ตอนย่อย...
และก็มาถึงวันที่ต้องตัดสินใจ เป็นวันที่เราได้ตัดสินใจหลังจากที่ได้ตัดสินใจเรื่องของ ผมและตัวเล็ก ไปแล้ว และก็จะเป็นวันที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของผมไปอีก บทละครนึงเลยที่เดียว ซึ่ง เหมือนจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย แต่เส้นทางที่ผมได้ทำการ บุกเบิกขึ้นก็ได้เริ่มขึ้น และต้องขอบคุณเพื่อน ที่ทำให้ผมกล้าที่จะ เลือกทางเดินเส้นนี้
ณ เช้าของวันสุดท้ายของเดือน (เสียงโทรศัพท์ ไม่ใช่ใครที่ไหนเพื่อนโทรหา) โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย (10 โมง กว่าแหละ ฮ่าๆ)
นายอ้วน : ไงเมิง โทรหากรู เนี่ยมีไรให้ช่วยอีกล่ะสิ ไม่งั้นก็เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน
มนุดเพื่อน1 : เมิงนี่ขี้น้อยใจอย่างกับผู้หญิงไปได้ ทำอย่างกับว่าเป็นเมียน้อยกรู ไปได้ (เออก็ถูกของมันนะ) ทีเพื่อนคนอื่นไม่เห็นจะบ่นอะไรกรูเลย ว่ากรูไม่โทรหามัน (เอิบ...พวกเมิงมันเช่าห้องอยู่ด้วยกันรึป่าวว่ะ?) กรูแค่จะโทรหาเมิงเท่านั้นเอง ไม่ได้คุยกันนาน (ต่างคนต่างสอบกันเลยไม่ได้ไปหากันเท่าไหร่)
นายอ้วน : เออกรูผิดเองที่เห็นความหวังดีของเมิงไปในทางลบ ขอโทดคร้าบท่าน เป็นไงบ้างสบายดีไม่ได้เจอกันเลยนะ
มนุดเพื่อน1 : เออเมิงรู้ตัวก็ดีแหละ กรูให้อภัย (เพื่อนที่ดีจริงๆ) ก็ เมิงไม่ห่วงพวก กรูเลยนิ สงสัยไปเที่ยวกับ เด็กหญิงแก้มป่อง เพลินอ่ะรู้งี้ไม่ให้เบอร์ไปก็ดีหรอก
ทิ้งเพื่อนเลยนะเมิง แล้วเป็นไงบ้างว่ะ เมิงสองคนตกลงเป็นแฟนกันแล้วดิ ไปไหนต่อไหนกันบ่อย จนไม่มีเวลาให้เพื่อนเลย ไอเพื่อนเลว ทำกับเพื่อนๆ ตาดำได้ลงคอ เห็นคนอื่นดีกว่า กับเพื่อนที่คบกันมาหลายปี กับเธอที่คบกับแค่ เดือน สองเดือน ถึงกับตัดสัมพันธ์เพื่อนได้ลง
นายอ้วน : เมิงเพ้ออะไรของเมิง เป็น...ไรเนี่ย มาถึงก็ด่าๆ กรูอยู่ได้ ทีเมิงยังไปกับแฟน เมิงไม่เห็นห่วงพวก กรูเลย ยังกล้ามาพูดเนอะ แล้ว กรูกับ เด็กหญิงแก้มป่อง ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเฟ้ย ยังเป็นแค่เพื่อนกันอยู่ แต่กรูก็ชอบเขานั้นแหละแต่ยังไปไหนแบบเพื่อนอยู่เฟ้ย
มนุดเพื่อน1 : อาว! ไอฟายยยยย(เน้นลากเสียง) กรูก็เคยบอก เมิงแล้วว่าถ้า เมิงไม่รีบเดี๋ยวมีคนอื่นมาชอบเขานะเมิงจะเสียใจ
นายอ้วน : ก็ กรูก็แค่ไม่แน่ใจนี่หว่าว่าเขามีแฟนรึยัง (ปอดๆว่างั้น) เขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้
มนุดเพื่อน1 : เมิงเชื่อกรูว่ายังไม่มี
นายอ้วน : เมิงรู้ได้ไง
มนุดเพื่อน1 : เด็กหญิงแก้มป่อง ไปเดินกับ เมิงกี่บ่อยครั้งแค่ไหน
นายอ้วน : ก็หลายครั้งแล้ว
มนุดเพื่อน1 : แล้วเมิงเคยเห็นเข้าคุยโทรศัพท์ กับใครบ้างม่ะ และโทรหาใครบ้างม่ะ
นายอ้วน : ก็...คุยกับพี่เขานะ ตอนอยู่กับ กรูนานๆ ทีก็โทรหาพี่เพราะมีธุระเท่านั้นเอง
มนุดเพื่อน1 : เห็นม่ะ (รีบเสริมเชียว) เวลาเขามาเรียนเขาก็โทรหา เมิงแล้ว คิดว่าเขาจะมีเพื่อนคนอื่นอีกมั้ยล่ะ (มันพูดอีกก็ถูกอีก) แล้วทำไมเขาต้องโทรหา เมิงทุกวัน (ไม่นะเฟ้ย) ก็เกือบทุกวันใช่ป่ะล่ะ (ถูก) เมิงเชื่อ กรู (ชอบพูดจังคำเนี่ย) เออน่า เมิงเชื่อกรูเด็กหญิงแก้มป่องเขาก็ชอบเมิงอยู่เหมือนกัน อาจจะรอให้ เมิงบอกเขาก็ได้ (
เมิงดูละครมากไปป่าวว่ะ?) เมิงจะปล่อยให้เขาเป็นของคนอื่นก็ตามใจ เมิงเอางี้ (มาอีกแหละ ตูล่ะกลัวคำพูดอย่างนี้จริงๆ) เดียวกรูโทรไปบอกให้เลยดีม่ะ (@#$%%^^&#@ อย่านะเมิง....)
