อ่านกระทู้แนะนำนี้เสร็จ
http://pantip.com/topic/35071654
นั่งรำลึกประสบการณ์ตัวเอง ไม่อยากต่อท้ายในกระทู้ดังกล่าว เพราะมีคนสองกลุ่มที่พยายามหาเหตุผล หักล้างกันไปมามากกว่า หาทางออก
เลยดึงออกมาหาเรื่องที่ผมสนใจนั่นคือ ลูก
"หมา" จะมีเจ้าของหรือไม่ ไม่ได้ยืนยันว่ามันจะไม่กัดคุณ ไม่ว่าคุณจะเป็นคนเช่นไร
การมีหมาอยู่ในที่สาธารณะโดยขาดการควบคุมดูแลจากคน จึง "เสี่ยง" เสมอ
ตอนผม ป5 ขี่จักรยานไปหาเพื่อนที่บ้าน (ไม่เคยมามาก่อน) หมาเดอร์โบแมนตัวใหญ่หุ่นเพรียวกระโดดข้ามรั้วจากข้างบ้านเพื่อนมากัดเข่าผม โดยไม่มีเหตุผล โดยผมไม่ได้ทำอะไรเลย ได้แค่เอียงรถหนีและล้มลงอย่างหวาดกลัว เจ้าของหมาก็อยู่ในบ้านนั่นแหละ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรผมได้เลย
ผมขี่รถกลับบ้านด้วยแผลถลอก ไม่ได้ไปฉีดยาอะไร จำไม่ได้ว่าบอกพ่อไหม โชคดีรอดมาจนอายุ38 ได้มีลูก
ขณะนั้นลูกคนเล็กคลอดมาได้ไม่นานคนโตอายุ 4ขวบ ผมขี่จักรยานไปซื้อกับข้าว เวลาใกล้ค่ำ มีคนกำลังมาให้ข้าวหมาจรจัดท้ายซอย ขับรถมาเทข้าวเป็นหย่อมๆ ผมอยู่ซอยนี้มาเกือบ5ปี ก็ไม่เคยมีปัญหา ภาพพวกนี้ก็เคยพบเห็น แต่สถานการณ์ขี่รถผ่านตอนพลบค่ำขณะเวลาทานอาหารนี่ครั้งแรก
จะเลี้ยวเข้าซอยอยู่แล้วมันมาวิ่งไล่ผมกันสองตัว รถผมสูงกะว่ารอดแน่ ที่ไหนได้ อีกตัววิ่งมาจากไหนไม่รู้ขย้ำเข้าที่ขารูเบ้อเริ่มเลยทีนี้ เย็บไปหลายเข็ม คุณพ่อตาก็ไปด่าคนให้อาหารผู้ใจบุญ เพราะหมาพวกนี้ปกติไม่ได้อยู่ประจำตรงนี้ แต่มันมากินข้าวตรงนี้ เพราะท่านเลย
ผมโกรธ ไม่เท่ากลัว
ลูกผมถ้าวิ่งเล่นมาแถวนี้ ต่อให้เป็นกลางวัน
หรือเมื่อเขาโตอีกหน่อย ขี่รถเองได้ ออกมาซื้อของแบบไม่ต้องมีคนตามคุ้มครอง
เราจะทำให้เขาเอาตัวรอดได้อย่างไร
1. อย่าไปไหนลำพังเด็ดขาด
2. อย่าไปในที่ที่มีสุนัข ที่ขาดคนดูแล
3. อย่าเดินทางด้วยจักรยานหรือภาหนะที่ไม่ปลอดภัยจากภัยสุนัข
4. พกอาวุธที่ป้องกันสุนัขได้ติดตัวเสมอ และรู้จักใช้ให้เป็นเมื่อภัยมา (เข่นไม้ หิน)
5. คุณคิดเอาตามที่คุณคิดว่าเหมาะสม(ในมุมการสอนให้เขาปบอดภัย)
ในวัยเด็ก ยิ่งยากในการระวังภัยนี้ ในวัยผู้ใหญ่หากมีสัญขาติญาณในการระแวดระวังสูง หรือมีรังสีแห่งการป้องกันตัวเองเข้มพอ ก็คงพอไหว
แต่เอาจริงๆ การสร้างสังคมที่ คนต้องรับผิดชอบ ในความปลอดภัย ของผู้อื่น ร่วมกันต่างหาก ที่ต้องทำ
