น้องหมาชื่อเปาๆเป็นชิสุตัวอ้วนกลมน่ารัก เปาๆเสียไปเมื่อวานซืน เรากับพี่สาวพาไปเผาที่วัด นิมนต์พระสวด ทำบังสุกล สังฆทานให้แล้ว
อัฐิของเปาๆ ก็เอากลับมาไว้ที่บ้านค่ะ เค้าจะได้ไปเกิดหรือเค้าจะกลับมาอยู่กับเราหรอคะ
ที่บ้านเราผูกพันกับเค้ามาก รักเค้ามากๆ เลี้ยงเค้ามาเกือบ 15 ปี วันที่เค้าเสีย อาการเค้าแย่ลงกะทันหัน เราติดนัดรอหมอของแม่เราอยู่
(แม่เราเพิ่งผ่าตัดเสร็จยังอยู่ รพ. เรารอหมอตั้งแต่เที่ยงเพราะพยาบาลบอกว่าหมอนัดบ่ายๆ จนสี่โมงพยาบาลมาตามเราเข้าไปวอร์ดไอซียู
แต่พอเราเดินมาถึงหมอออกไปแล้ว ทำให้เราต้องตามไปรอหมอที่ห้องตรวจชั้นล่าง ทำเราเสียเวลามาก )
เราจึงทำได้แต่ขอให้เพื่อนที่แสนดีของเราที่เป็นสัตวแพทย์ ช่วยโทรตามอาการเปาๆให้ เพื่อนแนะนำให้ย้ายเปาๆไป รพ สัตว์มหิดล
เพราะมีเครื่องมือเยอะกว่า พี่สาวเราจึงพาเปาๆย้าย รพ และเฝ้าเปาๆอยู่ หมอบอกโอกาสรอดมีน้อยเพราะไตวาย และเปาก็เป็นโรคหัวใจด้วย
หลังจากที่เราได้พบหมอของแม่ตอนหนึ่งทุ่มกว่าๆแล้ว เราก็รีบเดินทางไปเยี่ยมเปาๆ แต่พี่สาวเราบอกว่าไปไม่ทันแน่ๆ เพราะรอบเยี่ยมสุดท้ายคือสองทุ่มครึ่ง พี่สาว เรา และน้อง จึงนัดมารวมตัวกันที่บ้าน สี่ทุ่มกว่าหมอโทรมาบอกว่า เปาๆหยุดหายใจไป 1 รอบแล้ว ( เรากับที่บ้านสติหลุดไปเลย ร้องไห้กันใหญ่) หมอบอกปั๊มหัวใจเปาๆขึ้นมาได้ แต่เค้าหายใจเองไม่ไหว พวกเราจึงตัดสินใจไปรับเค้ากลับบ้าน
ตอนพวกเราไปถึง เปาๆถูกครอบอ๊อกซิเจนอยู่ และขยับตัวไม่ได้ หมอบอกเค้าหายใจเองได้นิดหน่อย และเปาๆเค้ายังรับรู้ว่าพวกเรามาหา เค้ามองพวกเราและยังเห่าเสียงดังได้อยู่เลย (เป็นหมาที่ซ่าจนหยดสุดท้าย) พวกเราลูบหัวและคุยกับเปาๆอยู่สักพัก แล้วตัดสินใจก็อุ้มเค้ากลับ
พอเราอุ้มเค้าออกมา เปาๆดูสงบมาก คงจะดีใจและอุ่นใจที่ได้เจอทุกคนที่เปาๆรัก และจะได้กลับบ้าน เราอุ้มเปาๆขึ้นรถ เราบอกให้เปาๆนึกถึงพระ นึกถึงตอนที่เราเตรียมของไปใส่บาตรด้วยกัน เปาๆจำได้ใช่ไม๊ลูก เปาๆหายใจช้าลงเรื่อยๆ และหยุดไปเหมือนนอนหลับ เพื่อนๆที่มีสัตว์เลี้ยงคงเข้าใจ ตอนนั้นโลกมันเงียบไปหมด ขอให้เปาๆหลับฝันดีนะลูก
