สงสัยในข้อปฏิบัติครับเรื่องการวางตัว

๑ เราต้องไม่ด่ากลับถูกแล้ว แต่ไม่จำเป็นต้องนิ่งเฉย หาสาเหตุของปัญหา แล้วใช้ปัญญาแก้ไข
ส่วนเรื่องการพูดเรื่องของคนอื่นนั้น ไม่มีประโยชน์มากนักสำหรับนักปฏิบัติ
ไม่มีคำว่าเงียบเกินไป สนใจแต่พูดมากเกินไปจะดีกว่า นักปฏิบัติจริงๆจะไม่พูดมาก เพราะโอกาสที่จะพูดเพ้อเจ้อไร้ประโยชน์มีสูง

๒ การทำร้ายผู้อื่นไม่ใช่แนวทางของการปฏิบัติ แต่การไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ใช่อีกเหมือนกัน ต้องใช้ปัญญาในการแก้ไขปัญหา
อย่าให้อารมณ์โทสะครอบงำจิตใจในการทำอะไร

๓ เคยมีครูบาอาจารย์กล่าวไว้ว่า การปฏิบัตินั้น ต้องพยายามจัดสมดุลให้โลกไม่ให้ช้ำ ธรรมไม่ให้เสีย
และเมื่อปฏิบัติจนมาถึงจุดๆหนึ่ง โลกก็จะค่อยๆช้ำนิดๆ คือเราจะค่อยๆทิ้งเรื่องทางโลกไป แต่เรื่องทางธรรมจะบริสุทธิ์ยิ่งนัก
อย่างพระอานาคามีนี่ แทบจะไม่สนใจอะไรในโลกเลย เรื่องความเจริญก้าวหน้าทางการงานเป็นไปได้ยาก เพราะความทะเยอทะยานไม่มี
แต่ในเบื้องต้นเราต้องประคองให้โลกก็ไม่ช้ำ ธรรมก็ไม่เสีย มีธรรมะ แต่อย่าไปฝืนธรรมดาโลก

๔ ก็ไม่จำเป็นต้องทิ้งนะ เพราะพระโสดาบันพระสกิทาคามี ก็ยังมีลูกมีเมียได้ แต่ไม่มีดีกว่า
เพราะถ้าคู่ชีวิตของเรามีศีล มีศรัทธา ไม่เสมอเรา ก็จะมีปัญหาเปล่าๆ
เราอยากไปวัด เมียจะไปช้อปปิ้งอย่างนี้ก็หนักใจนะ
ยิ่งมีลูกยิ่งเป็นห่วงรัดคอ

๕ อย่างนี้เขาเรียกว่าสีลพตปรามาส เคร่งแบบไม่ลืมหูลืมตา เราก็แต่งตัวธรรมดาตามสมัยนิยมนี่แหละครับ
อย่างที่บอกว่า โลกไม่ช้ำ ธรรมไม่เสีย ถ้าเรายังไม่ใช่พระอริยเจ้า มีกำลังใจเข้มแข็ง ไม่จำเป็นต้องสุดโต่งครับ
เพราะถ้าเราฝืนโลก โลกก็จะตีกลับเรา การนินทา การบ่น การดูถูกเหยียดหยามก็จะมาถึง บางทีก็กระทบหน้าที่การงาน
ถ้าเรายังอยู่ในโลกนี้ ก็อย่าเบียดเบียนตัวเองเกินไป เรื่องทางกายก็ทำตามหน้าที่ของมันไป
แต่อย่าไปยึดติดก็เท่านั้น แต่งตัวให้ดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วก็พอใจแค่นั้น