1. เลี้ยงหมาต้องดูแล ถ้ามันดุ ต้องระวังไม่ให้มันไปทำร้ายคนอื่น และต้องฉีดยาเสมอ ใครทำไม่ได้ต้องได้รับโทษ ไม่ดูแลเอาหมาไปปล่อยข้างถนน ปล่อยวัด หรือเลี้ยงแล้วไม่ฉีดยา ต้องได้รับโทษ จะปรับ จะลงโทษอย่างไรก็กำหนดกันมา จะตรวจสอบ จะขึ้นทะเบียน จะมีนโยบายแค่ไหนก็ว่ามา
2. ผู้ที่ส่งเสริม สนับสนุน ให้เกิดสภาวะแห่งความไม่ปลอดภัย ถือว่ามีความผิด เอาข้าวมาให้หมาจรจัด ให้ที่พักพิงชั่วคราว หรือกระทำการคุ้มครอง ขัดขวางเมื่อเจ้าหน้าที่จะมาจับหมาจรจัด ถือว่าผิดด้วย (ที่ว่าผิด นั้นจะลงโทษกันอย่างไรผมว่าผู้เชี่ยวชาญคงคิดได้)
3. พบเห็นการกระทำผิดตาม1&2 แล้วเพิกเฉย เจอหมาจรจัดแล้วไม่แจ้ง เจอคนมาปล่อยหมาในที่สาธารณะแล้วไม่แจ้ง หรือห้ามปราม หรืออื่นๆ ที่เป็นการเพิกเฉย ก็น่าที่จะต้องผิดด้วย (ข้อนี้ผิดแต่น่าจะเบากว่า2 กำหนดขึ้นเพื่อไม่ให้การสร้างสังคมแห่งความปลอดภัยเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ฝ่ายเดียว)
อันนี้ขอคิดดังๆ ไม่เกี่ยวกับว่าใครรักสัตว์หรือเกลียด
เงื่อนไขในการทำให้สำเร็จมีมากมาย เรื่องงบประมาณ สถานที่ เจ้าหน้าที่
การเริ่มต้นจาก status ปัจจุบันที่ประชากรหมาจรจัดมีมาก จนทำให้การเริ่มต้นบางคนมองไปถึงการจับเอามาฆ่าเสียให้หมด(ซึ่งอันนี้ไม่ว่าใครก็รับลำบาก ผมก็ไม่เห็นด้วย)
แต่ถ้าจะทำจริงๆ ผมคิดว่าการตั้งต้นจากคำว่าสังคมที่ปลอดภัย จากเรื่องที่ควรควบคุมได้ โดยดูปัญหาทั้งหมดแบบภาพรวม แล้วค่อยๆ จัดลำดับ
เริ่มจาก กทม. และปริมณฑล
เริ่มจากการรณรงค์ ไปที่พฤติกรรมเล็กๆ ที่สร้างปัญหาถาวรเช่นการทิ้งสัตว์
เริ่มจากการออกกฏที่จะหยุดการขยายตัวของปัญหา เช่นการขึ้นทะเบียน
เขียนถึงตรงนี้ ก็คิดอยู่ว่า น่าจะเป็นแค่การบ่นไปบนพื้นที่สาธารณะ คงไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ง่ายๆ จะลุกขึ้นมาเป็นแกนนำสร้างการเปลี่ยนแปลงก็เห็นว่า ได้ไม่คุ้มเสีย (เอาแค่บ่นในนี้ ยังคิดอยู่ว่า จะถูกรุมกระหน่ำหรือมีคนมองเจตนา ไปในทางคนไม่มีเมตตาต่อสัตว์ หรือคนเรื่องเยอะ สนใจเรื่อวไม่เป็นเรื่องหรือไม่)
แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่มี feedback ต่อกระทู้นี้ในทุกความเห็นไม่ว่าจะเห็นว่าอย่างไรครับ
