เหลือเพียงความรัก...

เงาโต๊ะเก่าเงียบงันในเช้าว่าง ที่เคยนั่งเคียงข้างกลับอ้างว้าง คำแนะนำเคยก้องดังกังวานกลาง กลับเงียบพรางเหลือเพียงเสียงหัวใจ ปากกาวางทับแฟ้มที่เธอเคยเปิด กลิ่นกาแฟยังเลอะโต๊ะเหมือนเคยไว้ เธอไม่อยู่แต่

เมื่อสายฝนหล่นพร่างระหว่างเหงา หัวใจร้าวเมื่อคราวเขาห่างเหิน ทางเดินไกลอ้างว้างอย่างเหลือเกิน ความบังเอิญคือเงา เราสามคน เธอมีใครก่อนฉันเมื่อวันก่อน ความร้าวรอนจมซ่อนเมื่อย้อนหน คราครั้งเก่ารักเราเคย

เธอใช่ไหม...มอบกลิ่นอายของความสุข มาปลอบปลุกความหวังอยู่เคียงข้าง ปันอวลไอไมตรีแผ่จางจาง แตะสัมผัสอย่างถนอมพร้อมเมตตา เธอใช่ไหม...พาใจมุ่งสู่ฟ้ากว้าง บอกกลางทางว่าอาทรและห่วงหา ส่งความรักสลักห้วงดวงอ

ราตรีนี้ มีแต่เรา ที่เหงาอยู่ แสนหดหู่ หัวใจ ไร้สิ้นหวัง เหมือนถูกทิ้ง ขว้างไว้ ให้ลำพัง ดูอ้างว้าง เดียวดาย ไร้ราคา ท้องฟ้ากว้าง ห่างไกล เหมือนใจฉัน คงจะเหงา เหมือนกัน นั่หรอกหนา คงไม่มี ใครห่วง หวง

ในวันนี้มีเธออยู่คู่เคียงข้าง ความอ้างว้างลบร้างจางจากหาย เธอมามอบตอบรักอุ่นกรุ่นในใจ คือคำตอบสุดท้าย..ใจรักเธอ.. ฉันไม่รู้(จะ)เป็นอย่างไรในวันนั้น ใจมันร้าวหนาวเหน็บเจ็บที่เผลอ เมื่อ" มีเ

0 ระยะห่างถ่างออกเหมือนบอกว่า ที่ผ่านตาผ่านหูได้รู้เห็น ทั้งเรื่องถกยกแย้งค่อยแต่งเป็น ความยากเข็ญในวิถีแห่งลีลา 0 เมื่อหยอกล้อขวางคั่นด้วยงันเงียบ การณ์จะเปรียบก็ชี้บ่งอยู่ตรงหน้า หวานเคยหวานก็สิ้นแล