เราอยู่ในช่วงวัยรุ่นที่บ้านเราเวลามีอะไรจะเล่าให้ลูกฟังทุกเรื่องโดยที่แม่นี่แหละจะเล่าให้เราฟังเพราะเราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แม่เลยบอกว่ามีอะไรคุยกันได้ทุกเรื่องนะ ไม่ว่าจะครอบครัวมีปัญหา หรือเรามีแฟน ทะเลาะกับเพื่อน
แต่พ่อเราเป็นคนที่ชอบพูดขวานผ่าซากมาก จนทำให้เรา แม่หรือพี่เองเสียใจกับคำพูดแกบ่อยๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะพ่อยังไงก็คือพ่อ เลยทำให้พ่อเราเองชอบต่อว่าและพูดทำร้ายจิตใจแม่ ตั้งแต่เด็กเราจะจำความได้เลยว่าไม่มีครั้งไหนที่พ่อแม่เราไม่เคยทะเลาะกันเกือบจะเลิกกันก็มีแต่แม่เราเลือกที่จะทนเพราะลูก..นั่นแหละค่ะเลยทำให้เราและพี่เองเสียใจมากๆ เวลาทะเลาะกันเราเองจะเลือกที่จะเดินหนีไม่ฟังในสิ่งที่พ่อแม่เขาทะเลาะกันเพราะสุดท้ายแม่เองก็คือคนที่ไม่สามารถสู้ได้ แต่ในทุกครั้งไม่มีถึงขั้นใช้ความรุนแรงกันนะคะ เราเป็นเด็กก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก แต่ไม่ชอบมากๆเวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน เราแอบร้องไห้เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ เราเลยคิดถ้าถึงวันที่เรากับพี่ต้องเข้าหอไปเรียน พ่อกับแม่อยู่สองคนจะเป็นยังไง เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ ไม่อยากให้ท่านทะเลาะกัน อยากให้บ้านมีความสุขสงบเหมือนบ้านอื่นๆที่ไม่ใช่สนามรบ
ทำอย่างไรดีเวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน
แต่พ่อเราเป็นคนที่ชอบพูดขวานผ่าซากมาก จนทำให้เรา แม่หรือพี่เองเสียใจกับคำพูดแกบ่อยๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะพ่อยังไงก็คือพ่อ เลยทำให้พ่อเราเองชอบต่อว่าและพูดทำร้ายจิตใจแม่ ตั้งแต่เด็กเราจะจำความได้เลยว่าไม่มีครั้งไหนที่พ่อแม่เราไม่เคยทะเลาะกันเกือบจะเลิกกันก็มีแต่แม่เราเลือกที่จะทนเพราะลูก..นั่นแหละค่ะเลยทำให้เราและพี่เองเสียใจมากๆ เวลาทะเลาะกันเราเองจะเลือกที่จะเดินหนีไม่ฟังในสิ่งที่พ่อแม่เขาทะเลาะกันเพราะสุดท้ายแม่เองก็คือคนที่ไม่สามารถสู้ได้ แต่ในทุกครั้งไม่มีถึงขั้นใช้ความรุนแรงกันนะคะ เราเป็นเด็กก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก แต่ไม่ชอบมากๆเวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน เราแอบร้องไห้เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ เราเลยคิดถ้าถึงวันที่เรากับพี่ต้องเข้าหอไปเรียน พ่อกับแม่อยู่สองคนจะเป็นยังไง เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ ไม่อยากให้ท่านทะเลาะกัน อยากให้บ้านมีความสุขสงบเหมือนบ้านอื่นๆที่ไม่ใช่สนามรบ