เรากลับบ้านช่วงสงกรานต์ ทีนี้วันที่ 14 มีนัดเลี้ยงรุ่นกัน เพื่อนสนิทเปิดร้านมือถือให้ส่งไปทวงหนี้ ก็นั่งรถไปเป็นเพื่อน เราลงมายืนอยู่ข้างรถ เห็นหน้าลูกหนี้เพื่อน แว๊บแรก (คิด)ลูกหนี้หน้าคุ้นๆ แต่เราก็จำไม่ได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใคร ก็เดาๆไปว่าคงเคยเจอผ่านๆ เด็กหมู่บ้านเดียวกัน สักพักเด็กมันก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรตามใครสักคนในร้าน ขณะยืนรอก็คุยกัน เด็กบอกว่าเขาเป็นหลานเจ้าของสวนอาหารนี้แหละ สักพักมีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา แม่จ้าว...พี่K(นามสมมุติ) หัวใจนี่เต้นรัวๆ ตกใจหรืออะไรไม่รู้ พี่เขาก็มองหน้าเรา โดยมีสีหน้าตกใจเช่นกัน
ความคิดย้อนไปถึงวันวานยังหวานอยู่ พี่เขา14 เราเพิ่ง13 (เราม.1) โอ้ ... ช่างแก่แดด แต่เปล่าหรอก พี่เขาแก่แดดคนเดียว พี่เขามาจีบเรา แต่เราเฉยๆ เพราะฮอร์โมนวัยรุ่นยังไม่ผลิต กระทั่งเรา ม.2 ม.3 ม.4 ผ่านไป จนพี่เขาถอดใจไปจีบคนอื่นซะหลายหน แต่ก็ยังอุตส่าห์เอาของขวัญวาเลนไทน์มาให้ทุกๆปี จนเราเริ่มมองและรู้สึกดีกับพี่เขา(แต่เก็บความรู้สึกไว้) ก็ปาเข้าไปตอนอายุ 17(ม.5) ฮอร์โมนวัยสาวเพิ่งผลิต เลยมีความรู้สึกแบบรักแรกเลย ป๊อบปี้เลิฟ (แต่ก็ไม่ได้อะไรยังไง วางท่าทีเฉยกับเรื่องแบบนี้มาก) ตอนนั้นเป็นคนติดเพื่อน เรื่องผู้ชายนี่ไม่สนเลย พ่อดุด้วย เคร่งวินัย พ่อนี่ไม่ให้ไปไหนเลย เราก็ต้องอยู่ในโอวาทสุดๆ (ยุคพ่อทำโทษลูกด้วยก้านมะยม ใครไม่ทันไม่รู้สึกหรอก) ทำรายงานก็ให้เพื่อนมาทำที่บ้าน จำได้ดี พี่เขาเอาของขวัญวาเลนไทน์มาให้กับมือครั้งสุดท้าย ตอนเราอยู่ม.6 (พี่เขาต้องรอจังหวะที่พ่อไม่อยู่ คือ กลัวพ่อมาก แต่แม่ใจดีมีเมตตา)
หลังจากนั้นเราก็เรียนจบ ย้ายมาอยู่เชียงใหม่ มาเรียนมหาลัยที่ใหญ่สุดของเชียงใหม่ แต่พี่เขาก็ยังเอาของขวัญวาเลนไทน์มาฝากไว้ให้ที่แม่ (ตอนนั้นเราหลงชีวิตนักศึกษา เราก็คิดแค่ว่า พี่เขานี่ไม่รู้จะอะไรกับเรานักหนา ยังไม่เคยเป็นแฟนกันเลย มือยังไม่เคยได้จับ มาถามข่าวกับแม่เราบ่อยๆ เดี๋ยวพ่อก็เคือง พาลมาด่าเราอีก) คือ เราออกจะเป็นคนเชิดๆ หยิ่งๆ เวลาบังเอิญเจอพี่แกบางทียังทำเป็นไม่เห็น ได้ข่าวพี่แกไปจีบใครก็ทำเฉย (รู้สึกนะ แต่เก็บอาการ) พี่เขาเอาของขวัญมายื่นให้ก็แค่ยิ้ม แล้วบอกขอบคุณ แล้วเดินเข้าบ้านประมาณนี้ ... ซอมบี้มาก
________ กลับบ้าน บังเอิญเจอรักแรก เค้ามีเมียแล้ว ลูกอีก5 ทำไงดีน๊อ คิดๆๆๆ???
ความคิดย้อนไปถึงวันวานยังหวานอยู่ พี่เขา14 เราเพิ่ง13 (เราม.1) โอ้ ... ช่างแก่แดด แต่เปล่าหรอก พี่เขาแก่แดดคนเดียว พี่เขามาจีบเรา แต่เราเฉยๆ เพราะฮอร์โมนวัยรุ่นยังไม่ผลิต กระทั่งเรา ม.2 ม.3 ม.4 ผ่านไป จนพี่เขาถอดใจไปจีบคนอื่นซะหลายหน แต่ก็ยังอุตส่าห์เอาของขวัญวาเลนไทน์มาให้ทุกๆปี จนเราเริ่มมองและรู้สึกดีกับพี่เขา(แต่เก็บความรู้สึกไว้) ก็ปาเข้าไปตอนอายุ 17(ม.5) ฮอร์โมนวัยสาวเพิ่งผลิต เลยมีความรู้สึกแบบรักแรกเลย ป๊อบปี้เลิฟ (แต่ก็ไม่ได้อะไรยังไง วางท่าทีเฉยกับเรื่องแบบนี้มาก) ตอนนั้นเป็นคนติดเพื่อน เรื่องผู้ชายนี่ไม่สนเลย พ่อดุด้วย เคร่งวินัย พ่อนี่ไม่ให้ไปไหนเลย เราก็ต้องอยู่ในโอวาทสุดๆ (ยุคพ่อทำโทษลูกด้วยก้านมะยม ใครไม่ทันไม่รู้สึกหรอก) ทำรายงานก็ให้เพื่อนมาทำที่บ้าน จำได้ดี พี่เขาเอาของขวัญวาเลนไทน์มาให้กับมือครั้งสุดท้าย ตอนเราอยู่ม.6 (พี่เขาต้องรอจังหวะที่พ่อไม่อยู่ คือ กลัวพ่อมาก แต่แม่ใจดีมีเมตตา)
หลังจากนั้นเราก็เรียนจบ ย้ายมาอยู่เชียงใหม่ มาเรียนมหาลัยที่ใหญ่สุดของเชียงใหม่ แต่พี่เขาก็ยังเอาของขวัญวาเลนไทน์มาฝากไว้ให้ที่แม่ (ตอนนั้นเราหลงชีวิตนักศึกษา เราก็คิดแค่ว่า พี่เขานี่ไม่รู้จะอะไรกับเรานักหนา ยังไม่เคยเป็นแฟนกันเลย มือยังไม่เคยได้จับ มาถามข่าวกับแม่เราบ่อยๆ เดี๋ยวพ่อก็เคือง พาลมาด่าเราอีก) คือ เราออกจะเป็นคนเชิดๆ หยิ่งๆ เวลาบังเอิญเจอพี่แกบางทียังทำเป็นไม่เห็น ได้ข่าวพี่แกไปจีบใครก็ทำเฉย (รู้สึกนะ แต่เก็บอาการ) พี่เขาเอาของขวัญมายื่นให้ก็แค่ยิ้ม แล้วบอกขอบคุณ แล้วเดินเข้าบ้านประมาณนี้ ... ซอมบี้มาก