ที่ตั้งกระทู้นี้อยากจะเตือนใจผู้หญิงอย่างเราๆ

เรื่องนี้ก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ตอนนั้นจขกท.ยังอยู่ม.6ได้ มีผู้ชายมาคุยด้วยไปๆมาๆก็เป็นแฟนกัน พ่อแม่ก็รู้นะคะว่าเราก็เริ่มมีแฟนแล้วก็สั่งห้ามคบกันด้วยที่ยังเด็กอยู่ก็ไม่เชื่อคำพูดของพ่อแม่ นั้นแหล่ะวัยรุ่นยิ่งห้ามยุอยากรู้อยากลองมีแฟน แรกๆคุยกันหวานมากคุยทุกวันกลางคืนก็โทรคุยกัน แฟนเราก็เรียนมหาลัยค่ะ อยู่คนล่ะจังหวัดเลยทุกครั้งที่แฟนกลับมา เราก็นัดเจอกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ไปอยู่ที่บ้านฝ่ายชายทุกครั้งที่แฟนกลับมา (จะเป็นบ้านพี่ชายแฟน พ่อกับแม่แฟนอยู่คนล่ะบ้านกัน)  โดยทุกครั้งที่ไปก็มีพี่ชายเค้าอยู่เสมอ แรกๆก็นั่งคุยที่หน้าบ้าน ต่อมาก็พาขึ้นข้างบน จขกท.เองก็ยอมรับเลยค่ะว่าโง่มากที่ไปเพราะความไว้ใจว่าเค้าจะไม่ทำอะไรเราหรอกเค้าเป็นคนดี อะไรแบบนี้ พอไปที่บ้านบ่อยๆเข้า แฟนเริ่มขอให้จูบ เริ่มจับเนื้อต้องตัว พอถึงจุดที่จะขอมีอะไรกัน เราเองก็ไม่ยอมค่ะ อธิบายว่ามันยังไม่ถึงเวลา เรายังเรียนอยู่นะ ไว้เรียนจบทำงานมีเงินเดือนแต่งงานกันกันแล้วมีความรับผิดชอบที่จะเลี้ยงอีก1ชีวิตที่จะเกิดมาแล้วค่อยมีอะไรกันนะ แฟนก็เออออไปอย่างนั้น จากนั้นแฟนก็ขอมากขึ้นๆจากและเราก็ทะเลาะกันเรื่องนี้ทุกครั้ง  เหตุผลที่ว่า “เป็นแฟนเรื่องแบบนี้มันธรรมดา คู่อื่นๆก็ทำกัน ปลอดภัยแน่ไม่ต้องห่วงหรอก” แฟนก็คุยตะล่อมเรื่อยๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้เผลอไปกับคำปากนั้น เราก็ยอมไปกับคำหวานนั้นสุดท้ายเราก็มีอะไรกัน และเป็นแบบนี้ทุกๆครั้งที่เค้ากลับมาหา พอเราไม่ยอมก็จะหาเรื่องให้ทะเลาะว่านานๆทีกว่าเราจะได้มาเจอกันขอ...นะ ข้ออ้างต่างๆนานา ที่ทำให้เราใจอ่อนและมีอะไรกันทุกครั้ง

จนมีอยู่วันนึงแม่ก็พูดกับเราทำนองว่าเราเป็นผู้หญิงต้องทำตัวให้มีค่าอยู่เสมอ อย่ายอมให้ผู้ชายมาทำอะไร ลูกยังอยู่ในวัยเรียนอนาคตยังมีอีกไกล อย่าให้อะไรมาทำลายอนาคตลูกได้ เหมือนพ่อที่ให้เกียรติแม่ตลอดเวลาไม่เคยล่วงเกินแม่ ไม่เคยนอกลู่นอกทางคบกับในสายตาผู้ใหญ่ตลอดกว่าจะแต่งงานก็อายุ30กว่าปีแล้ว แม่รักลูกมากนะ  ตอนนั้นในใจ จขทก. คำขอโทษที่มันอยู่ในใจมากมายแต่ไม่กล้าพูดออกไปได้แต่เก็บเอาไว้

สุดท้ายนี้อยากจะเตือนผู้หญิงให้รักตัวเองมากกว่านี้ อย่าให้ความรักมันบังตาได้ ถ้าผู้ชายรักเราก็ต้องรอจนกว่าเราจะพร้อม จขกท.ทำพลาดมาแล้วมอบสิ่งที่สำคัญที่สุด ที่หวงแหนให้กับผู้ชายที่เห็นแก่ได้ และก็ไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนพลาดเหมือนจขกท.อีก