เราเชื่อเสมอว่าทะเลสามารถเป็นทุกๆอย่างให้กับหลายๆคน เราเชื่อเสมอว่าเรื่องราวดีๆเรื่องหนึ่งที่ทุกคนคงเก็บเอาไว้เมื่อได้ไปปล่อยตัวและใจไปฟังเสียงคลื่นซัดมา ลมพัดไป ก็คือความรู้สึกของการปล่อยวาง ความรู้สึกว่างจากหลายๆสิ่ง ความรู้สึกปล่อยทิ้งหลายๆอย่าง มันไม่แปลกหรอกนะที่เราจะเชื่ออย่างนี้ เราเชื่อในสิ่งนี้เพราะเราเติบโตเคียงคู่ท้องทะเลมานานเหลือเกิน
หลายๆครั้งที่มีคนถามว่าเราเกิดที่ไหน ทุกครั้งที่เราตอบไป เราตอบด้วยรอยยิ้มเสมอว่าเราเกิดใกล้ทะเล พ่อและแม่ของเราเคยเป็นชาวประมง เราโตมากับกลิ่นไอและความอบอุ่นของท้องทะเล
ชีวิตเราเป็นอย่างไรเมื่อยังเด็กนะหรอ เราก็ใช้ชีวิตแบบเด็กปกติทั่วๆไปไม่ได้แตกต่าง เราเฝ้ามองพระอาทิตย์ยิ้มหวานและร้องไห้ลาลับที่เส้นขอบฟ้าและผืนน้ำอย่างรื่นรมณ์ กระทั่งวันหนึ่งที่บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไปและมันทำให้เรารู้สึกได้ถึงความว่างเปล่า ความรู้สึกของการจากลา การลาจากบ้านเกิดของเราไปไกลแสนไกล ไกลจนไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น รอบๆตัวของเรานะหรอ มีแต่ตึกสูงและอาคารใหญ่ตั้งเด่นตระหง่าท้าทายสายตาผู้คน เมืองใหญ่ที่มีผู้คนนับร้อยคอยแข่งขัน เมืองใหญ่ที่มันช่างโดดเดี่ยวเงียบเหงาใจ เราคิดถึงทะเล เราอยากกลับไปที่นั่น กลับไปในที่ที่เราจากมาหรือไปที่ไหนก็ได้ที่มีเธออยู่กับเรา….เราและท้องทะเล
เข้าสู่เดือนเมษายน เดือนแห่งแสงแดดและความเร่าร้อนของปี 2559 เรารับรู้ถึงแสงแดดและผิวสีแทน เราคิดถึงหาดทรายขาวละมุน นุ่มนวล เราคิดถึงปูเสฉวนที่วิ่งลับไปเมื่อเราย่างเท้าเข้าหามัน เราตัดสินใจแล้วว่าจะสะพายเป้และสะพายกล้องตัวใหม่ของเราไปสัมผัสกลิ่นไอของท้องทะเล เราจะไปเยือนเกาะหมาก เราพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว...เราพร้อมแล้ว!!
มันแปลกมากๆสำหรับเราที่หลีกหนีการเดินทางแบบวุ่นวายและเนิ่นนานตลอดเวลาแต่เรากลับไม่รู้สึกเบื่อเลย เราไม่รู้สึกเหนื่อยที่ต้องฝ่าฝันระยะทางอันยาวไกลและเวลาที่เนิ่นนานแสนนานเพี่อให้ได้ไปถึงที่ที่เราต้องการ ตามที่ใจเราปรารถนา
ที่ๆเรารู้สึกว่า Wherever you go, you can always come home.
เราเก็บเรื่องราวความทรงจำทั้งหมดที่นั่นผ่านทางสมองและหัวใจของเราเอง เราได้เรียนรู้หลายๆอย่างจากการเดินทางในครั้งนี้ มิตรภาพใหม่ๆ เพื่อนใหม่ที่เราเจอกันโดยไม่คาดหวัง ความรู้ใหม่ๆ ความรู้สึกใหม่ๆ เราไม่กลัวที่จะเปิดประตูออกไปสู่โลกภายนอก เราไม่กลัวแล้วที่จะเดินทางเพียงคนเดียว เพราะเราไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่ออกเดินทางในโลกกว้างใหญ่ใบนี้เพียงคนเดียว If you’re ever feeling lonely. If you’re ever feeling down. You should know you’re not the only one because i feel it with you now.
