เคยน้อยใจไหม...ที่คนในครอบครัวเห็นชื่อเสียงสำคัญกว่าความรู้สึกของเรา

เราเป็นคนหนึ่งที่พ่อแม่แยกทางมาตั้งแต่เรายังเด็กๆ แม่มีครอบครัวใหม่ พ่อมีครอบครัวใหม่(แต่พ่อก็ยังส่งเงินมาบ้างนิดหน่อย)
เราเป็นคนที่เรียนพอใช้ได้ แต่เกเร ขี้น้อยใจ ชอบเก็บคำพูดของทุกคนมาคิด เรื่องมีอยู่ว่าตอนเราม.ต้น(เราเรียนสายวิทย์) เราเกเรื่องเรียนมาก เราติดเพื่อน เราติดโทรศัพท์ เลยทำให้เราติด 0 เยอะมาก แต่เราก็แก้หมดจนเราสอบเข้า ม.ปลายที่โรงเรียนเดิม แต่เราเลือกเรียนสายเรียนผิด เราคิดว่าเราไหว เราเลือกเรียนสายวิทย์-คณิต ช่วงเปิดเทอมแรกๆเราก็เรียนทันเพื่อนมาตลอด แต่มาช่วงกลางเทอมเราไม่สบาย(เรามีโรคประจำตัว) เราขาดเรียนไปเกือบ 2 สัปดาห์พอกลับมาเรียนเลยเรียนไม่ทันเพื่อน แฟนก็มาบอกเลิก เราเลยประชดแฟนเราโดยการมีแฟนใหม่เลย ช่วงนั้นเลยทำให้เรานิสัยเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปแบบ จากที่เราไม่เคยโดดเรียน เราก็โดดเรียนไปอยู่กับแฟนใหม่ เราแอบดูดบุหรี่ บลาๆๆ  ช่วงนั้นยอมรับว่า นิสัยไม่ดีมากๆและแฟนคนนั้นก็บอกเลิกเรา แล้วเราก็มาคิดได้ แต่มันสายไปแล้ว ผลที่ออกมาตอนเทอม 2 คือ เราติด0เยอะ  และก็เรื่องเพื่อน เราทะเลาะกับเพื่อน ช่วงนั้นเราท้อมาก เราเลยขอที่บ้านออกจากโรงเรียนมาช่วยที่บ้านทำงาน ที่บ้านก็ให้ เราเลยออกมาช่วยที่บ้านทำงานตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็ทำดีมาตลอด เราไม่เคยเถลไถล เราอยู่ในสายตาของเขาตลอด เราเลยขอคนในบ้านว่า เราอยากกลับไปเรียน เราขอเขาไปสมัคร คำตอบที่เราได้มาคือ จะเรียนไปทำไม เรียนไปก็เรียนไม่จบ พอเรียนไม่จบที่บ้านก็เสียชื่อเสียง เสียตังฟรี เรียนไปก็เรียนไม่จบ ตอนนี้เราน้อยใจเขามาก ว่าความดีที่เราทำมามีค่าน้อยกว่าชื่อเสียงของเขาเหรอ