สวัสดีครับ ต้องบอกก่อนอื่นก่อนเลยนะครับว่า นี้เป็นกระทู้แรกของผมเลยครับ ต้องขอโทษถ้ามีการเว้นวรรคผิดหรืออะไรต้องขอโทษด้วยนะครับ
เริ่มเรื่องกันเลยครับ...ผมกับแฟนนั้นก่อนที่จะมาคบกันนั้น ผมกับเธอเป็นพี่ที่แสนดีมาก่อน เธอเป็นทั้งพี่สาวที่ดี พี่ที่ให้คำปรึกษา พี่ที่ทำให้ผม
มีความสุขมากที่สุด และ อีกทั้งเป็นคนที่ผมแอบชอบมานาน หลังจากที่ผมตัดสินใจเริ่มขอเธอคบ ความรักของเราก็เริ่มไปได้ดีเราอาจมีปัญหามากมายลุมล้อมมาหลังจากที่คบกันช่วงแรกๆแต่เราก็สามารถผ่านมันไปได้ครับ ผมยอมรับว่าผมไม่ใช่คนที่ดีอะไร แต่ถ้าผมจะดีผมก็ยอมทำเพื่อเธอคนนี้ เรามีความสุขกันมาก เราต่างไปเที่ยวกันอยู่ด้วยกันทุกๆวัน พ่อและแม่ของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเกี่ยวกับผม ผมดูแลเธออย่างดี แต่แล้ว วันนั้นก็มาถึงวันที่ผมต้องไปต่างประเทศ ผมเป็นคนที่ตัดสินใจก่อนหน้านั้นแล้วว่าผมจะไปต่างประเทศ เพราะก่อนที่ผมจะคบกับเธอ ปัญหามากมายลุมล้อมผม ผมเลยเลือกที่จะคบกับเธอผมยอมรับว่าผมรู้สึกผิดถ้าไม่เลือกคบตอนนั้น ตอนนี้ผมก็คงไม่เสียใจหรอกครับ ก่อนวันที่ผมจะไปต่า่งประเทศเธอก็ทำกรอบรูปให้ผม มันเป็นกรอบรูปที่มีความทรงจำทุกความทรงจำที่เธอตั้งใจทำให้ผม และแล้วก็มาถึงวันที่ต้องไปต่างประเทศวันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต เราได้ถ่ายรูปคู่ด้วยกัน และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นเครื่อง ก่อนหน้านั้นผมได้ จุ้บเธอ แล้วผมบอกเธอว่า ดูแลตัวเองดีๆนะ ผมจะรีบกลับมาหาเธอ พอผมถึงแล้ว ผมก็รีบทักไปถามเธอ ว่าเป็นยังไงบ้าง เธอก็บอกว่าคิดถึงผม ผมเองก็คิดถึงเธอมากๆ เราต่างอยู่คนละซีกโลก แต่ทำไงได้ครับผมเลือกที่จะมาแล้วนี่ครับ ผมกับเธอก็คุยกันทุกๆวัน โทรหาเฟสทามคุยกันทุกๆวัน บอกคิดถึงกันตลอด พอเวลาผ่านไป 3เดือนแล้ว ผมรู้สึกว่าเธอนั้นเปลี่ยนไป จากที่เธอเคยบอกว่า รอได้ เธอบอกว่าเริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้ว ผมก็ต้องยอมรับมันเพราะ ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ เธอเริ่มไม่สนใจแชทผม เธอเริ่มที่จะตอบผมสั้นลงจากที่เธอเคยตอบผมยาวเสมอมา ผมเลยถามเธอว่า เป็นอะไรไป คำตอบทุกครั้งที่ผมถามเธอไป เธอมักจะบอกผมว่า ไม่ได้เป็นอะไร ผมมีรหัสเฟสรหัสไลน์ของเธอและแน่นอนผมก็ต้องเข้าไปดูครับ แต่เธอและผมมั่นใจว่า เธอไม่มีคนอื่นชัวร์ๆ ครับ ผมจึงเปิดอกคุยกันเธอบอกผมว่า ตลอดเวลาที่ผมได้มาอยู่ต่างประเทศนี้นั้นเธอเริ่มไม่มั่นใจตัวเอง เธอกลัวว่า ตัวเธอนั้นจะทิ้งผมไป เพราะว่าตัวเธอนั้นไม่ชอบการรอคอยอะไรนานๆ เธอเป็นคนขี้เบื่อ อันนี้ผมรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วครับ ผมไม่รู้หรอกว่า อีกนานแค่ไหนเธอจะทิ้งผมไปครับ อาจเป็น วันนี้ พรุ่งนี้ หรือ วันไหนๆ แต่อย่างน้อยผมก็ยังอยากให้เธอรู้ว่าผมนั้นรักเธอมาก เธอเป็นคนแรกในหลายๆเรื่องก็ว่าได้ครับ ผมไม่เคยคิดจะรักใครขนาดนี้มากก่อน