พอกลับมาถึงบ้านคนที่รับจัดพิธีศพ บอกให้เปิดแอร์ให้เย็นจัด เพื่อดูแลศพเปาให้อยู่จนเช้า เราให้เค้านอนหลับที่ประจำข้างๆพี่สาวเรา พวกเรานอนด้วยกันเป็นคืนสุดท้าย พี่สาวร้องไห้ตลอด ส่วนเราหลับๆตื่นๆ จนกระทั่งเราวูบหลับไป แปลกที่ในฝันมันสภาพเหมือนกับตอนที่เราอยู่ก่อนหลับเลย เปาๆยังนอนอยู่ตรงที่ๆเราจัดให้ แล้วตัวเราเองดันรู้ว่านี่ไม่ใช่ความจริง เป็นครั้งแรกที่อยู่ในฝัน แล้วเราก็รู้ตัวว่านี่คือเรากำลังฝันตั้งแต่ต้น สักพักเปาๆที่นอนนิ่งอยู่ก็มีชีวิต ลุกขึ้นมาร่าเริง แข็งแรง เจ้าเปาๆวิ่งไปกระโดดไป เข้าไปเล่นกับพี่สาวเราอย่างคึกคะนอง
เรารีบวิ่งไปกอดเปาๆแล้วภาวนาว่า ขออย่าเพิ่งให้เราตื่นจากฝันเลย เราอยากอยู่กับเค้าอีกซักหน่อย
จนในที่สุด เราก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาไหลพราก ตอนเช้าเราจึงพาเค้าไปทำพิธีศพค่ะ
เราสงสัยว่าตอนนี้ เค้าไปตามภพถูมิของเค้าหรือเค้ากลับมาอยู่กับเรา หรือที่เราฝันนั่นคือเค้ามาลา แม่เรายังไม่ออกจาก รพ. เรายังไม่รู้จะบอกเค้าเรื่องเปาๆยังไงเลย เรากลัวแม่อาการทรุด แม่เรารักและห่วงเปาๆยิ่งกว่าลูกๆอีก แม่ถามถึงเปาๆตลอด จนเราไม่รู้จะโกหกได้อีกนานไหม T-T
น้องหมาที่รักมากตาย เราฝันเห็นเค้ามาเล่นกับเราที่บ้าน เค้าจะไปเกิด หรือ กลับมาอยู่กับเราคะ
อัฐิของเปาๆ ก็เอากลับมาไว้ที่บ้านค่ะ เค้าจะได้ไปเกิดหรือเค้าจะกลับมาอยู่กับเราหรอคะ
ที่บ้านเราผูกพันกับเค้ามาก รักเค้ามากๆ เลี้ยงเค้ามาเกือบ 15 ปี วันที่เค้าเสีย อาการเค้าแย่ลงกะทันหัน เราติดนัดรอหมอของแม่เราอยู่
(แม่เราเพิ่งผ่าตัดเสร็จยังอยู่ รพ. เรารอหมอตั้งแต่เที่ยงเพราะพยาบาลบอกว่าหมอนัดบ่ายๆ จนสี่โมงพยาบาลมาตามเราเข้าไปวอร์ดไอซียู
แต่พอเราเดินมาถึงหมอออกไปแล้ว ทำให้เราต้องตามไปรอหมอที่ห้องตรวจชั้นล่าง ทำเราเสียเวลามาก )
เราจึงทำได้แต่ขอให้เพื่อนที่แสนดีของเราที่เป็นสัตวแพทย์ ช่วยโทรตามอาการเปาๆให้ เพื่อนแนะนำให้ย้ายเปาๆไป รพ สัตว์มหิดล
เพราะมีเครื่องมือเยอะกว่า พี่สาวเราจึงพาเปาๆย้าย รพ และเฝ้าเปาๆอยู่ หมอบอกโอกาสรอดมีน้อยเพราะไตวาย และเปาก็เป็นโรคหัวใจด้วย
