหรือไปเที่ยวก็ไปพูดกับคนโน้นคนนี้ว่าเงินเดือนแค่นี้แต่ใช้ชีวิตดีไปรึเปล่า เอิ่ม!! มะรึงเป็นไรมากป่าวว่ะ คือเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนต่างคนต่างเติบโตและมีวิถีชีวิตต่างกันน่ะเว้ย เราไม่รู้ว่าเทออาจจะมีปมอะไรรึเปล่าแต่เราก้ไม่เคยไปถามหรือว่าเค้าน่ะ ถือว่ามองข้ามละกันจะได้ไม่อึดอัดเวลาทำงาน เอาจริงๆเพื่อนร่วมงานคนอื่นจะรู้ว่าเราจะคุยได้กับทุกคนแต่เราไม่ชอบการมาเม้าท์หรือพูดโน้นนี่กันอยู่แล้ว ฟังผ่านๆเพราะถือว่าไร้สาระ ถ้าเก็บทุกเรื่องมาคิดคงมีเรื่องให้คิดเยอะแหละแต่ถ้าทำแบบนั้นชีวิตเราก็จะไม่มีความสุขเลยมองข้ามดีกว่า
แต่หลังจากนั้นนี่สิ เหมือนหัวหน้าเราจะมีปัญหากับคนในฝ่ายบัญชีเว้ย ซึ่งเราก็จะไปนั่งกินข้าวกับพวกบัญชีอยู่บ่อยๆ อยู่ๆวันนึงหัวหน้าก็เรียกประชุมแผนกเว้ย ว่าอยู่แผนกเดียวกันก็ควรรักกันมีเรื่องอะไรก็ควรรู้อยู่ในแผนก ไม่ใช่ไปนั่งกินข้าวอยู่กับแผนกอื่นหรือให้แผนกอื่นมายืนคุยอยู่ในแผนกเรา แล้วเค้าก็พยายามเสี่ยมว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้นคนนี้เป็นอย่างนี้ ฯลฯ ช่วงนั้นแมแห่งอึดอัดอิบหาย (คือบางทีเป็นเรื่องส่วนตัวอ่ะน่ะ แต่ทำไมต้องมาทำให้คนอื่นลำบาก) นานๆเข้าก็มีหลายเรื่องเข้ามาอีกทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวเอามาปนกันมั่วไปหมด ลำบากใครล่ะทีนี่ ก็พวกลูกน้องอย่างเราๆไง อย่างเช่น นายเรียกหัวหน้าไปคุยว่าทำไมมาสาย ขาดงานบ่อย ออกไปข้างนอกบ่อยโดยไม่แจ้ง ก็ต้องมาบ่นใส่เราว่าใครฟ้องนาย ใครคาบข่าวไปบอก โทษฝ่ายโน้นบ้างว่าคงอิจฉา โทษฝ่ายนี้บ้างว่าเป็นนกสองหัว เจอแบบนี้เข้าเราก็เบื่อเว้ย คือมันกดดันทุกอย่างทำตัวไม่ถูกจะพูดกับใครก็ไม่ได้นอกเพื่อนแผนกเดียวกัน จริงๆรายละเอียดมันเยอะแต่จะให้เล่าหมด 10 วันก็คงไม่จบ เดี๋ยวคนโน้นเม้าท์คนนี้ที เดี๋ยวคนนี้พูดลับหลังคนนั้นทีไม่จบไม่สิ้น ใส่ไฟกันไปกันมา ปัญหาสังคมออฟฟิคนี่มันเป็นเรื่องใหญ่ต่อสุขภาพจิตในการทำงานเลยน่ะ ในเมื่อทำงานอย่างไม่มีความสุขก็เลยตัดสินใจออกจากงาน และมองหาอย่างอื่นทำหลังจากนั้นก็ยังไม่คิดกลับไปทำงานประจำอีกเลย
สังคมพนักงานออฟฟิคมันน่าเบื่อเหมือนกันทุกที่มั้ยครับ?
แต่หลังจากนั้นนี่สิ เหมือนหัวหน้าเราจะมีปัญหากับคนในฝ่ายบัญชีเว้ย ซึ่งเราก็จะไปนั่งกินข้าวกับพวกบัญชีอยู่บ่อยๆ อยู่ๆวันนึงหัวหน้าก็เรียกประชุมแผนกเว้ย ว่าอยู่แผนกเดียวกันก็ควรรักกันมีเรื่องอะไรก็ควรรู้อยู่ในแผนก ไม่ใช่ไปนั่งกินข้าวอยู่กับแผนกอื่นหรือให้แผนกอื่นมายืนคุยอยู่ในแผนกเรา แล้วเค้าก็พยายามเสี่ยมว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้นคนนี้เป็นอย่างนี้ ฯลฯ ช่วงนั้นแมแห่งอึดอัดอิบหาย (คือบางทีเป็นเรื่องส่วนตัวอ่ะน่ะ แต่ทำไมต้องมาทำให้คนอื่นลำบาก) นานๆเข้าก็มีหลายเรื่องเข้ามาอีกทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวเอามาปนกันมั่วไปหมด ลำบากใครล่ะทีนี่ ก็พวกลูกน้องอย่างเราๆไง อย่างเช่น นายเรียกหัวหน้าไปคุยว่าทำไมมาสาย ขาดงานบ่อย ออกไปข้างนอกบ่อยโดยไม่แจ้ง ก็ต้องมาบ่นใส่เราว่าใครฟ้องนาย ใครคาบข่าวไปบอก โทษฝ่ายโน้นบ้างว่าคงอิจฉา โทษฝ่ายนี้บ้างว่าเป็นนกสองหัว เจอแบบนี้เข้าเราก็เบื่อเว้ย คือมันกดดันทุกอย่างทำตัวไม่ถูกจะพูดกับใครก็ไม่ได้นอกเพื่อนแผนกเดียวกัน จริงๆรายละเอียดมันเยอะแต่จะให้เล่าหมด 10 วันก็คงไม่จบ เดี๋ยวคนโน้นเม้าท์คนนี้ที เดี๋ยวคนนี้พูดลับหลังคนนั้นทีไม่จบไม่สิ้น ใส่ไฟกันไปกันมา ปัญหาสังคมออฟฟิคนี่มันเป็นเรื่องใหญ่ต่อสุขภาพจิตในการทำงานเลยน่ะ ในเมื่อทำงานอย่างไม่มีความสุขก็เลยตัดสินใจออกจากงาน และมองหาอย่างอื่นทำหลังจากนั้นก็ยังไม่คิดกลับไปทำงานประจำอีกเลย