[CR] You, me and the sea | Koh Mak review โลกสดใสอันกว้างใหญ่ที่พ้นประตูไปก็เจอ
เราเชื่อเสมอว่าทะเลสามารถเป็นทุกๆอย่างให้กับหลายๆคน เราเชื่อเสมอว่าเรื่องราวดีๆเรื่องหนึ่งที่ทุกคนคงเก็บเอาไว้เมื่อได้ไปปล่อยตัวและใจไปฟังเสียงคลื่นซัดมา ลมพัดไป ก็คือความรู้สึกของการปล่อยวาง ความรู้สึกว่างจากหลายๆสิ่ง ความรู้สึกปล่อยทิ้งหลายๆอย่าง มันไม่แปลกหรอกนะที่เราจะเชื่ออย่างนี้ เราเชื่อในสิ่งนี้เพราะเราเติบโตเคียงคู่ท้องทะเลมานานเหลือเกิน
หลายๆครั้งที่มีคนถามว่าเราเกิดที่ไหน ทุกครั้งที่เราตอบไป เราตอบด้วยรอยยิ้มเสมอว่าเราเกิดใกล้ทะเล พ่อและแม่ของเราเคยเป็นชาวประมง เราโตมากับกลิ่นไอและความอบอุ่นของท้องทะเล
ชีวิตเราเป็นอย่างไรเมื่อยังเด็กนะหรอ เราก็ใช้ชีวิตแบบเด็กปกติทั่วๆไปไม่ได้แตกต่าง เราเฝ้ามองพระอาทิตย์ยิ้มหวานและร้องไห้ลาลับที่เส้นขอบฟ้าและผืนน้ำอย่างรื่นรมณ์ กระทั่งวันหนึ่งที่บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไปและมันทำให้เรารู้สึกได้ถึงความว่างเปล่า ความรู้สึกของการจากลา การลาจากบ้านเกิดของเราไปไกลแสนไกล ไกลจนไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น รอบๆตัวของเรานะหรอ มีแต่ตึกสูงและอาคารใหญ่ตั้งเด่นตระหง่าท้าทายสายตาผู้คน เมืองใหญ่ที่มีผู้คนนับร้อยคอยแข่งขัน เมืองใหญ่ที่มันช่างโดดเดี่ยวเงียบเหงาใจ เราคิดถึงทะเล เราอยากกลับไปที่นั่น กลับไปในที่ที่เราจากมาหรือไปที่ไหนก็ได้ที่มีเธออยู่กับเรา….เราและท้องทะเล
เข้าสู่เดือนเมษายน เดือนแห่งแสงแดดและความเร่าร้อนของปี 2559 เรารับรู้ถึงแสงแดดและผิวสีแทน เราคิดถึงหาดทรายขาวละมุน นุ่มนวล เราคิดถึงปูเสฉวนที่วิ่งลับไปเมื่อเราย่างเท้าเข้าหามัน เราตัดสินใจแล้วว่าจะสะพายเป้และสะพายกล้องตัวใหม่ของเราไปสัมผัสกลิ่นไอของท้องทะเล เราจะไปเยือนเกาะหมาก เราพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว...เราพร้อมแล้ว!!
มันแปลกมากๆสำหรับเราที่หลีกหนีการเดินทางแบบวุ่นวายและเนิ่นนานตลอดเวลาแต่เรากลับไม่รู้สึกเบื่อเลย เราไม่รู้สึกเหนื่อยที่ต้องฝ่าฝันระยะทางอันยาวไกลและเวลาที่เนิ่นนานแสนนานเพี่อให้ได้ไปถึงที่ที่เราต้องการ ตามที่ใจเราปรารถนา
ที่ๆเรารู้สึกว่า Wherever you go, you can always come home.
เราเก็บเรื่องราวความทรงจำทั้งหมดที่นั่นผ่านทางสมองและหัวใจของเราเอง เราได้เรียนรู้หลายๆอย่างจากการเดินทางในครั้งนี้ มิตรภาพใหม่ๆ เพื่อนใหม่ที่เราเจอกันโดยไม่คาดหวัง ความรู้ใหม่ๆ ความรู้สึกใหม่ๆ เราไม่กลัวที่จะเปิดประตูออกไปสู่โลกภายนอก เราไม่กลัวแล้วที่จะเดินทางเพียงคนเดียว เพราะเราไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่ออกเดินทางในโลกกว้างใหญ่ใบนี้เพียงคนเดียว If you’re ever feeling lonely. If you’re ever feeling down. You should know you’re not the only one because i feel it with you now.
เราได้เก็บความทรงจำของเราผ่านทางกล้องถ่ายรูปตัวใหม่ของเราอีกด้วย เราใช้มันเล่าผ่านเรื่องราวทั้งหมดที่เราไม่สามารถบรรยายได้ เราเล่าสิ่งที่เรารับรู้ทางสายตาผ่านทางรูปถ่าย แม้ว่ามันจะไม่ได้พิเศษอะไร แม้ว่ามันจะไม่ได้ดูดีและมีค่ามากมายแต่เราก็ไม่อายที่จะแสดงออกโดยภาพถ่ายของเรา เราเชื่อว่ายังมีอีกหลายคนที่ยังไม่เคยสะพายเป้ใบใหญ่ ถือแผนที่ใบใหญ่เดินข้ามผ่านประตูไปเปิดโลกกว้างเพียงลำพัง เธอจงอย่ากลัวสิ่งที่เธอยังไม่เคยลองเลยนะ เรารู้นะว่ามันไม่ง่ายที่จะย่างก้าวในครั้งแรกและเราก็รู้ว่ามันไม่ได้ยากเกินไป เรารู้ว่าเธอทำได้ เราเชื่อในตัวเธอและเราขอให้เธอจงเชื่อมั่นในตัวเธอเองเถอะนะ....
อาหารบนเกาะเป็นยังไงนะหรอ มันก็ไม่เลวนะ มีร้านอาหารหลากหลายให้เลือกชิม สำหรับบางอย่างถึงแม้ว่ารสชาดจะไม่ได้เป็นเลิสแต่เราก็ชอบนะ เรากลับบ้านของเราเพื่อมารักษาความรู้สึกของเรา เรื่องอาหารสำหรับเรานะมันเป็นที่สองรองลงมาที่เราจะนึกถึงเลยแหละ
เราชอบนั่งเหม่อมองพระอาทิตย์ตกที่นี่มากๆ เราไม่ได้รู้สึกหว้าเหว่เลยแม้ว่าเราจะนั่งกอดเข่าตัวเองเฝ้าดูพระอาทิตย์ตกดินอย่างโรแมนติก
เธอเห็นไหม เธอเห็นสิ่งที่เรารู้สึกไหม เราหวังว่าเธอจะรู้สึกอบอุ่นไปกับสิ่งที่เราสัมผัสและเดินตามทางของเธอเผื่อตามความรู้สึกนั้นนะ
แล้วเราจะเฝ้าคอยดูการเดินทางของเธอนะ ....