นายอ้วน : ขอให้กรูเป็นคนบอกเองเถอะ
มนุดเพื่อน1 : เออๆ ก็แล้วแต่เมิงคนอุตสาห์หวังดี (หวังดี หรือให้กรูเป็นทุกข์) ได้เรื่องไงบอกด้วยแล้วกัน เออ ไว้เจอกัน แค่นี้แหละ โชคดี เพื่อน
นายอ้วน : เออ ขอบใจ หวัดดี อาวแล้วโทรมาหากรูมีอะไรรึป่าวโทรมาด่าแล้วก็ไป ดีมากเพื่อนตู
แล้วทั้งวันผมก็ไม่ได้ตัดสินใจโทรไปหา เด็กหญิงแก้มป่อง จนย่างเข้าสู่เวลายามค่ำคืน ผมก็ได้ตัดสินใจที่จะโทรหา เด็กหญิงแก้มป่อง ซึ่งถ้าเป็นทุกทีก็เคยโทรคุยกันประจำอยู่แล้ว แต่วันนี้หลังจากคำพูดของเจ้าเพื่อนจึงทำให้ในตอนแรก ผมก็กะว่าจะไม่โทรไป แต่มีทั้งแรงยุของเพื่อนและน้อง ทำให้ผมตัดสินใจโทรไปหา เด็กหญิงแก้มป่อง ด้วยใจที่ตื่นเต้น แบบที่ไม่เคยเป็นมานานแล้ว ณ เหตุการณ์ตอนนั้น ทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปเลยที่เดียว
.............
ลองเล่าเรื่อง...จากเริ่มจนถึง...วันลา!! Episode 3.1 [มุ่งมั่น]
และก็มาถึงวันที่ต้องตัดสินใจ เป็นวันที่เราได้ตัดสินใจหลังจากที่ได้ตัดสินใจเรื่องของ ผมและตัวเล็ก ไปแล้ว และก็จะเป็นวันที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของผมไปอีก บทละครนึงเลยที่เดียว ซึ่ง เหมือนจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย แต่เส้นทางที่ผมได้ทำการ บุกเบิกขึ้นก็ได้เริ่มขึ้น และต้องขอบคุณเพื่อน ที่ทำให้ผมกล้าที่จะ เลือกทางเดินเส้นนี้
ณ เช้าของวันสุดท้ายของเดือน (เสียงโทรศัพท์ ไม่ใช่ใครที่ไหนเพื่อนโทรหา) โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย (10 โมง กว่าแหละ ฮ่าๆ)
นายอ้วน : ไงเมิง โทรหากรู เนี่ยมีไรให้ช่วยอีกล่ะสิ ไม่งั้นก็เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน
มนุดเพื่อน1 : เมิงนี่ขี้น้อยใจอย่างกับผู้หญิงไปได้ ทำอย่างกับว่าเป็นเมียน้อยกรู ไปได้ (เออก็ถูกของมันนะ) ทีเพื่อนคนอื่นไม่เห็นจะบ่นอะไรกรูเลย ว่ากรูไม่โทรหามัน (เอิบ...พวกเมิงมันเช่าห้องอยู่ด้วยกันรึป่าวว่ะ?) กรูแค่จะโทรหาเมิงเท่านั้นเอง ไม่ได้คุยกันนาน (ต่างคนต่างสอบกันเลยไม่ได้ไปหากันเท่าไหร่)
นายอ้วน : เออกรูผิดเองที่เห็นความหวังดีของเมิงไปในทางลบ ขอโทดคร้าบท่าน เป็นไงบ้างสบายดีไม่ได้เจอกันเลยนะ
มนุดเพื่อน1 : เออเมิงรู้ตัวก็ดีแหละ กรูให้อภัย (เพื่อนที่ดีจริงๆ) ก็ เมิงไม่ห่วงพวก กรูเลยนิ สงสัยไปเที่ยวกับ เด็กหญิงแก้มป่อง เพลินอ่ะรู้งี้ไม่ให้เบอร์ไปก็ดีหรอก
นายอ้วน : เมิงเพ้ออะไรของเมิง เป็น...ไรเนี่ย มาถึงก็ด่าๆ กรูอยู่ได้ ทีเมิงยังไปกับแฟน เมิงไม่เห็นห่วงพวก กรูเลย ยังกล้ามาพูดเนอะ แล้ว กรูกับ เด็กหญิงแก้มป่อง ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเฟ้ย ยังเป็นแค่เพื่อนกันอยู่ แต่กรูก็ชอบเขานั้นแหละแต่ยังไปไหนแบบเพื่อนอยู่เฟ้ย
มนุดเพื่อน1 : อาว! ไอฟายยยยย(เน้นลากเสียง) กรูก็เคยบอก เมิงแล้วว่าถ้า เมิงไม่รีบเดี๋ยวมีคนอื่นมาชอบเขานะเมิงจะเสียใจ
นายอ้วน : ก็ กรูก็แค่ไม่แน่ใจนี่หว่าว่าเขามีแฟนรึยัง (ปอดๆว่างั้น) เขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้
มนุดเพื่อน1 : เมิงเชื่อกรูว่ายังไม่มี
นายอ้วน : เมิงรู้ได้ไง
มนุดเพื่อน1 : เด็กหญิงแก้มป่อง ไปเดินกับ เมิงกี่บ่อยครั้งแค่ไหน
นายอ้วน : ก็หลายครั้งแล้ว
มนุดเพื่อน1 : แล้วเมิงเคยเห็นเข้าคุยโทรศัพท์ กับใครบ้างม่ะ และโทรหาใครบ้างม่ะ
นายอ้วน : ก็...คุยกับพี่เขานะ ตอนอยู่กับ กรูนานๆ ทีก็โทรหาพี่เพราะมีธุระเท่านั้นเอง
มนุดเพื่อน1 : เห็นม่ะ (รีบเสริมเชียว) เวลาเขามาเรียนเขาก็โทรหา เมิงแล้ว คิดว่าเขาจะมีเพื่อนคนอื่นอีกมั้ยล่ะ (มันพูดอีกก็ถูกอีก) แล้วทำไมเขาต้องโทรหา เมิงทุกวัน (ไม่นะเฟ้ย) ก็เกือบทุกวันใช่ป่ะล่ะ (ถูก) เมิงเชื่อ กรู (ชอบพูดจังคำเนี่ย) เออน่า เมิงเชื่อกรูเด็กหญิงแก้มป่องเขาก็ชอบเมิงอยู่เหมือนกัน อาจจะรอให้ เมิงบอกเขาก็ได้ (
นายอ้วน : ขอให้กรูเป็นคนบอกเองเถอะ
มนุดเพื่อน1 : เออๆ ก็แล้วแต่เมิงคนอุตสาห์หวังดี (หวังดี หรือให้กรูเป็นทุกข์) ได้เรื่องไงบอกด้วยแล้วกัน เออ ไว้เจอกัน แค่นี้แหละ โชคดี เพื่อน
นายอ้วน : เออ ขอบใจ หวัดดี อาวแล้วโทรมาหากรูมีอะไรรึป่าวโทรมาด่าแล้วก็ไป ดีมากเพื่อนตู
แล้วทั้งวันผมก็ไม่ได้ตัดสินใจโทรไปหา เด็กหญิงแก้มป่อง จนย่างเข้าสู่เวลายามค่ำคืน ผมก็ได้ตัดสินใจที่จะโทรหา เด็กหญิงแก้มป่อง ซึ่งถ้าเป็นทุกทีก็เคยโทรคุยกันประจำอยู่แล้ว แต่วันนี้หลังจากคำพูดของเจ้าเพื่อนจึงทำให้ในตอนแรก ผมก็กะว่าจะไม่โทรไป แต่มีทั้งแรงยุของเพื่อนและน้อง ทำให้ผมตัดสินใจโทรไปหา เด็กหญิงแก้มป่อง ด้วยใจที่ตื่นเต้น แบบที่ไม่เคยเป็นมานานแล้ว ณ เหตุการณ์ตอนนั้น ทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปเลยที่เดียว
.............