หลังจากที่เราได้พบหมอของแม่ตอนหนึ่งทุ่มกว่าๆแล้ว เราก็รีบเดินทางไปเยี่ยมเปาๆ แต่พี่สาวเราบอกว่าไปไม่ทันแน่ๆ เพราะรอบเยี่ยมสุดท้ายคือสองทุ่มครึ่ง พี่สาว เรา และน้อง จึงนัดมารวมตัวกันที่บ้าน สี่ทุ่มกว่าหมอโทรมาบอกว่า เปาๆหยุดหายใจไป 1 รอบแล้ว ( เรากับที่บ้านสติหลุดไปเลย ร้องไห้กันใหญ่) หมอบอกปั๊มหัวใจเปาๆขึ้นมาได้ แต่เค้าหายใจเองไม่ไหว พวกเราจึงตัดสินใจไปรับเค้ากลับบ้าน
ตอนพวกเราไปถึง เปาๆถูกครอบอ๊อกซิเจนอยู่ และขยับตัวไม่ได้ หมอบอกเค้าหายใจเองได้นิดหน่อย และเปาๆเค้ายังรับรู้ว่าพวกเรามาหา เค้ามองพวกเราและยังเห่าเสียงดังได้อยู่เลย (เป็นหมาที่ซ่าจนหยดสุดท้าย) พวกเราลูบหัวและคุยกับเปาๆอยู่สักพัก แล้วตัดสินใจก็อุ้มเค้ากลับ
พอเราอุ้มเค้าออกมา เปาๆดูสงบมาก คงจะดีใจและอุ่นใจที่ได้เจอทุกคนที่เปาๆรัก และจะได้กลับบ้าน เราอุ้มเปาๆขึ้นรถ เราบอกให้เปาๆนึกถึงพระ นึกถึงตอนที่เราเตรียมของไปใส่บาตรด้วยกัน เปาๆจำได้ใช่ไม๊ลูก เปาๆหายใจช้าลงเรื่อยๆ และหยุดไปเหมือนนอนหลับ เพื่อนๆที่มีสัตว์เลี้ยงคงเข้าใจ ตอนนั้นโลกมันเงียบไปหมด ขอให้เปาๆหลับฝันดีนะลูก
พอกลับมาถึงบ้านคนที่รับจัดพิธีศพ บอกให้เปิดแอร์ให้เย็นจัด เพื่อดูแลศพเปาให้อยู่จนเช้า เราให้เค้านอนหลับที่ประจำข้างๆพี่สาวเรา พวกเรานอนด้วยกันเป็นคืนสุดท้าย พี่สาวร้องไห้ตลอด ส่วนเราหลับๆตื่นๆ จนกระทั่งเราวูบหลับไป แปลกที่ในฝันมันสภาพเหมือนกับตอนที่เราอยู่ก่อนหลับเลย เปาๆยังนอนอยู่ตรงที่ๆเราจัดให้ แล้วตัวเราเองดันรู้ว่านี่ไม่ใช่ความจริง เป็นครั้งแรกที่อยู่ในฝัน แล้วเราก็รู้ตัวว่านี่คือเรากำลังฝันตั้งแต่ต้น สักพักเปาๆที่นอนนิ่งอยู่ก็มีชีวิต ลุกขึ้นมาร่าเริง แข็งแรง เจ้าเปาๆวิ่งไปกระโดดไป เข้าไปเล่นกับพี่สาวเราอย่างคึกคะนอง
เรารีบวิ่งไปกอดเปาๆแล้วภาวนาว่า ขออย่าเพิ่งให้เราตื่นจากฝันเลย เราอยากอยู่กับเค้าอีกซักหน่อย
จนในที่สุด เราก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาไหลพราก ตอนเช้าเราจึงพาเค้าไปทำพิธีศพค่ะ
เราสงสัยว่าตอนนี้ เค้าไปตามภพถูมิของเค้าหรือเค้ากลับมาอยู่กับเรา หรือที่เราฝันนั่นคือเค้ามาลา แม่เรายังไม่ออกจาก รพ. เรายังไม่รู้จะบอกเค้าเรื่องเปาๆยังไงเลย เรากลัวแม่อาการทรุด แม่เรารักและห่วงเปาๆยิ่งกว่าลูกๆอีก แม่ถามถึงเปาๆตลอด จนเราไม่รู้จะโกหกได้อีกนานไหม T-T