ผมเชื่อว่าต้องมีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆอีกสักคนนึงที่มีปัญหาเหมือนผมอยู่ ผมควรจะทำยังไงดีครับ ถามว่าเสียใจไหม ผมก็บอกว่าเสียใจนะครับ แต่เธอเลือกที่จะทำแล้วผมก็ไม่สามารถบังคับเธอได้หรอกครับ ขณะที่ผมพิมพ์อยู่นี้น้ำตานี่ไหลไหม ไหลครับ หน้าจอผมจะท่วมอยู่แล้ว 5555 ผู้ชายทุกคนต้องอดทนต้องไม่ร้องจริงไหม ตอบว่าไม่จริงครับ ถ้ามันไม่ไหวจริงๆเราก็ร้องออกมาเถอะครับ อย่าเก็บไว้เลย ทุกครั้งก่อนนอนผมมักจะมองดูภาพของเราสองคนเสมอ แล้วผมก็มักจะร้องไห้ออกมา ก็มันคิดถึงนิ ทำไงได้ละครับ ผมก็คงทำได้แค่รอเวลาว่า สักวันผมจะกลับไปหาเธอ
ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคนที่กดเข้ามาอ่าน เรื่องที่ผมระบายออกมาจากใจของผม ถ้าใครสามารถให้คำปรึกษาว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ ก็ช่วยบอกไว้นะครับ ตอนนี้ผมเหมือนอยู่ในทางตันผมควรจะรอเวลาไหม ว่าวันไหนที่เธอบอกเลิก หรือ ผมควรที่จะบอกเลิกเธอก่อน แต่ผมว่าผมไม่สามารถทำได้จริงๆผมนั้นรักเธอมาก ผมหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้น หวังว่าเธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม นะครับ
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดใครสามารถให้คำปรึกษาผมดีๆได้ก็ช่วยปรึกษาหน่อยนะครับ
สุดท้ายแล้วจริงๆขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ ถ้าเว้นวรรคผิดใช้คำผิดเขียนผิดยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
ระยะทางทำให้คนเรานั้นต้องเลิกกันจริงๆหรอครับ ?
เริ่มเรื่องกันเลยครับ...ผมกับแฟนนั้นก่อนที่จะมาคบกันนั้น ผมกับเธอเป็นพี่ที่แสนดีมาก่อน เธอเป็นทั้งพี่สาวที่ดี พี่ที่ให้คำปรึกษา พี่ที่ทำให้ผม
มีความสุขมากที่สุด และ อีกทั้งเป็นคนที่ผมแอบชอบมานาน หลังจากที่ผมตัดสินใจเริ่มขอเธอคบ ความรักของเราก็เริ่มไปได้ดีเราอาจมีปัญหามากมายลุมล้อมมาหลังจากที่คบกันช่วงแรกๆแต่เราก็สามารถผ่านมันไปได้ครับ ผมยอมรับว่าผมไม่ใช่คนที่ดีอะไร แต่ถ้าผมจะดีผมก็ยอมทำเพื่อเธอคนนี้ เรามีความสุขกันมาก เราต่างไปเที่ยวกันอยู่ด้วยกันทุกๆวัน พ่อและแม่ของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเกี่ยวกับผม ผมดูแลเธออย่างดี แต่แล้ว วันนั้นก็มาถึงวันที่ผมต้องไปต่างประเทศ ผมเป็นคนที่ตัดสินใจก่อนหน้านั้นแล้วว่าผมจะไปต่างประเทศ เพราะก่อนที่ผมจะคบกับเธอ ปัญหามากมายลุมล้อมผม ผมเลยเลือกที่จะคบกับเธอผมยอมรับว่าผมรู้สึกผิดถ้าไม่เลือกคบตอนนั้น ตอนนี้ผมก็คงไม่เสียใจหรอกครับ ก่อนวันที่ผมจะไปต่า่งประเทศเธอก็ทำกรอบรูปให้ผม มันเป็นกรอบรูปที่มีความทรงจำทุกความทรงจำที่เธอตั้งใจทำให้ผม และแล้วก็มาถึงวันที่ต้องไปต่างประเทศวันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต เราได้ถ่ายรูปคู่ด้วยกัน และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นเครื่อง ก่อนหน้านั้นผมได้ จุ้บเธอ แล้วผมบอกเธอว่า ดูแลตัวเองดีๆนะ ผมจะรีบกลับมาหาเธอ พอผมถึงแล้ว ผมก็รีบทักไปถามเธอ ว่าเป็นยังไงบ้าง เธอก็บอกว่าคิดถึงผม ผมเองก็คิดถึงเธอมากๆ เราต่างอยู่คนละซีกโลก แต่ทำไงได้ครับผมเลือกที่จะมาแล้วนี่ครับ ผมกับเธอก็คุยกันทุกๆวัน โทรหาเฟสทามคุยกันทุกๆวัน บอกคิดถึงกันตลอด พอเวลาผ่านไป 3เดือนแล้ว ผมรู้สึกว่าเธอนั้นเปลี่ยนไป จากที่เธอเคยบอกว่า รอได้ เธอบอกว่าเริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้ว ผมก็ต้องยอมรับมันเพราะ ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ เธอเริ่มไม่สนใจแชทผม เธอเริ่มที่จะตอบผมสั้นลงจากที่เธอเคยตอบผมยาวเสมอมา ผมเลยถามเธอว่า เป็นอะไรไป คำตอบทุกครั้งที่ผมถามเธอไป เธอมักจะบอกผมว่า ไม่ได้เป็นอะไร ผมมีรหัสเฟสรหัสไลน์ของเธอและแน่นอนผมก็ต้องเข้าไปดูครับ แต่เธอและผมมั่นใจว่า เธอไม่มีคนอื่นชัวร์ๆ ครับ ผมจึงเปิดอกคุยกันเธอบอกผมว่า ตลอดเวลาที่ผมได้มาอยู่ต่างประเทศนี้นั้นเธอเริ่มไม่มั่นใจตัวเอง เธอกลัวว่า ตัวเธอนั้นจะทิ้งผมไป เพราะว่าตัวเธอนั้นไม่ชอบการรอคอยอะไรนานๆ เธอเป็นคนขี้เบื่อ อันนี้ผมรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วครับ ผมไม่รู้หรอกว่า อีกนานแค่ไหนเธอจะทิ้งผมไปครับ อาจเป็น วันนี้ พรุ่งนี้ หรือ วันไหนๆ แต่อย่างน้อยผมก็ยังอยากให้เธอรู้ว่าผมนั้นรักเธอมาก เธอเป็นคนแรกในหลายๆเรื่องก็ว่าได้ครับ ผมไม่เคยคิดจะรักใครขนาดนี้มากก่อน ผมเชื่อว่าต้องมีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆอีกสักคนนึงที่มีปัญหาเหมือนผมอยู่ ผมควรจะทำยังไงดีครับ ถามว่าเสียใจไหม ผมก็บอกว่าเสียใจนะครับ แต่เธอเลือกที่จะทำแล้วผมก็ไม่สามารถบังคับเธอได้หรอกครับ ขณะที่ผมพิมพ์อยู่นี้น้ำตานี่ไหลไหม ไหลครับ หน้าจอผมจะท่วมอยู่แล้ว 5555 ผู้ชายทุกคนต้องอดทนต้องไม่ร้องจริงไหม ตอบว่าไม่จริงครับ ถ้ามันไม่ไหวจริงๆเราก็ร้องออกมาเถอะครับ อย่าเก็บไว้เลย ทุกครั้งก่อนนอนผมมักจะมองดูภาพของเราสองคนเสมอ แล้วผมก็มักจะร้องไห้ออกมา ก็มันคิดถึงนิ ทำไงได้ละครับ ผมก็คงทำได้แค่รอเวลาว่า สักวันผมจะกลับไปหาเธอ
ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคนที่กดเข้ามาอ่าน เรื่องที่ผมระบายออกมาจากใจของผม ถ้าใครสามารถให้คำปรึกษาว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ ก็ช่วยบอกไว้นะครับ ตอนนี้ผมเหมือนอยู่ในทางตันผมควรจะรอเวลาไหม ว่าวันไหนที่เธอบอกเลิก หรือ ผมควรที่จะบอกเลิกเธอก่อน แต่ผมว่าผมไม่สามารถทำได้จริงๆผมนั้นรักเธอมาก ผมหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้น หวังว่าเธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม นะครับ
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดใครสามารถให้คำปรึกษาผมดีๆได้ก็ช่วยปรึกษาหน่อยนะครับ
สุดท้ายแล้วจริงๆขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ ถ้าเว้นวรรคผิดใช้คำผิดเขียนผิดยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ ขอบคุณครับ