นี่เป็นกระทู้เเรกของผมนะครับ ผมมีปัญหากับพ่อครับเป็นปัญหาเรื้อรังมานานแล้ว ตัวผมเองก็เป็นคนทำให้เกิดปัญหานี้จนพ่อผมเกิดอคติในตังผม ยกตัวอย่างนะครับ พ่อผมเปิดร้านอาหารผมไปช่วย ในความคิดผมคือต้องการมาช่วย แต่ในความคิดพ่อคือผมมาหานี่ต้องมีผลประโยชน์อะไรสักอย่างแน่ๆ พ่อผมมักจะคิดแบบนั้นครับ ผมเป็นขี้เกียจประมาณหนึ่งนะครับพ่อผมก็ตักเตือนให้ปรับปรุง พอผมปรับปรุงไปช่วยพ่อมันก็เป็นเหมือนเดิมครับพ่อมีอคติ ผมเลยต้องหยุดทำพอผมอยู่บ้านเฉยๆพ่อก็ตำหนิ พอผมไปช่วยพ่อก็คิดอคติแบบเดิม มันก็วนอยู่แบบนี้ครับที่ผมไม่ออกไปทำงานข้างนอกเพราะผมเคยโดนว่า "ทำไมถึงไม่มาช่วยที่ร้านเพราะมันเป็นธุรกิจครอบครัว แต่ทำไมไปทำที่อื่นถึงทำได้" พ่อผมมักบอกว่าน้อยใจผม เวลาเปิดใจคุยกันเรื่องปัญหานี้ พ่อผมชอบใช่อารมณ์ ผมพยายามเข้าใจเหตุผลของพ่อผม จนผมรู้ว่ามี่พ่อทำก็ทำเพื่อผม แต่พ่อไม่เคยพยายามเข้าใจผมเลย ไม่เคยลดอคติกับผมเลย ผมลอกไว้ก่อนนะครับผมเป็นคนที่ขี้เกียจ เป็นคนช้าครับ ผมเคยไปอาบบทความหนึ่งในเฟสบุ๊ค เป็นบทความบอกเกี่ยวกับการใช่งานคนให้เป็นในบทความก็บอกประมาณว่า ถ้าเรามีลูกน้องเป็นเหมือนเสือเราไม่ควรจะไปจูจี๋มากเพราะเสือเป็นนักล่าไม่ต้องคอยบอกอยู่ตลอดเวลา แต่ถ้าเรามีลูกน้องเป็นวัวเราควรคอยบอกคอยตีเพราะวัวคิดเองไม่ค่อยได้ต้องคอยบังคับ แต่วัวเป็นสัตว์ที่มีความอดทนสูง แต่พ่อผมใช้ผมผิดแบบผมคิดว่าผมน่าจะอยู่ในประเภทวัวแต่พ่อผมใช้ผมเหมือนผมเป็นเสือพอผมทำพลาดผมก็โดนว่า อีกอย่างหนึ่งคือเวลาผมไปช่วยงานพ่อผมชอบรู้สึกท้อแต่ผมก็ทำนะครับแต่เวลาท้อมันจะทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรส่วนสาเหตุคือสมมุติพ่อบอกว่า "วันนี้ไปช่วยพ่อ 10 นะ แต่พอไปจริงๆได้ช่วย 20 คือมันทำให้ท้อครับถ้าพ่อบอกว่าวันนี้ช่วย 20 ตั้งแต่เเรกยังจะดีกว่าครับ (ผมเปรียบเทียบเพื่อให้เห็นภาพชัดๆ) เป็นคนที่ทำผิดพลาดบ่อย แต่ผมก็พยายามทำให้ดี เวลาไปช่วยพ่อ ผมควรทำอย่างไรดีครับ (ผมอายุอยู่ในช่วงวัยเรียนนะครับ)
อคติทำไงก็ไม่เคยจะดี