เราจะระวังลูก จากสุนัขจรจัด ได้อย่างไร ในเมื่อมันไม่ได้ถูกควบคุมให้อยู่ในที่ที่ควรอยู่
http://pantip.com/topic/35071654
นั่งรำลึกประสบการณ์ตัวเอง ไม่อยากต่อท้ายในกระทู้ดังกล่าว เพราะมีคนสองกลุ่มที่พยายามหาเหตุผล หักล้างกันไปมามากกว่า หาทางออก
เลยดึงออกมาหาเรื่องที่ผมสนใจนั่นคือ ลูก
"หมา" จะมีเจ้าของหรือไม่ ไม่ได้ยืนยันว่ามันจะไม่กัดคุณ ไม่ว่าคุณจะเป็นคนเช่นไร
การมีหมาอยู่ในที่สาธารณะโดยขาดการควบคุมดูแลจากคน จึง "เสี่ยง" เสมอ
ตอนผม ป5 ขี่จักรยานไปหาเพื่อนที่บ้าน (ไม่เคยมามาก่อน) หมาเดอร์โบแมนตัวใหญ่หุ่นเพรียวกระโดดข้ามรั้วจากข้างบ้านเพื่อนมากัดเข่าผม โดยไม่มีเหตุผล โดยผมไม่ได้ทำอะไรเลย ได้แค่เอียงรถหนีและล้มลงอย่างหวาดกลัว เจ้าของหมาก็อยู่ในบ้านนั่นแหละ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรผมได้เลย
ผมขี่รถกลับบ้านด้วยแผลถลอก ไม่ได้ไปฉีดยาอะไร จำไม่ได้ว่าบอกพ่อไหม โชคดีรอดมาจนอายุ38 ได้มีลูก
ขณะนั้นลูกคนเล็กคลอดมาได้ไม่นานคนโตอายุ 4ขวบ ผมขี่จักรยานไปซื้อกับข้าว เวลาใกล้ค่ำ มีคนกำลังมาให้ข้าวหมาจรจัดท้ายซอย ขับรถมาเทข้าวเป็นหย่อมๆ ผมอยู่ซอยนี้มาเกือบ5ปี ก็ไม่เคยมีปัญหา ภาพพวกนี้ก็เคยพบเห็น แต่สถานการณ์ขี่รถผ่านตอนพลบค่ำขณะเวลาทานอาหารนี่ครั้งแรก
จะเลี้ยวเข้าซอยอยู่แล้วมันมาวิ่งไล่ผมกันสองตัว รถผมสูงกะว่ารอดแน่ ที่ไหนได้ อีกตัววิ่งมาจากไหนไม่รู้ขย้ำเข้าที่ขารูเบ้อเริ่มเลยทีนี้ เย็บไปหลายเข็ม คุณพ่อตาก็ไปด่าคนให้อาหารผู้ใจบุญ เพราะหมาพวกนี้ปกติไม่ได้อยู่ประจำตรงนี้ แต่มันมากินข้าวตรงนี้ เพราะท่านเลย
ผมโกรธ ไม่เท่ากลัว
ลูกผมถ้าวิ่งเล่นมาแถวนี้ ต่อให้เป็นกลางวัน
หรือเมื่อเขาโตอีกหน่อย ขี่รถเองได้ ออกมาซื้อของแบบไม่ต้องมีคนตามคุ้มครอง
เราจะทำให้เขาเอาตัวรอดได้อย่างไร
1. อย่าไปไหนลำพังเด็ดขาด
2. อย่าไปในที่ที่มีสุนัข ที่ขาดคนดูแล
3. อย่าเดินทางด้วยจักรยานหรือภาหนะที่ไม่ปลอดภัยจากภัยสุนัข
4. พกอาวุธที่ป้องกันสุนัขได้ติดตัวเสมอ และรู้จักใช้ให้เป็นเมื่อภัยมา (เข่นไม้ หิน)
5. คุณคิดเอาตามที่คุณคิดว่าเหมาะสม(ในมุมการสอนให้เขาปบอดภัย)
ในวัยเด็ก ยิ่งยากในการระวังภัยนี้ ในวัยผู้ใหญ่หากมีสัญขาติญาณในการระแวดระวังสูง หรือมีรังสีแห่งการป้องกันตัวเองเข้มพอ ก็คงพอไหว
