ขอบคุณประสบการณ์การฝึกงานในครั้งนั้น

เมื่อ1ปีที่แล้ว ฉันเป็นนักศึกษาฝึกงาน แล้วฉันก็ได้เจอเด็กผู้ชายคนนึง(เพราะตอนนั้นเขาเรียน ปวช.2 อยู่ ฉันเรียนปริญญาตรีปี3) ฉันไม่ชอบเขาเลย เพราะฉันรู้สึกว่าเขาหยิ่ง เขาน่ากลัว เขามาฝึกงานแผนกเดียวกับฉันเราเจอกันทุกวันที่มาฝึกงาน แล้วเขาก็เริ่มกล้าที่จะมาพูดหยอกล้อฉัน คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉัน เขาคอยช่วยเหลือ คอยยิ้มให้เวลาเหนื่อย แล้ววันนึงเขาแอดเฟสฉันมา ขอไลน์ฉันแล้วเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนวันนึงเขาขอเป็นแฟนกับฉันโดยการที่เขาพูดว่า "เราเลิกกันเถอะ.....เลิกเป็นพี่น้องแล้วมาเป็นแฟนกันนะ" แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกค่ะเพราะเค้าบอกว่าเค้าเหนื่อยแล้วที่คอยวิ่งตามฉันฝ่ายเดียว(แต่ลึกๆแล้วฉันก็รักเขานะ รักมากด้วย แต่ฉันไม่กล้าบอกเขา จนเสียเขาไป) เขาบล็อกเฟส บล็อกไลน์ บล็อกเอบร์โทรฉันหมด ฉันเลยสร้างเฟสใหม่ละแอดเพื่อนเขาไป (ช่วงเวลาที่เราไม่ได้คุยกันเลยฉันชอบไปทำบุญ แล้วอธิษฐานให้เขา ว่าหากเรามีบุญที่เคยทำร่วมกันมาขอให้เราได้กลับมาใช้บุญที่เคยมีร่วมกัน หากเรามีเวรกรรมที่เคยทำต่อกันก็ขออุทิศผลบุญที่ทำนี้ให้หมดเวรหมดกรรมต่อกัน)..................จนเวลาผ่านไป5เดือนกว่า ฉันก็ยังไม่มีใคร(แต่เขาไม่รู้นะว่ามีรึป่าว) คืนนึงเขาทักแชทฉันมาส่งคลิปข่าวผู้หญิงโดนข่มขืนมาให้แล้วบอกว่า ระวังตัวด้วยนะ เป็นห่วง (ซึ่งตอนนั้นเรางงมากคือเขาไม่คุยกับฉันมานานมากอยู่ๆทักมาบอกเป็นห่วง) ซึ่งตอนนั้นฉันก็ยังลืมเขาไม่ได้ ฉันเลยกลับมารู้สึกดีกับเขาเหมือนเดิม เราคุยกันมาเรื่อยๆ เขาก็พูดและทำตัวเหมือนห่วงฉันนะ (คือคุยกันแบบไม่มีสถานะ) ฉันอึดอัดมาก จึงขอเป็นแฟนกับเขา ซึ่งฉันคิดไว้เสมอว่า ก่อนหน้านั้นที่เขามาจีบฉัน ฉันก็รักเขาเหมือนกัน แต่ฉันไม่มีโอกาสได้ใช้ช่วงเวลาดีๆกับเขาเลย ต่อจากนี้ไปฉันจะดูแลเขาให้ดีที่สุด.....จากนั้นเราก็ตกลงคบกัน เราผ่านทุกข์ สุข หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน นั่งเช็ดน้ำตาให้กัน ไปเที่ยวด้วยกัน(แม้ไม่บ่อย) จับมือกันไม่เคยปล่อย จนเวลาผ่านไป 3เดือน ความรักของเราเริ่มมีปัญหา เราเริ่มไม่เข้าใจกัน ฉันเริ่มงี่เง่ามากขึ้น(เพราะรักมากขึ้นด้วยแหละ) เขาเริ่มเบื่อฉัน ไม่ค่อยมาหาเพราะต้องทำงานช่วยที่บ้าน เมื่อก่อนเขาจะมาหาฉันบ่อยมากแต่หลังๆเขาไม่มาเลย ฉันเลยคิดมาก คิดไปเองทุกอย่าง จนมันทำให้ความรักของเรา จบลง(เพราะตัวของฉันเอง) ด้วยคำที่เขาบอกว่า เบื่อ ไม่รักแล้ว ไม่ได้รู้สึกแบบเดิมแล้ว เป็นแฟนไม่ได้ก็เป็นอย่างอื่นกันได้นิ่ (แต่ฉันไม่ยอมคือเข้าใจป้ะก็คนมันรักใครจะยอมวะ...แต่สุดท้ายก็ต้องยอม)ตอนนี้เขาไม่ยอมคุยกับฉันเลย แต่เขาไม่ได้บล็อกไลน์นะ แต่ฉันไลน์ไปเขาอ่านแต่ไม่ตอบ เขาบล็อกแชทเฟสฉัน(ซึ่งทำให้ฉันทักเฟสหาเขาไม่ได้) เขาลบเพื่อนเฟสฉัน ฉันพยายามแอดไปเขาไม่ยอมรับสุดท้ายเขาก็ตั้งไม่ให้ฉันแอดเพื่อนเขาไป(แต่เขาไม่ได้บล็อกนะ...เจ็บบสัสสสสสสส)

เขาบอกว่าตลอดเวลาที่คบกันมาฉันไม่ค่อยสนใจความรู้สึกเขา ไปไหนมาไหนไม่ค่อยจะบอก (อันนี้ใช่ฉันเป็นคนแบบนั้น)เวลาเขาบอกว่าเขาทำงานฉันไม่ทักไปถามเขาว่าเหนื่อยไหม กินข้าวยัง(ใช่ฉันไม่ทักไปจริง)แต่ฉันคิดว่าถ้าเขาทำงานเสร็จเราคงได้คุยกันฉันถึงจะถามเขา(โทรคุยนะ)ฉันไม่อยากทักไปกวนเวลาเขาทำงาน แต่พอเขาทำงานเสร็จก็ดึกแล้วเขาก็บอกอาบน้ำจะนอนละ(สุดท้ายเราก็ไม่ได้คุยกัน) ฉันก็เห็นว่าเขาเหนื่อยมาทั้งวันเลยอยากให้พักผ่อนเห็นบอกจะนอนคงเหนื่อยมาก (พรุ่งนี้เขาตื่นมาคงได้คุยกันเองแหละ) ตื่นมาเขาก็ทำงานเลย(คือสุดท้าย เขาก็คิดไปอีกอย่าง ฉันคิดอีกอย่าง) สุดท้ายความคิดไม่ตรงกัน ไม่เข้าใจกัน ฉันทำตัวแบบนี้จนทำให้เขาหมดความรู้สึกกับฉันไปในที่สุด

ซึ่งตอนนี้เขาก็เกลียดฉันมาก มันคงไม่มีทางกลับมาเหมือนครั้งแรกแล้วสินะ..........แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉัน เขาก็มีเหตุผลของเขา ซึ่งเหตุผลของเรามันไม่ตรงกัน ไม่ยอมรับฟังกัน จึงต้องจบลงแบบนี้