แต่เอาจริงๆ การสร้างสังคมที่ คนต้องรับผิดชอบ ในความปลอดภัย ของผู้อื่น ร่วมกันต่างหาก ที่ต้องทำ
1. เลี้ยงหมาต้องดูแล ถ้ามันดุ ต้องระวังไม่ให้มันไปทำร้ายคนอื่น และต้องฉีดยาเสมอ ใครทำไม่ได้ต้องได้รับโทษ ไม่ดูแลเอาหมาไปปล่อยข้างถนน ปล่อยวัด หรือเลี้ยงแล้วไม่ฉีดยา ต้องได้รับโทษ จะปรับ จะลงโทษอย่างไรก็กำหนดกันมา จะตรวจสอบ จะขึ้นทะเบียน จะมีนโยบายแค่ไหนก็ว่ามา
2. ผู้ที่ส่งเสริม สนับสนุน ให้เกิดสภาวะแห่งความไม่ปลอดภัย ถือว่ามีความผิด เอาข้าวมาให้หมาจรจัด ให้ที่พักพิงชั่วคราว หรือกระทำการคุ้มครอง ขัดขวางเมื่อเจ้าหน้าที่จะมาจับหมาจรจัด ถือว่าผิดด้วย (ที่ว่าผิด นั้นจะลงโทษกันอย่างไรผมว่าผู้เชี่ยวชาญคงคิดได้)
3. พบเห็นการกระทำผิดตาม1&2 แล้วเพิกเฉย เจอหมาจรจัดแล้วไม่แจ้ง เจอคนมาปล่อยหมาในที่สาธารณะแล้วไม่แจ้ง หรือห้ามปราม หรืออื่นๆ ที่เป็นการเพิกเฉย ก็น่าที่จะต้องผิดด้วย (ข้อนี้ผิดแต่น่าจะเบากว่า2 กำหนดขึ้นเพื่อไม่ให้การสร้างสังคมแห่งความปลอดภัยเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ฝ่ายเดียว)
อันนี้ขอคิดดังๆ ไม่เกี่ยวกับว่าใครรักสัตว์หรือเกลียด
เงื่อนไขในการทำให้สำเร็จมีมากมาย เรื่องงบประมาณ สถานที่ เจ้าหน้าที่
การเริ่มต้นจาก status ปัจจุบันที่ประชากรหมาจรจัดมีมาก จนทำให้การเริ่มต้นบางคนมองไปถึงการจับเอามาฆ่าเสียให้หมด(ซึ่งอันนี้ไม่ว่าใครก็รับลำบาก ผมก็ไม่เห็นด้วย)
แต่ถ้าจะทำจริงๆ ผมคิดว่าการตั้งต้นจากคำว่าสังคมที่ปลอดภัย จากเรื่องที่ควรควบคุมได้ โดยดูปัญหาทั้งหมดแบบภาพรวม แล้วค่อยๆ จัดลำดับ
เริ่มจาก กทม. และปริมณฑล
เริ่มจากการรณรงค์ ไปที่พฤติกรรมเล็กๆ ที่สร้างปัญหาถาวรเช่นการทิ้งสัตว์
เริ่มจากการออกกฏที่จะหยุดการขยายตัวของปัญหา เช่นการขึ้นทะเบียน
เขียนถึงตรงนี้ ก็คิดอยู่ว่า น่าจะเป็นแค่การบ่นไปบนพื้นที่สาธารณะ คงไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ง่ายๆ จะลุกขึ้นมาเป็นแกนนำสร้างการเปลี่ยนแปลงก็เห็นว่า ได้ไม่คุ้มเสีย (เอาแค่บ่นในนี้ ยังคิดอยู่ว่า จะถูกรุมกระหน่ำหรือมีคนมองเจตนา ไปในทางคนไม่มีเมตตาต่อสัตว์ หรือคนเรื่องเยอะ สนใจเรื่อวไม่เป็นเรื่องหรือไม่)
แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่มี feedback ต่อกระทู้นี้ในทุกความเห็นไม่ว่าจะเห็นว่าอย่างไรครับ